ลำดับตอนที่ #3 : วางแผน! 100%

วางแผน!

     [362 วัน : 28 มีนาคม 25xx]

     จิ๊บ จิ๊บ...

     เสียงนกน้อยเปล่งเสียงร้องขับขานทักทายดวงอาทิตย์ที่เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ช่วยปลุกร่างบางบนเก้าอี้ให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา...

     เรนเดียร์ปรือตาขึ้นมามองสภาพรอบตัวอย่างงุนงง เธอสำรวจตรวจสอบสถานที่นอนของตัวเองอย่างแปลกใจ

     ‘เมื่อวาน... เราเผลอนอนตรงนี้หรอเนี้ย...?’

     หญิงสาวคิด ถ้าจำไม่ผิดเมื่อคืนเธอนั่งเขียนบันทึกตั้งแต่วันที่ 25 มีนาคมจนถึงปัจจุบัน แต่พอเขียนเสร็จดูเหมือนร่างกายจะเหนื่อยล้าเกินกว่าจะเดินไปนอนบนเตียงไหว จนต้องมานอนอยู่ตรงโต๊ะนี้

     ก๊อก ก๊อก...

    “เดียร์ นี้พี่เองนะ... ตื่นรึยัง เปิดประตูให้หน่อยสิ” เรนเดียร์ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้พี่ชายตนอย่างขี้เกียจคิดถึงสาเหตุของที่นอนตัวเองอีก ร่างบางมองดูใบหน้าของพี่ชายตนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคงหล่อเหลาอยู่ตลอด แล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นแววอิดโรย

     “พี่ซานไปทำอะไรมาหรอคะ หน้าตาไม่ค่อยดีเลย”

     “หือ? จริงหรอ... พี่ดูแย่จนน้องมองออกเลยหรอ...?” ซานเอ่ยถามพร้อมเอามือจับหน้าตัวเอง แล้วถอนหายใจน้อยๆเมื่อเห็นน้องสาวตนพยักหน้า

     “เฮ้อ... ช่างมันเถอะ พี่แค่เหนื่อยไปหน่อยเอง...” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่คิดจะบอกเหตุผล ซึ่งเรนเดียร์เองก็ไม่คิดจะซักเช่นกัน เพราะเธอก็พอรู้เหตุผลดี

     ‘ยังไงๆ ก็คงไม่พ้นเรื่องหนี้แหละนะ....’ หญิงสาวคิด เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกเลย เรื่องที่จะทำให้พี่ชายตนเหนื่อยได้ในเวลานี้ก็มีแต่เรื่องนี้เท่านั้นแหละ

     “ว่าแต่... พี่ซานเข้ามาหาเดียร์มีเรื่องอะไรหรอคะ” เรนเดียร์ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง หันไปถามถึงสาเหตุที่คนตรงหน้าเข้ามาในห้องนี้แทน

     “อ้อ! ใช่ พี่เกือบลืมแน่ะ... พี่จะบอกน้องว่าเดี๋ยววันนี้พี่กับพ่อคงไม่อยู่บ้านทั้งวัน ไม่สิ อาจจะทั้งอาทิตย์... น้องเค้กเพื่อนเราเลยอาสาจะมาอยู่ด้วย แค่นี้แหละ...” เรนเดียร์พยักหน้าน้อยๆ ก่อนลอบยิ้มออกมาบางๆเมื่อนึกถึง ‘เค้ก’ เพื่อนตน

     ‘ท่าทาง จะมีเรื่องสนุกๆทำแล้วสิ...’

     “หมดเรื่องแล้วพี่ไปก่อนละ เราก็รีบอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวด้วย เดี๋ยวมันจะเย็นสักก่อน” ซานเอ่ยต่อ เขาเอื้อมมือมาลูบหัวน้องสาวตนเล็กน้อย ก่อนเดินออกไป

      หญิงสาวมองแผ่นหลังของพี่ชายที่หายไปตามขั้นบันได แล้วจึงปิดประตูลง เธอเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปตามคำสั่งสุดท้ายของผู้เป็นพี่...

      “เรนเดียร์เดินลงมาแล้วละค่ะ คุณลุง” เสียงหวานใสดังมาจากห้องอาหารทันทีที่ร่างของเรนเดียร์ก้าวลงมาจากบันได เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวหน้าใส ผิวขาวอมชมพูดูเนียนสวย ผมสีดำซอยสั้นระต้นคอ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตที่ถูกแว่นตากลมไร้กรอบบดบังไว้ ช่วยเสริมความน่ารักให้ใบหน้า

     “เค้ก?”

     “ก็ต้องเค้กสิจ๊ะ คิดว่าใครละ... เดียร์รีบมาๆเข้ามาเถอะจ๊ะ คุณลุงรอนานแล้ว” หญิงสาวที่ชื่อเค้กพูดขึ้นมาอีก เธอเดินลากแขนของเพื่อนสาวที่ยังคงยืนค้างอยู่ปลายบันได้ให้เข้ามาในห้องอาหารนั้น

     เรนเดียร์มองโต๊ะอาหารที่มีพ่อเธอนั่งอยู่แล้วถามอย่างสงสัย

     “คุณพ่อไม่ได้ออกไปกับพี่ซานหรอคะ?” ผู้เป็นพ่อยิ้มน้อยๆก่อนตอบ

     “พ่อรอพูดอะไรกับเราก่อนไปนะ”

     “อะไรหรอคะ?”

    “พ่อจะเตือนเราว่า อย่าคิดทำอะไรกับปัญหาที่เกิดขึ้นเด็ดขาด พ่อไม่ได้คิดจะกีดกันลูกไม่ให้ช่วยแก้ไข เพียงแต่อาการของลูกที่ไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อไหร่มันอันตรายเกินกว่าพ่อจะให้ลูกทำอะไรได้ เข้าใจนะ” สายตาของผู้เป็นพ่อมองสบกับสายตาของคนเป็นลูกอย่างจริงจัง จนเรนเดียร์ต้องพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก รู้สึกเหมือนแผนที่ตนคิดมาคร่าวๆถูกสกัดไว้อย่างไม่มีทางออก...

     “ดีแล้วลูก นั้นพ่อไปก่อนละ” ชายวัยกลางคนกล่าว เขาลุกขึ้นยืนแล้วเอื้อมมือมาลูกหัวลูกสาวตนอย่างรักใคร่ เหมือนดั่งที่ซานเคยทำแล้วจึงเดินออกไป โดยมีเสียงของเพื่อนลูกสาวดังไล่หลัง

     “บ๊ายบายค่ะ คุณลุง” เค้กโบกมือลาพ่อของเพื่อนตนอย่างร่าเริงก่อนจะหันมาเจอ สายตาของเรนเดียร์ที่มองมาอย่างเหนื่อยใจ

     “มีอะไรหรอเรนเดียร์ ทำไมมองเราอย่างนั้นล่ะ?” เค้กเอียงคอถามเพื่อนสาวตนอย่างน่ารัก หากนั้นยิ่งทำให้หญิงสาวต้องถอนหายใจออกมา

     “เลิกทำตัวเป็นลูกแกะได้แล้วเค้ก บ้านนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันแล้วล่ะ...”

     “เอ๋... เราก็ไม่ได้เป็นลูกแกะอะไรนี้เดียร์” เค้กทำท่างงๆกับคำพูดของเธอ มือนุ่มเอื้อมมาจับหน้าผากของหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

     “ไม่สบายหรือเปล่า เดียร์”

     - -“

     “ง่า... ทำไมมองเราแบบนั้นอ่ะ”

     - -““

     “เรนเดียร์...” เค้กทำเสียงยานคางอย่างหวังให้เพื่อนสาวเลิกทำตาแบบนั้น

     - -““““

     “โอเคๆ ฉันยอมแล้ว เดียร์ไม่ยอมเล่นด้วยเลยนะ!!” ราวกับตาฝาดไปเมื่อหญิงสาวที่เคยทำหน้าน่ารักจนออกจะใสซื่อเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง... เธอกลายเป็นสาวที่มีสีหน้ามั่นใจ พร้อมด้วยแววตาที่ดูเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก

     “ดีใจจริงๆ นี้แหละเพื่อนฉัน” เรนเดียร์เอ่ยอกมาอย่างโล่งอก เมื่อเห็นเพื่อนสาวยอมกลับมาเป็นตัวตนเดิมที่เคยเป็น ยัยจิ้งจอกสาวแห่งโลกไซเบอร์...

     “อะไรละย่ะ จะให้ฉันเล่นหน่อยก็ไม่ได้... เดี๋ยวอีก 2 อาทิตย์ฉันก็ต้องกลับไปเป็น ‘ลูกแกะแห่งลูคาเอล’ แล้วนะ ฉันไม่ได้เปลี่ยนง่ายๆเหมือนเธอเมื่อไหร่ละ...” เค้กบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง พร้อมมองเพื่อนสาวอย่างเซ็งๆ ในขณะที่คงถูกมองเพียงยิ้มน้อยๆตอบเท่านั้น

     “เอาน่าๆ ยังไงต้องนี้เธอกลับมาเป็นจิ้งจอกสาวก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยนะ”

     “เรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่น่าสนุกฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ” เค้กเอ่ย เรนเดียร์จึงอธิบายต่อเพื่อให้เพื่อนสาวได้รู้ว่ามัน ‘น่าสนุก’ มากแค่ไหน

     “สนุกแน่นอน... แต่ก่อนอื่น ฉันขอถามเธอก่อนว่ารู้ปัญหาครอบครัวฉันมากน้อยแค่ไหน” เค้กขมวดคิ้วเล็กน้อยเพื่อทบทวนความทรงจำ ก่อนตอบออกมา

     “ก็รู้ว่าครอบครัวเธอติดหนี้ ‘เจ้าพ่อเงินกู้ตรีทิพย์’ อยู่ 5 ล้าน แล้วก็ต้องคืนเขาในวันที่ 30 เดือนหน้าก็เท่านั้น ทำไมหรอย่ะ”เค้กถามอย่างสงสัย หากเมื่อเห็นแววตาพราวระยับของเพื่อนสาวแล้ว ก็เริ่มเดาอะไรได้เลาๆ

     “หรือว่าเธอ...”

     “อย่างที่เธอคิดแหละเค้ก ฉันจะให้เธอช่วยวางแผน ช่วยพ่อและพี่ชายฉัน!” เรนเดียร์เอ่ยอย่างมาดมั่น แววตาเป็นประกาย

     “แต่คุณลุงพึ่งบอกไม่ใช่หรือไง ว่าห้ามทำอะไรนะ” เค้กเอ่ยเตือน หากหญิงสาวเพียงส่ายหัวน้อยๆ

     “คำห้ามของพ่อยังมีจุดโหว่อยู่ ตอนแรกฉันก็คิดจะยอมแพ้เหมือนกันแหละ เพียงแต่บังเอิญคิดอะไรบางอย่างได้...”

     “อะไร?”

     “ก็พ่อบอกเองนี้ ว่าไม่คิดจะกีดกัน แสดงว่าฉันทำได้ทุกอย่าง เพียงแต่ถ้าอาการออกต้องเลิกทันทีเท่านั้น” เค้กอ้าปากค้างกับความคิดของคนตรงหน้า นี้เพื่อนเธอเล่นตีความไปคนละด้านเลยนี้นา...

     “ว่าไงเค้ก จะช่วยฉันไหม” คิ้วเรียวของเค้กขมวดเข้าหากันอีกครั้ง สมองประมวลถึงผลได้ผลเสียอย่างรวดเร็วแล้วจึงตอบออกมา

     “ได้ ฉันจะช่วย” คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มของเรนเดียร์ให้กว้างขึ้น ดวงตาของหญิงสาวมองเพื่อนตนอย่างขอบคุณก่อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง

     “ถ้าอย่างนั้น เค้กช่วยบอกข้อมูลของเจ้าหนี้ที่ฉันไปกู้มาหน่อยสิ” คราวนี้เค้กไม่ได้ขมวดคิ้ว เธอหยิบสมุดบันทึกสีเลือดหมูในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา ก่อนเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว

     “‘เจ้าพ่อเงินกู้ตรีทิพย์’ เป็นเจ้าของเงินกู้อย่างถูกกฎหมายรายใหญ่เป็นอันดับสองของวงการธุรกิจ ตรีทิพย์มีชื่อเต็มว่า นายตรีทิพย์ ชัยชนะดารา แต่งงานตอนอายุ 20 ปี กับนางเนตรอัปสร ศรีนคร มีลูกชาย 2 คนคือ นายนันท์ทัต ชัยชนะดารา อายุ 18 ปี กับนายติณณภพ ชัยชนะดารา อายุ 16 ปี คนพี่มีชื่อเล่นว่า ‘กาย’ มีฉายาเป็นเพลย์บอยหนุ่ม เปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่าเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้า เดือนนึงมีเปลี่ยนมากกว่า 20 คน ส่วนคนน้องชื่อเล่นว่า เกียร์ รายนี้หล่อ แต่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้คน จะพูดเยอะสำหรับคนสนิทจริงๆ ปากร้าย ที่สำคัญทั้งสองคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเรา เคยเดินผ่านกันเป็นสิบกว่ารอบ แต่เธอไม่เคยสนใจ!!” เรนเดียร์อ้าปากค้างกับข้อมูลที่ได้รับฟังมา เธอไม่ได้ตะลึงกับสิ่งที่ได้รู้ แต่กลับสงสัยต่างหากว่าทำไมเพื่อนสาวเธอจึงหาข้อมูลเอาไว้ก่อนแล้ว!!

    “เค้ก... มีอะไรจะบอกฉันไหม....” เค้กหันไปมองท่าทางของเรนเดียร์อย่างงงๆ ก่อนยิ้มแหยๆออกมา

    “คือ... ความจริง... ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอจะต้องถามแล้วก็ให้ฉันช่วยอ่ะ” ร่างของเรนเดียร์กระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำสารภาพ เธอหันมามองเค้กอย่างน่ากลัว ก่อนกระโจนเข้าใส่!!!

     “หน่อย! ยัยบ้า แล้วเธอจะเล่นตัวทำไมกันหะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ...” เรนเดียร์กระโจนเข้าจั๊กจี้ร่างของเพื่อนสาวอย่างมันส์มือจนเค้กต้องเอ่ยยอมแพ้ มาอย่างติดๆขัดๆ

     “โอ๊ย... เรน เดียร์... ฮา ฮา ฉัน... ยอม... ฮา ฮา แล้ว... ฮาๆๆๆ” หญิงสาวมองภาพเพื่อนน้ำหูน้ำตาไหลแล้วจึงยอมปล่อยมือ กลับไปนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์

     “เรนเดียร์ใจร้ายอ่ะ เดี๋ยวฉันก็ไม่บอกแผนการให้ฟังเลยนี้” เค้กแสร้งทำท่าน้อยใจ จนเรนเดียร์ต้องตัดบทอย่างรำคาญ

     “อย่าเล่นตัวอีกน่าเค้ก รีบๆบอกมาเลย” เค้กทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมบอกออกไป

     “คือ... แผนของฉันคือ เธอต้องเข้าหาลูกชายเขาสักคนนึง ไม่คนพี่ก็คนน้อง…”

    “ทำไม...”

     “ฟังก่อนสิย่ะ... ก็เพราะว่า ฉันจะให้เธอเข้าหาสองคนนี้ แล้วหว่านเสน่ห์ (เรนเดียร์ฟังคำพูดเค้กด้วยใบหน้าที่เริ่มไม่สบอารมณ์ จนเค้กต้องเปลี่ยนคำพูด) ฉันหมายถึง เข้าไปตีสนิทเพื่อให้ใครสักคนที่เธอเข้าไปหาใจอ่อน แล้วช่วยเธอพูดเรื่องนี้กับพ่อเขาไง!!” เค้กรีบพูดให้จบ เมื่อเห็นเพื่อนสาวมีท่าทางไม่เห็นด้วยเข้าไปทุกที...

     “แผนเธอโอเค แต่ไม่ใช่เข้าไปตีสนิท...” เรนเดียร์เอ่ยดักเมื่อเห็นเค้กทำหน้าภูมิใจ “แต่เข้าไปคุยต่างหาก...”

     “คุย? คุยยังไง?” เค้กถามอย่างไม่เข้าใจ

    “ฉันจะลองเข้าไปขอร้องดีๆ ฉันไม่อยากตีสนิทใครเพราะว่ามีแผนอยู่ในใจหรอกนะ” หญิงสาวเอ่ยดักคอเพื่อนตนที่กำลังจะเอ่ยขัดออกมา

     เค้กทำท่าไม่พอใจกับแผนการของเพื่อนเท่าไหร่นัก แต่ก็รู้ดีว่าอะไรที่เพื่อนเธอตัดสินใจแล้วจะไม่มีทางเปลี่ยนเด็ดขาด...

     “เข้าใจแล้ว... ถ้าอย่างนั้นฉันขอแนะนำอะไรหน่อยแล้วกัน...” เรนเดียร์หันไปมองหน้าเค้กแล้วตั้งใจฟัง

     “ฉันแนะนำให้เข้าไปคุยกับคนพี่ดีกว่า อย่างที่บอกคนนี้เป็นเพลบอย ไม่แน่ว่าเขาอาจจะช่วยเธอได้ง่ายๆ อีกอย่าง รายนี้ถึงเข้าไปหาก็ไม่โดนดักตบอะไรมาก เพราะรู้ๆกันอยู่แล้วว่าเพลบอย...” เรนเดียร์ตั้งใจฟังพร้อมวิเคราะห์อยู่ในใจ ก่อนเธอจะตัดสินใจเอ่ยถามถึงอีกคน

     “แล้วคนน้องล่ะ” เค้กมองเพื่อนสาวอย่างสงสัย แต่ก็บอกออกไป

     “ไม่แนะนำนะ เพราะฉันบอกแล้วว่าคนนี้เย็นชา เข้าถึงตัวยาก ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ที่สำคัญถ้าเธอคิดจะเข้าไปคุยคงลำบากหน่อย แฟนคลับเขาในโรงเรียนเยอะมากๆ กว่าจะเข้าถึงมีสิทธ์เข้าไปนอนในโรงพยาบาลเล่นก่อนสักรอบสองรอบก็ได้ แถมถึงแม้จะเข้าถึงจริงๆ โอกาสที่เขาจะช่วยก็น้อยมากเช่นกัน” เรนเดียร์เงียบไปอีกครั้ง ถ้าเอาจริงๆเธอควรเข้าหาคนพี่มากกว่า แต่ไม่รู้อะไรทำให้เธอบอกเพื่อนสาวไปอีกอย่าง

     “ฉันจะเข้าหาคนน้อง...”

..........☼..........

- C O M M E N T  T O M E , P L E A S E -

08/04/51 [ลงครั้งแรก]

Thank For 5 Comment 
มาอัพวันอังคารเพราะไปเที่ยวมา >.<
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี้ย!? แผนการของหนูเดียร์

01/05/51 [แก้ไขคำผิด]

ขอบคุณ คุณAcely ★~* ค่ะ ^^



คำคมก่อนลา

Don't meet troubles half-way. 
"อย่าเผชิญปัญหาแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ"