ป๊ะป๋าหนูมาแล้ว

“ปะป๊า หนูหิวข้าว”
”รอก่อน เดี๋ยวสั่งมาให้”
”หนู จะกินข้าวผัด ที่ปะป๊าทำให้ จะกินจะกิน”
โถ่ เว้ย ทำไมต้องเป็นผมด้วย ที่ต้องมาดูแลเด็กขี้โวยวายคนนี้
“ก็ได้ ก็ได้ แต่ ของหมด ฉันต้องไปซื้อของในซูเปอร์ก่อน”
”หนูไปด้วย”
”ฮานะ เธออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันมา ไม่ต้องไปด้วย”
”ไม่ได้ จะไป ฮานะ ใส่รองเท้าเองก็ได้”
”ไหนใส่สิ ใส่ได้จะให้ไปด้วย อะ ใส่คู่นี้แหละ”
”แต่ว่า มันใส่ยากมากนะค่ะคู่นี้”
”ใส่สิ“ ผมเร่งเธอ
น้ำตาเริ่มคอสองลูกกระตา มือสั่นใส่รองเท้าไม่ถูกมือเล็กๆพยายามใส่รองเท้าด้วยความตั้งใจ
“พอแล้วๆ มานี่ ฉันใส่ให้ แต่ห้ามงอแง ห้ามเรียกปะป๊าด้วย ให้เรียกพี่ชาย เข้าใจมั้ย”
”ค่ะ ปะป๊า อุ้ย พี่ชาย”
”หึ ไปเลย”
ผมและฮานะลงลิฟท์มาซูเปอร์ มาร์เก็ตด้านล่างของคอนโด
”สวัสดีค่ะ ยินดีตอนรับค่ะ ขอให้คุณพ่อและคุณลูกช็อปปิ้งอย่างมีความสุขนะค่ะ”
”หา เหมือนขนาดนั้นเลยรึไง“
”อะไรนะค่ะ”
”ชั่งเถอะ“
อุส่า ให้เตรียมกันมาว่าให้เรียกพี่ชาย ขนาดพนักงานยังคิดว่าเป็นพ่อเด็ก ???“