คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ภายในห้องนอนที่เงียบสงบแห่งนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเกิดอะไรขึ้นนอกจากผมที่กำลังนั่งพิงหลังไว้กับหัวเตียงโชว์แผงอกเปลือยเปล่าปะทะกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศอย่างไม่กลัวหนาว
เพราะว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เรียกความร้อนและทำให้เสียเหงื่อมากเกินไป ผมถึงได้ตัดสินใจไม่สวมใส่อะไรเลยหลังจากเสร็จกิจกรรมนั้น
แต่นั่นก็แค่ผมคนเดียวเพราะร่างบางที่กำลังนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เหมือนจะทนความหนาวไม่ค่อยได้เท่าไหร่ เมื่อสิบนาทีก่อนผมเลยต้องลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้ามาสวมให้เธอดีๆ
ตัวก็เล็กๆ แรงก็เหมือนจะไม่มี แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเหตุการณ์เมื่อกี้ผมถึงขัดอะไรเธอไม่ได้เลยสักนิด
แบบนี้คงเรียกว่าโดนขืนใจไม่ได้ซะแล้วถึงแม้ว่าทุกอย่างมันจะดูเหมือนแบบนั้นก็เถอะ
แน่สิ... เมื่อกี้ผมเพิ่งโดนเธอกระทำชำเราไปนะ
ย้อนไปสี่ชั่วโมงก่อน
@XY club
ผมไม่ชอบสถานที่อโคจร เป็นไปได้ก็อยากเลี่ยงมันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เพราะเมื่อกี้ได้รับสายจากผู้หญิงคนหนึ่งผมเลยต้องมาที่นี่ ตอนนี้ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อมองหาผู้หญิงที่เพิ่งโทรหาผม
ฟังไม่รู้เรื่องว่าเธอพูดอะไรบ้าง แต่จับใจความได้ว่าเธอกำลังเมาได้ที่เลยทีเดียว
ผู้หญิงที่ผมพูดถึงเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เธอเคยโทรหาผมอยู่ไม่กี่ครั้ง แต่นั่นก็เพราะเธอมีความจำเป็นต้องโทรจริงๆ ส่วนครั้งนี้ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผู้หญิงร่างบางที่กำลังเมาโทรมาหาผม
แต่ดูท่าแล้ว...น่าจะเป็นเพราะเมามากกว่า
ท่าทางที่นั่งโคลงไปเซมาแบบนั้นเด็กอนุบาลเห็นก็รู้ว่าเมา
ผมเดินหน้านิ่งเข้าไปหาเป้าหมายของตัวเองก่อนจะใช้มือสะกิดที่ไหล่บางของผู้หญิงคนนั้นแล้วส่งเสียงเรียกออกไป "เธอ"
ยัยตัวเล็กหันมามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรในตอนแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงในเวลาต่อมาแล้วค่อยคลี่ยิ้มออกมาหลังจากที่จ้องหน้าผมผ่านไปได้เกือบสองนาที...
"รามนี่นา" แล้วคนตัวเล็กก็พูดชื่อของผมออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในผับ
ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะกอดรอบคอของผมแล้วโถมตัวเข้ามาใกล้
อืม เรารู้จักกัน แต่จำไม่ได้ว่าเราสนิทถึงขั้นสามารถนัวกันได้ขนาดนี้
ผมใช้แขนข้างที่ถนัดจับที่เอวของเธอเอาไว้ อีกข้างดันเธอไปที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้วมองแก้วที่เรียงรายอยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์แล้วได้แต่ถอนหายใจ
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หรือไปเจอเรื่องอะไรมา แต่สภาพแบบนี้...หนักอยู่
แล้วทำไมผมถึงต้องมารับมือกับอะไรแบบนี้ด้วย?
ผมพาผู้หญิงตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอื้อมมือผ่านไปหยิบกระเป๋าสะพายสีดำของเธอขึ้นมาถือไว้ก่อนจะจ่ายค่าเครื่องดื่มทั้งหมดไปอย่างรวดเร็ว ตั้งใจว่าจะรีบจ่าย รีบจบ รีบพาเธอกลับห้อง แต่คนตัวเล็กที่อยู่ใต้วงแขนกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย
"รามมารับที่รักหรอ?" น้ำเสียงของคนที่เมาได้ที่ถามผมที่ข้างหู
เป็นเพราะต้องโน้มตัวไปจ่ายเงิน ตอนนี้ส่วนสูงของผมเลยสูงเท่าเธอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูง ส่งผลให้ริมฝีปากสีแดงสดของคนตัวเล็กคลอเคลียอยู่ข้างหูอย่างง่ายดาย
ผมข่มอารมณ์พยายามไม่สนใจเธอ แต่ว่าน้ำเสียงที่คอยถามอยู่ข้างหูทำให้ผมรู้สึกว่ามันยากจริงๆ
"รามมารับที่รักหรอคะ?"
"......" ก็เห็นอยู่ ไม่น่าถามเลย
"มารับที่รักหรอ?"
"......" เธอจะถามไปทำไมวะ?
"พูดกับที่รักสิ"
"......" ขนาดผมไม่ตอบอะไรเธอยังพูดไม่หยุดเลย มันคงจะจริงที่เขาบอกว่าเหล้าเข้าปากแล้วนิสัยเปลี่ยน
ปกติเธอพูดมากที่ไหน
"ราม" ไอ้น้ำเสียงอ่อยๆ ตอนเรียกชื่อผมนี่ก็เหมือนกัน
เธอเคยเรียกผมซะที่ไหน...
"นิ่งๆ จะพากลับห้อง" ผมว่าก่อนจะจับแขนเรียวสวยของที่รักขึ้นมาพาดที่คอของตัวเองแล้วโอบเอวเธอก่อนจะพาออกไปข้างนอกอย่างทุลักทุเล
ลำบากชิบหาย ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
"ที่รักไม่อยากกลับอ่า" เธอว่า
เพราะแบบนี้นผมเลยรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมากที่พูดอะไรออกไป เพราะหลังจากนั้นที่รักก็พูดไม่หยุดยิ่งกว่าเดิม ขนาดกลับมาถึงคอนโดเธอก็ยังบ่นอยู่
บ่นเก่ง อยากถ่ายคลิปตอนบ่นไว้ให้ดูจริงๆ
"กุญแจห้องเธออยู่ไหน?" ผมถามขณะที่วางเธอให้นั่งที่พื้นแล้วค้นหากุญแจเพื่อเปิดห้องด้วยความหงุดหงิด
กระเป๋าเธอเล็ก จะเปิดกว้างๆ ก็กลัวว่ามันจะขาด แต่ถ้าไม่ง้างมันออกผมก็หากุญแจไม่เจอ จนสุดท้ายผมเลยจัดการเทของทุกอย่างในกระเป๋าของเธอออกมาให้หมด
หงุดหงิดเว้ย
มันใช่เรื่องไหมที่ผมต้องมาดูแลยัยขี้เมาตอนเที่ยงคืนเนี่ย?
แต่ว่านะ...ขนาดผมเททุกอย่างออกมาแล้วผมก็ยังหากุญแจเวรนั่นไม่เจออยู่ดี
ให้ตายสิ นี่เธอเผลอกินมันเข้าไปด้วยไหมวะ?
"ที่รัก กุญแจห้องเธอหายไปไหน!?"
"ที่รักไม่รู้ค่าา ไม่รู้ๆๆๆๆ" คนตัวเล็กตอบพร้อมกับนั่งดีดดิ้นบนพื้นแล้วนิ่งไปเหมือนประมวลอะไรสักอย่างก่อนจะพุ่งเข้ามากอดขาข้างซ้ายของผมเอาไว้แล้วพูดออกมา "อย่าทิ้งที่รักไปน้าา"
น้ำเสียงออดอ้อนของเธอทำให้ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะอุ้มเอาร่างเบาหวิวของที่รักเข้าห้องตรงกันข้ามกับห้องนอนเธอแล้ววางเธอลงบนเตียงเบาๆ
ผมแกะมือปลาหมึกของเธอออก พยายามจะดันเธอออกไปเพราะมีความคิดว่าต้องเช็ดตัวให้ แต่ว่าเธอกลับไม่ยอมปล่อยแถมยังรัดกันแน่นกว่าเดิมอีก
แม่ง ตัวเท่าแมว แต่แรงเท่าควาย
ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน ปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการอยู่แบบนั้นจนคนตัวเล็กเริ่มอ่อนแรงลงผมถึงได้ดันเธอออกห่าง ตั้งใจจะไปเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัวให้ แต่ว่าคนที่ดูอ่อนแรงลงในตอนแรกกลับกระชากข้อมือผมเข้ามาหาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
ถ้าเป็นล้มปกติผมคงลุกขึ้นยืนเลยทันที แต่เพราะตอนนี้มันไม่ปกติตรงที่เธอเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ตัวเองมีดันให้ผมนอนราบลงกับเตียงแล้วขึ้นมานั่งคร่อมทับช่วงลำตัวของผมเอาไว้
กระโปรงตัวสั้นของเธอเลิกขึ้นตามเรียวขาที่แยกออกจากกัน
สายตาพร่าเบลอของที่รักกำลังหาจุดโฟกัสบนหน้าผม
มือเรียวบางข้างหนึ่งกำเสื้อที่อยู่ตรงหน้าอกผมแน่น ส่วนอีกข้างดันไหล่ผมเอาไว้
ใบหน้าสวยใสเริ่มโน้มลงต่ำแล้วประกบริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรงจนผมตกใจจนต้องออกแรงขัดขืนในตอนแรก
มันไม่ใช่สัมผัสของคนที่มีความรู้สึกรักมอบให้กัน มันเหมือนกับว่าสัมผัสนี้เธอกำลังยัดเยียดตัวเองให้กับใครบางคน...
ใครบางคนที่เธอมองเห็นในตอนนี้...
ใครบางคนที่ไม่ใช่ผม...
"ที่รักมีแค่พี่แทนนะ"
และเพราะชื่อนั้น การขัดขืนที่มีในตอนแรกมันได้หายไป...
ผมปล่อยให้เธอทำตามใจ
ปล่อยให้คนที่ไม่ประสีประสาเป็นคนชักจูงตัวเอง เมื่อถึงจุดที่รู้สึกว่าความไร้เดียงสาของเธอมันขัดหูขัดตาเกินไปผมเลยเป็นฝ่ายนำบ้าง
ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ
เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะเธอ
ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในคืนนี้ก็เป็นเพราะเธอ
เพราะเธอ...เรียกชื่อมัน
เธอเรียกชื่อไอ้เวรนั่นต่อหน้าผม
แค่หนึ่งครั้งก็เกินพอแล้ว...
"เธอเป็นของใคร?" ผมถามที่รักขณะที่ดันตัวตนเข้าออกอย่างเชื่องช้า มองคนใต้ร่างด้วยสายตาสั่นไหวยามที่เราสบตากัน
ที่ถามออกไปเพราะอยากให้เธอรู้ไว้ว่าตอนนี้เธอเป็นของใคร
แม้ว่าเธอจะเมาแค่ไหนก็ตาม
"ของราม"
"ที่รักเป็นของราม"
แค่ประโยคนี้ประโยคเดียว แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ
"ใช่ เธอเป็นของฉัน จำไว้" ผมบอกเธอเสียงต่ำก่อนจะเร่งเอวสอบของตัวเองเข้าออกอย่างรัวเร็วเมื่อร่างกายของผมและของที่รักต่างเกร็งขึ้นพร้อมกัน
ความสุขสมจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ใจผมพองโต แต่เมื่อมองหน้าคนใต้ร่างที่สลบไปผมกลับเริ่มรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ใช่
กลับมาที่ปัจจุบัน
เพราะแบบนั้นผมเลยสามารถพูดได้ว่าตัวเองถูกเธอกระทำชำเราไปได้น่ะ เพราะในตอนแรกผมไม่ได้เต็มใจ แต่ว่าหลังจากนั้นผมแค่คล้อยตามเท่านั้นเอง
ส่วนความสัมพันธ์ของเรา...
ไว้ให้เธอตื่นมาตอบเองแล้วกัน
ไว้รอฟังว่ารูมเมทของผมจะตอบว่ายังไง
ความคิดเห็น