คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
“ ว่าไงนะ!! “ ฉันเบิกตากว้างกว่าเดิม หมอนี่พูดบ้าอะไรน่ะ บริการความสุขเหรอ O_O!! บริการอะไร ฉันไม่ได้จ้างอะไรมาทั้งนั้น และอีกอย่างที่ฉันตกใจมากที่สุด อีตานี่มัน ไอ้ผู้ชายเย็นชาที่อยู่ห้องเดียวกับฉันนี่!!!
“ ครับ ผมมาบริการความสุขให้คุณหนูครับ ^_^ “
มะ...ไม่จริง หมอนี่บ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมดวงตา รอยยิ้มนั่น มันช่างดูมีความสุข ความร่าเริง ต่างกับตัวตนเมื่อตอนเช้ามาก แต่ว่า เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง รู้จักบ้านฉัน แถมยังเข้ามาในบ้านฉันได้อีก!!
“ นายพูดบ้าอะไรน่ะ! บริการความสุขอะไรฉันไม่ได้ต้องการ เชิญนายออกไปจากบ้านฉันได้เลย “
“ ไม่ได้หรอกครับ ผมถูกจ้างมา ต้องทำตามหน้าที่และเงินที่ได้มาครับ ^_^ “
ฉันจ้องมองคนตรงหน้า ด้วยสายตาไม่รับเชิญ ก่อนจะรวบรวมสมาธิแล้วเอ่ยปากบอกอีกครั้ง
“ ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าใครจ้างนายมายังไง แต่ฉันไม่ประสงค์ที่จะได้รับการบริการจากคุณจริงๆค่ะ “ ประโยคสุดท้ายฉันเปลี่ยนสรรพนามเขานิดหน่อยเพื่อให้ ฟังดูสุภาพขึ้น
น่าแปลกนะ ทั้งที่เมื่อกี้ฉันเหมือนพร้อมจะอาละวาดเขา แต่สุดท้ายก็ใจเย็นลงได้ คงต้องขอบคุณ...คนนั้นสินะ เฮ้อ
“ ต้องขอพูดจริงๆนะครับ คุณหนูเฟียสคงไม่สามารถปฏิเสธบริการผมได้ แม้ผู้ว่าจ้างคนนั้นจะโทรมาขอยกเลิกก็ตาม เราต้องทำตามจุดมุ่งหมายเราให้สมบูรณ์ครับ ^^ “ เขาพูดจาอย่างนอบน้อมทุกครั้งที่พูดจบประโยค และส่งรอยยิ้มเสมอ มันชวนให้นึกถึงเขาอีกแล้ว...ฉันหลับตาลง ไล่ภาพวนเวียนเหล่านั้นออกไปจากหัว ก่อนที่มันจะทำร้ายฉันอีกครั้ง
“ คุณหนูคะ!! “ เสียงเรียกคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลังฉัน พี่เจนพี่เลี้ยงฉันวิ่งออกมาจากห้องครัว ด้วยท่าทางรีบเร่ง เธอมองฉันก่อนจะมองบุคคลตรงหน้าฉันที่กำลังส่งยิ้มหวานให้พวกเรา
“ เขาคือใครคะพี่เจน ผู้บริการความสุขจริงๆเหรอคะ? “ ฉันแอบลังเลขึ้นมานิดนึง ถ้าดูการแต่งตัวแล้ว มันเหมือนกับอัศวินในนิทานอะไรแบบนั้นเลย
ชุดสีขาวงามสง่าคล้ายสูทเสื้อมีความยาวลงมาถึงรองเท้า ความยาวตั้งแต่เอวลงไปเสื้อฉันถูกแยกออกเป็นสองส่วนตามแนวยาวเหมือน ปกเสื้อมุมขวามีรอยปักสีแดงเป็นรูปตัว K กางเกงสีขาวยาวลงมาตัดกับรองเท้าสีดำคลับ เขาดูสง่ามากๆ นี่ฉันเพิ่งสังเกตการณ์แต่งตัวเขานะ อย่างกับอัศวินในวังแบบในหนังอย่างนั้นแหละ O_O
“ ใช่ค่ะ “ พี่เจนตอบ
“ พี่เจน... “ ยังไม่ทันได้ถามต่อพี่เลี้ยงจึงรีบอธิบายขึ้นทันที
“ ที่มั่นใจว่าใช่ เพราะตอนที่เจอครั้งแรกพี่ก็ตกใจเหมือนกัน พี่ไล่เขาออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่มีบริการอะไรนั่นอยู่ในโลกความเป็นจริงแน่ๆ แต่เขาดึงดันจะอยู่และบอกให้โทรเช็คไปบริษัทเขาได้ พี่ก็โทรเช็คไปปรากฏว่ามีจริงๆ แล้วพี่ก็โทรหาคุณท่าน บอกเรื่องนี้ให้ท่านรู้แล้วท่านก็ตอบมาว่า ท่านรู้แล้วค่ะ “
“ หา! คุณพ่อรู้แล้ว หมายความยังไงคะพี่เจน “ ฉันตกตะลึงหนักกว่าเดิม ตอนนี้แม่บ้านอีกคนขอตัวไปกวาดบ้าน เหลือฉันพี่เจน และนายจอมยิ้มนี่ เขายังยิ้มไม่หุบแล้วฉีกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าฉันตกใจ…เขาใช่คนเดียวกับนายผมดำโหดๆคนนั้นจริงหรือเปล่านะ แต่หน้าตาเหมือนเปี๊ยบเลยนี่นา
“ พี่ก็ไม่ทราบค่ะว่าท่านหมายความว่ายังไง แต่ที่แน่ๆ เขาสามารถทำในสิ่งที่เขาได้รับมอบหมายมาได้ค่ะ คุณท่านบอกว่า อยากเห็นคุณหนูมีความสุข “
“ คุณพ่อเป็นคนจ้างมาเหรอคะ? “ ฉันว่าปรายตามองผู้ชายหน้ายิ้มอย่างไม่มั่นใจนัก เหอะ! ฉันยังจำได้เลยก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะไปอเมริกา เขายังเคยจะจ้างบอดี้การ์ดมาดูแลฉันเลยแต่ฉันไม่ชอบก็เลยปฏิเสธท่านไป มันไปไม่ได้ที่ท่านทั้งสองจะจ้างหมอนี่มาดูแลฉันแทนบอดี้การ์ด =_=
“ เอ่อ...คือ “ พี่เจนอ้ำๆอึ้งๆ ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามนายหน้ายิ้มนั่นก็แทรกขึ้นมา
“ ความจริงแล้ว เราต้องปิดข้อมูลผู้ว่าจ้างไว้เป็นความลับครับ ^_^ “
“ แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่านายไม่ใช่บุคคลอันตรายที่จ้องจะมาทำร้ายฉัน “ ฉันกอดเชิดหน้าอกอาการเดิมๆกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่แน่นะ ศัตรูฉันเยอะแยะ อาจส่งใครมาทำร้ายฉันทางอ้อมก็เป็นได้
“ ก็คุณท่านที่นี่ รับทราบแล้วยังไงล่ะครับ คุณหนูเฟียสคงไม่คิดว่า พ่อของคุณหนูจะปล่อยให้บุคคลแปลกหน้ามาทำหน้าที่แบบนี้หรอกนะครับ ^_^ “
ฉันเกลียดรอยยิ้มของหมอนี่จัง เฮอะ!
บริการบ้าบอชัดๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีนมีบริการความสุขแบบนี้อยู่บนโลกด้วย !!
“ ถ้าคุณหนูตกลง ก็กรุณาเซ็นใบนี้เพื่อรับบริการของผมด้วยนะครับ “ ว่าแล้วเขาก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่ม้วนเป็นทรงกระบอกมาให้ฉัน
“ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ต้องการบริการของคุณ และฝากไปขอบคุณผู้ว่าจ้างของคุณด้วยนะคะ “ ฉันฉีกยิ้มหวาน แล้วเดินหันหลังไป
“ คุณไม่เซ็นรับรองก็เป็นไรครับ อย่างน้อยก็มีหนึ่งลายเซ็นที่ทำให้ผมสามารถอยู่ที่นี่ได้ “ ฉันหันขวับทันที เขาคลี่แผ่นกระดาษเอสี่นั่นออกมา และยื่นมาให้ฉันดูใกล้ๆพลางเคาะนิ้วชี้ด้านซ้าย ตรงบริเวณลายเซ็นรับรอง และฉันก็จำมันได้ดีด้วย
พะ...พ่อ O__o!!
บ้าน่า! ไม่จริงพ่อฉันอยู่อเมริกาไปตั้งแต่สองเดือนที่แล้วนู่น ยังไม่มีท่าทีจะกลับมา เพราะงานที่นั่นวุ่นมาก แล้วพ่อจะเอาเวลาที่ไหนมาเซ็น อีกอย่างพ่อฉันไม่ได้กลับมาไทยตั้งแต่นั้น มีก็แค่ติดต่อทางโทรศัพท์เท่านั้น
“ นี่นายกล้าปลอมลายเซ็นพ่อฉันเหรอ!! อยากติดคุกหรือยังไง “ มันต้องของปลอมแน่ๆ
“ ของจริงครับคุณหนู เอ...คุณหนูท่าทางจะดื้อมากเลยนะครับ ขนาดคุณท่านโทรมาบอกพี่เลี้ยงของคุณหนูแล้ว คุณหนูยังไม่เชื่ออีก อีกอย่างคุณหนูเฟียสก็ไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายอะไรด้วย แถมมีบริการดีๆแบบนี้มาบริการถึงที่อีกต่างหาก ผมว่าคุณหนูไม่ควรจะปฏิเสธนะครับ เพื่อให้การทำงานของผมง่ายขึ้น ช่วยเซ็นรับรองด้วยนะครับ แล้วคุณหนูจะมีความสุขมากขึ้นครับ “
หมอนั่นร่ายยาวเหยียด ฉันเจ็บใจต้องที่ว่า หาว่าฉันดื้อนี่แหละ ฉันไม่ได้ยินมานานแล้วนะ ตั้งแต่ฉันทำตัวดีๆ คงเพราะอีตานี่แน่ๆ ที่ทำให้อาการเดิมฉันกำเริบขึ้นขนาดนี้!!!
“ ฉันมีความสุขดี ไม่ต้องมารับบริการความสุขของคุณหรอกค่ะ!! “ ฉันกัดฟันพูด หมอนั่นหัวเราะออกมาเบาๆ มันทำให้ฉันหมั่นไส้เขา!
“ มีความสุขเหรอครับ คุณหนูเฟียสมั่นใจมั้ยครับ “ เขายังคงฉีกยิ้มกว้าง แต่น้ำเสียงกลับตรงกันข้าม เหมือนกับเขากำลังจะเย้ยฉัน...เขารู้เหรอ? รู้เรื่องที่ฉันกำลังเป็นอยู่งั้นเหรอ
“ มั่นใจ!! “ ฉันตอบกลับโดยไม่ลังเล
“ แล้วเรื่อง คุณแซนด์ที่ไปคบกับคุณแองจี้คนที่คุณหนูเคยไว้ใจล่ะครับ คุณหนูไม่เสียใจเลยใช่มั้ยครับ “
เหมือนหอกพุ่งมาแทงบริเวณหน้าอกฉัน ฉันมองดวงตาที่ยิ้มจนตาหยี ในนั้นคล้ายกับมีอะไรแฝงอยู่ ฉันรู้สึกจุกบริเวณลำคอ เริ่มแสบตาแสบจมูกคล้ายกับจะร้องไห้ ฉันจึงต้องหลับตาลงช้าๆ เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน
สัมผัสอุ่นแตะต้องบริเวณใต้ตา
O_O
ฉันสะดุ้งแล้วเขยิบถอย
“ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณหนูเสียใจ “ เขาว่าแล้วโค้งช้าๆ
เมื่อกี้หมอนี่เช็ดน้ำตาให้ฉัน!!! ฉันรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก หันมองพี่เจนดูเหมือนจะอึ้งๆกับการกระทำนั้นเหมือนกัน อารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อกี้ลดลงไปอย่างรวดเร็ว เป็นความรู้สึกเจ็บปวดมาแทน ฉันถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยกับบุคคลแปลกหน้าว่า
“ นายรู้เรื่องฉันดีเท่าไหร่ “
“ ทุกอย่างครับ “ เขาบอกและยิ้มอย่างสุภาพ ตอนนี้ฉันรู้สึกเห็นภาพเก่าๆอีกแล้ว และรู้สึกเหนื่อยมากที่เถียงกับหมอนี่ มันรู้สึกล้าไปหมดเลยแฮะ
“ นายเจอฉันมาก่อนหรือเปล่า “ หลังจากไล่น้ำตาออกไปได้แล้ว ฉันจ้องมองดวงตาเรียวยาวอย่างจับผิด ฉันเดาไม่ผิดแน่ คนคนนี้คือคนเดียวกับผู้ชายที่อยู่ในห้องฉันแน่ เขาชื่ออะไรนะ...โอย จำไม่ได้ ต้องไปถามซินดี้ใหม่ล่ะ
“ ไม่ครับ ผมมาเจอคุณเฟียสที่นี่ครั้งแรกครับ “ น้ำเสียงชัดเจนไม่มีความรู้สึกกังวลทั้งทางสายตาและน้ำเสียงออกมาเลย หรือว่าเขาจะมีฝาแฝด ไม่น่าจะใช่นะ แต่ฉันมั่นใจจริงๆนะว่าคนเดียวกัน เฮ้อ...แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันอยากพักเต็มทนแล้ว
“ อืม งั้นฉันไปล่ะ ถ้านายยังยืนยันจะทำตามหน้าที่ก็เชิญ “ ฉันว่าแล้วหันกลับไป
ฉันเห็นอีกแล้ว ภาพเก่าๆเหล่านั้น ภาพระหว่างฉันกับเขา ภาพที่ไม่เคยเลือนหายไป...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ฉันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ แคลคูลัสทำฉันปวดหัวสุดๆ ถึงฉันจะเก่งคำนวณ แต่แคลนี่ ฉันเกลียดสุดๆเลยล่ะ =_= ฉันวางปากกาลงบนโต๊ะ แล้วลุกเดินไปเปิดประตู สงสัยพี่เจนเอาอาหารมาล่ะมั้ง เพราะฉันเคยบอกไว้ว่า ช่วงนี้ขอมาทานข้างบน เพราะการบ้านเยอะมาก
แกร๊ก...
“ วันนี้มีอะไรทานคะพี่เจน “ ฉันเปิดประตูแล้วถามทันที ยังไม่ได้ทันมองผู้ที่มาเยือน
O_O
“ นาย!! “
“ คีปเปอร์อาร์ครับ “ เขาแนะนำตัวเอง และขออนุญาติฉันเข้ามาในห้องฉันก่อนจะเดินนำถาดอาหารไปวางบนโต๊ะอีกคัว
“ พี่เจนไปไหน? “ ฉันถามปกติพี่เจนเป็นคนเอาขึ้นมาให้ฉันนะ ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ -_-^
“ ผมมีหน้าที่ดูแลคุณหนูนับแต่นี้ไปครับ “ เขาฉีกยิ้มกว้างอีกแล้ว รู้อะไรมั้ย! ฉันหงุดหงิดกับรอยยิ้มนั้นมากๆ
“ แต่หน้าที่นายคอยบริการความสุขฉันนะ! “ เอิ่ม...พูดแล้วรู้สึกแปลกๆ แฮะ ไอ้บริการความสุขเนี่ย T^T
“ ใช่ครับ...^_^ “
“ แล้วนายยกถาดอาหารนี่ขึ้นมาทำไม “ ฉันชี้ไปที่ถาดอาหารสีเงิน ที่มีไอร้อนจากข้าวรอยกรุ่น พร้อมกับ กับข้าวของโปรดฉัน
“ บริการความสุขของพวกผม ต้องบริการตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่จนกระทั่งเรื่องใหญ่ๆน่ะครับ ต้องใส่ใจทุกอย่างทุกรายละเอียด ต้องรู้เรื่องของคุณให้มากๆ เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง “
ฉันเบ้ปากนิดหน่อย เพื่อประโยชน์ของฉัน หรือเพื่อประโยชน์ของนายกันแน่!
“ งั้นก็ขอบใจ เชิญนายออกจากห้องฉันได้แล้ว “ ฉันว่าแล้วเดินไปนั่งทำแคลคูลัสต่อ มันเป็นอะไรที่ดีมากนะ ( ประชด ) หงุดหงิดนายนั่นแล้วมานั่งทำแคลคูลัส =_= ประสาทจะกินฉัน!!
“ คุณควรจะดิฟ ตัวนี้ก่อนนะครับ “
เฮ้ย!!
หมอนี่ยังไม่ไปอีก!!
“ ฉันบอกให้นายออกไปไง “ ฉันเงยหน้ามองเขา ซึ่งทำหน้าเดิมคือ ยิ้ม
=_=^^
“ ผมว่าคุณหนูเฟียสต้องการตัวช่วยนะครับ “
“ เรียกฉันว่าเฟียส และแทนตัวเองว่าฉัน นายอย่ามาพูดทางการกับฉันนะ “ ฉันว่าแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ฉันอาจจะเคยชอบถ้าใครมาเรียกฉันคุณหนู ทว่าตอนนี้ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้น! ฉันเคยบอกพวกแม่บ้านคนสวนและทุกๆคนในบ้านไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเลิกเรียกฉันแบบนั้น
“ รับทราบครับ คุณเฟียส! “ เขาว่าและตะเบะมือเหมือนรับคำสั่งผู้บังคับบัญชา
“ เฟียสเฉยๆ มีคุณแล้วมันดูแก่ -_-^ “
“ โอเคครับ เฟียส ให้ผม เอ้ย! ฉันช่วยคุณนะ ^^ “
“ เปลี่ยน ‘ คุณ ‘ เป็น ‘ เธอ ‘ “
“ ครับ เฟียส “
“ และตอนนี้ฉันต้องการอยู่กับตัวเอง นายช่วยออกไปได้มั้ย “ ฉันว่า
“ เห็นว่าจะไม่ได้ครับ เพราะผม เอ้ย ฉันว่าเธอต้องการฉันนะ “ เขายังคงไม่คุ้นชินกับสรรพนามใหม่ ฉันยกมือขึ้นให้เขาหยุดพูด
“ นายไปฝึกสรรพนามตัวเองก่อนไป ฉันไม่ชอบการผิดพลาดบ่อยครั้ง ไปๆ “ ฉันว่าแล้วโบกมือไล่ หากเขาก็ยังไม่ไป
“ ถ้านายยังไม่ไป ฉันก็ไม่มีสมาธิทำการบ้าน โอเค ถ้าฉันทำไม่ได้จะไปเรียกนาย ตกลงมั้ย? “
“ อืมมม ก็ได้ครับ ต้องไปเรียกนะ “
“ อือ =_= “
เมื่อเห็นว่าฉันพยักหน้าเขาก็เดินออกไป ด้วยใบหน้าแป๊ะยิ้ม พอเขาจะปิดประตู หมอนี่ก็เอี้ยวตัวมา ฉันขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ประมาณว่ามีอะไรอีก
“ ช่วยกรุณาเซ็นใบรับรองและอ่านข้อมูลในนั้นด้วยนะครับ “ เขาชี้ไปทางถาดอาหารที่มีกระดาษสีขาววางอยู่
“ อืม “
“ ขอบคุณครับ อย่าลืมทานข้าวล่ะ ^_^ “
ฉันเดินไปล็อคประตู และหันไปยังกระดาษเอสี่ที่วางไว้ และไปหยิบมันมาอ่านพร้อมกับเซ็นรับรอง ฉันว่าบางทีไอบริการนี่อาจจะทำให้ฉันมีความสุขขึ้นมาก็ได้ล่ะมั้ง...
ฉันมองไปรอบตัวเอง ความทรงจำครั้งเก่า ยังมีให้เห็น ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาหมีสีชมพู ที่ให้ในวันเกิด รูปถ่ายที่ยังคงอยู่ในทุกๆที่ การ์ดแสดงความยินดีต่างๆ ความรู้สึกความเคยชินยังไม่จางหาย ทุกคืนฉันมักจะได้ยินเสียงของเขามากระซิบเบาๆว่า
‘ ฝันดีนะ ’
ทุกอย่างที่เห็นที่รู้สึกที่ได้ยินมันดูมีความสุขไปหมด หากว่าพอตื่นขึ้นมาจากสิ่งเหล่านั้น ตื่นมาพบกับความเป็นจริง ทุกอย่างที่สว่างดับมืดลงไปในพริบตา ความเจ็บปวดแปล๊บเข้ามาครอบงำจิตใจ
เมื่อไหร่ฉันจะหลุดจากฝันร้ายสักทีนะ...
ความคิดเห็น