My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #13 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 07[100 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

สามสิบนาทีผ่านไป

       "เดี๋ยวพี่มาหานะ..." เสียงไอ้กรพูดร่ำลาจันทร์เจ้าก่อนจะวางมือลงบนผมเธอแล้วหันมาหาผมพร้อมกับบอกว่า "ดูแลจันทร์เจ้าให้ดีๆนะ" ฟังดูแล้วน่าจะเป็นประโยคคำสั่งมากกว่า - -

       "รีบไปได้แล้ว" ผมไล่มันพร้อมกับมองยัยเด็กผีที่ยืนทำหน้าซื่อบื้อมองพี่ชายขึ้นรถเงียบๆ 

       พอรถคันนั้นหายไปจากหน้าบ้านผม...ยัยเด็กนั่นก็เริ่มพูดพูดมากทันที

       "เฮ้อออ โล่ง!! จันทร์เจ้าไม่เคยเกร็งอะไรเท่านี้มาก่อนเลยนะ! ตอนที่พี่กรอยู่ด้วยนึกว่าจะโดนพากลับบ้านไปพร้อมกับเขาแล้วซะอีก!" ร่างบางลอยทะลุกำแพงบ้านผมเข้าไปทั้งๆที่ยังบ่นไม่หยุด ปากก็บ่น แต่ไม่คิดเลยว่าผมจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน ยิ่งเจ้าตัวลอยขึ้นไปบนห้องแล้ว...

       ผมคงได้ยินอ่ะ!

       พอเข้ามาบ้านผมก็เจอแม่ที่กำลังยืนทำหน้าเครียดรอรับอยู่ก็ต้องยิ้มให้ท่านแล้วรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายจะถามว่าอะไร "เด็กนั่นตามผมไปเอง!" 

       "แกรู้มั๊ยว่าแม่ตกใจหมด!" พูดแล้วก็ยกยาดมขึ้นมาสูดเข้าจมูกแล้วใช้พัดมาพัดที่หน้าตัวเอง 

       เหอะ แล้วทีตอนแรกล่ะทำเป็นกลัวเขา ตอนนี้มาเป็นห่วง... ที่จันทร์เจ้าตามผมไปก็เพราะกลัวแม่ด้วยนี่แหละส่วนหนึ่งเลยแอบหนีไปน่ะ!

       ก็ไม่เคยคุยกันจริงๆตังๆซักที พอจัดการให้ได้อยู่ด้วยกันเด็กนั่นมาหนีอีก แต่หลังจากนี้ก็น่าจะดีขึ้นแล้วแหละ...มั้ง

       "ไม่กินข้าวนะ แต่จัดให้จันทร์เจ้าหน่อยชุดนึง"

       "ให้แม่เรียกหรอ?"

       "เรียกดิ ไม่เรียกจะได้คุยกันมั๊ยล่ะ? คุยกันดีๆ พูดกันดีๆ ไปละ" ผมโลกมือลาแม่ตัวเองก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป

บทบรรยาย:: จันทร์เจ้า

       พี่เหนือ...ใจร้ายมากเลย

       "พรุ่งนี้อยากทานอะไรบอกป้าได้นะจันทร์เจ้า" 

       รู้ว่าจันทร์เจ้ากลัวยังให้จันทร์เจ้ามาอยู่กับแม่เขาสองต่อสองอีก...โกรธแล้ว!! 

       ฮื้อ!

       "จันทร์เจ้าจะเป็นเด็กดีค่ะ อย่าดุจันทร์เจ้านะคะ TT" ถึงคุณป้าจะไม่ได้มีท่าทีคุกคามเหมือนพี่กรในตอนแรก แต่ภาพลักษณ์ภายนอกของท่านดูสุขุมแล้วก็น่าเกรงขามจนฉันรู้สึกกลัวไปเอง

       เหมือนคนที่จะดุฉันเพียงเพราะฉันกระพริบตาช้าเกินไปเลย...

       แล้วดูสิ แค่ฉันคิดเฉยๆปากก็เบะเตรียมร้องไห้แล้ว แต่ก็ร้องไม่ได้! ต้องฮึบเอาไว้เพราะถ้าร้องต้องถูกด่ามากกว่าดุแน่ๆ!

       ฮึบๆๆๆ

       "ป้าไม่ดุหรอก หนูคิดซะว่าป้าเป็นญาติผู้ใหญ่ก็ได้นะ" คุณป้าว่าพร้อมกับดันจานที่มีข้าวผัดมาไว้ข้างหน้าฉันแล้วยิ้มให้ 

       ฮึก คุณป้าก็ยิ้มได้แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยยิ้มให้หนูเลยอ่า ฮือออ <<< ได้แต่คิดแค่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปให้เธอได้ยิน กรี๊ด!

       นี่ถ้าฉันยังเป็นคนอยู่นะ...สาเหตุการตายคงเพราะรู้สึกเกร็งที่อยู่บนโต๊ะอาหารกับคุณป้าแค่สองคนนี่แหละ

       "หนู...กลัวค่ะ (. .)" ก็พูดได้แค่ไม่กี่ประโยคแหละเวลาอยู่กับคุณป้าน่ะ - -

       "ไม่ต้องกลัว เดี๋ยววันหลังปากทำของหวานแล้วเรียกหนูมาทานที่บ้านป้าอีกดีมั๊ย?" ท่านถามพร้อมกับทำหน้าให้ดูสดใสร่างเริง ซึ่งมันช่วยให้ฉันหายเกร็งบ้างเล็กน้อย แต่พอกลับมานั่งนิ่งๆเหมือนเดิมฉันก็เกร็งอีก! 

       ฮืออ พี่เหนืออ

       "ไม่มีหมอผีนะคะ (' ')?" รู้ว่าไม่น่าจะมีแต่ก็ขอถามเอาไว้ก่อนเถอะ ก่อนหน้านั้นก็ถามพี่เหนือไปแล้วแต่ไม่ได้ภามแม่เขานี่นา ยังไงคำตอบของแม่กับลูกก็ต้องไม่เหมือนกันบ้างแหละ!

       "ไม่มีหรอกจ้ะ หนูน่าเอ็นดูขนาดนี้ป้าไม่เรียกคนพวกนั้นมาหรอก" ท่านพูดจบฉันก็ยกมือขึ้นไหว้อย่างสวยงามที่ท่านชมก่อนจะค่อยๆฉีกยิ้มให้ท่านแบบเก้ๆ กังๆ "ถ้าอยากดื่มน้ำก็บอกป้านะ หรือจะให้ป้าเทให้ตอนนี้เลย?"

       "เอ่อ...รบกวนเทให้ตอนนี้หน่อยค่ะ (. .)"

       "ปกติดาวเหนือให้หนูทานข้าวกี่มื้อ?" 

       "พี่เหนือจะใส่บาตรมาให้แค่ตอนเช้าอย่างเดียวค่ะ ใส่มาให้เยอะเลย" เมื่อถูกชวนคุยและตีสนิทฉันก็เริ่มพูดมากเหมือนตอนที่อยู่กับพี่ดาวเหนือ

       จำได้ว่าฉันนั่งเกร็งและห่างจากแม่พี่ดาวเหนือมากในตอนแรก แต่ตอนนี้เราอยู่บนเตียงนอนพูดถึงลูกชายท่านด้วยกันแล้ว

       "พี่เหนือชอบดุจันทร์เจ้าค่ะ ดุบ่อยมากด้วย" จะหาว่าเป็นเด็กขี้ฟ้องก็ได้ แต่มันมีโอกาสแล้วก็ต้องรีบฟ้องสิ!

       "เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจัดการให้นะ" ท่านยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะยกมือขึ้นมาเหมือนจะสัมผัสฉัน แต่ก็จับได้แค่เพียงอากาศเท่านั้น...

       "มีแค่พี่กรที่จับจันทร์เจ้าได้..." ฉันพูดเสียงหงอยพร้อมกับนึกถึงหลายๆเหตุการณ์ที่พี่ดาวเหนือพยายามจะแตะต้องตัวของฉันแต่เขาก็ชะงักเอาไว้เพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไงเราก็ไม่มีทางทำแบบนั้นได้แน่นอน

       ฉันเห็นนะ บ่อยด้วย แต่ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อฉันเป็นแบบนี้นี่นา...

       "แล้วพี่ชายจันทร์เจ้าว่ายังไงบ้างล่ะ?" 

       "พี่กรจะเอากล้องจากรถมาเปิดดูค่ะ เผื่อหาเบาะแสร่างของจันทร์เจ้าได้" อันนี้ก็ได้ยินทั้งๆที่วิ่งเล่นไล่จับกับผีตัวอื่นอยู่...

       เคยบอกแล้วไงว่าถึงฉันจะเป็นแบบนี้...ฉันก็เป็นแบบนี้นี่แหละ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก -.,-

       แต่พอถึงตอนจริงจังฉันก็ทำได้นะ!

       "แล้วไม่อยากกลับไปกับพี่ชายหรอ?" ท่านถามหลังจากที่ลุกขึ้นไปหยิบชุดมาหนึ่งตัวมาแล้วกางมันออก

       อืม...ดูแล้ว มันไม่เหมาะกับคุณป้านะ สงสัยจะเป็นเพราะไซส์ที่เล็กเกินตัวของคุณป้ามั้ง

       "อยากไปค่ะ แต่ก็อยากอยู่กับพี่เหนือ..." ตอบไปมองชุดที่คุณป้าถือไปด้วย

       มันเหมือนเดรสสีขาวทั่วไปแต่ว่าชายกระโปรงมีระบายตกแต่งอยู่ด้วย แถมยังเป็นแขนกุดอีกต่างหาก นี่แหละมั้งฉันเลยมองว่ามันไม่เหมาะกับคุณป้าน่ะ

       ถ้าเทียบกับตัวที่ฉันใส่อยู่แล้วยังไงที่คุณป้าถือเอาไว้ก็น่ารักกว่า -.,-

       ขอลุงเทวดาเปลี่ยนชุดดีมั๊ยนะ?

       "ชุดป้าตั้งแต่สมัยสาวๆ คิดว่าคงไม่ได้ใส่อีกแล้วแหละ" คุณป้าพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดๆชุดนั่นไปมาแล้วเอาไปใส่ตะกร้าที่อยู่มุมห้องไว้ก่อนจะเดินกลับมาหาฉันแล้วยิ้มให้

       "??????"

       "เดี๋ยวซักเสร็จ มีกลิ่นหอมๆป้าจะทำบุญไปให้นะ"

Talk1

บุคลิคน้องอาจจะเป็นคนที่ดูเข้าถึงได้ง่าย แต่ถ้าน้องกลัวก็กลัวเลยอ่ะนอกจากว่าจะทำให้น้องมั่นใจแล้วว่าคนๆนั้นจะไม่ทำร้ายน้อง น้องถึงจะเลิกกลัวแล้วก็เป็นปกติเอง

นี่คือบุคลิคของเด็กผีนะคะ

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า