คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #115 : รุ่งเช้า II (100% แล้วนะคะ)
ทุกอย่างดูลงตัว ทุกอย่างดูสมบูรณ์พร้อม และคิดว่ามันพร้อมเกินไปหรือเปล่า จึงทำให้ ...
“ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” เสียงหัวเราะ ออกแนวกลุ่มจิตตกดังขึ้นสองเสียง (ต้องบอกมั้ยคะว่ามันเป็นตัวอะไร me/ขอสารภาพความจริงว่าตัวผู้แต่งเองยังไม่รู้ว่าสองสาวนี้เป็นตัวอะไร)
“แกว่าลมฟ้าอากาศแถวนี้มันสงบเกินไปหรือเปล่า” นางสาว CNN-1 หันมาถามเพื่อนด้วยใบหน้า - -“ ใครได้มองต้องคิดว่าเธอคือคนไข้ที่หนีมาจากโรงพยาบาลทางจิตแน่นอน
“ถ้ามันสงบ แล้วแกคิดจะทำให้มันปั่นป่วนหรือไง” นางสาว CNN-2 หันมาตอบเพื่อนด้วยใบหน้าจิตตกไม่ต่างกัน
“ก็ถ้าทุกคู่เขาดีกัน ไม่มีเรื่องเดือดร้อนใจเราสองตนจะได้ออกมาเพ่นพ่านเหรอแก” นางสาว CNN-1 คุ้ยเขี่ยหามาสิ่งในกระเป๋าถือ (ซึ่งแลดูเหมือนถุงดำมากกว่า เออ... แต่เดียวนี้เขาเปลี่ยนเป็นถุงใสกันการทิ้งระเบิดแล้วไปอยู่ที่ไหนมาว่ะตรู)
“แกหาอะไรอยู่” นางสาว CNN-2 ชโงกหน้าไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่ไม่คิดจะช่วย
“กรี๊ดดด! เจอแล้ว เจอแล้ว” นางสาว CNN-1 กรีดร้องราวกับวิญญาณหลอดโดนข้าวสารเสก จนเพื่อนสาวต้องกระโดดหนีราวกับโดนน้ำมนต์ แล้วถามด้วยใบหน้าหวาดระแวง
“ก...แกเจออะไรว่ะ”
“ก็เบอร์โทรศัพท์ของ หึ หึ หึ ไอ้คุณฮิโตะไงฮิ้ว~” นางสาว CNN-1 ทำหน้าราวกับเจอของเล่นถูกใจ
“งั้นก็หมายความว่า....แกคิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า B-1”
“ฉันก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่ะ B-2”
“ได้เวลาป่วน ป๋าชิเมซุกับหนูเคนแล้ววววว~” แล้ว...ตัวอะไรสักอย่างก็ดกหมายเลขโทรศัพท์ตามนามบัตรที่นางสาว CNN-1หาเจอและเมื่อเป้าหมายรับสาย
“สวัสดีค๊าคุณฮิโตะ” นางสาว CNN-1
[ดีครับ ว่าแต่...คุณเป็นใคร] ฮิโตะ
“เป็นตัวประกอบดีเด่นในช่วงท้ายเรื่องคะ มาแรงแซงโค้ง คุณน้านามิของสองเคะน้อย และคุณพ่อบ้านชราของหนูเคน” นางสาว CNN-1 (ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องบอกเค้าด้วยจ๊ะแม่สองประหลาด)
[เออ.....?!] ฮิโตะ- -;
“เอาเป็นว่าไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นแล้วกันนะคะ คือว่าเรามีข่าวมาบอก คุณน่าจะไปเที่ยวแถวฟาร์ม Koiwai หน่อยนะคะวิวแถวนั้นสวยยยมากกกก” นางสาว CNN-1
[วิวสวย แล้วไง] ฮิโตะ ยังไม่เข้าใจ
“ก็วิวที่มีชื่อว่า...โคมารุ เคนโด้ ไงค๊า พ่อคู้ณณณณ ง่าวแบบนี้จะยุขึ้นเหรอวะแก” ท้ายประโยคหันไปถามเพื่อน
[อืม...หายความว่า คุณเคนโด้อยู่ที่นั้น] ชายหนุ่มยิ้มออกมาทันที
“ใช่แล้วคะ แค่นี้แหละคะที่จะบอกสวัสดีคะ” นางสาว CNN-1 กดเปิดเครื่อง ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แล้วหันไปคุยกับเพื่อนสาว
“โง่แบบนี้จะได้เรื่องเหรอวะแก”
“แกก็โง่ไม่แพ้กัน ถ้าฉลาดก็เป็นพระเอกไปแล้ว” นางสาว CNN-2 เบ้ปากตอบเพื่อน และนางสาว CNN-1 ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ไอ้คนแต่งมันก็นะ ทำอะไรง่ายๆ น้ำเน่าดีแท้ พระเอกงี้ก็มาอย่างพระเอกซะไม่ต้องเดา ส่วนนายเอกก็...โชตะซะขนาดจนเดาทางได้ ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ค์เอาเสียเลย”นางสาว CNN-1 เอามือพาดบ่าเพื่อนแล้วแสดงความคิดเห็น และเพื่อนสาวก็จับมือนั้นออก ยกมือขึ้นปิดตาแล้วชี้หน้าคนพูด
“มันพูดคนเดียวนะคะหนูเปล่า” นางสาว CNN-2 เอาตัวรอดจากการโดน ไอ้ Big เชือดทิ้งได้อย่างเนียน สุดชีวิต
“อ้ายยยยยย เค้าไม่ได้ตั้งใจนะคะ คือว่าแค่เป็นสีสันสร้างความบันเทิงเล็กน้อยถึงปานกลางเท่านั้นอย่าคิดมากนะคะ ไม่ได้หัวล้าสักหน่อยเนอะๆ ตัวเอง” นางสาว CNN-1แก้ตัวได้ทันท่วงที (พอเถอะก่อนจะออกทะเลมากกว่านี้)
“ว่าแต่ให้ฮิโตะไปที่นั้นแบบนี้คิดว่าจะได้เรื่องเหรอ”นางสาว CNN-2 ถามเพื่อนด้วยความข้องใจ
“มันทำหน้าอยากจะงาบหนูเคนตั้งแต่เจอครั้งแรกที่ร้านไอศกรีมแล้ว ลองเจอหนูเคนในชุดยูกะตะแบบนี้ หึ หึ หึ รับรองถ้าป๋าไม่อยู่ด้วยมันต้องวิ่งเข้าไปกดแน่นอน”นางสาว CNN-1 ตอบเพื่อนด้วยความมั่นใจ
“แล้วถ้าป๋าไม่อยู่ด้วยจริงๆ แล้วฮิโตะจับหนูเคนกดขึ้นมาล่ะแก”นางสาว CNN-2 ยังคงสงสัยไม่เลิก
“งานนี้ก็ตัวใครตัวมันแล้วกันวะแก ฉันไม่ได้คิดเผื่อถึงตอนนี้” นางสาว CNN-1 ยักไหล่ตอบ
“แบบนี้ก็....” นางสาว CNN-2 พยักหน้ารับรู้
“สนุกดิวะแก” สองเสียงประสานกันอย่างร่าเริง
0000000
ในที่สุดเคนโด้ก็ได้ออกมาจากห้องพัก แต่ว่าชิเมซุยังคงวนเวียนอยู่ด้วยไม่ห่าง ดูเหมือนว่าชุดยูกะตะที่ใส่อยู่ จะเป็นที่ถูกใจของชายหนุ่มอย่างที่บอกจริงๆ ก็...มือใหญ่คอยจะฉวยโอกาส ที่จะลวนลามอยู่เรื่อย
“คุณชิเมซุ พอเถอะครับ อายคนอื่นเขาบ้างสิ” เด็กหนุ่มเริ่มประท้วง เมื่อชายหนุ่มคว้าตัวเขามาให้นั่งบนตักเอาคางเกยไหล่ แต่มือนี่สิน่ากลัวที่สุด คอยแต่จะลูบแถวต้นขาอยู่เรื่อย
“ทำไมต้องอาย” คนถูกว่ากลับไม่สนใจ ยังคนทำแบบที่พอใจ แม้ว่าคนถูกกระทำจะหน้าแดงขนาดไหน อันที่จริงคือยิ่งเห็นว่าหน้าแดงเขายิ่งชอบใจ
“นายนี่มันน่ารักชะมัด” ชิเมซุพูดอยู่หลังใบหูและไม่ลังเลที่จะตรีตราความเป็นเจ้าของเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณเคนโด้ดดด~!” เสียงหวานโหวกเหวกมาแต่ไกล และนั่นเป็นเหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิตเด็กหนุ่ม แต่สำหรับอีกคนนั้นเหมือนดังเสียงจากนรก
เด็กหนุ่มตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักสองคนวิ่งหน้าตั้งมาหาทั้งคู่ ชวนให้นึกถึงเทวดาตัวน้อยที่วิ่งเล่นในทุ่งกว้าง หากแต่ชิเมซุไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด สิ่งที่เขาเห็นคือ...ปีศาจจากนรกสองตนกำลังวิ่งเข้ามาทำลายความสุขเขานั่นเอง
“มากิ ยูยะมาด้วยกันได้ยังไงก็เมื่อคืน...” มือเล็กของมากิยื่นมาปิดปากเด็กหนุ่มเอาไว้ แล้วเข้ามาหอมซ้ายหอมขวาไม่ได้สนใจ ว่าตัวเองนั้นอยู่บนตักเคนโด้ และเคนโด้ก็อยู่บนตักชิเมซุ
“ยูยะไล่ไคโต้ไปทำงาน ส่วนผมขังโทรุไว้ในห้องแล้วโทรหากันชวนกันมาหาคุณเคนโด้ไงฮะ คิดถึงจังเลยครับ ไปหาอะไรทำกันเถอะอยู่เฉยๆ ในนี้น่าเบื่อจะตาย” มากิยิ้มหวาน แต่ชิเมซุกำลังคิดว่าจะกำจัดไอ้ยิ้มแบบนี้ยังไง
“ต...แต่...” จะพูดก็พูดไม่ออก ก็เจ้าปีศาจตัวน้อยดันทำน้ำตาคลอเบ้า แล้วซบหน้าลงกับอกของเด็กหนุ่ม แล้วพูดเสียงออดอ้อน
“ไปด้วยกันนะฮะ ผมอยากไปเที่ยวกับคุณเคนโด้นิ แล้วก็อยู่กันในฟาร์ม Koiwai เองนะครับ” เคนโด้ได้แต่หันไปขอความช่วยเหลือกับยูยะ แต่สิ่งที่ได้กลับมา...
“นะครับวันนี้อากาศดี คุณชิเมซุอนุญาตนะครับ” เทวดาตัวน้อยหันไปขออนุญาตให้เรียบร้อย ชิเมซุบัดนี้อยากกระทำการฆาตกรรมเด็กขึ้นมาแล้วตะหงิดๆ
“ก็ได้ แต่...ฉันไปด้วยแล้วก็ตามเจ้าสองคนนั่นมาด้วย” ทั้งๆที่อยากบีบคอเจ้าตัวแสบ แต่ความเป็นผู้ใหญ่ก็ค้ำคออยู่จึงต้องหาทางเลี่ยงไปจนได้
มากิจึงยอมลงมาจากตักแต่โดยดี แต่ยังไม่วายทำแก้มป่องด้วยความขัดใจ แต่ถ้าโวยวายก็กลัวชิเมซุจะไม่ยอมให้เคนโด้ไปด้วย
“ก็ได้ครับ” มากิรับปากแบบอุบอิบ แล้วจำใจจูงยูยะไปยังส่วนเรียวกัง เพื่อไปลากเอาโทรุมาด้วย
“แบบนี้ยูยะก็ต้องโทรหาไคโต้สินะ” น้องชายหน้าแดงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล แต่มากิก็ไม่ได้สังเกต เมื่อเห็นพี่ชายไม่ได้สนใจฟังจึงกดโทรศัพท์มือถือหาคนรัก
0000000
กล้องส่องดูดาว คุณภาพสูงชนิดที่เห็นหลุมเห็นบ่อบนดาวอังคาร กำลังถูกใช้งานในการสอดแนม (อันนี้ก็เวอร์เกินเหตุ) โดยสโตร์คเกอร์สองคน
“อือหือ~ หน้าหม่ำจริงๆวะแกทั้งสามคนเลย ยิ่งอยู่ชุดนี้ด้วย แกเอ๋ยเลือดจะหมดตัวแล้วแก” นางสาว CNN-2 สะกิดเพื่อนรัก
“แกอย่าพูดดิ ฉันกำลังใช้ความพยายามในการหักห้ามใจไม่ให้วิ่งไปอุ้มกลับบ้านอยู่” นางสาว CNN-1 ที่กำลังกัดผ้าเช็ดหน้าอย่างสุดชีวิต บอกเพื่อนด้วยใบหน้าโรคจิต
“ว่าแต่ฮิโตะมายัง” นางสาว CNN-2 ลดกล้องส่องดูดาวลง แล้วมองซ้ายมองขวา
“โอ๊ะ โอ๋ว มาแล้วเว้ยยยเพื่อน” นางสาว CNN-2 ร้องบอกเมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามา
“แกว่างานนี้มันจะเดินเข้ามาแล้วจีบหนูเคนแบบโง่ๆ อีกหรือเปล่า”นางสาว CNN-1 เอามือเท้าคางถามเพื่อน
“อันนี้ก็ไม่ทราบได้ แต่ดูท่าทางมันจะไม่ได้โง่เง่าขนาดนั้นนะเพื่อนรัก” นางสาว CNN-2 ชี้ให้เพื่อนดูบางอย่าง ฮิโตะในชุดสูทเต็มยศ และกระเป๋าเอกสารในมือ
“เออ จริงด้วย ไม่ได้โง่ซะทีเดียวรู้จักหาข้ออ้างในการมาพบด้วย” กล้องดูดาวถูกใช้งานอีกครั้ง
00000000
ฮิโตะรู้ดีว่าหากเขาเดินเข้าหาเคนโด้สุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อมาพบเคนโด้ เขาคงได้ถูกโยนออกไม่จากที่นี้ชิดที่ว่ายังไม่เห็นแม้แต่เส้นผมของเด็กหนุ่ม ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจใช้วิธีนี้
“สวัสดีรับคุณชิเมซุ” ฮิโตะตรงเข้าไปทักทายผู้เป็นใหญ่ในตระกูลคุโรดะ สายตาเย็นชาปลายมองอย่างไม่ใส่ใจ
“ผมต้องขออภัยด้วย กับเรื่องที่เสียมารยาทกับคนของคุณเมื่อคราวที่แล้ว” ฮิโตะค้อมศีรษะลงเป็นการขอโทษ
“ช่างเถอะ เรื่องนั้นว่าแต่มาทำอะไรที่นี้” น้ำเสียงเย็นชาถามถึงจุดประสงค์ที่ทำให้ต้องมาพบตนที่นี้
“ก่อนอื่นผมคงต้องเริ่มจากการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมโยอินะ ฮิโตะเป็นคนของสมาพันธ์เขตฮิวาเตะครับ ที่มาพบคุณก็เรื่องการร่วมทุนเพื่อพัฒนาที่ดินที่ได้มีการตกลงกันที่งานเลี้ยงเมื่อคืนก่อนครับ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ หน้ากากที่เขาสวมไว้นั้นแนบเนียน แต่ว่า...ชิเมซุเองก็จับความรู้สึกนั้นได้
“มาที่นี้คงเอาเอกสารมาให้พิจารณาเพิ่มเติมสินะ งั้นก็...ส่งมาแล้วก็กลับไปได้แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังพักผ่อนอยู่ คงเข้าใจนะ” ชิเมซุตัดบทและต้องการไล่คนที่มาหาโดยไม่ได้รับเชิญ แม้จะแปลกใจว่าเจ้านี้โผล่มาได้ยังไง แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ก่อน
“คุณชิเมซุครับ วางไว้ปากกาไว้ในห้องจริงๆ เหรอ...” เด็กหนุ่มในชุดยูกะตะก้าวออกมาจากห้องก็พบเข้ากับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ เพราะเป็นชุดที่ป่ายทับกับอย่างง่ายๆ และถูกคาดทับไว้ด้วยเชือกเส้นเดียว ทำให้ขาที่ก้าวนั้นแหวกชายเสื้ออย่างไม่ได้ตั้งใจ
ฮิโตะมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง แต่ชิเมซุมองฮิโตะด้วยความไม่พอใจ สายตาคาดโทษถูกส่งให้เด็กหนุ่มผู้ไม่รู้เรื่องทันที
“ขอโทษครับไม่ทราบว่ามีแขกอยู่” เคนโด้ตัดสินใจกลับเข้าไปภายในห้อง เมื่ออ่านสายตาของชิเมซุที่ประสานมาได้ว่า ‘ไสหัวกลับเข้าห้องไปซะดีๆ’
“ธุระของนายมีแค่นี้ใช้มั้ยกลับไปได้แล้ว” ชิเมซุสั่งฮิโตะด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ และไม่คิดจะเก็บความไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย
“ครับเรียบร้อยแล้วครับ ผมขอตัวกลับก่อน” ชายหนุ่มรับรู้ถึงความไม่พอใจนั้นได้ จึงยอมล่าถอยแต่โดยดี อันที่จริง การได้เห็นเด็กหนุ่มในสภาพแบบนั้น ถือว่าคุ้มทีเดียว โยอินะ ฮิโตะ ผู้ที่มีตำแหน่งสูงพอตัวในสมาพันธ์เขตอิวาเตะถือว่าคุ้มกับการยอมเป็นเด็กส่งเอกสารวันนี้ เกิดมาจนอายุได้ 35 ปีไม่ได้เจอของดีและถูกใจแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
แต่ก็น่าเสียดายเหมือนกันที่มีเจ้าของแล้วแถมดูเจ้าของออกจะหวงอีกต่างหาก อย่างว่าสินะของดีนั้นหายาก หากได้มาไว้ครอบครองย่อมต้องหวงเป็นธรรมดา และคนอย่างฮิโตะเองก็ ลองได้ถูกใจคงต้อง...ลองแย่งดีซักตั้ง น่าสนใจจริงๆ โคมารุ เคนโด้ ของสวยงามที่มีเจ้าของแล้ว เอ๋...แล้วเจ้าหนูสองคนที่อยู่ข้างๆ ที่เคยเจอด้วยกันถึงสองครั้งนั่นก็ไม่เลว จะดีแค่ไหนนะถ้าได้ไว้ทั้งหมดสามคน....
ตอนแรกกะให้มันขำๆ แต่ว่าพอเจ้าขาวมันตาย แมวของที่บ้านคะ หายไปห้าวันกลับมาก็เน่าทั้งตัวเลย ไม่รู้ว่าโดนหมากัดหรือแมวด้วยกันกัดมา หมอบอกว่ามันช้ำในด้วย ในท้องก็เป็นหนอง และในที่สุดก็ช่วยไม่ได้ ตายแล้วคะ T^T (ขอโทษนะขาว)
ขออนุญาตไม่ตอบเม้นนะคะวันนี้ ยังโหวๆ อยู่เลยตั้งแต่รู้ว่าขาวจะไม่รอด ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ
แก้ไขคำผิด 12/07/2008 โดยความกรุณาจากท่าน meiarchan คะ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะคะ ทำใจเรื่องเจ้าขาวได้บ้างแล้วคะนั่งดูน้ำขิงกับไขตุ๋นเหมือนจะรู้เรื่องเจ้าสองตัวก็ดูหงอยๆ ลงไปเหมือนกันคะ ไม่ค่อยลั่นลากันเท่าไหร่ ก็พี่ใหญ่หายไปทั้งคนนี่เนาะ
ความคิดเห็น