รักฉันจะเริ่มต้นอีกกี่ครั้ง At My World

' ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจอยู่ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลคุณตลอดไป ' 

"ตายๆๆผู้ชายแบบนี้คงมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละนะ" 

นิยายรักใสๆ 677 หน้าถูกปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ของฉัน อันที่จริงฉันควรเอาเวลาอ่านนิยายไปอ่านหนังสือเรียนคงจะเกิดประโยชน์มากกว่านี้อ่ะนะ

"ขยันเหลือเกิ๊นนนนน!! อาทิตย์หน้าสอบกลางภาคนะจ๊ะยัยกันต์อ่านเข้าไปนิยายอ่ะ " ไม่ต้องแปลกใจหากได้ยินเสียงนกกาแทรกระหว่างที่ฉันสันทยายเรื่องตัวเองอยู่ เพราะนั่นคือเสียงของยัยโยนาเพื่อนร๊ากกกกกก(หรือแม่)ของฉันนั่นเอง

" ไม่เอาน่าาาแก ถือว่าให้ของขวัญตัวเองก่อนสอบก็แล้วกันเนาะ" ฉันไม่พูดเปล่าเข้าไปกอดแขนยัยนั่นเพราะรู้ว่านางไม่ชอบ

" พอเลย แล้วตกลงเลือกได้หรือยังเทอมหน้าจะลงชมรมอะไร " ฉันยิ้มให้กับการยิงคำถามของนาง ให้ตายทำไมฉันถึงจะยังไม่เลือกล่ะ เรื่องชมรมเลือกไว้ตั้งแต่ยังไม่ตั้งด้วยซ้ำ(・∀・)

" ฉันจะสิงอยู่กับการอ่านค่ะเพื่อน ว่างๆก็เอาน้ำแดงมาถวายได้นะจร้า" พูดไปแซวไปก็เสี่ยวโดนตบ5555++

" แล้วแต่ เทอมนี้ฉันเข้าชมรมศิลปะนะไม่ต้องมาก่อกวนฉันล่ะกัน " หึๆเตือนตั้งแต่ยังไม่เข้าเลยนะ สงสัยงานนี้มีเฮ

" รับแซ่บค่ะแม่ Artist " พูดไปงั้นแหละ จะไปกวนทุกวันเลยคอยดู (◠‿・)

" จะคุยกันอีกนานมั้ย นักเรียน " ฉันตกใจกับเสียงขัดการสนทนาระหว่างฉันกับโนยา และนั่นก็เตือนสติฉันอีกที ว่าตัวเองยังคงอยู่ในเวลาเรียน

" เออ...⊙﹏⊙ ความจริงคืออยากเข้าห้องน้ำค่ะแต่...งั้นขออนุญาตนะค่ะ " ไม่พูดเปล่า โรคสวมบทบาทนักแสดงก็เริ่มโดยอัตโนมัต แอ็คติ้งเต็มร้อย ครูขยับแว่นตาเล็กน้อย ประมาณว่า เออ!!ไปเหอะ ฉันก็รีบเพ่นออกจากห้องทันที ฝากด้วยนะโยนา โฮ๊ะๆๆ

' ให้ตายคุยแค่นี้ไม่เห็นต้องดุเลยยยย'

เดินไปเตะฝุ่นไปเหลืออีกไม่กี่นาทีแท้ๆทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย แล้วสายตาก็เลือบไปเห็นกับใครบางคนเข้า

'เอ๊ะนั่นรุ่นพี่ไรล์หนิ...ว่าแต่เขาจะไปไหนของเขาเนี่ยตอนนี้ยังไม่เลิกเรียนสักหน่อย''  

กริ่งงง!!!! !!!

' กริ่งเลิกเรียน '

เสียงอ๊อดเลิกเรียนเตือนฉันให้รีบไปเก็บกระเป๋าแล้วตามคุณสามี...( รุ่นพี่ไรล์ )ก่อนที่จะไม่ทัน ฉันวิ่งออกจากโรงเรียนอย่างรวดเร็วหลังจากที่เก็บเข้าของสำภาระเสร็จ

"ไปไหนของเขาแล้วเนี่ย" หลังจากที่วิ่งหอบมาได้สักพักก็เริ่มรู้สึกว่าเหนื่อยเหลือเกิน

 〜(꒪꒳꒪)〜 

' ให้ตายเถอะถ้ารู้ว่าต้องวิ่งตามผู้...ฉันคงเลือกเรียนชมรมกีฬาตั้งแรกซะดีกว่า ' ไม่พูดเปล่า มือเท้าควานหาขวดน้ำข้างกระเป๋าที่แบกมาตั้งแต่เช้า

"หาเจ้านี่อยู่หรอ" ฉันหันตามเจ้าของเสียงนั้นทันที

w(°ｏ°)w ให้ตายนี่คนหรือเทพบุตรแว้...จะดูดีอะไรปานนี้ เดี๋ยวนะขอแม่พิจารณาแต่ละจุดก่อน ด้วยใบหน้าเนียนใสไร้สิวบวกกับความคมเข็มปนหวานเล็กน้อยของดวงตา เรียวยาวอย่างดอกเล็บมือนางกับผมที่ปิดหน้าผากเล็กน้อย ริมฝีปากได้รูป มายยยก๊อดดด!! หล่อเวอร์หล่อลากกระทิงแดง บ้านเมืองพังพินาศ แต่เดี๋ยวๆนะ นี่ไม่ใช่เวลามาอวยผู้นะคะ ตื่นๆๆๆๆ

" Hi !! นายคงมาจากโรงเรียนอื่นสินะ งั้นขอคืนนะ แล้วก็....ขอบใจ"ฉันหยิบขวดน้ำของตัวเองคืนแล้วเตรียมตัวจะเดินออกจากตรงนั้นแต่ทว่า...

" นี่หรอพฤติกรรมของนักเรียนที่นี่ ตลกดีแหะ"

เอ๋!! อะไรของเขาเนี่ย แค่หยิบขวดน้ำตัวเองคืนมันตลกนักรึไง ว่าแต่ทำไมยูนิฟอมร์ตานี่ไม่คุ้นตาเลยแหะ โรงเรียนแถวนี้คงจะไม่ใช่ เด็กใหม่งั้นหรอ ไม่หรอกมั้งจะสอบกลางภาคอยู่แล้วคงไม่มีโรงเรียนไหนรับเด็กใหม่เข้ามาหรอก แล้วเขาเป็นใครกันแน่ ฉันควรหรือไม่ควรถามดี..

"แล้วนายเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาอภิปรายพฤติกรรมของฉันย่ะ " ต่อมเสือกเริ่มทำงาน ฉันไม่พูดเปล่ามือเท้าเริ่มไม่อยู่กับที่ เอาวะถึงหน้าตาจะดีสักแค่ไหนแต่ถ้าพูดจาไม่เข้าหูแม่ไม่อ่อนข้อให้หรอก

" เดี๋ยวเธอก็รู้เอง " พูดจบแต่นั่นก็หันหลังกลับทันที 

" นี่อย่าคิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ ต่อให้นายเป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียน นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรตามใจชอบแบบนี้ เข้าใจไว้ด้วย "

ฉันตะโกนตามหลังตานั่นไม่รู้ว่าจะได้ยินหรือเปล่า

' พฤติกรรมฉันงั้นหรอ หึ..ตลกงั้นหรอ' 

ว่าแต่...ม่ายยยยน๊าาา นี่ฉันลืมรุ่นพี่ไปได้ยังไงเนี่ย เพราะตานั่นแท้ๆให้ตายเถอะ ครั้งหน้าถ้าเจออีกนะ แม่จะดูดความหล่อออกให้หมดเลยย แหม่มมมพูดแล้วขึ้น

        หลังจากที่ผมเดินออกมาได้สักพัก ผมก็นึกขึ้นได้ว่าได้นัดกับไรล์ไว้ และมันก็เลยเวลาไปมากแล้ว ให้ตาย เป็นเพราะยัยนั่นแท้ๆถ้าผมไม่เจตนาดีช่วยเก็บขวดน้ำให้ ผมคงไม่ต้องมาผิดนัดกับไรล์ มิหน่ำซ้ำยังเหยียบเท้าผม ซะนิ้วเกือบหลุด ขอโทษสักคำก็ยังไม่มี ยังมีการตะโกนไล่ด่าตามหลังอีก เห้อ!!ผู้หญิงสมัยนี้ร้ายกาจจริงๆ ออ...ผมลืมบอกไป ผมแบคยองน้องชายของไรล์ ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับหากชื่อของผมและไรล์ออกจะต่างกันนิดๆ(ไม่นิดแล้วแหละ)เพราะเราสองพี่น้องเป็นลูกคนละแม่ แม่ผมเป็นคนเกาหลี ส่วนแม่ของไรล์เป็นคน อิตาลีแม่ของไรล์เสียตั้งแต่ไรล์ยังไม่รู้ความ ใช่แล้วแม่ผมเป็นภรรยาคนที่สอง แต่ผมกับไรล์ก็ไม่ได้มีอะไรผิดใจกันนะครับ เราออกจะเข้าใจกันมากด้วยซ้ำไป เป็นเพราะแม่ผมมีปัญหากับพ่อ แม่กับผมเลยย้ายกลับไปอยู่ที่ออสเตรเลีย ไรล์จึงอยู่กับพ่อที่เกาหลีมาตั้งแต่เด็ก ส่วนผมก็อยู่กับแม่ เพราะการเลี้ยงดูที่แตกต่างกันทำให้เราสองคนมีลักษณะนิสัยที่ต่างกัน แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก ใครรับนิสัยผมได้ก็ถือว่าดี...คุณเข้าใจถูกแล้วครับ ผมเข้ามาเรียนที่เกาหลีอย่างกะทันหันเพราะเหตุสุดวิสัย ผมเป็นเด็กเรียนดี เลยมีคนอิจฉาไปทั่วแถมยังหน้าตาดีอีก (มีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นว่างั้นเหอะ) แต่ผมชอบโรงเรียนนี้นะ กฏไม่เยอะเท่าที่ควร จะเว้นก็แต่...อย่าพูดถึงเลยหวังว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีก แล้วผมจะมาเสวนาเรื่องส่วนตัวให้พวกคุณฟังทำไมเนี่ย!!

ผมตัดสินใจขึ้นรถกลับอพาร์ทเม้นท์ของตัวเองเพราะเลยเวลานัดมามากแล้ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกไรล์อีกที พรุ่งนี้ก็วันแรกแล้วสินะที่จะต้องเข้าเรียน เฮ้อ.. แค่คิดก็จะประสาทแดกตายอยู่แล้ว

" พรมลิขิตบรรดาชักผ่าน "

ความรักที่ถูกลิขิตไว้ต่อให้เราพยายามกีดกั้น

ก็ไม่สามารถแยกสิ่งนั้นออกจากการได้ 

ต่อให้เกลียดมากแค่ไหน สักวัน ต้องกลายเป็นความรักดั่งเดิม

' สายอีกแล้วยัยกันต์เอาไงดีเนี่ย ' ฉันตัดสินใจปืนรั้วหลังโรงเรียนเหมือนทุกครั้งที่มาสาย ก่อนจบฉันคงต้องขอบคุณรั้วหลังโรงเรียนเป็นการยกใหญ่แล้วล่ะมั้ง โฮ๊ะๆ◝(⁰▿⁰)◜

" นั่นเธอจะทำอะไรหนะ " ฉันตกใจอย่างสุดขีด เมื่อได้ยินเสียงทักของใครอีกคนหนึ่ง แต่ทว่า...ไม่นะขาฉะฉานนนนน...

" ผวาาาาาบ " ตายล่ะคราวนี้ หวังว่าร่างที่ฉันนอนทับอยู่ตอนนี้จะยังหายใจอยู่นะ แต่เมื่อเช้าฉันก็ไม่ได้กินเยอะนะ ( ข้าว 2 ทัพพี + นม 1 แก้ว + แซนด์วิช 1 ห่อ แอปเปิ้ลอีก1ลูก (╥﹏╥)  

" เธอคงไม่คิดว่าตัวเองตัวเบาหรอก ว่ามั้ย " ฉันรีบลุกขึ้นทันหลังจากที่ได้ยินเสียงบ่นของคนใต้ร่างฉัน ( Still a life ) 

พอจัดการกับตัวเองเรียบร้อยก็รีบขอโทษขอโพยฝ่ายตรงข้ามทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้าม

" นะนายอีกแล้วหรอ " ให้ตายเถอะ นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย ซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อน..

" ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น เอ..หรือว่าเธอแอบตามฉันมา " ไม่พูดเปล่าตานั่นยิ้มออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ กะจะยั่วโมโหฉันว่างั้น เสียใจค่ะเป็นคนดีทั้งหน้าตาและอารมณ์

"ฉันไม่มีเวลามาเถียงเรื่องไร้สาระกับนายหรอกนะ" ฉันหยิบกระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียนแต่ทว่า..

" อยู่ ชั้น ไรแล้วล่ะ " ฉันหันกลับมาอีกครั้งก่อนจะตอบคำถามของเขา

 

" 5 ทำไม ? " ก็พอจะดูออกแหละว่าตานั่นเป็นเด็กใหม่ เล่นใส่เสื้อโรงเรียนใหม่ซะขนาดนั้น

"ไม่รู้ทางไปห้องใช่ไหม? ".............ไม่ตอบ แล้วก็ไม่มีท่าทีอะไรด้วย นี่เขาต้องการอะไรจากสังคมการแน่เนี่ยยย *\0/*

"นี่ฉันถามนายอยู่นะ สมองกลับด้านหรือไงหรือต้องให้ไปพบแพทย์ก่อน" ฉันตะคอกใส่หน้าตานั่น และเหมือนมันจะได้ผลแหะ หึๆ

" ใช่... เหมือนกัน 5/1 " เด็กห้อง 1 หรอเนี่ย ท่าทางจะเก่งใช่ย่อย (^^) แต่...ไม่ขอรู้จักแหละดีที่สุด

" อืม..ตอบแค่เนี่ยจะขาดใจตายหรือไง ตามมา.." นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองได้คุมเกมโฮ๊ะๆ

 ( ˘ o ˘ )

 

หลังจากที่ส่งตานั่นถึงห้องเรียบร้อย ฉันก็รีบดิ่งมาที่ห้องตัวเองทันที

" กันตินันท์มาค่ะ " ขันตอบโดยที่ไม่ต้องเรียกชื่อ ไม่มีใครทำได้และคงไม่มีใครทำ

"สายอีกแล้วนะพู่กันต์ ฉันสมควรแจ้งผู้ปกครองเธอดีไหม" ครูประจำชั้นบ่นขึ้นขนาดที่กำลัง

เช็คชื่ออยู่ 

" ขอโทษจริงๆค่ะ วันนี้มีเหตุสุดวิสัยจริงๆอ่าาาา"

ฉันส่งสายตาออดอ้อนให้ครูประจำชั้นเพราะรู้ว่านางจะใจอ่อนเหมือนอย่างเคย และมันก็ได้ผล

" ไปนั่งที่ไป.." นางใช้ไม้ชี้ไปที่โต๊ะของฉัน ก่อนจะตำหนิฉันเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับกฏของโรงเรียน

หลังจากที่เรียนมาได้ครึ่งเช้า หนังตาก็เริ่มหย่อน ให้ตายเหอะ นี่ฉันเกิดมาเผื่ออะไรกันแน่เนี่ยนอกจากนอนกับกิน ฉันตัดสินใจออกมาหาอะไรกินตอนคาบพัก

" เอาไรมั้ยโยนา ฉันจะหาไรกินหน่อย "

" จะไปเหมือนกัน เมื่อเช้ายังไม่ได้กิน " ดูรรวววพูดเข้าซิ หิวแหละดูออก ทำเป็นครึม ˘ o ˘ 

At mini store

" มะนาวโซดา กับ นมสดปั่น..." 

"นมสดปั่นไม่ใส่น้ำตาลได้หรือยังคับ " ฉันหันตามเสียงคุ้นๆนั่นทันที และก็เป็นอย่างที่คิด เจ้ากรรมนายเวรของฉันสินะ

" นี่นาย ฉันมาก่อน ไม่เห็นหรือไงกัน ไม่รู้จักต่อแถว คำว่า คิว อ่ะสะกดเป็นไหม หรือว่าต้องให้ฉันสอน อันที่จริงเด็กห้อง 1 อย่างนายคงไม่ต้องให้ฉันสอนก็ได้มั้ย..."

" ถ้ามาก่อน ก็ต้องได้ก่อน" เขาไม่ใส่ใจกับสิ่งที่ฉันเพิ่งพูด

' คนนี้แหละเด็กใหม่ที่เขาพูดถึงกัน'

' หล่อ สูงขาวขนาดนี้คงมีแฟนแล้วแหละ' 

' เมื่อเช้าเห็นเดินมากับยัยนั่นงัย ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาอ่ะ'

'ของเล่นแหละดูจากหนังหน้าก็รู้'

'ก็ว่าแหละ' 

จะนินทาไรใคร กรุณาให้ไกลๆหน่อยได้มั้ย นี่มันระยะเผาขนกันชัดๆ

"ดีจังเลยว่ามั้ย มีแฟนคลับตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก แถมยังได้ของเล่นขี้บ่นเพิ่มอีก แบบนี้เขาเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะ " ตานั่นเข้ามากระซิบข้างหูฉัน ให้ตาย นี่เขาไม่คิดว่านางชะนีพวกนั้นยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาหรือไงกัน ถึงได้ทำหน้าทำตาได้ชิวเอาม๊วกมากก

" ใครคือของเล่นนาย แล้วใครกันที่ขี้บ่น อย่ามาพูดจาเหลวไหลนะ เพราะคนที่เสียหายคือฉัน.." 

ไม่พูดเปล่า ฉันใช้สิบนิ้วมือชี้หน้าตานั่น

" ไม่มีใครบอกหรอก แต่คำพูดและการกระทำของเธอมันบอก โอเคกาแฟฉันได้ละ ไว้เจอกัน" พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ฉันยืน งง อยู่ที่เดิม อะไรกัน ทำไมเขาถึงได้ก่อนฉันล่ะ ทั้งที่ฉันมาก่อน แล้วใครอยากจะเจอนายอีก ตาบ้า

"ไม่ต้อง งง นะค่ะ แฟนคุณเขาสั่งไว้ก่อนหน้านั้น เลยได้ก่อน" พี่คนขายพูดก่อนจะยื่นน้ำอีกสองแก้วส่งให้ฉัน

" แฮ่ๆ...ออค่ะ" 

'แล้วทำไมมาบอกเอาตอนนี้ล่ะค่ะ' นี่คือคำถามที่อยากถามพี่คนขายมากที่สุดในรอบปี แต่ก็ช่างเหอะ ใครให้มาซื้อพร้อมฉันล่ะ แฟนฉันงั้นหรอ ม่าาาาาายยยยยยช่ายยสักหน่อยยยยยยยย (>o<)

2 อาทิตย์ผ่านไป

"รอให้ออกมาก่อนแม่จะกระชากเนื้อออกเป็นชิ้นๆแล้วกินแบบสดๆเลยคอยดู" ฉันบ่นให้กับสายลมที่พัดอย่างแผ่วเบา ก็ฉันนั่งรอยัยโยนาเข้าชมรมจะเป็นชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเพื่อนร๊ากกเลย ฉันลุกขึ้นพร้อมจะกลับ แต่แล้ว...

ถืบ!!

"ขวดน้ำเธอตกบ่อยไปมั้ย หรือเธอตั้งใจ " ฉันหันไปทางต้นเสียงนั่น ⊙.☉!!! ตาปากร้ายที่เจอเมื่อคราวก่อนนั่นหนิ ช่วงนี้รู้สึกจะเจอบ่อยแฮะ

"ก็ไม่ได้ขอให้นายช่วยเก็บหนิ " ฉันตอกกลับทันที

" หรอ....งั้นฉันคงต้องให้มันอยู่ในสภาพเดิมสินะ" พูดจบตานั่นก็ทิ้งขวดน้ำฉันลงกับพื้นเหมือนเดิม แล้วเดินจากไปทันที

" นี่ ตาบ้าเอ้ยยย!!!!ไอ้คนแล้งน้ำใจ ชาตินี้ชาติหน้าก็ไม่มีใครเอานายมาอยู่ด้วยหรอก จำไว้ด้วย" ฉันตะคอกตามหลังตานั่น ชิ!!ทำตัวเย่อหยิ่ง เหมือนตัวเองหน้าตาดีว่างั้นแหละ(แต่ก็หน้าตาดีจริงแหละ) 

" ฝากไว้ก่อนเถอะ" ฉันทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

"คุณคับ ทำไมทำหน้าเครียดจังคับ มานั่งรอแฟนหรอ" ลูกอมยิ้มยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะมีเสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร

" งอลลล!!!" ฉันแกล้งปัดลูกอมออกแล้วหันหลังให้ยัยโยนา

"โอๆๆๆๆ ไม่งอลนะ ฉันเพิ่งเลิกจริงๆไม่ได้อู้เลย" โยนารีบง้อทันที นานๆทีที่จะได้เห็นยัยโยนาอยู่ในโหมดง้อนะจ๊ะขอบอก 

" ฟังไม่ขึ้น...เลี้ยงหม้อไฟ " ได้คืบจะเอาศอกแล้วนะฉัน

" Ok ,let's go!! "

"เดี๋ยว!! เอาลูกอมยิ้มคืนด้วย (◠‿・)—☆