ร้อยเล่ห์ เสน่ห์รัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ตัดใจจากคนเลว (100% แล้วจ้า)

’‘ตัดใจเถอะนะรุ้ง’‘

ธราเทพคิดว่าคำนี้มันคงจะดีกลับอีกฝ่ายที่สุดก็เท่านี้ล่ะมั้ง ตั้งแต่รุ้งพรายเดินออกจากบริษัทของกฤตภาสนั้น เพื่อนสาวเขาไม่มีแม้น้ำตาสักหยด แต่ธราเทพกลับรู้ดีภายใต้อาการนิ่งเงียบของรุ้งพรายนั้น เข้าขั้น ’โคม่า’ เต็มทีแล้วล่ะ

’ไม่มีน้ำตา แต่แววตานี่สิมันกลับแห้งผาก ปิดบังความเจ็บปวดจากดวงตาคู่สวยไม่ได้สักนิด ไหนจะอาการที่เลื่อนรอยเหมือนคนไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างนั้นอีก’

สิ่งเดียวที่รุ้งพรายพูดคือ ’หาที่เงียบ ๆ ให้รุ้งหน่อยนะเทพ’ หลังจากนั้นไม่มีคำพูดไหนหลุดลอดออกมาจากปากเพื่อนสาวอีกเลย เขาจึงตัดสินใจพารุ้งพรายมาที่ที่มันพอจะใกล้ที่สุด ’บางแสน’ หามุมสงบ ๆ ให้รุ้งพรายได้ทบทวนกับตัวเองสักนิด

รุ้งพรายหลับตาแน่น ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับลมทะเลที่มันพัดมาปะทะร่างบางของตัวเอง...อยากให้นี่เป็นแค่ฝัน...ฝันที่พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะเป็นปรกติ เธอกับเขากลับมารักกันเหมือนเดิม...อยากให้มันเป็นอย่างนั้น

แต่นี่มันไม่ใช่ความฝัน

มันคือความจริงที่ตอกย้ำความรู้สึกของรุ้งพรายอยู่ตอนนี้ ตอกย้ำกับความโง่เขลาของตัวเอง ที่รักผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนี้...ตอกย้ำกับความใจง่าย ที่พอรักใครก็ให้ไปหมดตัวหมดหัวใจ...เธอเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดกับการกระทำของเขา ที่เหมือนไม่เคยแคร์เธอเลยสักนิด...ทำไมเธอถึงได้โหยหาความรักจากคน ๆ หนึ่งได้มากขนาดนี้เลยหรือนี่

’‘หรือรุ้งต้องตัดใจจากคุณจริง ๆ นะ’‘

รุ้งพรายพึมพำเหมือนจะบอกกับตัวเองให้เธอทำอย่างนั้นล่ะถูกแล้ว

’‘เชื่อเทพนะรุ้ง...บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่นายกฤตภาสคนเดียวนะ’‘

’‘แต่เทพ...ผู้ชายที่รุ้งรักได้คนเดียวมีเพียงเขาเท่านั้นนะ’‘

ธราเทพถอนหายใจดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด ’‘นั้นเพราะรุ้งยังไม่เจอคนที่ดีกว่านายนี่เท่านั้นเอง’‘

รุ้งพรายกอดเพื่อนรักไว้แน่นปล่อยน้ำตาไหลออกมา ’‘รุ้งจะทำได้จริงเหรอ...’‘

’‘ได้สิรุ้ง...รุ้งต้องทำให้ได้ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าของรุ้ง...รุ้งต้องทำให้เขาเห็นค่าในตัวรุ้งสิ’‘

’‘รุ้งไม่รู้ ตอนนี้รุ้งเจ็บมากเลยเทพ เวลา 2 ปีที่รุ้งคบกับเขา มันไม่เคยมีความทรงจำดี ๆ พอให้เขาคิดถึงรุ้งเลยใช่ไหม’‘ เสียงของรุ้งพรายแทบฟังไม่รู้เรื่อง เพราะมันมากลับแรงสะอื้นที่อีกฝ่ายปลดปล่อยมันออกมา

’‘มันจะมีค่าสิรุ้ง...ถ้าคน ๆ นั้นเขาเห็นค่าในตัวรุ้ง’‘

ใช่...ถ้าคน ๆ นั้นจะเห็นค่าในตัวเธอสักนิด แคร์ความรู้สึกกันบ้าง เธอคงมีความสุขไม่ต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้

’‘รุ้งจะไปอยู่กับแม่ที่อังกฤษ...รุ้งจะไม่กลับมาที่นี่อีก...รุ้งจะต้องลืมเขาให้ได้...ต่อไปนี้จะไม่มีคนชื่อกฤตภาสในใจรุ้งอีกต่อไปแล้ว’‘

รุ้งพรายตัดใจแล้ว...การจะตัด ‘กฤตภาส’ ออกไปจากใจเธอนั้นคงยาก แต่กาลเวลามันสามารถรักษาจิตใจของเธอได้แน่นอน เธอต้องลืมคนใจร้ายคนนี้ให้ได้...นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้ให้กับ ’คนเลวคนนี้’

หลังจากนี้เธอจะไม่เสียน้ำตาให้กับผู้ชายที่ชื่อ ’กฤตภาส’ อีกต่อไปแล้ว

ธราเทพนิ่งเงียบปล่อยให้เพื่อนสาวยึดตัวเองเป็นที่พึงอยู่อย่างนั้น นี่คงจะเป็นทางออกเดียวที่จะทำให้รุ้งพราย คนเดิมที่สดใส ร่าเริง กลับมาในกลุ่มเพื่อนอีกครั้ง หวังว่ารุ้งพรายจะผ่านมันไปได้ด้วยดีนะ...คงไม่มีอุปสรรคใดมาขัดขว้าง

ธราเทพกระชับอ้อมกอดที่กอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น ’‘ยังไงเทพก็ไม่ทิ้งรุ้งแน่นอน เทพจะอยู่ข้าง ๆ รุ้งเสมอ’‘...

**************************************************************

’‘พี่รุ้งกลับมาแล้ว เย้ ๆๆ’‘

เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ร่างป้อม ๆ ที่กระโดดไปมาของเด็กหญิงตัวน้อยนั้น...ไม่ได้ดึงความสนใจของรุ้งพรายสักนิด หญิงสาวกลับเดินเข้าตัวบ้านหลังใหญ่ที่ไม่ค่อยได้กลับมาเท่าไหร่นัก

การกระทำของหญิงสาวสร้างความหนักใจให้กับคุณนภาพรยิ่งนัก เธอเองก็รู้ดีว่าลูกเลี้ยงคนนี้ไม่เคยถูกชะตากับเธอเลยสักนิด แต่ไม่คิดว่าความเกลียดตรงนี้จะส่งมายังเด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นลูกสาวเธอ ซึ่งก็เป็นน้องสาวของรุ้งพรายด้วยเช่นกัน เพียงแต่ต่างแม่กันเท่านั้นเอง

’‘ทำไมพี่รุ้งไม่พูดกับพลอยเลย’‘ หนูน้อยรุ้งพลอยหันมาถามมารดา

’‘พี่รุ้งรีบมั้งลูก...หนูมาทำการบ้านกับแม่ดีกว่า’‘ คุณนภาพรหันเหความสนใจของลูกสาวตัวน้อยทันที ไม่อยากให้รับรู้กับอาการหมางเมินที่พี่สาวคนโตแสดงให้เห็นนัก

*************************************************************

รุ้งพรายเดินตรงเข้าบ้านทันที ถ้าเป็นเวลาปรกติเธอคงทักทายกับน้องสาวตัวน้อยที่มีอายุแค่ 4 ขวบ ห่างจากรุ้งพรายถึง 17 ปี...ลูกของบิดากับผู้หญิงอีกคนที่เป็นเพียงเลขาของคุณพ่อเท่านั้น...ผู้หญิงที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเธอ...

หญิงสาวเดินตรงขึ้บบันไดเพื่อจะไปยังห้องตัวเองทันที

’‘คุณหนู’‘ เสียงที่ดังมาจากด้าหลังทำให้รุ้งพรายหยุดก้าวเดินหันมามองอีกฝ่ายที่วิ่งพาร่างกลม ๆตรงมาที่เธอ ’‘คุณหนูของนม...กว่าจะกลับบ้านแต่ละที นมนึกว่าลืมกันซะแล้ว’‘

’นมแจ่ม’ รีบตรงเข้ามาสวมกอดคุณหนูของตัวเองไว้ด้วยความคิดถึง...พร้อมกับมือที่ซับน้ำตาปรอย ๆ

รุ้งพรายหันมายิ้มให้อีกฝ่าย...พยายามเก็บอาการของตัวเองให้มิดชิด ไม่อยากให้หญิงชราได้รับรู้ไปด้วย

’‘ใครจะลืมนมกันจ๊ะ...นมเหมือนแม่คนที่ 2 ของรุ้งเลยนะ...รุ้งคิดถึงนมจะตายไหนให้รุ้งหอมแก้มทีสิคะ’‘ พูดจบก็ก้มลงเอาจมูกสูดหอมแก้มที่เหี่ยวย่นนั้นทันที

แค่นี้นมแจ่มก็ดีใจจนน้ำตาแทบไหลแล้ว ’‘ไม่ต้องปากหวานกับนมค่ะ ไปอยู่ข้างนอกผอมไปเยอะเลย...คุณหนูจะกลับมาอยู่กับนมแล้วใช่ไม๊ค่ะ’‘

รุ้งพรายได้แต่เงียบไม่ตอบอีกฝ่าย แต่กลับถามไปอีกเรื่อง ’‘คุณพ่อล่ะคะ’‘

’‘ทำงานอยู่ในห้องหนังสือนั้นแหละค่ะ’‘

’‘งั้นรุ้งขอคุยกับคุณพ่อก่อนดีกว่า...นมอย่าพึ่งน้อยใจนะ เดียวคืนนี้รุ้งจะไปนอนเล่าให้นมฟังหมดเลยนะคะ’‘

’‘ค่ะ งั้นนมไปหาอะไรเย็น ๆให้ทานดีกว่า...คุณหนูไปรอที่คุณพ่อนะคะ’‘ นางพูดจบก็ผละไปจัดการตามที่พูดทันที

รุ้งพรายอมยิ้มในหน้า ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่ห้องหนังสือเพื่อบอกเรื่องการเดินทางไปอยู่กับมารดาให้กับบิดาทราบทันที

เม้น + โหวต บ้างนะคะนักอ่านที่รัก