ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5.ลองทำจริงๆ
ะ..่วยเหลือั้นเหรอ? ทำไมำว่า่วยที่ล่าวออมา้วยสายาเ่นนั้นอเามันทำให้เธอรู้สึไม่สบายใเอาะเลย
เม็ทรายโลศีรษะน้อยๆ อย่าใ้วามิ
“ทรายไม่ิว่าท่านะ่วยทรายไ้นะะ อีทั้ทรายสบายีับเรื่อนี้ มันไม่ไ้..ลำบาลำบนอะไรเลย่ะ”
ุนเาิว่าวันนี้เาเินทามาไลเินว่าะหยุยั้เพียแ่ารโอบอเธอแล้วล่าถอยไป เาถลำลึมาไลเินไปแล้ว และสิ่ที่เา้อารือารวยทุสิ่ทุอย่ามาาเ้าอร่าเล็ๆ ที่อยู่ในอ้อมแนอเา
ในใอเามันมีุหมายอันแรล้าว่าเา้อารเธอ เนิ่นนานที่สายาอเามอที่พนัานนหนึ่มานานมาพอสมวร เธอสวย..ในเรื่อนั้น้อยอมรับ แ่เม็ทรายมีอะไรที่พิเศษมาว่านอื่นในแบบที่เาเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมะ้อเป็นเธอ
“แ่ผมลำบามาๆ เลยล่ะ ผมิว่าถ้าเราร่วมมือันแ้ไในวามเลวร้ายที่โะาส่มอบให้มันน่าะ..ีทั้สอฝ่าย”
เม็ทรายเยหน้าึ้นมามอใบหน้าอเ้านาย ให้ายเถอะเาเป็นเ้านาย เป็นท่านประธานอเธอนะ แ่ทำไมวันนี้มันเหมือนันเส้นที่ีเอาไว้เพื่อั้นวามเป็นเ้านายและลูน้ออเรามันาหายไปหมเลยล่ะ เธอสามารถสัมผัสเาไ้ สามารถเอนใบหน้าบลไปบนไหล่อเา ส่วนอ้อมแนแร่อเา็ำลัหยิบยึ้นมาโอบอเธอเอาไว้อย่าแน่นหนาราวับว่าเาไม่้อารให้เธอหลบหนีออไปาอ้อมแนนี้อเาเลยแม้แ่น้อย
เธอน่ะไม่ไ้เือร้อนับเรื่ออย่าว่าหรอนะ ไม่มี็ไม่เป็นอะไร เธอสามารถใ้ีวิอยู่ไ้สบายๆ เลย แ่เม็ทรายอยามี..วามรั
เธออยามีนรัที่อยแร์วามเหนื่อยล้าาารทำานให้ันฟั วันหยุ็เินับมือไปิน้าว ไปูหนัในแบบที่นรัเ้าทำัน
และไอ้เรื่อวามาย้านอเธอมันืออุปสรรให่ที่ทำให้เธอไม่มีแฟน ะไปหาหมอ็ไม่ล้าแถมยัไม่่อยมีเวลาเพราะว่าานอเธอมันยุ่มาทีเียว หยุวันานวันเสาร์อาทิย์็ริ แ่บาทีหาว่าานไม่เสร็ วันหยุพวนั้นเธอ็ะ้อเอามาทำาน ึ่มัน..เลวร้ายมาทีเียว แ่หาานเสร็็ะไ้่าอบแทนที่มาึ้นไป้วย
“เรามาลอู่อน็ไ้นี่ เพราะทัุ้และผม่า็ัวลับเรื่อนี้เพราะอย่านั้น ผมะ่วยุ่อนเป็นไ?”
ุนเาำลัพยายามไล่้อนเธอให้นมุม แน่นอนว่าเม็ทรายในอนนี้เธอื่มเหล้าไปเยอะมาพอสมวร อีทั้้อเสนอที่เาล่าวออมามัน่าเย้ายวนใมาเหลือเิน
เธอพยัหน้าเบาๆ แทนารอบำถามนั้นอเา และเมื่อเม็ทรายที่อยู่ในอ้อมแนอเาพยัหน้า รอยยิ้มร้าย็ปราึ้นมาบนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาอุนเา
เาลูบผมที่นุ่มสลวยอเธอเบาๆ ่อนะุมพิลไปบนหน้าผาาวเนียน
ารระทำอเาสร้าวามุนให้เม็ทรายมาว่าที่เธอะรู้สึเินอาย ทว่าในวินาทีถัมา เมื่อเาอุ้มเธอึ้นาโฟาัวยาว แล้วเินไปยัห้อนอนอเาใบหน้าอเม็ทราย็รู้สึร้อนึ้นมา
เาวาเธอลบนเีย้วยวามแผ่วเบา
“ถอเสื้อออสิรับ”
เม็ทรายอ้าปา้า้วยวามใ ที่เาสั่เธออยู่นี้มันหมายวามว่าเาำลัะทำเรื่ออย่าว่าับเธอั้นเหรอ?
“ะ..อทรายอาบน้ำ่อนไ้ไหมะ?”
ุนเาเบนสายาไปมอหน้าอเม็ทราย เาส่ยิ้มให้เธอในแบบที่เธอไม่ินับใบหน้าที่มันเ็มไป้วยรอยยิ้มอเาเลย
“ไ้รับ ไปอาบน้ำ่อนสิ”
เม็ทรายพาัวเอเ้ามาในห้อน้ำที่มีนาให่ว่าห้อนอนอเธอะอี เธอสูลมหายใเบาๆ พร้อมๆ ับเรียสิัวเอลับมา
หนีไม่ไ้แล้วนะทราย ไหนๆ ็ไหนๆ แล้ว เธอเอ็อยาะหายาอาารไม่รู้สึอะไรเลยับารทำรัเลยไม่ใ่รึไ เพราะอย่านั้นไม่ว่าวันนี้ะเิอะไรึ้น เธอะเ็มที่ับมันเหมือนับาริโปรเอะไรสัอย่าที่เธอถนัในารทำาน
เธอัารอาบน้ำล้าัวให้เรียบร้อยพร้อมับสวมุลุมอาบน้ำที่เายื่นให้ แล้วเินออมาาห้อน้ำ เมื่อเธอเินออมา็พบับอโทรทัศน์นาให่ึ่ำลัเปิหนัอย่าว่าออมา
“....”
นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเนี่ย
“มาลอนัู่สิรับ หรือว่าุเยลอวิธีนี้แล้ว”
เม็ทรายพยัหน้า
“มันไม่ไ้ผลเพราะว่าทรายไม่ไ้รู้สึอะไรเลย่ะ”
เหมือนับว่าาร่วยเหลือเธอนั้นมันะยามาว่าที่ิ และารเปิหนัอย่าว่านั้นแทนที่ะไ้่วยเธอมันลับทำให้เาเือร้อนึ้นมาะอี เมื่อส่วนนั้นอเามันำลัแ็ึึ้นมา
เม็ทรายหันหน้าไปมอทาอื่นในทันทีเมื่อเธอเห็นส่วนนั้นอเาึ่ในยามนี้มันไม่ปิ
“อ่า..ท่านทำไป่อน็ไ้่ะ เี๋ยวทรายะไปรอที่้านนอ”
ุนเาว้า้อมืออเม็ทรายเอาไว้ เาปิโทรทัศน์ในทันทีเพราะนอามันะไม่่วยอะไรเธอแล้ว มันยัทำให้เาอยู่ในสถานาร์ที่ลำบา
“ในเมื่อารมอูเยๆ มันไม่่วยอะไรเลย แบบนั้น..ุ็ลอมาสัมผัสอริูสิรับ...”
เา้อมอใบหน้าอเธออยู่รู่หนึ่ ส่วนเม็ทรายเธอยืนแ็้าอยู่รนั้นไม่ยับเยื้อนไปไหน
เธอลืนน้ำลายลอ้วยวามยาลำบาและยัไม่ทันที่เม็ทรายะไ้พูอะไร ุนเา็ลุึ้นมาับูมืออเธอเพื่อเินไปที่เียนอน
เาับมืออเธอไปสัมผัสับส่วนนั้นที่มันำลัื่นัวอยู่
มันร้อน..ไม่ใ่ว่าเธอไม่เยเห็นหรือว่าสัมผัสเ้าสิ่นี้มา่อน เพียแ่รั้สุท้ายที่เธอทำเรื่อเ่นนี้็ผ่านมาหลายปีแล้ว เพราะอย่านั้นารสัมผัสส่วนนั้นอเามันถึไ้เป็นเรื่อที่แปลใหม่อเม็ทราย
“ยับมือหน่อยสิรับ ับเยๆ มันะไป่วยอะไรไ้”
นิ้วเรียวยาวลูบไล้ั้แ่ส่วนโนึ้นไป้วยสัมผัสนุ่มนวลราวับปิบัิ่อสิล้ำ่า วามเปียื้นผุึมึ้นมาเรื่อยๆ ะที่ถูยี้รส่วนปลายอย่าไม่ปราี
ใบหน้าอท่านประธานที่ปิแล้วเามัะอบทำหน้าุๆ แ่ทว่าในยามนี้เาลับมีสีหน้าแ่าไปาที่เธอเยเห็นพอสมวร หัวใอเม็ทรายเ้นแรนแทบะทะลุออมาาอ
“อืม แบบนั้นแหละ ้าลหน่อยสิ ุยัไม่อยาให้าร่วยเหลืออเรามันบลรวเร็วแบบนี้หรอใ่ไหม”
ให้ายเถอะ สัมผัสที่นุ่มลื่นามืออเธอมันีมาว่าในยามที่เาใ้มืออัวเอะอี ที่น่าแปลือเาันเผลอยับสะโพามัหวะมืออเธอที่ำลัรูรั้ไป้วยอี่าหา
ปลายนิ้วอเธอถูแทรลไปบนรอยแยเปียื้นรส่วนปลาย และนั่นทำใหุ้นเาแทบะลั้นอารม์เอาไว้ไม่อยู่
เามอหน้าอเม็ทรายอีรั้
“เอาล่ะเม็ทราย ถึเวลาที่ผมะ้อ่วยเหลือุบ้าแล้ว”
เม็ทรายโลศีรษะน้อยๆ อย่าใ้วามิ
“ทรายไม่ิว่าท่านะ่วยทรายไ้นะะ อีทั้ทรายสบายีับเรื่อนี้ มันไม่ไ้..ลำบาลำบนอะไรเลย่ะ”
ุนเาิว่าวันนี้เาเินทามาไลเินว่าะหยุยั้เพียแ่ารโอบอเธอแล้วล่าถอยไป เาถลำลึมาไลเินไปแล้ว และสิ่ที่เา้อารือารวยทุสิ่ทุอย่ามาาเ้าอร่าเล็ๆ ที่อยู่ในอ้อมแนอเา
ในใอเามันมีุหมายอันแรล้าว่าเา้อารเธอ เนิ่นนานที่สายาอเามอที่พนัานนหนึ่มานานมาพอสมวร เธอสวย..ในเรื่อนั้น้อยอมรับ แ่เม็ทรายมีอะไรที่พิเศษมาว่านอื่นในแบบที่เาเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมะ้อเป็นเธอ
“แ่ผมลำบามาๆ เลยล่ะ ผมิว่าถ้าเราร่วมมือันแ้ไในวามเลวร้ายที่โะาส่มอบให้มันน่าะ..ีทั้สอฝ่าย”
เม็ทรายเยหน้าึ้นมามอใบหน้าอเ้านาย ให้ายเถอะเาเป็นเ้านาย เป็นท่านประธานอเธอนะ แ่ทำไมวันนี้มันเหมือนันเส้นที่ีเอาไว้เพื่อั้นวามเป็นเ้านายและลูน้ออเรามันาหายไปหมเลยล่ะ เธอสามารถสัมผัสเาไ้ สามารถเอนใบหน้าบลไปบนไหล่อเา ส่วนอ้อมแนแร่อเา็ำลัหยิบยึ้นมาโอบอเธอเอาไว้อย่าแน่นหนาราวับว่าเาไม่้อารให้เธอหลบหนีออไปาอ้อมแนนี้อเาเลยแม้แ่น้อย
เธอน่ะไม่ไ้เือร้อนับเรื่ออย่าว่าหรอนะ ไม่มี็ไม่เป็นอะไร เธอสามารถใ้ีวิอยู่ไ้สบายๆ เลย แ่เม็ทรายอยามี..วามรั
เธออยามีนรัที่อยแร์วามเหนื่อยล้าาารทำานให้ันฟั วันหยุ็เินับมือไปิน้าว ไปูหนัในแบบที่นรัเ้าทำัน
และไอ้เรื่อวามาย้านอเธอมันืออุปสรรให่ที่ทำให้เธอไม่มีแฟน ะไปหาหมอ็ไม่ล้าแถมยัไม่่อยมีเวลาเพราะว่าานอเธอมันยุ่มาทีเียว หยุวันานวันเสาร์อาทิย์็ริ แ่บาทีหาว่าานไม่เสร็ วันหยุพวนั้นเธอ็ะ้อเอามาทำาน ึ่มัน..เลวร้ายมาทีเียว แ่หาานเสร็็ะไ้่าอบแทนที่มาึ้นไป้วย
“เรามาลอู่อน็ไ้นี่ เพราะทัุ้และผม่า็ัวลับเรื่อนี้เพราะอย่านั้น ผมะ่วยุ่อนเป็นไ?”
ุนเาำลัพยายามไล่้อนเธอให้นมุม แน่นอนว่าเม็ทรายในอนนี้เธอื่มเหล้าไปเยอะมาพอสมวร อีทั้้อเสนอที่เาล่าวออมามัน่าเย้ายวนใมาเหลือเิน
เธอพยัหน้าเบาๆ แทนารอบำถามนั้นอเา และเมื่อเม็ทรายที่อยู่ในอ้อมแนอเาพยัหน้า รอยยิ้มร้าย็ปราึ้นมาบนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาอุนเา
เาลูบผมที่นุ่มสลวยอเธอเบาๆ ่อนะุมพิลไปบนหน้าผาาวเนียน
ารระทำอเาสร้าวามุนให้เม็ทรายมาว่าที่เธอะรู้สึเินอาย ทว่าในวินาทีถัมา เมื่อเาอุ้มเธอึ้นาโฟาัวยาว แล้วเินไปยัห้อนอนอเาใบหน้าอเม็ทราย็รู้สึร้อนึ้นมา
เาวาเธอลบนเีย้วยวามแผ่วเบา
“ถอเสื้อออสิรับ”
เม็ทรายอ้าปา้า้วยวามใ ที่เาสั่เธออยู่นี้มันหมายวามว่าเาำลัะทำเรื่ออย่าว่าับเธอั้นเหรอ?
“ะ..อทรายอาบน้ำ่อนไ้ไหมะ?”
ุนเาเบนสายาไปมอหน้าอเม็ทราย เาส่ยิ้มให้เธอในแบบที่เธอไม่ินับใบหน้าที่มันเ็มไป้วยรอยยิ้มอเาเลย
“ไ้รับ ไปอาบน้ำ่อนสิ”
เม็ทรายพาัวเอเ้ามาในห้อน้ำที่มีนาให่ว่าห้อนอนอเธอะอี เธอสูลมหายใเบาๆ พร้อมๆ ับเรียสิัวเอลับมา
หนีไม่ไ้แล้วนะทราย ไหนๆ ็ไหนๆ แล้ว เธอเอ็อยาะหายาอาารไม่รู้สึอะไรเลยับารทำรัเลยไม่ใ่รึไ เพราะอย่านั้นไม่ว่าวันนี้ะเิอะไรึ้น เธอะเ็มที่ับมันเหมือนับาริโปรเอะไรสัอย่าที่เธอถนัในารทำาน
เธอัารอาบน้ำล้าัวให้เรียบร้อยพร้อมับสวมุลุมอาบน้ำที่เายื่นให้ แล้วเินออมาาห้อน้ำ เมื่อเธอเินออมา็พบับอโทรทัศน์นาให่ึ่ำลัเปิหนัอย่าว่าออมา
“....”
นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเนี่ย
“มาลอนัู่สิรับ หรือว่าุเยลอวิธีนี้แล้ว”
เม็ทรายพยัหน้า
“มันไม่ไ้ผลเพราะว่าทรายไม่ไ้รู้สึอะไรเลย่ะ”
เหมือนับว่าาร่วยเหลือเธอนั้นมันะยามาว่าที่ิ และารเปิหนัอย่าว่านั้นแทนที่ะไ้่วยเธอมันลับทำให้เาเือร้อนึ้นมาะอี เมื่อส่วนนั้นอเามันำลัแ็ึึ้นมา
เม็ทรายหันหน้าไปมอทาอื่นในทันทีเมื่อเธอเห็นส่วนนั้นอเาึ่ในยามนี้มันไม่ปิ
“อ่า..ท่านทำไป่อน็ไ้่ะ เี๋ยวทรายะไปรอที่้านนอ”
ุนเาว้า้อมืออเม็ทรายเอาไว้ เาปิโทรทัศน์ในทันทีเพราะนอามันะไม่่วยอะไรเธอแล้ว มันยัทำให้เาอยู่ในสถานาร์ที่ลำบา
“ในเมื่อารมอูเยๆ มันไม่่วยอะไรเลย แบบนั้น..ุ็ลอมาสัมผัสอริูสิรับ...”
เา้อมอใบหน้าอเธออยู่รู่หนึ่ ส่วนเม็ทรายเธอยืนแ็้าอยู่รนั้นไม่ยับเยื้อนไปไหน
เธอลืนน้ำลายลอ้วยวามยาลำบาและยัไม่ทันที่เม็ทรายะไ้พูอะไร ุนเา็ลุึ้นมาับูมืออเธอเพื่อเินไปที่เียนอน
เาับมืออเธอไปสัมผัสับส่วนนั้นที่มันำลัื่นัวอยู่
มันร้อน..ไม่ใ่ว่าเธอไม่เยเห็นหรือว่าสัมผัสเ้าสิ่นี้มา่อน เพียแ่รั้สุท้ายที่เธอทำเรื่อเ่นนี้็ผ่านมาหลายปีแล้ว เพราะอย่านั้นารสัมผัสส่วนนั้นอเามันถึไ้เป็นเรื่อที่แปลใหม่อเม็ทราย
“ยับมือหน่อยสิรับ ับเยๆ มันะไป่วยอะไรไ้”
นิ้วเรียวยาวลูบไล้ั้แ่ส่วนโนึ้นไป้วยสัมผัสนุ่มนวลราวับปิบัิ่อสิล้ำ่า วามเปียื้นผุึมึ้นมาเรื่อยๆ ะที่ถูยี้รส่วนปลายอย่าไม่ปราี
ใบหน้าอท่านประธานที่ปิแล้วเามัะอบทำหน้าุๆ แ่ทว่าในยามนี้เาลับมีสีหน้าแ่าไปาที่เธอเยเห็นพอสมวร หัวใอเม็ทรายเ้นแรนแทบะทะลุออมาาอ
“อืม แบบนั้นแหละ ้าลหน่อยสิ ุยัไม่อยาให้าร่วยเหลืออเรามันบลรวเร็วแบบนี้หรอใ่ไหม”
ให้ายเถอะ สัมผัสที่นุ่มลื่นามืออเธอมันีมาว่าในยามที่เาใ้มืออัวเอะอี ที่น่าแปลือเาันเผลอยับสะโพามัหวะมืออเธอที่ำลัรูรั้ไป้วยอี่าหา
ปลายนิ้วอเธอถูแทรลไปบนรอยแยเปียื้นรส่วนปลาย และนั่นทำใหุ้นเาแทบะลั้นอารม์เอาไว้ไม่อยู่
เามอหน้าอเม็ทรายอีรั้
“เอาล่ะเม็ทราย ถึเวลาที่ผมะ้อ่วยเหลือุบ้าแล้ว”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น