อินุยาฉะ รักต่างเผ่าพันธุ์ของอสูรสาวและมนุษย์

ลำดับตอนที่ #8 : ผู้ดูแลลูกแก้วคนใหม่

ความเงียบเข้าปกคลุมไม่มีแม้แต่เสียงหรือการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตแม้แต่น้อยสายตาทั้ง 2 คู่ที่ดูแตกต่างนั้นกำลังประสานกันอยู่อย่างน่าระทึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหลังจากนี้   ไม่นานฝ่ายของมิโกะก็เป็นเริ่มก่อน

“ คาเอเดะ ”

“ เจ้าค่ะท่านพี่ ”

“ พี่เหรอ??? ”

หญิงสาวในชุดยูกาตะสั้นสีแดงทวนคำพูดด้วยความงุนงงว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไรที่สาวรุ่นจะเป็นพี่ของหญิงชราวัยจะเข้าโลง

“ เจ้าคงสงสัยสินะ ”

“ หลายอย่างเลยแหละ 1 . เจ้าจับข้ามาทำไม 2. ทำไมเจ้าไม่แก่ล่ะ 3 .ที่นี่ที่ไหนอะไรยังไง 4. เจ้าเป็นใคร”

“ ...........”

“ ตอบมาซี่”

“ ก็ได้....เจ้ารู้จักลูกแก้วสี่วิญญาณมั้ยล่ะ”

“ ลูกแก้วสี่วิญญาณเหรอ ? เคยได้ยินเพียงคำล่ำลือไม่เคยเห็นหรอกเห็นว่ากันว่ามันจะทำให้ความปราถนาทุกอย่างให้เป็นจริงใช่มั้ย”

“ คาเอเดะเจ้าออกไปก่อน”

มิโกะสาวหลุบตาลงพลางพูดบอกกับหญิงชราที่ตนเรียกว่าน้องให้ออกไปข้างนอก

“ เจ้าค่ะท่านพี่”

เมื่อยายแก่นามคาเอเดะออกไปแล้วมิโกะที่นั่งนิ่งอยู่นานก็ค่อยๆขยับตัวลุกเดินเข้ามาหาเด็กสาวครึ่งอสูรและนั่งลงเบื้องหน้าเจ้าหล่อนที่กำลังส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาที่ตน

“ ข้าชื่อคิเคียวเป็นมิโกะประจำอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้เมื่อ 50ปีก่อน”

“ หา!!!.....พูดเป็นเล่นไป เจ้าเนี่ยนะ 50ปี”

“ ขนาดเจ้ามีเลือดมนุษย์อยู่ในร่างกายตั้งครึ่งนึงยังมีอายุยืนยาวกว่ามนุษย์ทั่วไปได้ แล้วข้าเป็นมิโกะทรงศีลที่มีตบะแกร่งกล้าทำไมแค่50 ปีทำไมข้าจะยังคงรูปร่างนี้ไว้ไม่ได้ล่ะ”

“  เจ้าเป็นมนุษย์จริงๆรึเปล่าเนี่ย...”

“ ............................”

“ บอกมาตามตรงน่าข้าไม่ห็นได้กลิ่นมนุษย์เป็นๆจากเจ้าเลย”

“ ฮึ...ประสาทสัมผัสไวดีนี่สมแล้วที่ข้าเลือกเจ้ามา”

“ เลือก...เลือกอะไรเจ้าต้องการอะไรกันแน่”

“ ...... ก็ได้งั้นข้าจะไม่อ้อมค้อมล่ะนะข้าต้องการตัวเจ้ามาเป็นเครื่องมือในการปกป้องของ 2 สิ่งที่ข้ามีอยู่”

“ ตรงจริงๆแฮะ.....ไม่อยากยุ่งด้วยเลยคนอย่างเจ้าเนี่ยชายที่ไหนจะมาแลเจ้าเล่ห์เป็นบ้าเลย”

อินุยาฉะพูดพลางส่งสายตายียวนไปให้มิโกะสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่นักแต่แล้วสายตานั้นก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อมิโกะนามคิเคียวที่ดูเย็นชาในตอนแรกนั้นยื่นหน้าของเจ้าหล่อนเองเข้ามาใกล้หน้าของตนแววตาของคิเคียวนั้นแสดงถึงความเหนื่อยล้าและเศร้าหมอง

“ เจ้าจะช่วย..ข้าได้มั้ยอินุยาฉะ”

“ เอ่อ...ข้า...ต้องได้สิแต่ว่าเจ้า....ออกไปห่างๆหน่อยสิเฮ้....”

การตอบรับที่จะช่วยของอินุยาฉะนั่นเรียกให้รอยยิ้มอันอ่อนโยนให้ปรากฏบนใบหน้าหญิงสาวผู้เยือกเย็นได้อย่างน่าเหลือเชื่อจนตัวอสูรสาวเองต้องหน้าแดงด้วยความเขินอาย

            ..................................ข้าเป็นผู้หญิงทำไมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย..................................

หญิงสาวครึ่งอสูรไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองเท่าไหร่นักว่าทำไมต้องเขินอายเมื่อได้สบตาหญิงผู้นี้

“ เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถอะ....สิ่งที่ข้าจะให้เจ้าไว้คือสิ่งนี้”

เมื่อจบคำพูดมิโกะสาวหยิบห่อผ้าสีขาวขึ้นมาจากภายในเสื้อของตนและแกะออกเผยสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น

นั่นคือ

หินสีขาวอมม่วงใสรูปร่างกลมมลเหมือนลูกหินธรรมดาทั่วไปแต่กลับให้ความรู้สึกว่ามันดูทรงอำนาจด้วยแสงอ่อนๆที่ส่องประกายออกมา  กับ  หินสีเลือดอีกหนึ่งที่ดูน่าหลงใหลในความลี้ลับของพลังที่มีอยู่ในตัวมันเช่นกัน

“ 2 สิ่งนี้เป็นเป็นศิลาที่มีพลังทั้งคู่อันหนึ่งถูกสร้างด้วยพลังวิญญาณอันบริสุทธิ์ของหัวใจมิโกะนามมิโดริโกะด้วยความกล้า ความรอบรู้ ความสวยงาม และ ความรัก”

“ ไอ้มันสีขาวๆม่วงๆเนี่ยน่ะเหรอหลอมจากหัวใจคน!!”

อินุยาฉะพูดพลางจะเอื้อมมือไปจับแต่ยังไม่ทันได้สัมผัสมือของมิโกะสาวก็ตีมือที่อยากรู้อยากเห็นทิ้งดังเพี๊ยะ

“ อุ้ย....ขี้งกจังเลย”

“ อย่าพึ่งแตะต้องจะดีกว่านะ”

“ เฮ้อ...ก็ได้”

สาวเจ้าตอบรับด้วยน้ำเสียงงอนๆแต่ก็กลับมาสนใจเหมือนเดิมกับหินที่มีสีเลือด

“ ส่วนศิลาอันนี้ถูกสร้างด้วย...มนุษย์เป็นๆนับล้านคนด้วยกันชื่อว่าศิลานักปราชญ์”

“มนุษย์เป็นๆ!!!”

สาวครึ่งอสูรแทบไม่อยากเชื่อหูตนเองเลยว่าเพียงแค่หินสีเลือดเพียงเม็ดเดียวจะต้องสังเวยชีวิตไปมากมายเพียงนี้มันเป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดีที่จะสร้างมันขึ้นมา

“ อย่าพึ่งตกใจไปสิตำนานของลูกแก้วทั้ง 2 น่ะก็มีเรื่องราวที่น่าเศร้าไม่ต่างกันนักหรอก”

“ อะไรกันเนี่ย....หินคู่สะท้านฟ้าผ่าโลการึไงทำไมของแบบนี้ถึงมีการสร้างที่น่ารังเกียจที่สุดข้าไม่ชอบเลย”

อินุยาฉะมองหินทั้ง 2 ที่อยู่บนผืนผ้าขาวด้วยความแขยง

“ ข้าไว้ใจคนถูกจริงๆด้วยสินะ”

มิโกะสาวนามคิเคียวยิ้มจางๆก่อนจะนำผ้าห่อปิดสิ่งที่อยู่ภายในและยื่นให้อสูรสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้าตน

“ เอ๋”

“ เจ้าต้องรักษาให้ข้า”