My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #12 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 07[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       แล้วรู้มั๊ยว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น... ผมต้องมานั่งอธิบายเรื่องต่างๆให้ไอ้กรนี่ฟังโดยที่มันเอาแต่ถามผมไม่หยุด ถามเหมือนว่าผมจะตอบได้อ่ะ!!

       แล้วยัยตัวต้นเรื่องก็วิ่งไล่จับกับผีเด็กตัวอื่นไม่สนใจอะไรเลย - -

       "แล้วร่างน้องผมอยู่ไหน?" ไอ้กรถามพร้อมกับหันไปมองทางจันทร์เจ้าด้วยสายตาเป็นห่วง "น้องผมเพิ่งสิบหกเองนะ... ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย"

       สงสารสองพี่น้องคู่นี้ชิบหาย แต่สงสารกว่าคือไอ้กรนี่แหละเพราะคนน้องดูไม่มีการเร่งรีบเลย ปล่อยวันเวลาผ่านไปแล้วสามเดือนโดยที่วันๆขอกินแต่ไอติม 

       ดีนะที่พี่ของยัยนี่จำได้ว่าผ่านไปกี่เดือนแล้วไม่งั้นคงต้องมานั่งลุ้นกันอีกว่าจันทร์เจ้าจะหายไปตอนไหน แต่พอรู้แล้วมันกดดันเนี่ยสิ...

       สามเดือน...เหลือเวลาอีกสามเดือน

       แผ่บุญกุศลมันจะเพิ่มเวลาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่จันทร์เจ้าก็ดู...ดูดีขึ้น หมายถึงก่อนหน้านั้นเป็นวิญญาณบางๆใสๆ แต่ตอนนี้มันมีความเข้มขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

       ไม่แน่...ในอนาคตผมอาจจะแตะตัวเธอได้ก็ได้

       "ใจเย็นๆ ยัยเด็กนั่นยังไม่เครียดอะไรเลย" ผมบอกแล้วพิงหลังกับท้ายรถของตัวเอง

       เรายังนั่งอยู่ที่เดิม ไอ้กรเปิดไฟหน้ารถเพื่อให้เรานั่งคุยกันได้สะดวก ความจริงผมจะให้มันไปคุยกันดีๆที่บ้านก็ได้นะ 

       แต่แบบนี้ดีแล้ว ไม่อยากสนิทด้วย มันจะมาขโมยเด็กผีของผมไป 

       ผมไม่ชอบ

       "แล้วอีกอย่างถ้ารถที่คว่ำวันนั้นติดกล้องเอาไว้เราก็น่าจะหาได้ว่าใครเป็นคนทำ หาคนทำได้ก็อาจจะรู้ว่าใครจ้างวาน ไม่แน่คนๆนั้นอาจจะเก็บร่างจันทร์เจ้าไว้ก็ได้" ผมพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาเอาไว้แล้วนึกความเป็นไปได้อีกอย่าง "ถ้าตอนนี้จันทร์เจ้ายังวิ่งเล่นไปมาได้แสดงว่ายังไงก็ยังไม่ตายแน่ๆ เขาคนนั้นอาจจะช่วยเอาไว้เป็นตัวประกันหรือไม่ก็อะไรซักอย่าง...แต่เชื่อเถอะว่ายังไงเขาก็ไม่ลงมือทำอะไรที่เสี่ยงต่อชีวิตของจันทร์เจ้าแน่นอน"

       แม่ต้องภูมิใจนะที่ผมคิดได้ขนาดนี้อ่ะ

       แม่เป็นอธิการมหาลัยควบอีกหลายตำแหน่งหน้าที่ของพ่อ ลูกชายเป็นโคนัน พ่อเป็นอะไรแล้วก็ไม่รู้ตอนนี้อาจจะกำลังเล่นกับจันทร์เจ้าอยู่ก็ได้

       นึกแล้ว...เป็นบ้านที่โคตรเท่ห์!

       "ที่คุณพูดมาก็น่าคิด" มันพยักหน้าตามแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ "ผมไม่รู้ว่าญาติคนอื่นจะเห็นหรือจับจันทร์เจ้าได้มั๊ย..."

       ไม่รอให้มันพูดจบผมก็แทรกขึ้นมาเสียงเข้มทันที "ยัยนี่ต้องอยู่กับฉัน!" มันคือการประกาศกร้าวที่คนฟังต้องทำตามเท่านั้น!

       "แต่เธอเป็นน้องสาวผมนะ! อีกอย่างจะให้มาอยู่กับผู้ชายอย่างคุณได้ไง!?" มันถามเสียงดังแต่ก็นังไม่ลดความสุภาพเอาไว้ในประโยคที่พูดออกมา

       ที่บ้านสอนมาดี ดูออก

       แต่ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องควบคุมเสียง อันนี้ก็ดูออก - -

       แล้วไอ้ประโยคที่บอกว่า 'ผู้ชายอย่างคุณ' นี่คืออะไรวะ? ผู้ชายแบบผมมันผิดตรงไหน!? ไอ้ผู้ชายแบบผมนี่แหละที่เลี้ยงน้องสาวมันมาอ่ะ!!

       พูดแล้วหงุดหงิด เหมือนมีคนบอกว่าผมไม่สมควรเป็นพ่อคนทั้งๆที่ลูกผมก็โตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ

       "พี่เหนืออ มีน้องหมาด้วยย" 

       จันทร์เจ้าอาจจะมีคุณภาพในแบบของเธออ่ะนะ - -

       "อย่าไปใกล้นะ เดี๋ยวมันกัด - -" ผมบอกพร้อมกับลากสายตาไปมองน้องหมาที่เธอพูดถึง 

       น้องตรงไหนวะ อีกนิดมันจะงาบหัวจันทร์เจ้าอยู่แล้ว!

       "ไม่ต้องไปเล่นกับมันแล้ว มานั่งนี่!" 

       "ก็ได้..." หงอยไปเถอะ อีกห้านาทีเดี๋ยวยัยเด็กนี่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เองแหละ

       "จะสรุปเลยนะ จันทร์เจ้าจะยังอยู่กับฉันเหมือนเดิม นายจะไปไหนก็ไป"

       "เฮ้! นั่นน้องสาวผม!"

       "แล้วไง!?"

       มันน่าจะมีมวยเกิดขึ้นซักยก... ถ้าไม่มีเสียงของจันทร์เจ้าดังขึ้นมาก่อน

       "จันทร์เจ้าอยากอยู่กับพี่เหนือค่ะ" เด็กนั่นลุกขึ้นพูดเสียงดังฟังชัดก่อนจะลอยมาทำท่าเหมือนนั่งบนตักผมแล้วพูดกับพี่ชายของเธอ "ให้จันทร์เจ้าอยู่กับพี่เหนือนะ..."

       พูดดี เดี๋ยวพ่อจะส่งชุดไปให้เปลี่ยน

Talk1

ขอเม้นหน่อยน้าาา เดี๋ยวค่ำๆมาเปิดเจิมเน้อ

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า