My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #20 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 09[อัพครบ]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       ตอนแรกดาวเหนือคิดว่าจันทร์เจ้าคงจะโกรธหนักมาแล้วไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก หรือแถวๆคอนโดเหมือนทุกครั้ง แต่เปล่าเลย... เขาแอบเดินลงมาดูตามถนนที่คิดว่าจันทร์น่าจะลอยมาแต่ก็ไม่พบ เดินไปเรื่อยก็ยิ่งไม่เจออะไร ในใจก็ยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิมเพราะความผิดของตัวเองที่เพิ่งทำลงไปมันก็หนักเอาการอยู่

       จันทร์เจ้า...ถ้าไม่นับไอ้กรพี่ชายเธอ ดาวเหนือก็เป็นคนที่เธอไว้ใจมากที่สุดในเวลานี้แล้ว

       นั่นคือสิ่งที่ดาวเหนือคิด

       แต่เชื่อเถอะว่าความจริงน่ะแบบนั้นถูกแล้ว จะเอาเรื่องพี่น้องมาให้ไว้ใจกันเลยก็ไม่ได้เพราะการพบเจอครั้งแรกระหว่างจันทร์เจ้ากับกรนั้นรุนแรงเกินไป แต่กับดาวเหนือ...เธอไว้ใจและเชื่อใจเขามากเพียงเพราะว่าอีกฝ่ายช่วยเธอเอาไว้

       ถามร้อยครั้งจันทร์เจ้าก็จะตอบทั้งร้อยครั้งว่าเธอชอบดาวเหนือเพราะการช่วยเหลือครั้งนั้นจริงๆ...

       ชอบแบบที่ไม่มั่นใจว่าในฐานะไหน แต่สุดท้ายเธอก็ชอบไปแล้ว

       เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาเลยก็ว่าได้ที่จันทร์เจ้ามีท่าทีหวาดกลัวต่อดาวเหนือน่ะ แม้แต่ครั้งแรกที่เจอก็ไม่ได้กลัวเขาขนาดนี้เลย... นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอกลัวเขาถึงขั้นสะอื้นออกมา

       เรียกได้ว่า...ช็อกกันทั้งสองฝ่ายเลยทีเดียว

       ดาวเหนือที่เดินตามหาจันทร์เจ้าไม่เจอก็ต้องเดินคอตกกลับไปที่ห้องคนเดียว หลายต่อหลายครั้งที่เขาเคยบอกให้จันทร์เจ้าไปสำนึกผิดที่ระเบียงเวลาเด็กผีของเขาทำความผิด แต่ครั้งนี้คงต้องเป็นเขามากว่าที่ต้องมายืนสำนึกผิดรอการให้อภัยจากอีกฝ่ายแทน

       แม้ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาให้อภัยเขาตอนไหนก็เถอะ

       แต่คนผิดใช่เขาจริงๆหรอ?

       "เราผิดนะที่ซนน่ะ ถูกดาวเหนือมันว่าก็ไม่แปลก" เสียงทุ้มค่ำน่าฟังของกรพูดขึ้นหลังจากที่จันทร์เจ้าลอยกลับมาบ้านด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

       จันทร์เจ้าตอนที่ยังเป็นคนถูกเลี้ยงดูแบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะที่บ้านมีทุกอย่างพร้อมให้เธอหมดเลยไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะถูกตามใจจนเคยชิน แต่พอกรเห็นจันทร์เจ้าในรูปแบบของก้อนวิญญาณเขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าน้องสาวของเขาเปลี่ยนไป...

       ทั้งการแสดงออกที่น่ารักน่าชัง และลักษณะของการรู้จักรอคอยเวลาผู้ใหญ่คุยกัน ซึ่ง...เมื่อก่อนจันทร์เจ้าไม่ได้เป็นแบบนี้เลย

       นึกอยากให้วิญญาณกลับเข้าร่างแล้วนิสัยแบบนี้ตลอด แต่ก็ได้แค่หวังเอาไว้ลึกๆ... 

       แต่ถึงจะเอาแต่ใจยังไง น้องสาวเขาก็น่ารักสำหรับเขาเสมอนั่นแหละ

       "จันทร์เจ้าขอโทษแล้วนะ..." ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อาการสะอื้นหายไปสักพักแล้วหลังจากได้พี่ชายลูบหัวปลอบประโลม "อีกอย่าง...จันทร์เจ้าไม่ได้ตั้งใจด้วย"

       "พี่รู้ แต่เขาก็คงเป็นห่วงนั่นแหละ เผื่อว่าจันทร์เจ้านึกซนไปเข้าฝันคนที่ไม่ดีจะทำยังไง?"

       "......"

       "ดาวเหนือมันเป็นห่วงนะเลยดุจันทร์เจ้าแบบนั้น" กรยังคงพูดต่อไปเพื่อให้น้องตัวเองเข้าใจว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำไปจริงๆแล้วเป็นเพราะอะไร 

       เขารู้ว่าดางเหนือเป็นห่วงน้องสาวเขามาก มากพอๆกับเขาเลยก็ได้ แต่การแสดงออกที่ดาวเหนือทำนั้นมันตรงกับข้ามกับเขา

       กรที่ปกติจะแสดงออกด้วยการประคบประหงมน้องทุกย่างก้าว แต่ดาวเหนือจะออกแนวใช้ความรุนแรงในการแสดงออกว่าเป็นห่วง ดูยังไงแบบดาวเหนือก็ดีกว่าตรงที่น้องของเขาจะได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ไม่ใช่ต้องมีคนคอยตามปกป้องแบบนี้

       ในอนาคตเขาไม่สามารถดูแลน้องสาวเขาได้ตลอดอยู่แล้ว... 

       ถ้าได้ใครสักคนที่สามารถไว้ใจหรือฝากน้องสาวได้ คนๆนั้นน่าจะเป็นดาวเหนือ... 

       ไม่ใช่แค่ดูแลและตามใจ แต่ต้องคอยดุด้วยไม่งั้นจะเคยตัว ซึ่งข้อนี้เขาทำไม่ได้...ใจมันไม่แข็งพอที่จะให้ดุน้องสาวตัวเอง

       "แต่จันทร์เจ้ากลัวพี่ดาวเหนือแล้ว...ไม่อยากกลับไปแล้ว" เสียงอู้อี้ของร่างเล็กพูดขึ้นขณะที่กอดพี่ชายเอาไว้แน่น ในหัวก็คิดว่ากลับไปยังไงก็ต้องถูกด่าแน่ๆ เลยตัดสินใจพูดออกมาอย่างนั้นถึงแม้ภายในใจอยากจะกลับไปหาคนตัวสูงอยู่...

       "งั้นอยู่นี่ก่อนก็ได้ ไว้เลิกกลัวตอนไหนค่อยกลับไป" ไม่พูดเปล่าแต่กรยังกอดน้องสาวเอาไว้แม้ว่าร่างกายของจันทร์เต้าจะเย็นชืดก็ตาม

       มันเย็นมาก มากพอที่จะเตือนสติเขาได้ว่าที่กอดอยู่นี่เป็นแค่ก้อนวิญญาณ และเขาต้องรีบหาร่างของน้องเขาให้เจอ!

       "วันนี้จันทร์เจ้าจะนอนที่ห้องตัวเองมั๊ย?" กรถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่เงีนบมานาน

       คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าจากร่างเล็กในอ้อมกอดของเขา...

       เมื่อก่อนเขากับน้องก็นอนห้องเดียวกันเป็นประจำ ยิ่งตั้งแต่พ่อกับแม่เสียยิ่งไม่เคยได้แยกห่างจากกันเลย ยกเว้นช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี่แหละ นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาจะได้นอนกับน้องสาวอีกแล้วสินะ...

       "พี่คิดถึงจันทร์เจ้านะ... เป็นห่วงตลอดเลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง..." อยู่ดีๆกรก็ลากอารมณ์ดราม่าออกมาซะงั้น ไม่มีใครเข้าใจหัวอกคนเป็นพี่หรอก...

       คงไม่มีใครที่คิดจะหนีออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่แขนขาถูกพันและเข้าเฝือกอยู่เพื่อตามหาน้องสาวอย่างเขาอีกแล้ว วินาทีที่ตื่นมาแล้วไม่เจอน้องมันเป็นกำงวล มันเป็นห่วงไปหมด ความเป็นห่วงที่เขามาให้น้องมันมากกว่าห่วงสังขารของตัวเองอีก

       "ต้องไปนี้ไม่ต้องห่วงแล้วนะ ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว พี่จะหาร่างของจันทร์เจ้าให้เจอเอง" 

       "ขอบคุณค่ะ"

       เวลาผ่านไปราวๆสามชั่วโมง จณะที่กรกำลังทานมื้อค่ำอยู้คนเดียวแล้วปล่อยให้จันทร์เจ้าดูโทรทัศน์ในห้องนอนเพลินๆ อยู่ๆแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่มาพร้อมกันถึงสองคน...

       แต่ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองจะทักด้วยประโยคเดียวกัน

       "จันทร์เจ้าอยู่ไหน!?"

       

Talk1

มาแล้วจ้าาาา ขอเม้นหน่อยน้าาา

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า