อินุยาฉะ รักต่างเผ่าพันธุ์ของอสูรสาวและมนุษย์

ลำดับตอนที่ #5 : เชื่อมความสัมพันธ์ของเราได้มั้ย

เมื่ออินุยาฉะเริ่มวางสำรับทุกคนก็นังประจำที่ทานข้าว

"เจ้าชื่ออะไร "

หนุ่มเจ้าของตาเหยี่ยวถามสาวครึ่งอสูรที่กำลังยกสำรับมาไว้ที่โต๊ะของตน

"ข้าชื่ออินุยาฉะเจ้าค่ะ"

"อยู่ที่นี่มานานรึยังทำไมข้ามิยักกะเคยเห็นเจ้า"

"ข้าไม่ค่อยได้ออกมาให้ใครเห็นนักหรอกเจ้าค่ะเดี๋ยวคนเค้าจะกลัวก็เลยหมกตัวอยู่แต่ในครัวของวังเป็นฝ่ายทำอาหารแทนน่ะเจ้าค่ะ"

"อืม.....แล้วเข้ามาอยู่ในวังได้ไงก็เจ้าเป็นปีศาจไม่ใช่เหรอ"

คำถามของชายร่างท้วมนามเบรด้าทำเอาบรรยากาศภายในห้องดูหดหู่ขึ้นมาทันที หน้าของหญิงสาวครึ่งอสูรเริ่มง้ำงอ

"ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไงรู้แค่ข้ามาอยู่ที่นี่ตอนราวๆ 6 ขวบ มีคนเอาข้าเข้ามาอยู่คนๆนั้นคือ..........."

อินุยาฉะหยุดพูดและทำท่าเหมือนพยายามนึกอะไรบางอย่างก่อนจะพูดต่อ

" แต่ข้า......จำไม่ได้ว่าคนที่พาข้ามาอยู่ที่นี่เป็นใคร "

" ตามหลักต้องเป็นคนที่มีอำนาจมากๆเท่านั้นนะครับที่จะสามารถพาอสูรเข้ามาอยู่ในวังได้ "

ฟาแมนพูดอย่างมีหลักการเหมือนทุกครั้งแต่ไม่ได้ทำให้ครึ่งอสูรสาวเกิดความสงสัยในความเป็นมาของตนเลยแม้แต่น้อย

" ช่างข้าเถอะเจ้าค่ะ....ยังไงข้าก็ได้เข้ามาอยู่ในวังแล้วข้าก็ไม่มีอะไรต้องคิดให้กังวล "

หญิงสาวพูดตัดพ้อเพื่อเลี่ยงการถามคำถามต่างๆและหันไปวางสำรับต่อที่โต๊ะของฮาวอคซึ่งขณะนี้มองสาวเจ้าอย่างใจจดใจจ่อ

"ท่านจะเอาอะไรเพิ่มมั้ยเจ้าค่ะ "

" O _ O " เคลิ้ม

"เอ่อ......ไม่เอาอะไรข้าก็ขอตัวนะเจ้าค่ะ "

อินุยาฉะทำหน้างุนงงเพราะไม่เข้าใจในสายตาที่ยากเกินอธิบายของหนุ่มคาบไปร์แต่เจ้าหล่อนไม่ได้ใส่ใจกับสายตานั้นจึงผ่านหนุ่มที่มองเธอไปพร้อมกับคำนับให้กับเหล่าทหารกล้าภายในห้องและเดินออกไปเพื่อกลับไปที่โรงครัว

        เมื่อประตูที่หญิงสาวเลื่อนปิดสนิทได้เพียงไม่นานกลับทำให้หนุ่มผมสีทองกระวนกระวายได้ไม่น้อยจนเป็นการสร้างความรำคาญให้ผู้เป็นท่านแม่ทัพอย่างมาก

..............................จะได้เจอหญิงคนนั้นอีกมั้ยนะ............................

ในที่สุดฮาวอคก็ตัดสินใจลุกพรวดเดินจ้ำๆไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

" จะไปไหนฮาวอคไม่กินข้าวรึไง "

ผู้เป็นเจ้านายถามลูกน้อง

" เดี๋ยวผมมาครับ "

" จะตามไปเหรอเดี๋ยวเค้าก็รำคาญเอาหรอก "

" ไม่สนครับท่านแม่ทัพ "

" ด้านไปหน่อยมั้ยเนี่ย....เป็นถึงทหารคนสนิทของข้าไปตามสาวโรงครัวต้อยๆ "

" ผมถือคติด้านได้อายอดครับขอตัวก่อนนะครับ"

หนุ่มผมทองไม่ฟังคำของผู้เป็นหัวหน้าและรีบเดินตามสาวน้อยที่ออกไปได้นานพอดูแล้วปล่อยให้คนที่เป็นเจ้านายนั่งเบ้ปากขมวดคิ้วและส่ายหัวอย่างเอือมระอาอย่างไม่พอใจ

" เชื่อเค้าเลยได้สาวลืมนายฮาวอคเอ๊ยยยย......"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++

ณ สวนหน้าจวนแม่ทัพรอย

หญิงสาวนามอินุยาฉะกำลังเดินเล่นอยู่อย่างเหม่อลอยตรงสะพานข้ามน้ำระหว่างจวน

" เฮ้อ....ครึ่งอสูรทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ..... "

อินุยาฉะค่อยๆนั่งลงที่ริมสะพานพร้อมหย่อนเท้าทั้ง 2 ข้างของตนลงไปน้ำใสและแกว่งขาไปมาทำให้น้ำเป็นวงคลื่นกระจายไปรอบๆที่เธอหย่อนขาลง สายลมและแดดอ่อนๆมาอ้อล้ออยู่กับเส้นผมสีเงินของเธอจนเป็นประกายเงินและพริ้วไสวไปตามแรงลมแผ่ว

ไม่นานหนุ่มขี้ตื้อก็ตามมาถึงตรงที่สาวเจ้านั่งอยู่ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นช่างบาดอารมณ์เสียเหลือเกินเพราะสิ่งที่ชายร่างสูงเห็นนั้นคือสาวงามที่กำลังสะบัดเรือนผมสีเงินให้ไหวไปกับสายลม แสงแดดส่องลงมาจนร่างบางนั้นขาวผ่องเหมือเนื้อแก้วใสกับเขี้ยวเล็กน่าฟัดที่อยู่ภายในปากที่มีริมฝีปากชมพูอิ่ม นิ้วเรียวเล็กยกขึ้นปาดแก้มขาวเนียนเบาๆก่อนจะนำมือสวยนั้นลงไล้มาตามเรือนร่างอันน่าสัมผัสจนมาจรดที่ตักเหมือนกับจะชักชวนชายหนุ่มที่แอบมองอยู่ให้ออกมา

ฮาวอคกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ด้วยอารมณ์แห่งความปรารถนาอยากที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างอันงดงามนั้นใจจะขาดแต่ก็ได้เพียงข่มอารมณ์ตนไม่ให้ทำอะไรเกินขอบเขตของคนที่พบกันครั้งแรกจึงสะบัดหัวไล่ตามคิดที่ผุดขึ้นมาจากอารมณ์เร้าเมื่อครู่ก่อนจะเดินดิ่งไปหาหญิงสาว

" นี่เจ้าน่ะ........."

" อ่ะ...เจ้าค่ะ....."

......................................น่ารักจังแฮะ........................................

ฮาวอคคิดอย่างอิ่มใจก่อนที่จะเริ่มบทพูดเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอด้วยแผนที่ต้องการแกล้งเจ้าหล่อนเล็กน้อย

" นี่เป็นเขตของกรมในนะคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามานั่งเล่นแบบนี้แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไรมานั่งเอาเท้าแกว่งน้ำแบบนี้ "

" อ๊ะ..!!ข้าไม่ทราบมาก่อนต้องขอโทษด้วยนะเจ้าค่ะ"

หญิงสาวรีบเอาขาขึ้นจากน้ำพร้อมนั่งคุกเข่าลงเพื่อขอโทษในสิ่งที่ตนได้ทำไปเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์และกลัวว่าจะตนโดนลงอาญาทำให้หนุ่มผมทองที่ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ถูกใจเข้าไปใหญ่อยากจะแกล้งดูท่าทีของหญิงสาวต่อไปว่าจะทำอย่างไรจึงทำหน้าตายเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าเธอจะเป็นอย่างไรเมื่อเรื่องตนเอาไปแจ้งเบื้องบน

"ไม่รู้สิ ข้าก็ไม่ได้มียศขนาดชี้ชะตาชีวิตเจ้าได้แล้วข้าก็ไม่รู้จะช่วยเจ้าไปทำไม "

"..........................."

ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากชมพูอิ่มของอินุยาฉะเจ้าหล่อนก้มหน้าและหลุบตาลงไม่กล้ามองบุรุษที่อยู่ตรงหน้าตนพลางถอนหายใจแผ่ว

" หืม.............."

" นั่นสินะคนผิดก็คือคนผิด ไม่มีใครหนีความผิดได้ "

" เจ้าว่าอะไรนะ "

" เปล่าเจ้าค่ะ......ก็ในเมื่อข้าผิดข้าก็ต้องรับผิดเพราะฉะนั้น...................."

" หืมมมมมมม..............."

" ตัดสินใจแล้ว....ไปบอกท่านแม่ทัพดีกว่าว่าข้าทำผิดจะได้ไปซักที "

" หา....ไปไหน....!!!! "

" ก็...ไปสารภาพเจ้าค่ะ....ข้าอยากตายมานานแล้วไม่อยากอยู่เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่มีจุดหมาย "

" จะบ้าเหรอข้าแต่พูดเล่นนะ........เจ้าจะบ้าเหรอ "

ฮาวอคหน้าเจื๋อนขึ้นมาทันทีว่าตนเองเล่นแรงไปรึเปล่า

" ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านแกล้งและข้าก็จะทำตามที่ท่านพูดไงเจ้าค่ะจะได้เหมือนเรื่องจริงว่าแล้วก็ไปดีกว่า อยาก
ตายๆๆๆ...."

เมื่อจบคำพูดหญิงสาวไม่รอช้าที่จะเดินกลับเข้าไปในจวนด้วยใบหน้าดูอารมณ์ดีแต่นั่นกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกบางอย่างขึ้น

...................................................ช่างอ่อนเดียงสาเสียจริง.......................................................

ฉับพลันร่างของสาวครึ่งอสูรก็โดนชายร่างสูงกว่าจับข้อมือเล็กๆของเธอไว้และดึงเข้ามาประชิดใกล้ๆตัวผู้ที่เป็นคนดึงซึ่งตอนนี้กำลังมองตนด้วยสายตาวิงวอน

"แค่ล้อเล่นนะ.......นี่เจ้าคิดมากขนาดนี้เลยเหรอ "

" หืม..........อ๊ะ.........!!!"

หญิงสาวสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้างามของตนอย่างช้าๆจนตอนนี้หน้าผากของทั้งคู่ได้สัมผัสกันแล้วจากมือของร่างสูงที่จับข้อมือฝ่ายสาวอยู่บัดนี้ค่อยๆเคลื่อนไล้ไปที่ผมหนานุ่มสีเงินและสะโพกของร่างบางอย่างเบามือ

 มือข้างที่จับผมหนานุ่มอยู่นั้นกดน้ำหนักมือดันศีรษะของอินุยาฉะให้เงยขึ้นเพื่อให้หน้าสวยราวกับภาพวาดของเธอเข้ามาใกล้ใบหน้าคมของชายหนุ่มผมทองที่จ้องมองเธออยู่ด้วยแววตาแห่งความปรารถนาที่ลุกโชนอยูในอกของร่างสูง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++

เมื่อเรื่องพิมมาถึงขนาดนี้แล้วข้าพเจ้าก็.... พิมไม่ทันเปนคนพิมช้ายิ่งกว่าเต่าคลานอีกขอเวลาในการพิมให้เสร็จก่อนนะเจ้าค่ะมันกินเวลานานมากกกกกกกก...........หรือเรียกว่าคงหายไปซักระยะเพราะเรื่องที่ผู้อ่านอ่านอยู่นี้กว่าจะได้เอามาลงกินเวลาตั้งแต่เดือนกลางพฤศจิกายนจนตอนนี้จึงอาจไม่ได้อัพเรื่องนี้นานหน่อยก็ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ