อินุยาฉะ รักต่างเผ่าพันธุ์ของอสูรสาวและมนุษย์

ลำดับตอนที่ #3 : พบกันอีกครั้ง

ณ เมืองตะวันออก

เหล่าทหารกล้ากลับมาที่วังพร้อมความภาคภูมิใจแห่งชัยชนะที่สามารถชนะสงครามได้มีการเตรียมอาหารมากมายสำหรับผู้กล้าทำให้ทางครัวของวังดูวุ่นวายมาก

ณ ครัวหลังวัง

 คนครัวนับสิบกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อเตรียมอาหาร คนสลับเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่นเสียงจ๊อก
แจ๊กดังระงมไปทั้งครัว

"ดีจังเนอะ..ที่เราเป็นฝ่ายชนะ"

"นั่นสิ...สามีข้าก็ปลอดภัยโล่งอกจริงๆ"

คนหลายคนพูดคุยกันอย่างครึกครื้นจนทำให้คนที่เป็นหัวหน้าคนครัวทั้งหมดต้องเสียงดังขึ้น

"นี่!!!!! รีบๆทำงานอย่ามัวแต่คุยสิยะ...เดี๋ยวไม่ทันเอาอาหารไปส่งหรอกยัยพวกนี้หนิ"

"ค่า..../ ครับ...."

"เอ่อจริงสิ.......นี่!!อินุยาฉะๆ"

หัวหน้าคนครัวเรียกหาตัวบุคคลหนึ่งพลางชะเง้อมองหาตัวว่าอยู่ที่ไหน

"ค่ะ!!!...."

เสียงที่ขานกลับมาเป็นเสียงเด็กสาววัยกำลังเหมาะแก่การออกเรือน ผมสีเงินของเธอยาวสลวยจรดสะโพก
กลมดวงตาอำพันดูสดใสของเธอกำลังมองหน้าคนครัวอย่างเคารพพลางกระดิกใบหูสุนัขขึ้นลงเหมือนจะรับคำ
สั่งจากเจ้านายแต่หน้าของหัวหน้าคนครัวกลับทำหน้าดุใส่หญิงสาว

"เจ้าหายไปไหนมา.."

"เอ่อ...ข้าไป"

"แอบไปที่ค่ายรบอีกแล้วใช่มั้ย"

"....อือข้า..."

"เจ้านี่ยังไงเนี่ย....อยากตายรึไงแอบไปได้ทุกวันที่นั่นมีอะไรให้เจ้าไปดูนักหนา"

"ก็ข้า.....อยากไปดูเค้ารบกันนี่ข้าชอบดูการต่อสู้ของนักรบข้าอยากสู้บ้างและก็.."

หัวหน้าคนครัวสีหน้าอ่อนลงและถอนหายใจอย่างอ่อนใจ

"พอๆ....ให้เจ้าอธิบายเหตุผลอีกนานกว่าจะจบเอาเถอะกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วจะเรียกใช้งานเฉยๆ"

"แฮะๆๆ....ค่า..."

สาวผมเงินยิ้มแห้งแล้วรอรับคำสั่ง

"เจ้าช่วยเอาสำรับข้าว 5 ชุดไปส่งที่จวนท่านแม่ทัพเพลิงอัคคีทีสิ....แบกไปคนเดียวได้ใช่มั้ย"

"ค่ะ"

"เค้าไม่ตกใจเอาเหรอหัวหน้า.....ก็อินุยาฉะเป็น...."

เสียงคนครัวคนหนึ่งดังขึ้นด้วยคำพูดที่ทำให้อินุยาฉะหน้าสลดลงทันที

"พูดมาก...ช่างสิก็อินุยาฉะเป็นคนในการควบคุมของข้าไม่ใช่ใครที่ไหนไม่รู้ซักหน่อยข้าจะให้ออกไปไหน
หรืออยู่ที่ไหนก็ได้เจ้าไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น"

หัวหน้าคนครัวตะโกนว่าพร้อมส่งสายตาดุดันใส่คนปากมาก

"เจ้าไปเถอะอินุยาฉะไม่มีใครว่าเจ้าหรอกว่า...."

"ว่าข้า...เป็นครึ่งอสูร"

หญิงสาวพูดและหลุบตาลงเพื่อไม่ให้เห็นหน้าที่ดูโศกเสร้าของตน

"เฮ้อ...เจ้ารีบเอาไปส่งเถอะ"

"ค่ะ"

สาวครึ่งอสูรเงยหน้าขึ้นมายิ้มอีกครั้งอย่างร่าเริงเพื่อเก็บความรู้สึกภายในที่มันเจ็บปวดเกินกว่าที่อยากจะเอ่ย

.......................เรื่องเผ่าพันธุ์ของตนเอง.........................

                                                         ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                                                                                            
++++++++++++++

ณ จวนแม่ทัพรอย

"โอยยย.....เหนื่อยจังเลยเวลาออกไปรบแต่ละที่เนี่ย"

หนุ่มผู้เป็นเจ้าของตาเหยี่ยวบ่นพึมพำพลางเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะทำงานอย่างเหนื่อยล้า

"แหม...ท่านแม่ทัพเนี่ยบ่นเก่งกว่าที่คิดแยะแฮะ"

"เงียบน่า...เบรด้า"

"ตามหลักอาการแบบนี้เค้าเรียก..."

ชายร่างสูงที่มีท่าทางเหมือนนักวิชาการแก้มตอบๆพูดขึ้นเพื่ออธิบายหลักการ

"หยุด.......ฟาแมนเลิกพูดขืนเจ้าพูด 3 วันก็ยังอธิบายไม่จบ"

"เฮ้อ.............หิว"

เสียงหัวหน้าและลูกน้อง5คนบ่นพร้อมกัน

"แล้วเจ้าไม่หิวเหรอ"

แม่ทัพรอยหันไปมองนินจาที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งเป็นนินจาส่วนตัวของตน

"(- -  ) (  - -) (- -  ) (  - -)"

"เหรอไม่หิวเหรอ...นี่ไม่คิดจะพูดเลยรึไงเนี่ย "

" ( _ _ ) ( - -  ) ( _ _ ) ( - - )"

"ไม่พูด.."

"ว่าแต่นินจาส่วนตัวของท่านแม่ทัพน่ะชายหรือหญิงครับเนี่ยไม่เคยได้ยินเสียงพูดเลย"

ฟิวลี่ถามท่านแม่ทัพรอยด้วยน้ำเสียงสงสัย

"ข้าก็ไม่รู้...เค้าไม่เคยบอกข้ารู้แต่เป็นคนมาจากหมู่บ้านนินจาโดยตรงเพราะข้าส่งสาสน์ไปที่หมู่บ้านนินจาและ
ขอนินจามาคนนึงก็ได้มานี่แหละได้นินจาเก่งๆมาซะด้วย"

"......................"

"ที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าไปสอดแนมให้ข้าคงลำบากเหมือนกันต้องขอบใจเจ้าจริงๆนะ"

นินจาหันมามองแม่ทัพรอยอย่างช้าๆพะยักหน้าให้และหันกลับไป

...............เจ้านี่เป็นคนหรือหุ่นเนี่ยนิ่งได้นิ่งดีจริงๆ................

หนุ่มตาเหยี่ยวคิดและหันไปมองหนุ่มคาบไปร์ที่เงียบไปอยู่นาน

"เฮ้ย...ฮาวอค"

"(       + - +)หน้าเหม่อ..."

"ฮาวอค"

"(        *o *)เหม่อ..."

"ฮาวอค !!!!"

คราวนี้ไม่ใช่แค่การเรียกแม่ทัพรอยตะโกนเรียกและปาแท่นหมึกใส่  โดนหัวหนุ่มคาบไปร์อย่างจังจนทรุดลงไปกองกับพื้นเอามือจับหัวแน่น

"โอยยยยยยยยยยย...!!ผมเจ็บนะไอ้แม่ทัพงี่เง่า"

"สม...เหม่อดีนัก"

"ฮึย........"

"เป็นไรของเจ้าเหม่ออยู่ได้"

"ผมคิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเองอย่ากวนน่า"

"อะไร...เจ้าคิดอะไรอยู่...ห๊ะ!!!หรือว่า...จะหักหลังข้า"

ชายตาเหยี่ยวพูดพร้อมทำท่าตกใจแบบหยอกๆปนกวนประสาทลูกน้อง

"บ้า....!!คิดได้ไงเนี่ยผมจะคิดอะไรเครียดๆมั่งไม่ได้เรอะไง"

"อ้าว....โกรธจริงซะงั้นเจ้าเป็นอะไรไปเนี่ย"

"เปล่าครับ ผมกำลังคิด...."

"เย้...!!!!อาหารมาส่งแล้วครับไปที่ชานนั่งกันได้แล้วครับ"

มีการขัดจังหวะคำตอบขึ้นเมื่อเสียงชายร่างเล็กนามฟิวรี่ตะโกนบอกข่าวการมาของสิ่งที่รอคอย  อาหาร

"เฮ้อ...อาหารในวังที่ไม่ได้กินมานาน"

เบรด้าบ่นและเดินไปที่ชานนั่งพร้อมทุกคน เหลือแต่เพียงนินจาของแม่ทัพรอยที่นั่งอยู่

"เจ้าไม่ไปเหรอ"

"(- -  ) (  - -) (- -  ) (  - -)"

"ตามใจ"

เมื่อออกไปกันครบแล้วทุกคนที่กำลังคุยกันอยู่ต้องชะงักหยุดเมื่อเห็นผู้มาส่งอาหาร

"เอาสำรับมาส่งแล้วเจ้าค่ะ"

สาวน้อยร่างบอบบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่ความงามของเจ้าหล่อนถึงขั้น

สามารถกลบปมด้อยของตนได้เลยทีเดียวเพราะที่ทุกคนชะงักอึ้งไม่ใช่เพราะแปลกประหลาดแต่เพราะความงาม
ที่ดูราวกับเทพธิดาติดเพียงตัวมอมแมมเท่านั้น

"เอ่อ...เจ้าเป็นคนในโรงครัวเหรอไม่เคยเห็นหน้าเลย"

ท่านแม่ทัพรอยพูดขึ้นเมื่อเจอสาวงามนิรนามตามบทของคนมียศศักดิ์

"ค่ะ......ข้าเป็นคนในโรงครัว"

อินุยาฉะพูดพลางก้มหัวคำนับให้กับผู้สูงศักดิ์ที่อยู่ตรงหน้าทำเอาเขาผู้นั้นอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้จริงๆ ใบหน้าที่ได้
รูปไข่แก้มขาวอมชมพูนวลผ่องกับรอยยิ้มที่แย้มให้เห็นเขี้ยวเล็กๆร่างที่บอบบางได้รูปสัดส่วนสมหญิงแต่แฝงความแข็งแกร่งแสดงถึงความแก่นแก้วช่างดูอ่อนเดียงสาน่าถะนุถนอมเสียเหลือเกิน

"มีไรเหรอทุกคะ..........."

ฮาวอคเดินเข้ามาหลังสุดแล้วหยุดชะงักเหมือนเช่นคนอื่นๆที่เข้ามาตอนแรกแต่อาการของหนุ่มผู้นี้หนักกว่าผู้
อื่น  ไปร์ที่คาบอยู่ตกลงพื้นเสียงสนั่นจนผงยาสูบหกกระจาย ฮาวอคมองสาวครึ่งอสูรอย่างไม่กระพริบสายตา

"เฮ้ย...ฮาวอค"

"...... ( 0o0)……"

"ฮาวอค"

"อ่ะ...ครับ"

"เป็นไรไปรีบมานั่งสิหิวมากไม่ใช่รึไง"

"คะ..ครับ...."

เสียงหัวใจของหนุ่มนามฮาวอคเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับจะออกมานอกอกเมื่อเขาได้พบเธอ

....เธอคือคนที่เขาเจอเมื่อตอนนั้น....

...เธอคือคนที่ทำเขาให้ทั่วร่างร้อนผะผ่าวอย่างไม่อาจห้าม….

....เธอคือคนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในห้วงฝันอันแสนเร่าร้อน....

....และเธอคือคนที่ทำให้จิตใจชายหนุ่มพร้อมที่จะยอมพลีกายและใจให้เธอ ตั้งแต่แรกสบดวงตาแสนสวยคู่นั้น....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++

เริ่มเข้าเรื่องแล้วนะเจ้าค่ะทนอ่านอีกหน่อย