PLAY A GAME (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

ร่างของเด็กนักเรียนม.ปลายที่ยืนอยู่นอกรั่วบ้านตัวเองท่าทางเศร้าสร้อยที่มองบ้านหลังเล็กของตัวเองช่างเป็นภาพชวนมองเสียจริง

ผมสีน้ำตาลเข้มยาวระต้นคอขาว ดวงตาสีน้ำตาลหวาน ริมฝีปากอิ่มที่เม้ม

แน่นใบหน้ารูปไข่ เป็นเด็กหนุ่มที่น่าหลงไหลจริงๆแต่...

อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆนี้ มันมาจากดาวอังคารหรือเปล่าฟ่ะ ไอ้หัวสีดำยุ่งๆนั้น

มันอะไร ตาขวางๆนั้นหมาบ้าหรือเปล่า ปากบางที่สบทคำ

เจ็บๆนั้น...ดีว่าพอเอามารวมกันแล้วมันน่ารักน่ะไม่อย่างนั้นคงจับหมกท่อ

หน้าบ้านเนี้ยแหละเหมาะที่สุด


"ลุงจะมองหน้าน้องผมอีกนายเปล่า" เจ้าเด็กทาคามิ คนพี่ที่ยืนเท้าเอวเล็ก

ของตัวเองมองหน้าผมเนี้ยคือคนที่ผมบอกว่ามันมาจากดาวอ้อลืมบอกไป

เจ้าสองคนเนี้ยเป็นพี่น้องกัน ทาคามิ มากิเป็นพี่ ส่วน ทาคามิ ยูยะเป็นน้อง

ไอ้เด็กดาวอังคารเองครับมันกวนได้ใจมากพ่อมันติดหนี้ชิ่งหนีปล่อยให้ลูก

ของตัวเองรับกรรมผมก็เลยมายึดบ้านตามนโยบายของยากุซ่าของครอบ

ครัวผมก็เท่านั้น...และที่สำคัญมันมีความหมายแฝงในงานครั้งนี้ด้วยผมถึง

ต้องมาดูสินค้าด้วยตัวเอง

"ก็น้องนายมันน่ารักน่ามองฉันเลยมองเพลินไปหน่อย" ผมยักไหล่ตอบ

"เป็นตาแก่โรคจิตชอบงาบเด็กๆหรือไงถึงพูดจาน่าขนลุก" เจ้าเด็กบ้ามากิทำ

ท่าขนลุกขนพอง...ดู๊ดูมันทำมันน่า...นักน่ะ

"ไม่ต้องพูดมากเก็บของให้หมด บ้านนี้พ่อนายเอามาใช้หนี้ฉันแล้ว"ผมตัด

บทขี้เกียจทะเลาะกับเด็ก

"เฮ้ย! ลุงทำอย่างนี้ไม่ได้น่ะแล้วผมกับน้องคืนนี้จะไปนอนไหน" ไอ้เด็กแสบ

เริ่มโวยวาย

"ยูยะน้องนายฉันจะพาเขาไปอยู่ด้วยส่วนนาย คงหากล่องนอนเองได้มั้ง" นี้

แหละครับความหมายแฝงของผมคือนำตัวยูยะไปที่บ้านผมนั้นเอง

อย่าคิดมากครับนั้นไม่ใช้ความต้องการของผมหรอกแต่เป็นความต้อง

การของ ไคโต้ ลูกพี่ลูกน้องของผมเองไอ้เจ้าเนี้ยมันหลงรักเด็ก

ยูยะมานานแล้วแต่ไอ้วิธีการแสดงความรักของมันเนี้ยผมก็ยากที่จะเข้าใจมัน

หรอกให้พ่อของเด็กสองคนนี้เล่นพนันกับคนของมัน.......................

เอาเป็นว่าไว้เล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันตอนนี้ขอแกล้งเด็กแก้เซ็งก่อนแล้วกัน

"ยูยะจังรีบเก็บของแล้วไปอยู่กับพี่โกโจคนนี้น่ะครับ" ผมยิ้มหวานให้เด็กหนุ่ม

ที่ผมคิดว่าหากไม่ติดว่าเจ้าไคโต้มันชอบของมันมานาน

มีหวังผมคงจะต้องของลองชิมดูสักหนคนอะไรเป็นผู้ชายแต่สวยเป็นบ้า

"ยูยะจังอย่าไปกับตาลุงบ้ากามนี้น่ะฉันว่ามันอันตรายนายมากับฉันบ้านนี้โดน

ยึดก็ช่างมันฉันจะดูแลนายเอง" เจ้าเด็กมากิคว้าข้อมือน้อง

ชายเตรียมเข้าบ้านเก็บของ อ่ะ อ่ะ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอเด็กน้องเพื่อให้

ตรงคอนเซ็บน้ำเน่ามันต้องอย่างนี้ด้วย

"พ่อนายยกยูยะให้ฉันแล้ว" โอ้ว~ช่างเน่าอะไรเยี้ยงนี้พ่อนางเอกเป็นหนี้พนัน

เลยต้องนำลูกตัวเองกับบ้านมาใช้หนี้ งั้นตอนนี้ผมก็กำลังรับ

บทพระเอกรูปหล่อบ้านรวยแต่ร้ายกาจ หึ หึ หึ อย่างนี้ไม่ว่าจะร้ายแค่ไหน

นางเอกก็จะต้องหลงรักหัวปักหัวปำเป็นแน่ ในขณะที่ผมกำลัง

ดื่มด่ำความเป็นพระเอกของผมอยู่นั้นไอ้เด็กแสบมากิมันขนกระเป๋าใบย่อม

กับเป้ใส่หนังสือสองไปสำหรับไปเรียนออกมาจากบ้าน...เอ๋มัน

เข้าไปเก็บของตอนไหนฟ่ะ (ก็ตอนแกเฟ้อไงหล่ะอ้ายง้าว) จูงมือยูยะผู้น่า

หม่ำจากไปพร้อมด้วยคำพูดที่ผมจะต้องเอาคืนไอ้เด็เวรนี้ให้ด้าย

บังอาจมาลูบคมยากุซ่าอย่างฉันได้

"ลุงละเมอหรือเปล่าใครก่อหนี้ก็ไปทวงกับคนนั้นสิมายุ่งอะไรกับยูยะพวกผม

เป็นแค่เด็กม.ปลายอยากเจอข้อหาพรากผู้เยาว์หรือไง ถ้า

อยากได้เงินคืนก็ไปฟ้องเอาเองแล้วกัน" แล้วมันก็สะบัดก้นสวยๆจากไป เฮ้ย

ไปชมมันได้ไงผมเปล่ามองก้นงอนๆของมันน่ะผมไม่ได้

สนใจมันซักหน่อยถึงมันจะน่ารักน่าเตะก็เถอะจริงจริ๊ง สาบานได้

*************************

มาสั้นๆดูทิศทางลมก่อนหากไม่มีคนอ่านก็จะจากไปอย่างสงบครับ