Ficบารามอส... llเรื่องอนาถในปี 3ของชาวป้อมll

ลำดับตอนที่ #3 : สลดใจ

 หลังจากที่โรได้โกยแน่บออกจากห้องของนักฆ่ากิ๊กก๊องแล้ว ก็มีจุดหมายใหม่แว่บขึ้นมาในหัวทันที...

          ฆ่าเฟริน (นี่คุณแน่ใจนะว่าเป็นองครักษ์)

          และจากการประมวลผลอันแสนชานฉลาดของห้องสมุดเคลื่อนที่ที่ตอนนี้เร่งเครื่องเต็มกำลัง มีผลสรุปว่า เฟรินต้องอยู่ที่ห้องคาโลแน่นอน ไม่รอช้าตรงรี่ปที่ห้องคาโลแล้วเปิดประตูออกโดยไม่มีการเคาะ และภาพที่เห็น.....

          .................

          ....เฟรินอยู่บนเตียงกับคาโล .....

          .....หันหน้าหากัน....

          .....หอบอีกต่างหาก....

          .............................

         รู้แล้วหละสิว่าภาพที่เห็นคืออะไร  - _,-+

          ....กำลังเป่ายิ้งฉุบอยู่บนเตียง.....

          โรตรงไปกระชากเสื้อเฟรินขึ้นมา (แน่ใจนะว่าจะไม่ถูกตัดเงินเดือน) แล้วตะโกนถาม (ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้จน) “ไอ้เฟรินนี่แกร่ายเวทย์อะไรฮะ ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ !!!!????” ตวาดเสร็จก็หอบตามมา

          ส่วนเฟรินที่ทำตาปริบๆ + งง + หูชา ก่อนจะรวมรวมสติรำลึกเหตุการณ์ก่อนถึงบางอ้อ “อ๋อ ฉันรายเวทย์ผิดหน้าหนะ ^^” ตอบอย่างสบายอารมณ์

          ส่วนโรเหงื่อตก “แล้วมันเวทย์อะไร?” ก่อนรอฟังคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน

          แต่ก่อนที่เฟรินจะได้ตอบเจ้ากวาง + คนแคระ = คนแคระเขากวาง ก็โผล่ขึ้นมาตรงไหล่เฟริน ก่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย “เอ่อ...ไม่ทราบว่าองค์หญิงได้ใช้เวทย์มหาเสนห์รึเปล่าขอรับ....”

          คำถามที่ทำให้ทั้งโรและเฟรินหน้าซีด ก่อนเฟรินจะตอบว่า “คงใช้มั้ง”

          “กระหม่อนจะบอกว่าเวทย์มหาเสน่ห์นี่ใช้กับพวกปีศาจไม่ได้ ต้องใช้กับมนุษย์เท่านั้น” แค่นั้นแหละทำเอาโรทรุดลงไปกับพื้นเลยทีเดียว ก่อนถามเสียงอ่อย

          “แล้ว..........มีทางแก้......รึเปล่า?”

          เจ้าโกโดมหันมายิ้มหวานให้ “มีครับ” ตอบอย่างภาคภูมิใจ

          ทำให้โรเริ่มมีกำลังใจ “แล้วทางแก้หละ?”

          “รอประมาณ 1 เดือนจนกว่าเวทย์จะเสื่อมขอรับกระผม”

          เหมือนดั่งเสียงลมพัดผ่าน พร้อมอีกาที่บินผ่านไป.............