รักได้ไหมถ้าฉันเป็นนางเงือก

ลำดับตอนที่ #1 : โลกกลมๆกับชายเจ้าเสน่ห์

              ในโลกที่เราคิดว่ากลมใบนี้ที่เราได้อาศัยอยู่และดำเนินชีวิตอย่างสันติสุขเดินทางไปพร้อมกับสายลม แสงแดด และท้องทะเล สิ่งเหล่านี้รวมทั้งมนุษย์ต่างก้าวเดินไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้บางครั้งโลกที่เราคิดว่ากลมใบนี้อาจจะดูเหมือนว่าโคจรเร็วไปหน่อย แต่บางครั้งก็ทำให้โลกใบนี้โคจรช้าเกินที่ใครบางคนที่กำลังเฝ้าคอยคนรักจะรอไหว

            ทุกอย่างเป็นเช่นอย่างวันนี้ซึ่งฉันตื่นมาด้วยความเหนื่อยหล้า สายตาของฉันมองไปรอบๆห้องที่กว้างขวางและใหญ่โตมโหฬาร ในความเงียบสงบกลางห้องนอนของฉันก็เกิดเสียงเคาะประตูไม้โอ๊คดังขึ้น

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"คุณชายเจ้าคะ คุณชาย คุณชายเจ้าคะ"เสียงร้องเรียกหาฉันดังขึ้น

"คุณชายเจ้าคะ อาหารพร้อมแล้วเจ้าคะ เชิญที่โต๊ะอาหารได้เลยเจ้าคะ"เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของใคร ที่ร้องเรียกฉัน เป็นเสียงของป้ามาร่านั่นเอง

"ครับป้า ผมขออาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป"ฉันตอบด้วยถ้อยคำที่ไม่ยาวมากนัก

......................................25  นาที ต่อมา..........................

       ในห้องแต่งตัวอีกเช่นเคยฉันยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก็เป็นเหมือนเช่นเคย ก็เห็นแต่ตึกๆๆแล้วก็ตึกอยู่เต็มไปหมด ผู้คนต่างวุ่นวาย ฉันมองในขณะที่มือยังคงติดกระดุมกระทั่งเม็ดแรกถึงเม็ดสุดท้าย ฉันก็ยังมองไปนอกหน้าต่าง จนกระทั่งเสียงเคาะประตูนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" "ก๊อก ก๊อก ก๊อก"เสียงเคาะนั้นดังขึ้นเป็นระยะๆ

"ครับป้า ผมเสร็จแล้วครับจะไปเดี๋ยวนี้หล่ะครับ"ฉันตอบ

"..................................."เสียงนั้นเงียบฉี่ไร้สัญญาณการตอบรับใดๆทั้งสิ้น

               ฉันเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไปผ่านห้องโถงที่กว้างใหญ่ก่อนที่จะลงจากบันไดที่มีขั้นบันไดที่ทำด้วยทองคำจำนวน 52 ขั้น ก่อนที่จะเดินลงไปถึงห้องทานอาหาร

ณ ห้องอาหาร หรือห้องทานอาหาร

"คุณชายเจ้าคะ เชิญทานข้าวเจ้าคะ"ป้ามาร่าพูดกับฉัน

"มาแล้วหรอคริฟ"นายจอนห์ สมิทธ์ พูด

"มาแล้วก็ดี พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"นายจอนห์ สมิทธ์พูดด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

"ครับ"ฉันตอบด้วยคำพูดห้วนๆ

"คือว่า พ่อคิดดูแล้วว่าตอนนี้พ่อจะส่งคริฟไปออสเตเรีย พ่ออยากจะให้คริฟไปเรียนต่อที่นั่นโรงเรียนอลาสเตอร์ดัม "นายจอนห์ สมิทธ์ พูดกับลูกชายด้วยท่าทางที่เอาจริงเอาจังอย่างแน่นอนและเด็ดขาด

"อะไรนะพ่อ พะ พะ...พ่อจะส่งผมไปเรียนที่ออสเตเรียเนี่ยนะพ่อล้อเล่นกับผมป่ะเนี่ย"ฉันพูดด้วยท่าทางที่ไม่คิดอะไรมากมายนอกจากคิดว่าผู้เป็นพ่อต้องล้อเล่นหรือต้องการเล่นมุขตลกอะไรกับฉันแน่ๆ

"พ่อพูดจริงคริฟ พ่อต้องการส่งลูกไปออสเตเรีย และพ่อต้องการให้ลูกสืบทอดตระกูลของเราให้ยิ่งใหญ่ตลอดการ"พ่อพูดด้วยท่าทางที่จะเอาฉันไปจริงๆ

  เหอๆ ยังไงฉันก็เอาตัวไม่รอดแล้วแน่ๆทั้งที่โรงเรียนก็โดนสาวๆรุมล้อมจีบตลอด ส่วนที่บ้านพ่อก็ต้องการให้ฉันไปอยู่ออสเตเรียอีก ......อืม......ก็ถือว่าดีแล้วกัน ก็ยังดีกว่าที่ฉันต้องหลบๆซ่อนๆเมื่อไปโรงเรียน ถ้าเป็นอย่างงั้นคงจะแย่ไปตลอดชีวิตเลย

...............................2 อาทิตย์ต่อมา................................

ที่สนามบินดอนเมือง

"เฮ้อ เหนื่อยจริงๆกว่าจะมาถึงสนามบินๆได้เล่นเอาแย่เลย"ฉันพูดด้วยท่าทางที่เหนื่อยอย่างหนัก

"ผู้โดยสารหมาย AS669558 เชิญที่ล๊อค 6 ได้เลยค่ะ"เสียงเรียกผู้โดยสารตามหมายเลขดังกล่าวดังขึ้น ก็จะใครที่ไหนหล่ะคือฉันนั่นเอง

           ดังนั้นฉันจึงเดินไปตามล๊อค จนกระทั่งขึ้นไปอยู่บนเครื่องบินเมื่อเวลา 3 ทุ่มตรง สายตาของฉันก็มองออกไปนอกหน้าต่าง มีแต่ความมืดมิดไปหมด ฉันมองไปเรื่อยๆจนกระทั่งสายตาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนหล้าเต็มทน หนังตาของฉันเริ่มหย่อนคล้อยแล้วฉันก็ผลอยหลับไปในที่สุด
.......................................................................................