อินุยาฉะ รักต่างเผ่าพันธุ์ของอสูรสาวและมนุษย์

ลำดับตอนที่ #9 : อิสระที่ถูกพันธนาการไปชั่วนิรันดร

หญิงสาวครึ่งอสูรมองห่อผ้าด้วยสายตาลังเลที่จะรับและยิงคำถามใส่มิโกะผู้เย็นชา

" เจ้าทำไมถึงคิดว่าข้าจะดูแลให้เจ้าได้ทำไมเจ้าไม่ดูแลเองล่ะ"

" เพราะเวลาของข้าเหลือน้อยมากแล้วข้าไม่สามารถดูแลมันได้ตลอดไปหรอก"

"เจ้าจะไปไหน"

คำถามที่ดูใสซื่อนั้นทำให้มิโกะสาวหัวเราะเบาๆภายในลำคอ

" ก็เวลาที่ข้าจะอยู่ต่อไปบนโลกภพนี้น่ะมันกำลังจะหมดลงแล้วนี่สิถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากจะพิทักษ์ดูแลมันต่อไป"

"แล้วทำไมถึงเลือกข้า"

" ก็เพราะว่า...."

คิเคียวเงียบไปซักพักจึงเริ่มพูดต่อ

" ข้ารู้จักเจ้าดีน่ะสิอินุยาฉะ"

"หา!!.....ข้ากับเจ้าพึ่งเจอกันครั้งแรกเนี่ยนะเจ้าจะมารู้จักข้าได้ยังไง ? "

" งั้นเจ้าไม่สงสัยบ้างเหรอว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหนแล้วพ่อแม่เจ้าน่ะเป็นใคร"

"........................"

คำพูดของมิโกะตาคมทำเอาอินุยาฉะอึ้งเงียบไปเพราะตนเองนั้นก็ไม่เคยจำภูมิหลังของตนเองตั้งแต่เกิดหรือความจำสมัยเด็กได้เลยรู้เพียงว่าตัวเองเป็นครึ่งอสูรและมีคนได้ช่วยเข้าไปอยู่ในวังเท่านั้น

" แล้วเจ้า.......รู้งั้นเหรอ"

" ............................."

"ว่าไงเล่าเจ้ารู้ใช่มั้ยว่าข้าเป็นลูกใคร ข้ามาจากไหน เจ้ารู้ใช่มั้ยบอกข้ามาสิ!!"

หญิงสาวครึ่งอสูรจ้องมิโกะสาวอย่างตั้งอกตั้งใจฟังคำต่อไปที่หญิงสาวผู้นี้จะพูดต่อไปเพราะมันต้องเป็นคำตอบเรื่องความหลังตนเองอย่างแน่นอน

" เจ้าก็คือคนที่ข้ารัก"

" เอ๊ะ...."

ความสับสนมากมายเกิดขึ้นในความคิดสาวเจ้า

" นี่มันอะไรกันอย่าล้อเล่นน่าข้าเกิดจากไหนกันแน่"

" เจ้าก็คือส่วนหนึ่งของคนรักของข้าอินุยาฉะอีกคนที่เป็นผู้ชาย"

" หา!!!!!"

" หรืดเรียกง่ายๆเจ้าก็เป็นร่างแบ่งของคนที่ข้ารัก    ข้าเป็นคนสร้างเจ้าขึ้นมาเมื่อ 50 ปีก่อนจากเลือดของชายคนนั้นที่ชื่ออินุยาฉะเหมือนเจ้า แต่ว่าเจ้าพึ่งจะเติบโตเมื่อ10กว่าปีที่ผ่านมานี้เองจึงมีอายุเพียงแค่นี้"

อินุยาฉะมองมิโกะนามคิเคียวอย่างไม่เชื่อสายตาซักเท่าไหร่นัก ความหม่นหมองวิ่งเข้าสู่หัวใจเจ้าหล่อนอย่างจังงังด้วยความผิดหวัง

" แสดงว่าข้าไม่มีพ่อแม่และไม่มีตัวตนจริงๆใช่มั้ย"

" ................."

"ข้าเป็นแค่เครื่องมือของเจ้าที่เจ้าสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทำงานให้ใช่มั้ย"

"....................."

"  ไร้ค่าจริงๆ "

เด็กสาวนั่งก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความน้อยใจในความหลังของตนมันดูไม่มีค่าเลยสำหรับสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ไม่สิไม่มีใครมองเธอเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ

" ไม่หรอก"

คำปลอบโยนของสาวขรึมแว่วขึ้นจนใบหูสุนัขของอินุยาฉะต้องกระดิกและหันไปมอง  คิเคียวฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนและรักใคร่ให้ก่อนจะใช้มือเรียวงามของตนเอื้อมไปลูบเรือนผมสีเงินของอินุยาฉะอย่างช้าๆ

" เอ๊ะ..? "

" อย่าได้น้อยใจหรือโศกเศร้าอย่าได้เปิดเผยความอ่อนแอให้ใครเห็นเพราะนั่นจะกลายเป็นจุดอ่อนของเจ้าเอง "

" ทำไมล่ะ.....ก็ข้าผิดหวังนี่ ไม่ชอบใจมากๆด้วยทำไมข้าต้องมาพัวพันกับเรื่องที่ข้าไม่รู้เรื่องด้วยล่ะไม่เอาด้วยแล้ว  ข้าจะกลับ!!!"

เด็กสาวรีบลุกขึ้นด้วยความกระฟัดกระเฟียดแต่เพราะความไม่ระวังของอารมณ์ชั่ววูบที่ฉุนเฉียวนั่นเมื่ออินุยาฉะลุกขึ้นแล้วตัวของเจ้าหล่อนกระแทกโดนมิโกะสาวจังๆจนตัวสาวเจ้าที่บอบบางกว่าล้มนอนลงไปกับพื้นดัง โครม

" เฮ้ย......เฮ้!!! คิเคียวๆ เป็นอะไรมั้ยขะๆข้าขอโทษนะ!!!"

หญิงสาวเรือนผมสีเงินรีบเข้ามาพยุงร่างบางไว้ทันทีเมื่อเธอกำลังจะขยับตัว  คิเคียวค่อยๆหันมามองใบหน้าที่เรียวสวยของอินุยาฉะช้าๆก่อนจะฉีกยิ้มจางๆให้

" เจ้าเนี่ย.......เป็นคนดีแต่ไม่รู้ตัวจริงๆด้วยสินะ............ ถอดแบบกันออกมาจริงๆ"

มิโกะสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูรักใคร่ก่อนจะเอื้อมมือไล้ใบหน้าหวานของสาวครึ่งอสูร  อินุยาฉะหน้าแดงด้วยความเขินอายแต่มาตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

" รักษามันให้ข้าด้วยเถอะนะ    ถือว่า  ทำเพื่อข้าได้มั้ย ?"

" อะ........อื้ม"

เด็กสาวแววตาสีอำพันพยักหน้าด้วยความลังเลแต่ไม่รู้เพราะอะไรเจ้าหล่อนจึงยอมตกลงไปนะ ? จะหนีไปตอนนี้ก็ยังทันทำไมต้องมารับภาระที่ตนไม่ได้เป็นคนก่อด้วย

หรือเพราะ

รอยยิ้มเศร้าๆนั้น