อินุยาฉะ รักต่างเผ่าพันธุ์ของอสูรสาวและมนุษย์

ลำดับตอนที่ #11 : โชคร้ายอย่างแรก

อินุยาฉะเดินกลับวังด้วยความวิตกและกระวนกระวายใจอย่างมาก

..........มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ.........

........................โชคร้ายนั้นจะร้ายมากๆจริงรึเปล่านะ.......................

..............จะทำยังไงดีนะ...คิเคียวบอกว่าทำตัวปกติแล้วจะไม่มีอะไรจะจริงเหรอ..............

..................................ไม่รู้จะทำยังไงดี................................

ระหว่างที่ครึ่งอสูรสาวกำลังเดินคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อยนั้นเธอรู้สึกได้ถึงเสียฝีเท้าที่ตามหลังเธอมาเพราะประสานสัมผัสของหูที่ไวเป็นพิเศษ

“ หืม”

เธอหันควับไปดูทันทีเมื่อเสียงนั้นมันเข้ามาประชิดมากขึ้นเรื่อยๆแต่มันก็ไม่มีอะไรนี่

...........น่ะ..นี่ล่ะมั้งโชคร้ายที่จะเกิดขึ้นกับข้าน่ะ..........

“ คะ....ใครน่ะออกมานะ ”

อินุยาฉะคิดแล้วก็เริ่มหวาดนิดๆแต่ว่าด้วยความเป็นอสูรนั้นเจ้าหล่อนต้องไม่แสดงอาการหวาดกลัวให้ใครดูทั้งนั้น

แต่

โชคร้ายอย่างแรกที่เธอต้องเจอก็มาถึง

กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งค่อยๆออกมาทีล่ะคนตามพุ่มไม้แต่ละคนนั้นดูแล้วก็เหมือนพวกขี้เมาเคล้านารีซะส่วนใหญ่กลิ่นสาเกสุรานั้นจากตัวชายเหล่านั้นแรงพอดู  อินุยาฉะถึงกับต้องเอามือขึ้นป้องจมูกเพราะแค่ได้กลิ่นก็ชวนวิงเวียนเป็นที่สุด

“ เอ๋.......สวยนี่น้องสาวเป็นเกอิชารึเปล่าเนียหน้าเนียนขาวเหมือนไข่ปอกเลย”

ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นด้วยเสียงกวนประสาทพากันหัวเราะและใช้สายตาโลมเลียมองที่ร่างบอบบางของเธอ ครึ่งอสูรสาวมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาโกรธเคือง

“ มันเรื่องอะไรที่หมาอย่างพวกเจ้าต้องมาเห่าหอนด้วยล่ะข้าสวยแล้วยังมาหอนอีก”

สาวเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงกวนกลับเช่นกันทำเอาชายกลุ่มนั้นโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันทีด้วยฤทธิ์สุรา

“ นังนี่......ปากร้ายนัก!! เฮ้ยจับไว้!!!!”

ชายฉกรรจ์นับสิบวิ่งตรงเข้ามาทันทีที่ตัวร่างบาง   ครึ่งอสูรสาวกระโดดหลบด้วยความรวดเร็วของสันชาตญาณอสูรที่เธอมีถึงแม้จะมีเพียงครึ่งเดียวก็ตาม

“ ไอ้พวกบ้า  อย่ามายุ่งกับข้านะออกไปให้พ้น!!!”

“ ดุๆแบบนี้สิข้าชอบ ฮ่าๆๆๆ”

ชายกลุ่มเหล่านั้นไล่ต้อนสาวเจ้าอย่างไม่มีคำว่าเหนื่อย พวกเขาต้อนเธอจนเกือบจะจนมุมเลยทีเดียวแต่เจ้าหล่อนก็อาศัยความไวของตนจนเกือบจะวิ่งไปถึงวังอยู่แล้ว

แต่

โชคร้ายอย่างแรกของอินุยาฉะก็เริ่มขึ้น

จู่ๆร่างกายที่รวดเร็วเมื่อครู่ก็ทรุดฮวบเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เจ้าหล่อนมีนั้นกำลังโดนดูดออกไปอย่างช้าๆ จากกระโดดหลบอย่างคล่องแคล่วเริ่มช้าลงจนแทบจะเดิน

...................อะๆไรกันเนี่ยทำไมจู่ๆข้าก็วิ่งช้าลงขนาดนี้..................

แต่ไม่นานครึ่งอสูรสาวก็เข้าในอย่างแจ่มแจ้งว่าทำไมร่างกายที่ปราบเปรียวของตนถึงช้าลงเหมือนมนุษย์เพราะเธอกลายเป็นมนุษย์ไปแล้ว

..............บะบ้าน่า!!! นี่มันอะไรกันไม่ใช่วันเดือนมืดซักหน่อยทำไมร่างกายของข้า.............

“ จับได้แล้ว!!!”

เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นจนอินุยาฉะต้องตื่นจากภวังค์ความคิดหันตาม เขากระโดดลงมาจากต้นไม้ที่สูงพอดู ร่างของชายคนนั้นขึ้นคร่อมร่างเล็กนั้นอย่างฉับไวโดยที่ตัวร่างบางไม่ได้ระวังตัวเลย ร่างของเจ้าหล่อนนั้นล้มนอนลงกับพื้นดังตุ๊บลั่น

“ ปล่อยนะ!!!!”

เด็กสาวที่เป็นครึ่งอสูรบัดนี้กลายเป็นมนุษย์ธรรมดาไปแล้วเธอไม่สามารถเอาชนะเจ้าพวกนี้ได้อย่างแน่นอน ความกลัวของผู้หญิงคนนี้กำลังมากขึ้นเรื่อยๆเพราะทุบตีหรือพยายามหนีเท่าไหร่ก็ไร้ผล   ชายเหล่านั้นพากันหัวเราะร่างบางที่ดูไร้ทางสู้

“ เอาไงต่อดีนะ.....สวยจริงๆนะเจ้าเนี่ย”

“ ไอ้พวกบ้า แม้แต่ปีศาจอย่างข้าก็ไม่เว้นเหรอไงไอ้พวกวิปริต!!!”

“ ฮ่าๆๆ...ก็ของแปลกนี่  แถม สวยซะด้วย”

“  ปล่อยข้านะ!!!!”

“ เฮ้ย...  เรียงคิวเว้ยของดีนานๆทีเอาให้คุ้ม”

“ อย่านะ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้เลย!!! ปล่อย”

กลุ่มคนโฉดเหล่านั้นไม่ได้สนที่จะฟังคำพูดของเด็กสาวเลยแม้แต่ด้วยพวกเขาอุ้มร่างของเธอหายเข้าไปให้พุ่มไม้ทึบที่อยู่ข้างๆสวน

“ ปล่อยน้า!!!”

“ นิ่งๆสินังหนู”

“ เร็วๆสิวะ...คนอื่นรออยู่”

“ รู้แล้วน่า”

คนแรกที่จะได้ลิ้มลองรสเด็กสาวหันขึ้นมาพูดอย่างรำคาญก่อนจะค่อยใช้มือปลดเสื้อของร่างบางออก

“ อย่า !!!!”

อินุยาฉะร้องสุดเสียงเมื่อชายคนนั้นกำลังใช้มือสัมผัสเนิ่นอกของตน แต่เสียงร้องก็ต้องเงียบลงเพราะชายอีกคนใช้มือปิดปากเธอไว้จนแน่น

แต่ทว่า....

ไม่ทันที่ชายที่ร่างใหญ่กว่าตัวครึ่งอสูรสาวจะได้ทำอะไร ร่างอีกร่างที่ใหญ่กว่าชายคนนั้นก็จับคอเสื้อจากทางด้านหลังของชายโฉดลอยขึ้นอย่างง่ายดาย

“ ทำอะไรของแกน่ะ...”

เสียงของร่างสูงที่จับคอเสื้อชายอีกคนอยู่นั้นพูดด้วยเสียงเย็นก่อนจะออกแรงเหวี่ยงร่างของชายฉกรรจ์ออกไปห่างรัศมีที่ร่างของเด็กสาวที่นอนอยู่

“ เอ๋ ”

หญิงสาวค่อยๆปรือตาที่หลับอยู่ขึ้นมองใช่จริงๆเธอจำเสียงนั้นได้....เป็นเขาจริงๆเสียด้วย