ความรักกับช็อคโกแลต

ลำดับตอนที่ #9 : ความหลังของเจนนี่(1)

  ฉันไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมถึงยอมไปเป็นน้องของคนที่ชื่อเอมมี่ด้วย เจนเองเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ในบ้านรับเลี้ยงเด็กมาตลอกเลย ไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใคร...



        แล้วมีวันหนึ่งเป็นวันโชคดีของฉันเอง ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นวันโชคดีรึเปล่า ตอนนั้นฉันพึ่งอายุได้ หกปี ฉันก็เดินกับเพื่อนๆตามประสาเด็กๆ ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีเพื่อนสนิทหรอกค่ะ ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคืออะไร? แล้วครูเลี้ยงก็เดินมาเรียกฉันไปพบ



                 \"หนูเจนเข้ามาเลยจ๊ะ\"เสียงของกัวหน้าคุมบ้านกำพร้าแห่งนี้เอย ขณะที่ฉันเดินมากับครูเลี้ยง



                 \"หนูเจน ทำความเคารพ คุณชายกับคุณนายนี่ก่อนซะ\"หัวหน้าเอ่ยตอนที่ฉันเดินเข้ามายืนข้างๆหัวหน้า



                 \"สวัสดีค่ะ คุณชาย/คุณผู้หญิง แล้ว...\"



                 \"นี่ลูกสาวฉันเองนะ\"



                 \"ชื่อปานนะ อายุ10ปีนะ\"คุณผุ้หญิงแนะนำ



                 \"สวัสดีค่ะ พี่ปาน\"



                 \"ดี\"



                 \"แนะนำกับเรียบร้อยปล้วนะ ขอเข้าเรื่องเลยล่ะกัน\"หัวหน้าเอ่ย



                 \"คุณ อยากได้เด็กผุ้หญิงเพื่อที่จะไปเป็นเพื่อนให้ลูกสาวใช่ไหม\"



                 \"คะ/ครับ\"คุณผู้ชาย/หญิงรับคำ



                 \"เรื่องค่าเลี้ยงดูก็ไม่มีปัญหา ที่อยู่ก็โอ\"เจนไม่เข้าใจ เขาคุยกันเองแล้วเรียกเจนมาทำไม?



                 \"หนูเจนจ๊ะ เดี๋ยวต่อไปนี่หนูต้องไปอยู่ที่บ้านคุณนายแล้วน่ะ\"หัวหน้าอธิบายให้กับสีหน้าที่งุนงงของเจน



                 \"อะไรน่ะคะ เจน... เจน....\"



                 \"เธอเข้าใจไม่ผิดแล้วจ๊ะ เดี่ยวเตรียมเก็บของเลยนะ เธอก็ไปกับคุณนายวันนี้เลยนะ\"หัวหน้าสั่งแล้วเจนก็เดินออกไปพร้อมกับครูเลี้ยง



        อะไรเนี่ยนี่? นี่ฉันต้องจากบ้านที่อยู่มานานนี้แล้วเหรอ ฉันจะไม่ได้เจอกับเพื่อนๆของฉันแล้วเหรอ แล้วเจ้าด็อกอีกล่ะ (คือหมาที่เลี้ยงอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กฯ) ใครจะนั่งเล่นกับมัน ฉันรู้สึกสับสนจังเลย



                  \"เอาเก็บของๆเธอได้แล้วนะ\"



                  \"เดี๋ยวคุณนายเขาจะไปรอเธอที่ข้างหน้าสถานฯนะ\"



                  \"ตอนนี้เขาเซ็นสัญญารับเลี้ยงเธออยู่นะ\"



                  \"เดี่ยวเจนก็ได้พ่อ แม่ใหม่แล้วนะ ครูดีใจด้วยล่ะ\"ครูยิ้มให้ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา หลักจากที่ครูเลี้ยงเดินจากไป ฉันก็ไม่สามารถทีจะอดกลั้นต่อไปได้แล้ว ฉันก็เลยปล่อยโฮออกมา ฉันก็ก้มเก็บของๆฉันไปเรื่อยพร้อมกับสายน้ำตาใสๆของเด็กน้อยที่ไหลไปพร้อมกันด้วย





                   \"มาแล้วค่ะ\"เสียงของหัวหน้าดังขณะที่แนเดินไปหน้าสถานเลี้ยงเด็กฯ

          

                   \"เจนมาแล้วค่ะ\"ฉันเอ่ยบอก



                   \"เราต้องขอตัวก่อนนะคะ คุณหัวหน้า\"เสียงของคุณผู้หญิงดังขึ้น



                   \"ค่ะ เดินทางดีๆนะคะ\"หัวหน้ารับคำ



                   \"เราไปกันได้แล้วหนูเจน\"เสียงของนายผู้ชายดังขึ้น พี่ปานก็เปิดประตูรถขึ้นไป แล้วรอให้ฉันขึ้นรถ



        ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงสินะ ฉันต้องจากที่นี่ไป ที่ที่ฉันอยู่ตั้งแต่จำความได้ เพื่อนๆ เจ้าด็อก เจนลาก่อนนะ วันหน้าถ้าเกิดเรามีดชคชะตาร่วมกันเราคงจะได้พบกันอีก ลาก่อนครู ลาก่อนเพื่อนๆ ลาก่อนเจ้าด็อก ลาก่อนสถานที่ที่แห่งนี้



        แล้วฉันก็เดินขึ้นรถ ครูเลี้ยงปิดประตูให้ แล้วรถก็แล่นออกไป ฉันหันไปมองสถานที่ที่ฉันจากมาครั้งสุดท้าย

ฉันต้องใช้ชีวิตนอกรั้วนี้แล้วสินะ พ่อคะ แม่คะ ช่วยคุ้มครองเจนด้วยนะคะ...