ร้อยเล่ห์ เสน่ห์รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เราควรห่างกันสักพัก

แรงลมที่พัดมาประทะร่างบาง ตีผมสีดำสนิทที่ยาวสลวยเป็นแพรกลางหลังยุ่งกระเจิง...แต่มันไม่ได้ทำให้ความน่ามองในตัวหญิงสาวดูน้อยลงเลยสักนิด

’‘รุ้งพราย’‘

หญิงสาวหันกลับมาตามเสียงเรียกทำให้เห็นใบหน้าเรียวรูปไข่ ตากลมโต ที่รับกับจมูก ไหนจะผิวที่ขาวราวกับน้ำนมสด ดูลงตัวจนเรียกว่าเธอสวยขั้นนางฟ้าคงไม่แปลก

’‘คะ’‘

รุ้งพรายช้อนสายตาหวานขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับส่งยิ้มหวานที่คิดว่าสวยที่สุดกลับไปให้

กฤตภาสถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว

’‘ผมมีเรื่องจะบอกกับคุณ’‘ เสียงชายหนุ่มดูห่างเหินจนเธอจับสังเกตได้

’‘มีอะไรคะ’‘ รุ้งพรายเงยหน้าสบตากับอีกฝ่ายที่ก้มลงมามองเธอเช่นกัน

ตาสบตาก่อนที่ฝ่ายชายจะเป็นคนเอ่ยตัดความเงียบรอบกายขึ้นมา

’‘ผมว่าเราห่างกันสักพักดีไหม’‘

รอยยิ้มที่เกลื่อนอยู่เต็มหน้าของรุ้งพรายจางลงทันที หญิงสาวก้มหน้านิ่งปิดบังความปวดร้าวในดวงตาคู่งาม ก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย

’‘ไม่เห็นเป็นไรนี่ค่ะ...ช่วงนี้คุณอาจงานยุ่ง...ไม่ต้องมาหารุ้งทุกวันก็ได้...รุ้งเข้าใจคุณ’‘

รุ้งพรายพยายามคิดไปอีกทาง รู้ทั้งรู้ก่อนคบกับเขา ว่านิสัยชายหนุ่มเป็นเช่นไร เพื่อน ๆ พยายามห้ามแต่เธอไม่ฟังสักนิด

’คงไม่ผิดใช่ไหม ที่เธอรักเขาหมดหัวใจ แม้ใครจะเตือนอะไรก็ไม่คิดจะฟังเลย’

กฤตภาสผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เดินห่างร่างของหญิงสาวออกไปที่ระเบียงคอนโดหรูของเขาที่ใช้มาพักกับรุ้งพรายเป็นประจำ

’‘ผมอยากอยู่ห่างคุณสักพัก...คุณไม่ต้องถามเหตุผลผมหรอกนะ...นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมาหาคุณ’‘

รุ้งพรายนิ่งเงียบ...นี่มันความจริงใช่ไหม เขาเบื่อเธอเหมือนที่เบื่อคู่ควงคนเก่า ๆ ของเขา

’หมดเวลาของเธอแล้วใช่ไหม’

’‘คะ...คุณจะบอกกับรุ้งว่าเราเลิกกันงั้นใช่ไหม’‘ น้ำตาของหญิงสาวเริ่มคลอเบ้าก่อนมันจะรวมตัวกันไหลลงมาตามร่องแก้ม

’‘ผมไม่ได้บอกเลิกนะรุ้ง คุณเข้าใจหน่อยสิผมอยากอยู่โดยไม่มีคุณสักพัก’‘ เสียงกฤตภาสออกแนวห้วนสั้นคลายกับรำคาญที่หญิงสาวพูดไม่รู้เรื่องสักที

’‘นั้นแหละค่ะ...มันแปลว่าคุณบอกเลิกรุ้ง รุ้งทำอะไรผิดคุณกฤต รุ้งรักคุณคนเดียวนะ...คุณเบื่อรุ้งแล้วใช่ไหม’‘ รุ้งพรายไม่ฟังอะไรทั้งนั้นตรงเข้าไปกอดกฤตภาสจากด้านหลัง ปล่อยน้ำตาไหลมาเป็นทาง

ชายหนุ่มแกะมือหญิงสาวออกพร้อมกับหันมาเผชิญหน้า...จ้องมองลึกลงไปในตาของอีกฝ่าย

’‘คุณฟังผมสิรุ้ง ผมบอกขอห่างคุณสักพัก ผมไม่ได้บอกเลิกกับคุณสักนิดเลยนะ...คุณมีเหตุผลบ้างสิ’‘

’‘รุ้งหรือคุณกันแน่ที่ไม่มีเหตุผล คุณบอกเหตุผลของคุณกับรุ้งสิว่าคุณจะห่างรุ้งทำไม ถ้าคุณไม่ได้เบื่อรุ้ง’‘

’‘รุ้งพรายคุณเริ่มพูดกับผมไม่รู้เรื่องแล้วนะ...ผมบอกอย่าถามเหตุผลกับผมไง...คุณยังอยู่ที่นี่ได้เหมือนเดิม คุณเข้าใจผมนะ’‘ กฤตภาสพยายามใจเย็นพูดกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่อง

แต่ดูเหมือนรุ้งพรายจะไม่ฟังสักนิด

’‘รุ้งจะไม่อยู่ที่นี่ รุ้งไม่เข้าใจคุณ รุ้งเกลียดคุณที่สุด คุณเลือกเอาเองถ้าคุณไม่บอกเหตุผลกับรุ้ง รุ้งก็จะไป ไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย’‘ เสียงหญิงสาวเริ่มเสียงดังตามอารมณ์ของตัวเอง...’กฤตภาสคงเบื่อเธอแล้วจริง ๆ แล้วจะอยู่ทำไมให้ทรมานตัวเองเปล่า ๆ ล่ะ’

ชายหนุ่มก้มหน้าเงียบตอบคำถามอีกฝ่ายไม่ได้...เหตุผลของเขาก็แค่อยากอยู่คนเดียวสักพัก ไม่อยากมีใครในช่วงนี้...ถามว่ารักรุ้งพรายไหม...เขาเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ ’รัก’ มันมีความหมายขนาดไหนกัน

’‘ผมไม่มีเหตุผล’‘

หญิงสาวหลับตาลงพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ ’‘ได้ค่ะ คุณเป็นคนเลือกเองนะ...รุ้งจะไปจากคุณเอง ถ้าคุณหาเหตุผลเจอเมื่อไหร่คุณคงรู้ใจตัวเองสักวันนะคะ’‘

พูดจบหญิงสาวก็ก้าวเดินไปหยิบกระเป๋า วิ่งออกจากห้องพักทันที พร้อมกับน้ำตามากมายที่มันไหลออกมา

’หมดแล้ว ทั้งชีวิตที่มีก็มอบให้กับเขาไปหมด เธอไม่เหลืออะไรเป็นความภูมิใจในชีวิตอีกแล้ว’

รุ้งพรายวิ่งลงมายังลานจอดรถด้านล่างก่อนจะฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน อยู่กับคราบน้ำตาตรงนั้นประมาณสิบนาที ก่อนจะตัดสินใจสตาร์ดรถพุ่งไปด้านหน้า

ที่ปรึกษาเดียวที่พอจะนึกออกคงหนีไม่พ้น ’ธราเทพ’ เพื่อนคนเดียวที่ไม่เคยทิ้งเธอเลยสักครั้ง

ทางด้านกฤตภาสพอหญิงสาววิ่งออกไปเขาก็หลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะผ่อนออกมา

...นี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ปล่อยให้รุ้งพรายใจเย็นสักนิดค่อยตกลงกันใหม่...

ดังนั้นเมื่อดนัยภพเข้ามาหลังจากที่เห็นรุ้งพรายวิ่งออกไป จึงเห็นแค่เจ้านายยืนหันหน้าออกนอกระเบียงคอนโดหลับตาสนิท

’‘เจ้านายครับ...ให้ผมตามคุณรุ้งไหมครับ’‘

’‘ไม่ต้อง’‘เสียงสั่งเฉียบขาดที่ดังออกมาทำเอาดนัยภพเริ่มกลัวกับอาการเงียบของเจ้านายตัวเองทันที ’‘เดี๋ยวเขาอารมณ์เย็นลงก็กลับมาเองแหละ...นายออกไปก่อนฉันขออยู่เงียบ ๆ สักพัก’‘

ดนัยภพรีบถอยออกมาประจำหน้าที่ของตัวเอง พร้อมกับนึกในใจ ‘มีล่างสังหรณ์แปลก ๆ ว่ากว่าเจ้านายจะรู้ใจตัวเองกลัวมันจะสายไปแล้วล่ะสิ’

’‘เงียบสักทีเถอะรุ้ง ร้องมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ’‘

ธราเทพ หรือ ’ซินดี้’ มองดูอีกฝ่ายที่มาหาเขาถึงคอนโด พอมาถึงปุ๊บก็ปล่อยโฮ อย่างกับบ่อน้ำตาแตก

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงรุ้งพรายก็ไม่มีทีถ้าจะเงียบสักนิด จนเขาเองเริ่มอ่อนใจกลับอีกฝ่ายแล้วเต็มทน

’‘ฮือ...ฮือ..คุณกฤตไม่รักรุ้งจริง ๆ นะเทพ แล้วรุ้งจะอยู่ยังไงล่ะ’‘ รุ้งพลายเอาแต่ครวญครางหมดกระดาษเช็ดชู่ไปเป็นโหล ๆ ถ้าเอาถังมารองน้ำตาคงได้หลายถังอยู่

’‘โอ๊ย...ทำไมแกจะอยู่ไม่ได้ ขาดเขาแล้วตายให้มันรู้ไปสิน่า’‘ เสียงอีกฝ่ายออกเคืองเล็กน้อย ที่บังอาจเรียก ’เทพ’ บอกชื่อ ’ซินดี้’ มันไม่ยอมเรียกตามซักที แต่คำพูดของธราเทพกลับทำให้รุ้งพรายปล่อยโฮหนักกว่าเดิมซะอีก

’‘แกซ้ำเติมฉันใช่ไหม...ไอ้เทพ...ฮือ ฮือ’‘

’‘ฉันละปวดหัวจริง เห็นทะเลาะกันทีไรก็นึกถึงฉัน...พอดีกันฉันก็หมาตัวหนึ่งล่ะว้า’‘

’‘ฮือ ฮือ เขาคงไม่ดีกับฉันแล้วแน่เลย เขาต้องมีคนใหม่ เขาเบื่อฉัน เขาได้ฉันแล้วทิ้งฉันแน่ ๆ แกเข้าใจฉันไหม’‘ รุ้งพรายยังคงร้องไห้กระอืด ๆ ต่อไป

ธราเทพได้แต่มองค้อนอีกฝ่าย ทีเพื่อน ๆ ทั่วมหาลัยเตือนแล้วไม่ฟังว่า ’นายกฤตภาส มหาเทพ’ นั่นมันเสือผู้หญิงตัวยง แถมยังเป็นเพลย์บอยติดอันดับ ยังยอมคบกับมัน ใจหนึ่งอยากจะสมน้ำหน้าเพื่อนสาวนัก อีกใจก็อดสงสารไม่ได้

ก็ ’นายกฤตภาส’ หล่อจะตาย แถมรวยติดอันดับประเทศ มาจีบฉัน ฉันก็ยอมล่ะว้า

เม้นเป็นกำลังในตอนแรกกันสักนิดนะคะ