ลำดับตอนที่ #4 : เปิดเทอมสุดวุ่น กับ การเจรจาสุดง่าย (รึเปล่า?) 100%

เปิดเทอมสุดวุ่น  กับ การเจรจาสุดง่าย (รึเปล่า?)

     [349 วัน : 10 เมษายน 25xx]

     แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนสีฟ้าอ่อน บ่งบอกถึงรุ่งอรุณที่มาเยือนร่างบางบนเตียงนอนอีกครั้ง หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

     ‘สายๆๆ! สายแล้ว!!...’

     เรนเดียร์คิดในใจอย่างร้อนรน มือบางสาละวนหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

     เพียง 10 นาทีต่อมา หญิงสาวก็เดินกลับออกมาอีกครั้งในชุดนักเรียนสีขาว กระโปรงยาวพอดีเข่าสีแดง พร้อมด้วยเนคไทลายสก็อตสีแดงเช่นเดียวกันที่คอเสื้อ ดวงตาสีดำของเธอเหลือบมามองตัวเองในกระจกเพียงชั่วครู่อย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว...

     “สวัสดีค่ะ คุณพ่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ซาน” เรนเดียร์เอ่ยทักบุคคลที่อยู่ภายในห้องอาหารพร้อมมือที่ยกขึ้นมาพนมไหว้ผู้เป็นพ่ออย่างสวยงาม ก่อนเดินเข้าไปร่วมโต๊ะด้วย

      “อรุณสวัสดิ์เช่นกัน วันนี้เราตื่นเช้าดีนี้ พึ่งหกโมงครึ่งเอง” ซานกล่าว สายตามองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือแล้วเอ่ยทักอย่างแปลกใจ

     “วันนี้เปิดเทอมแล้วนี้คะ ที่สำคัญ เดียร์มีนัดด้วย” คนเป็นน้องสาวตอบกลับพร้อมตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปาก เธอลุกขึ้นเดินไปเก็บจานโดยไม่สนใจอาการอ้าปากค้างของชายต่างวัยสองคน....

     “เดียร์! ลูกมีนัดกับใคร!!” ผู้เป็นพ่อที่ตั้งสติได้ก่อนเอ่ยถามอย่างคาดคั้น จนเรนเดียร์ที่เดินกลับออกมาจากห้องครัวขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

     “ก็ต้องกับเค้กสิคะ... ตกใจอะไรกันเนี้ย?” หญิงสาวถามอย่างงงๆ แต่เมื่อเห็นไม่มีใครคิดจะตอบจึงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจแทน

     “ถ้าอย่างนั้นเดียร์ไปก่อนละค่ะ สวัสดีค่ะ คุณพ่อ” เรนเดียร์ว่า เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินไปหอมแก้มผู้เป็นพ่อเล็กน้อยก่อนเดินออกไป...

     “ช้านะย่ะ” เสียงหวานของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยทักขึ้นทันทีที่ร่างของเรนเดียร์เดินพ้นจากประตูบ้านออกมา...

     “แค่ 10 นาทีเองน่า ว่าแต่วันนี้เธอมาแปลกแหะ” เรนเดียร์ว่าขณะเดินตรงมาหาเพื่อนสาว

     “แปลกยังไง?” เค้กถามอย่างสงสัย ดวงตาสีน้ำตาลมองสำรวจตนเอง

     “แปลกตรงที่เธอยังเป็น ‘จิ้งจอก’ อยู่นะสิ” คำพูดนี้ทำให้เค้กถอนหายใจออกมา ก่อนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

     “ช่างมันเถอะน่า... เดี๋ยวเข้าโรงเรียนแล้วฉันก็แปลงร่างเองแหละ ตอนนี้อยู่กับเธอ ฉันยังอยากเป็นตัวของตัวเองให้ได้มากที่สุดก่อน” เรนเดียร์พยักหน้าอย่างเข้าใจในความหมายของเพื่อน เธอรู้ดีว่าแท้จริงแล้ว คนที่เดินอยู่ข้างๆเธอนั้นไม่ได้ชอบที่จะทำอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย หากก็ต้องทำ... เพราะสถานะทางบ้านที่บีบคั้น...

     “ว่าแต่... เธอจะทำตามแผนวันไหนล่ะ” เค้กเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งหญิงสาวก็เต็มใจที่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก

     “คงจะภายในวันนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้ เหลือเวลาอีกแค่ 2 อาทิตย์กว่าๆเท่านั้น ฉันไม่อยากเสี่ยง...” เธอว่า สายตาทอประกายมุ่งมั่น

     “ขออวยพรให้สำเร็จละกัน เอาละ... ดูท่าฉันคงต้องแปลงร่างแล้ว” เค้กกล่าวอวยพร แล้วพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่า เพียงผ่านซอยนี้ไปก็จะถึงเขตโรงเรียนแล้ว

     “อืม...” เรนเดียร์แสดงความรับรู้เล็กน้อย เธอก็ต้องเปลี่ยนตัวเองแล้วเหมือนกัน...      

     “ยินดีต้อนรับเปิดเทอมครับ คุณเค้ก คุณเรนเดียร์!!” เสียงของชายหนุ่มที่ทำหน้าที่แจกใบกำหนดการแก่รุ่นพี่และรุ่นน้องเอ่ยทักหญิงสาวทั้งสองเสียงดังทันทีเมื่อร่างบางปรากฏแก่ครรลองสายตา

     “สวัสดีจ๊ะ เปี๊ยก ขอบคุณสำหรับคำทักนะจ๊ะ” เค้กเอ่ยตอบอย่างร่าเริง ผิดกับเรนเดียร์ที่เพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ

     “มะ... ไม่เป็นไรหรอกครับ อะ... เอ่อ... คือ... นี้หมายกำหนดการของทั้งสองคนครับ” เปี๊ยกว่า หน้าแดงน้อยๆเมื่อได้รับคำขอบคุณจากหญิงสาว มือของชายหนุ่มสั่นจนสังเกตได้เมื่อยื่นใบสีขาวให้พวกเธอ

     “ขอบใจจ๊ะ ว่าแต่... เปี๊ยก ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ เดี๋ยวฉันให้คนอื่นมาทำแทนก็ได้นะ” เค้กถามอย่างเป็นห่วง ซึ่งนั้นก็ทำให้คนตรงหน้าหน้าแดงขึ้นไปอีก

     “ตายแล้ว... ไม่สบายจริงๆด้วย รอแป๊ปนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะให้คนอื่นมาเปลี่ยนให้” เค้กว่า ท่าทางร้อนรนแล้วตั้งท่าจะวิ่งไปหาใครมาทำหน้าที่แทน ถ้า... ไม่มีมือของเพื่อนสาวดึงไว้ก่อน

     “ใจเย็นเค้ก... เขาแค่เขินเธอนะ” เสียงเย็นที่เปล่งออกมาจากปากของเพื่อนสาว ทำให้เค้กสงบสติลงได้ เธอเอียงคออย่างหน้ารักมองดูชายหนุ่มที่ยังหน้าแดงอยู่ สลับกับใบหน้าของเรนเดียร์

     “เอ๋! เขินฉันหรอ ทำไมอ่ะ...” เค้กถามอย่างใสซื่อ เรียกเสียงถอนหายใจจากเรนเดียร์ได้เป็นอย่างดี เธอส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนดึงแขนของเพื่อนสาวให้เดินเข้าไปในโรงเรียนต่อ

     “อะไรกันเดียร์... จะพาเราไปไหนอ่ะ เรายังสงสัยอยู่เลยนะ เปี๊ยกเขินอะไรเราอ่ะ” เค้กส่งเสียงถามเพื่อนสาวตลอดทางด้วยความสงสัย จนเรนเดียร์ต้องถอนหายใจอีกครั้ง

     เธอจะอายุสั้นลงเพราะยัยเพื่อนคนนี้แหละ...

     “เลิกสนเรื่องนั้นก่อนเถอะ ตอนนี้ที่เราต้องทำ คือไปห้องสภานักเรียนก่อนที่จะมีนักเรียนมาเยอะกว่านี้” หญิงสาวว่า น้ำเสียงเรียบเฉยแต่ไม่เย็นชาเหมือนเมื่อครู่ เมื่ออยู่ในเขตปลอดคน

     “รับทราบจ้า!!” เค้กว่าด้วยน้ำสียงสดใส แต่ใบหน้าไม่สดใสตาม

     “ไง ไม่เจอกันนานนะ” เสียงทักดังขึ้นทันทีเมื่อหญิงสาวทั้งสองก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องสีเลือดหมู พรมกำมะหยี่สีแดงถูกปูไว้อย่างหรูหรา ผ้าม่านคลิบทองสีแดงติดอยู่บนหน้าต่างบานยักษ์ สภาพภายในห้องดูหรูราวกับห้องของเศรษฐี

     “โรงเรียนปิดไปแค่สองเดือน... ห้องสวยขึ้นเยอะนะ” เรนเดียร์ว่าประชดเสียงเรียบ หากคนถูกประชดกลับหัวเราะร่าอย่างไม่รู้สึก

     “ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องชม รู้ไหมห้องนี้ฉันใช้เวลาตกแต่งตั้ง 5 วันเชียวนะ” ชายหนุ่มผมดำว่าอย่างภูมิใจ ดวงตาสีเขียวมรกตพราวระยับอย่างคนรักสนุก ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงปรากฏรอยยิ้มกว้าง

     เรนเดียร์ถอนหายใจให้กับนิสัยของคนตรงหน้าแล้วตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเสีย...

     “วันนี้พวกฉันต้องทำอะไรบ้าง” เรนเดียร์เอ่ยถาม ทั้งๆที่ในมือยังคงถือกระดาษที่แจ้งกำหนดการอยู่อย่างไม่คิดจะยกขึ้นมาดู

     “อืม... เค้ก เธอต้องไปพูดเรื่องกฎกติกา ส่วนเรนเดียร์ เธอไม่ต้องทำอะไร แค่ขึ้นไปนั่งเป็นไม้ประดับเวทีให้ฉันก็พอ” ชายหนุ่มว่าแล้วยักไหล่ หากก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อคนที่เกือบจะถูกลืมเอ่ยขึ้นมา

     “เราว่า ‘อเลน’ พูดผิดนะ อย่างเพื่อนของเราคนนี้ต้องไปเป็น ‘ประติมากรรมน้ำแข็ง’ บนเวทีมากกว่า คิกๆ” เค้กว่าแล้วหัวเราะออกมาอย่างน่ารัก ไม่สนกับสายตาของเรนเดียร์ที่ชักจะหมดความอดทนขึ้นทุกที

     “ฮา ฮา... พูดได้ดีนี้เค้ก เรนเดียร์ ฉันเปลี่ยนหน้าที่ให้เธอไปเป็นประติมากรรมฯแทนละกัน” อเลนเอ่ยรับมุขอย่างคนไม่สนใจปฏิกิริยาของใครเช่นกัน ก่อนทุกอย่างจะตกลงสู่ความเงียบอีกครั้งเมื่อเรนเดียร์ไม่ทนอีกต่อไป...

     “จะหยุดหัวเราะกันได้หรือยังคะ... คุณสภาและประธานสภานักเรียน” หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นพร้อมรอยยิ้มที่ดูอันตราย บรรยากาศในห้องดูจะเย็นยะเยือกขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้เปิดแอร์

     “จ้า... หยุดแล้วจ้า ไอเย็นออกแล้วนะเพื่อนรัก” ประธานนักเรียนหนุ่มกล่าว ใบหน้าหวานซีดลงเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของเพื่อนสาว

     “ดี ถ้านั้นรีบลุกขึ้นเดินไปที่หอประชุมได้แล้ว อีก 10 นาทีพิธีเปิดก็เริ่มแล้ว” เสียงเย็นเอ่ยสั่งอีกครั้ง ร่างของเค้กและอเลนก็รีบลุกออกจากห้องไปอย่างเรียบร้อยทันทีโดยมีร่างของเพื่อนรักเดินคุมมาข้างหลังพร้อมไอเย็น...

     “ไหวไหมเดียร์...” เค้กเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนสาวซีดเซียวและมีเหงื่อผุดพราว ตอนนี้พวกเธอมาอยู่ด้านหลังเวทีภายในหอประชุมเรียบร้อยแล้วและกำลังจะต้องออกไปเริ่มพิธีปฐมนิเทศน้องใหม่ในเวลาที่เหลือไม่ถึง 5 นาที

     เรนเดียร์ฝืนตัวพยักหน้า หากเพื่อนทั้งสองก็รู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังโกหก...

     “ขอโทษนะเดียร์ เพราะฉัน... โรคของเธอเลยกำเริบ” อเลนว่าเสียงเศร้า มองดูเพื่อนสาวที่กำลังทรมานกับอาการของโรคแล้วได้แต่โทษตัวเอง

     “ช่างเถอะ... ฉันไม่เป็นไรแล้วละ” หญิงสาวว่า คราวนี้มีความจริงปนมาด้วยเล็กน้อยเมื่อใบหน้านวลเริ่มมีเลือดฝาด แม้เหงื่อยังคงผุดพราว แต่ก็น้อยลงกว่าเดิม

     “ไหวแน่นะเดียร์” เค้กถามอีกครั้ง ซึ่งเรนเดียร์ก็พยักหน้าอีกครั้งเช่นกัน ดวงตาของชายหญิงหนึ่งสบกัน ก่อนพยักหน้าให้กันอย่างเหนื่อยใจ

     “ถ้าอย่างนั้น เราออกไปกันเถอะ” ประธานหนุ่มกล่าว แล้วเดินนำสภานักเรียนทั้งสองขึ้นเวทีไป กล่าวปฏิบัติหน้าที่ ที่ได้รับมา...

     ทันทีที่ร่างของคนทั้งสามเดินขึ้นมาบนเวที เสียงพูดคุยที่เคยดังก็พากันเงียบลงทันที ชายหนุ่มเดินแยกจากเพื่อนสาวทั้งสองมายังไมโครโฟนที่ตั้งอยู่ตรงกลาง ในขณะที่เค้กและเรนเดียร์เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้

     “อะแฮ่มๆ... ขอกล่าวสวัสดีอาจารย์ทุกท่าน และเพื่อนนักเรียนทุกคนครับ... ผม นายอเลน ปวรปรัชญ์ ประธานสภานักเรียนคนปัจจุบันของโรงเรียนลูคาเอล สาขาสอง ยินดีต้อนรับทุกๆท่านสู่ปีการศึกษานี้ครับ” อเลนว่าแล้วโปรยยิ้มหวานเรียกเสียงกรี๊ดได้ดังสนั่นหอประชุม

     “ขอบคุณสำหรับเสียงต้อนรับครับ แต่ขอความเงียบหน่อยจะดีกว่า เดี๋ยวเราจะเสียเวลาไปมากกว่านี้” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วรอดูปฏิกิริยา เสียงต่างๆเงียบลงได้โดยน่าอัศจรรย์

     “ในเมื่อเงียบแล้ว ผมขอพูดต่อเลยละกัน ก่อนอื่นสำหรับนักเรียนใหม่ สิ่งสำคัญที่ต้องรู้คือกฎกติกาภายในโรงเรียนนี้ ซึ่งคนที่จะมาบอกน้องๆคือ หนึ่งในสองสาวสภานักเรียน นางสาวสิรินดา พิมพ์พิสุทธิ์ครับ” เสียงตบมือพร้อมเสียงกระซิบซาบจากนักเรียนชาย ดังขึ้นมาทันทีเมื่อหญิงสาวร่างบางลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เค้กยิ้มบางๆให้กับอเลนพร้อมพูดอะไรบางอย่างแล้วจึงเดินไปยังไมโครโฟน

     “กราบสวัสดีอาจารย์ทุกท่าน และยินดีต้อนรับเพื่อนนักเรียนทุกคนสู่การเรียนปีการศึกษาใหม่นี้ค่ะ... อย่างที่ พี่อเลน ประธานสภานักเรียนของเราได้บอกทุกคนไปแล้วว่า พี่จะมาบอกกฎกติกาภายในรั้วโรงเรียนแก่นักเรียนใหม่ และย้ำเตือนกฎต่างๆแก่นักเรียนเก่า... ดังนั้น เพื่อไม่ให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์กว่านี้ สำหรับกฎข้อแรกคือ...” เค้กเอ่ยถึงกฎภายในโรงเรียนรวมกว่า 50 ข้อโดยไม่มองเอกสารในมือเลยแม้แต่น้อย เธอพูดไปพร้อมส่งสัญญาณบางอย่างแก่เพื่อนชายเมื่อมาถึงข้อสุดท้ายแล้ว

     “เอาละ สำหรับกฎข้อสุดท้ายคือ ห้ามนักเรียนทุกคนหยุดเรียนไปโดยไม่มีใบลาค่ะ... จบกฎทั้ง 60 ข้อแล้ว พี่เชื่อว่าทุกคนคงจะรู้สึกเบื่อกันแล้วใช่ไหมคะ?” เค้กถาม ซึ่งก็ได้ยินเสียงตะโกนตอบดังสนั่นหอประชุม “โอ้โห! เสียงตอบรับดังขนาดนี้นี้ ดูเหมือนอเลนคงต้องทำอะไรหน่อยแล้วละจ๊ะ” พูดจบแล้วหญิงสาวก็เดินกลับไปนั่งทันที โดยที่ชายหนุ่มกลับมารับช่วงแทนอีกครั้ง

     “อา... ดูเหมือนสภานักเรียนของผมจะสร้างปัญหาให้แล้วสิ แล้วอย่างนี้ ผมจะตอบรับความต้องการของทุกคนยังไงดีละเนี้ย อืม...” ประธานหนุ่มหยุดไปอย่างมีเลศนัยจนเรนเดียร์ที่นั่งอยู่ข้างเค้กรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

     “ว้า... แย่จัง ผมนึกไม่ออกด้วยสิ ดูเหมือนผมจะต้องการผู้ช่วยมาช่วยคิดแล้วละครับ” อเลนว่า ดวงตาสีมรกตพราวระยับแบบที่หากเพื่อนสาวทั้งสองมาเห็นคงจะรีบหนีไปให้ไกลที่สุด

     “และผู้ช่วยที่ผมต้องการก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือ...” เสียงชายหนุ่มที่หยุดไปอีกครั้งทำเอาเรนเดียร์รู้สึกลุ้นเสียไม่ได้ “นางสาวเหมันต์ เทพาษา อีกหนึ่งสภานักเรียนของเราเองครับ” เสียงปรบมือดังขึ้นเล็กน้อยจากนักเรียนใหม่ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร ผิดกับนักเรียนเก่าที่นั่งนิ่งหน้าซีด

     ‘ซวย ซวยจริงๆ ประธานเรากระตุกหนวดเสือเข้าแล้วไหมละ’

     ความคิดของนักเรียนเก่าทุกคนดูจะดูตรงกันอย่างประหลาด เมื่อหันไปเห็นร่างบางของหญิงสาวผมดำยืนขึ้นจากเก้าอี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉยติดจะเย็นชา คิ้วเรียวขมวดเข้ากันอย่างที่ใครเห็นก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิด

     “ฝากด้วยละกันนะจ๊ะ” อเลนว่าแล้วรีบชิ่งลงมาด้วยความรวดเร็ว มีสายตาของหญิงสาวมองไล่หลังไปอย่างคาดโทษ     

     “เฮ้อ... สวัสดีอาจารย์ที่รักทุกท่านและยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน” เรนเดียร์ว่า ใบหน้านิ่งเฉยราวกับคนไร้ความรู้สึก ดวงตากลมโตตวัดมองทุกคนในห้องโถงแล้วจึงพูดต่อ

     “สำหรับกิจกรรมสนุกๆของทุกคน” เธอพูดด้วยสีหน้าไร้ความสนุกด้วยสิ้นเชิง “คือการที่ฉันตัวแทนสภานักเรียน... ขอกล่าวปิดการปฐมนิเทศไว้เพียงเท่านี้ เลิกประชุมได้” หญิงสาวเอ่ยพร้อมหันหลังเดินลงไปยังหลังเวทีทันที ไม่สนใจนักเรียนกว่าห้าพันคนที่กำลังอ้าปากค้างกับคำพูดสั้นๆของเธอ

     ‘สนุกดีแท้ เลิกประชุม เท่ากับ เข้าห้องเรียน!!’

     อเลนลอบคิดในใจอย่างขบขัน เขากับเค้กกำลังนั่งอยู่บนห้องสภานักเรียนพลางมองดูนักเรียนแต่ละคนที่เดินเกาหัวอย่างงงๆเข้าห้องเรียนไปอย่างสบายอารมณ์  ไม่ใส่ใจว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ชีวิตพวกเขาอาจจะต้องดับลงด้วยฝีมือเพื่อนตัวเอง…

     “เค้ก อเลน...” เสียงเย็นเอ่ยออกมาหน้าประตูที่ถูกเปิดออกเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ ดวงตากลมโตสีดำทอประกายไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง

     “จ๋า เพื่อนรัก” เค้กหันไปตอบรับ ใบหน้าหวานซีดลงเล็กน้อย

     “สนุกไหม ทำกันแบบเนี้ย” เรนเดียร์ถามสั้นๆ แต่เรียกเอาสีเลือดไปจากหน้าของทั้งสองคนได้มากกว่าเดิม

     “สนุก เอ้ย! ไม่เลยจ้า” อเลนตอบบ้าง ดวงตาหลุกหลิกอย่างคนพยายามมองหาทางหนี

     “อเลน... อย่ามองหาทางหนีให้ยากเลยเพื่อนรัก...” เรนเดียร์เอ่ยดักเสียงเรียบก่อนพูดขึ้นใหม่ “พวกเธอ... ตาย!!!”

     “อ้าก!!/กรี๊ด!!!” เสียงร้องโหยหวนดังก้องโรงเรียนทันทีหลังจากคำพูดของเพื่อนสาวจบลง ไม่มีใครรู้เลยว่า เสียงที่พวกเธอก่อขึ้นนั้น กลายเป็นเรื่องนินทากันอย่างมันส์ปากต้อนรับเปิดเทอมให้แก่เหล่านักเรียนทั้งหลายมากแค่ไหน...

     ห้องพยาบาล

     “โอ๊ย!... ซี๊ด...”

     -_-

     “อา... อู้ย!...”

     -_-““

     “โอ๊ยยยย! เดียร์จ๋า ทำเบาๆหน่อยสิจ๊ะ”

     -_- ““““

     “อ๊า...”

     “พอๆ -_- ... หยุดทำเสียงอุบาทได้แล้ว อเลน... ตอนฉันทำให้เค้ก ฉันไม่เห็นมันจะร้องขนาดนายเลย” เรนเดียร์เอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน มือบางวางชำลีชุบแอลกอฮอล์ลงบนถาดหลังจากทำความสะอาดแผลสุดท้ายเสร็จ แผลที่เธอเป็นคนทำเอง...

     “ก็เพราะยัยเค้กไม่ร้องนะสิ ฉันเลยนึกว่าเธอทำเบา... รู้นี้ทำเองดีกว่า โอ๊ย...” อเลนบ่นอุบก่อนจะต้องร้องออกมาอีกหน เมื่อหญิงสาวหยิบชำลีที่วางลงไปแล้วกดลงไปบนแผลใหม่อีกครั้ง อย่างหมั่นไส้...

     “หยุดบ่นได้แล้ว... เรื่องมากนักเดี๋ยวฉันไปเรียกแฟนนายมาทำให้ก็ได้” เรนเดียร์ว่า ตั้งท่าจะลุกออกไป แต่แขนกับถูกดึงเอาไว้ก่อน

     “อย่าน้า... ยัยนั้นมือหนักกว่าเธออีก อยากให้ฉันตายหรือไง...” อเลนว่าพร้อมทำตากระพริบปริบๆจนหญิงสาวใจอ่อน เธอทรุดตัวนั่งลงอีกครั้งแล้วหยิบพลาสเตอร์ขึ้นมา

      “ยื่นแขนมา... ฉันจะรีบทำให้เสร็จก่อนเค้กกลับมา เดี๋ยวมีธุระต้องไปทำอีก เฮ้อ...” เรนเดียร์ว่าแล้วถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงธุระที่ว่า... 

     “ธุระอะไรหรอ?” ชายหนุ่มถามอย่างงงๆ ก่อนจะยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวสะดุ้ง...

     ‘เออ... ลืมเลยแฮะ หมอนี่ยังไม่รู้นี่น่า...’

     เรนเดียร์คิด เธอตัดสินใจจะขยับปากบอก ก่อนจะต้องหุบลงอีกครั้งเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้...

     ‘ไม่เอาดีกว่า... หมอนี้มันขี้ฟ้องจะตาย ถ้ามันเอาไปฟ้องพี่ซานละก็...’

     คิดแล้วก็ต้องรีบส่ายหัว เธอยังไม่อยากให้ซานต้าที่แสนดีของเธอกลายร่างเป็นซาตานหรอกนะ - -

     “ตกลงธุระอะไรอ่ะเดียร์...” อเลนถามอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววคาดคั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขบขันอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคำตอบที่ปล่อยออกมาจากปากเพื่อนสาว

     “ก็เมื่อเช้า... อาจารย์หูดำเรียกฉันให้ไปพบตอนเที่ยงนะสิ” หญิงสาวว่าแล้ว (แสร้ง) ถอนหายใจอีกครั้งจนเพื่อนหนุ่มต้องยกมือขึ้นมาตบไหล่ปลอบ...

      “เอาน่าๆ ถ้าอาจารย์นั้นคิดจะทำอะไรเธอก็เตะผ่าหมากมันไปเหมือนครั้งที่แล้วเลยสิ ฮาๆ” ชายหนุ่มว่าแล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างขบขัน ในสมองคิดถึงภาพอาจารย์ทยากร หรืออาจารย์หูดำที่พวกเขาเรียกกัน หน้าเขียวตอนที่โดนเรนเดียร์เตะผ่าหมากไปเมื่ออาจารย์คนนี้มาเกาแกะเพื่อนสาวของพวกเขา

     โธ่! มองแล้วรู้สึกไม่ต่างกับหมาวัดกับดอกฟ้าเลย ไม่สิ ไม่ต่างจากขี้ดินกับดวงดาวเลย...

     อเลนคิดแล้วก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง เสียงดังจนคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ต้องเอ่ยถามอย่างงงๆ

     “เรนเดียร์... เธอลืมฉีดยาให้อเลนหรอ ทำไมหัวเราะยังกับหมาบ้าแบบนี้ละ” เค้กเอ่ยถามใบหน้าใสซื่อ หากไม่สะกิดใจกับความหมายของคำพูดที่พูดออกมาช่างผิดกับหน้าตาแท้ -_-

     “ถ้าเธอว่าฉันเป็นหมาบ้าแล้วละก็ ฉันก็บ้าเพราะโดนเพื่อนเธอกัดนั้นแหละ ฮาๆๆ ^O^” ชายหนุ่มว่าแล้วหัวเราะต่อจนเรนเดียร์ส่ายหน้าน้อยๆ แล้วตัดสินใจหันมาสนใจเพื่อนสาวที่เข้ามาแทน

     “ว่าแต่เค้ก...เธอไปดูห้องให้พวกฉันยัง” เค้กพยักหน้า มือยกขึ้นมาดันกรอบแว่นอย่างเคยชินก่อนตอบ

     “ดูแล้วจ้า^ ^ ฉันกับเดียร์อยู่ห้อง 5/1 ด้วยกันเหมือนเดิม แล้วอเลนนายก็ได้อยู่กับแฟนนายที่ห้อง 5/2 เหมือนเดิมเช่นกันจ๊ะ” เรนเดียร์พยักหน้ารับรู้ พร้อมๆกับชายหนุ่มที่หยุดหัวเราะแล้ว ก่อนหญิงสาวจะเอ่ยปากถามอีก

     “แล้ว...อาจารย์ทยากรล่ะ เค้กเห็นบ้างไหม ฉันต้องไปหานะ” เค้กมีสีหน้างงๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเข้าใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวลอบขยิบตาให้

     “อ๋อ...หมอนั้นหรอ ฉันเห็นว่าเขาเดินไปทางด้านหลังโรงเรียนนะ เดียร์จะไปหาเขาหรอ ให้ฉันไปด้วยไหม” เรนเดียร์พยักหน้าแทนคำตอบ เค้กจึงเดินหันหลังออกไปอีกครั้งโดยมีเธอลุกขึ้นเดินตามไป

     “เฮ้! เดี๋ยวดิ ฉันขอไปด้วย...” อเลนว่าแล้วรีบลุกขึ้นเดินตาม หากเสียงของเค้กที่ดังมากจากด้านหน้าก็ทำเอาเขาต้องเปลี่ยนทางอย่างช่วยไม่ได้

      “เออ...อเลน เมื่อกี้ฉันเห็นน้ำค้างตามหานายอยู่อ่ะ ไม่รีบไปหาเขาหรอ ตอนนี้อยู่ที่โรงอาหารมั๊ง...”

     “ขอบใจที่ช่วยนะเค้ก...” เรนเดียร์เอ่ยขณะมองดูแผ่นหลังเพื่อนชายที่หายลับไปอีกทางหนึ่งเรียบร้อยแล้ว

     “ไม่เป็นไรจ๊ะ แต่จะไม่บอกอเลนจริงๆหรอ”

     “ไม่อ่ะ” หญิงสาวว่าแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ขาเริ่มก้าวเดินไปทางด้านหลังโรงเรียนอีกครั้ง

     “อ้าว!ทำไมหรอ” เค้กถามอย่างสงสัย แต่เรนเดียร์ก็ส่ายหน้าน้อยๆอย่างไม่คิดจะตอบอะไร

     เค้กลอบถอนหายใจ แล้วตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องแทน...

     “ว่าแต่เดียร์พบเขาแล้วคิดจะทำอะไรต่อหรอ...?” คราวนี้หญิงสาวเพียงยิ้มบางๆให้เพื่อนสาวแทนคำตอบ และแน่นอน มันเป็นรอยยิ้มที่ทำเอาเค้กรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก

     “เดียร์ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่เสี่ยงใช่ไหม” เรนเดียร์ไม่ตอบ แต่กลับเร่งฝีเท้ามากขึ้นเมื่อภาพสวนปรากฏแก่สายตา หากเค้กก็ไม่คิดจะรีบเดินไปซักต่อเมื่อหญิงสาวได้รับคำตอบที่ฟังดูเหมือนเสียงสายลมพัดผ่านแล้ว

     ที่จะเกิดขึ้น ก็มีเพียงข้อเสนอง่ายๆ... เท่านั้น...

     แล้วถ้ามันเป็นเพียงข้อเสนอง่ายๆจริง ทำไม... เธอถึงรู้สึกว่ามันจะนำความวุ่นวายตามมาในภายหลังกันนะ…           

     ‘ไม่ตามมาแล้วสินะ...’ เรนเดียร์คิดอย่างยินดีหลังจากหันหลังกลับไปดูแล้วไม่พบร่างของเพื่อนตน

     หญิงสาวกลับหลังหันเดินตรงไปข้างหน้าอีกครั้ง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็เบาใจแล้วว่าเธอจะไม่มีตัวกวนตอนที่พูดถึงข้อเสนอนี้...

      ข้อเสนอที่เธอมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าถ้าเค้กรับรู้ หญิงสาวคงสลัดคราบลูกแกะกลายเป็นจิ้งจอกทันทีแน่ๆ

      คิดแล้วหญิงสาวก็ลอบถอนหายใจ หวังแต่ว่าข้อเสนอนี้เขาคงจะยอมรับ...

      ในที่สุด... เรนเดียร์ก็เดินมาพบบุคคลที่ต้องการ หญิงสาวยืนนิ่งมองร่างสูงที่กำลังหลับตาก้มหน้ายืนพิงต้นไม้อยู่ ก่อนจะตัดสินใจเรียก

      “นาย...” เรนเดียร์เรียกด้วยน้ำเสียงน้ำแข็งเรียกพี่แล้วจึงยืนนิ่งรอดูปฏิกิริยา หากเมื่อไร้ซึ่งการตอบรับ เธอจึงเอ่ยอีกครั้ง

      “นาย...”

      “...” อีกครั้ง

      “นาย”

      “...” และอีกครั้ง

      “นาย!!”

     “อะไร...” ร่างสูงเอ่ยตอบทั้งๆที่ยังคงหลับตา หากนั้นก็ทำเอาเรนเดียร์แทบอยากจะกราบขอบคุณ อย่างน้อยก็ยังมีกะจิตกะใจตอบรับบ้าง - -

     “ฉันมีข้อเสนอให้...”

     “เธอเป็นใคร?” คำถามที่สวนกลับมาขัดจังหวะการพูดของเรนเดียร์ ทำเอาเธอผงะนิดๆ

     “ลูกหนี้” เรนเดียร์ตอบกลับอย่างไม่คิดจะขยายความ นั้นทำให้ร่างสูงลืมตาขึ้น และเป็นผลให้เธอได้เห็นหน้าตาเขาเป็นครั้งแรก (ทั้งที่เดินสวนกันเป็นร้อยเป็นพันรอบ - -)

     ดวงตาเรียวคมสีถ่านไร้ความรู้สึก จมูกโด่งคมสัน รับกับใบหน้า ผิวสีขาวอมชมพูแบบที่ผู้หญิงแสนจะอิจฉา ผมสีดำซอยสั้นดูเข้ากันกับใบหน้า พูดได้คำเดียวว่า หล่อ!! แต่แน่นอนสำหรับคนตายด้านอย่างหญิงสาวแล้ว ร่างสูงตรงหน้าก็ไม่ต่างจากมนุษย์คนอื่นๆ

     “สภานักเรียน...?” เรนเดียร์พยักหน้ารับ นั้นทำให้ร่างสูงหลับตาลงอีกครั้ง

     “ข้อเสนอ...?” คำพูดสั้นๆได้ใจความที่ถูกเอ่ยออกมา ทำให้เรนเดียร์อดค่อนขอดอยู่ในใจเสียไม่ได้

     ‘พูดน้อยจริงจริ๊ง ทำยังกับพูดมากแล้วกลัวดอกพิกุลจะร่วงแน่ะ (ไม่ได้ดูตัวเองเล๊ย -*- : ผู้เขียน)’

     “ฉันจะทำตามคำสั่งนายทุกอย่างนานเท่าที่นายต้องการ แลกกับที่นายช่วยเลื่อนวันจ่ายหนี้ของครอบครัวฉัน 3 อาทิตย์” จบคำเปลือกตาของร่างสูงก็เปิดขึ้นมามองเธออีกครั้ง ดวงตาสีถ่านส่องประกายเย็นชาเหยียดหยามที่เธอเข้าใจความหมายดีแม้ไม่ต้องพูด ใบหน้าคมสันของชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มเย้ย ก่อนเขาจะเดินเข้ามาตรงหน้าเธอ

     “ขายตัว?” เรนเดียร์รู้สึกหน้าชากับคำพูดที่แม้ตัวเธอจะคาดคิดแล้วก็ตาม ใบหน้านวลเผยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ ก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ย

      “ใช่!!” ร่างสูงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ดวงตาสีถ่านกลับเป็นว่างเปล่าจนยากจะคาดเดาความรู้สึก

     “ตกลง... แต่...” ชายหนุ่มหยุดเอ่ยพร้อมกับมุมปากที่ยกขึ้นมานิดๆ “ถ้าเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ ไม่ช่วย...” เรนเดียร์นิ่งอึ้งกับเงื่อนไข ก่อนมุมปากบางจะกระตุกขึ้นมาเช่นกัน

     “ตกลง!” ร่างสูงมองจ้องตาร่างบางอย่างเย็นชาอีกครั้ง แล้วจึงกลับหลังหันเดินจากไป เหลือเพียงร่างของเรนเดียร์ที่ยังคงมองตามไปด้วยแววตาประหลาด

     ‘แล้วนายจะได้รู้ เกียร์...’

..........☼.........

 
- C O M M E N T ,P L E A S E-

14/04/51 [ลงครั้งแรก]

ขอให้เที่ยวกันอย่างสนุกในเทศกาลสงกรานต์นะคะ ^ ^
อย่าลืมขับรถอย่างระมัดระวังด้วยละค่ะ!

01/05/51 [แก้ไขคำผิด]

ขอบคุณ คุณAcely ★~* เรื่องคำผิดค่ะ > <

คำคมก่อนลา

"Many people will walk in and out of your life,
But only true friend will leave footprints in your heart."
ผู้คนอาจจะเดินเข้าและออกในชีวิตคุณมากมาย แต่มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ฝากสิ่งที่คุณจะรำลึกถึงเขาเมื่อเขาจากไป