คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 - เปิดเผย
“คยูฮยอน…”
“คยูฮยอน…”
“คยูฮยอน….คยูฮยอน….”
“ไม่หันใช่ไหม … ได้ นี่แน่ะๆๆๆ…” ซองมินตะโกนเรียกคยูฮยอนตั้งนาน ทั้งๆที่นั่งกันอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว แต่คยูฮยอนกำลังใช้สมาธิในการฝึกร้องเพลงอยู่ จนร่างเล็กทนไม่ไหว ต้องไปหยิบไม้กระบองลมมาตีหัวคนตัวโตกว่า
“เห้ยยย… ซองมิน เล่นอะไรเนี่ย …..” คยูฮยอนหันมาว่าอย่างไม่ค่อยพอใจนัก วางกระดาษเนื้อเพลงไว้ข้างๆตัว
“ก็นายไม่หันอ่ะ ฉันเรียกนายนานแล้วนะ” ซองมินพองลมใส่อย่างน่ารัก
“โธ่เอ้ยย… นายก็เห็นนิ ว่าฉันกำลังฝึกร้องเพลงอยู่น่ะ”
“อ่า…นายเนี่ยนะ …. ขยันจริงๆเลย” พูดอย่างเอ็นดู พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ
ร่างสูงรีบปัดมือนั่นออก ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ที่มีคนมาลูบหัว ทำอย่างกับว่าเขาเป็นเด็กเล็กๆ
“อ่ะโห้ แค่ลูบหัวแค่นี้ก็ไม่ได้ …” ซองมิน ทำเป็นงอนใส่
“นายก็รู้นิ ว่าฉันไม่ชอบให้ใครเล่นหัวอ่ะ”
“ไม่ได้เล่นหัวนะ แค่ลูบหัวเบาๆเองอ่ะ” ซองมินยังคงพูดต่อไป
“นั่นแหละ…”
“ฮึ่ยยย… เจ้าคยูฮยอน วันนี้ฉันจะลงโทษเจ้า วันนี้เจ้าต้องไปกินฟักทองต้ม ฝีมือข้า” ซองมินเห็นบรรยากาศไม่ดี เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง ทำเป็นพูดเล่นๆไป โดยปกติแล้ว ซองมินก็ทำฟักทองต้มให้คยูฮยอนกินเกือบทุกวันแหละ
“เล่นอะไรของนาย” คยูฮยอนละสายตา ขึ้นมามองซองมินที่นั่งอยู่ข้างหน้า
“…………………”
“ออกมากินฟักทองของฉันด้วยนะ” ซองมินไม่ได้ตอบอะไร พร้อมกับเปิดประตูออกนอกห้องไป
ตอนนี้ อีทึก กับ ฮยอกแจไม่อยู่ เหลืออยู่ในบ้านแค่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง บ้างคนก็ออกไปข้างนอก บางคนก็อาบน้ำ เตรียมเข้านอนแล้ว เหลือแต่ ซองมิน เท่านั้น ที่ยังวุ่นวายอยู่ในห้องครัวอยู่คนเดียว
“ตะล่าล้า ตะล่าลา….” ซองมิน หัมเพลงไปเรื่อยๆในระหว่างกำลังทำฟักทองต้มอยู่ ไม่ว่า วันนี้หรือวันไหนๆ คยูฮยอนก็จะคอยบอกว่าฝีมือผมน่ะ อร่อยที่สุดแล้ว
“ฮยอง!!!!” ในขณะที่ซองมินกำลังทำอาหารอย่างเพลินๆ มีมือน้อยๆข้างหนึ่งมาแตะที่ไหล่พอดี
“เห้ยยย อะไรเนี่ย ตกใจหมดเลยทงแฮ”
“อ่า…. พี่ทำอะไรอยู่เนี่ย หอมจังเลย” ทงแฮเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหม้อที่ใส่ฟักทองอยู่
“อ๊ะ ทงแฮ ดีๆหน่อยสิ เดี๋ยวขี้มูกนายก็ลงไปในหม้อหรอก…” ซองมินรีบดึงคนตัวเล็กขึ้น
“ฮยองเวอร์เกินไปแล้ว”
“นายยังไม่ได้กินข้าวเหรอ ทงแฮ…” ซองมินเห็นว่าทงแฮมายุ่งๆวุ่นวายกับเขาในครัว สงสัยคงยังไม่ได้กินข้าว กะจะรอกินฟักทองของฉันล่ะสิ เจ้าปลาน้อย
“เออ เปล่า ๆ ผมกินแล้วล่ะ อิ่มมากๆด้วย” ไม่พูดเปล่า พร้อมกับลูบท้องตัวเอง
“แล้วเข้ามาหาฉัน มีอะไรรึเปล่า” ร่างเล็กมุ่งถามไปตรงๆ เพราะท่าทีคนตรงหน้าดูแปลกๆเกินไปแล้ว
“………..” แต่ว่า ทงแฮ ยังไม่ตอบอะไร เจ้าปลาน้อย แหวกหาขนมกรอบๆในตู้กับข้าว
“มาหาอะไรกินเหรอ ทงแฮ…” ซองมินละสายตาจากฟักทองตรงหน้า แล้วหันมาถามทงแฮ คนตัวเล็กเลยหันมามองหน้าซองมิน ซองมินเดินเข้าไปใกล้ๆ
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า….”
“เอ่ออออ… คืออ……” ร่างเล็กอำอึ้งอยู่นาน
“รีบพูดสิ ทงแฮ ฉันจะขึ้นห้องแล้ว มีปัญหาอะไรเหรอ”
“เอ่อ … ไอ้ อึนฮยอกมันฝากมาถามพี่ว่า …. เออ… พี่กับ เจ้าคยูฮยอน เป็นแฟนกันจริงๆเหรอ” ทงแฮรีบพูดประโยคข้างหลังอย่างเร็ว ความจริงแล้ว เขาก็ด้วยที่อยากจะรู้ รวมทั้งสมาชิกในซุปเปอร์จูเนียร์ด้วย เพราะว่า พวกเขาไม่รู้เลยว่า ที่เป็นกระแสคยูมินนั้น มันคือของจริงรึเปล่า หรือแค่เซอร์วิสกันเล่นๆเท่านั้น
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะทงแฮ…” ซองมินหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ไม่บอกแบบนี้ เพราะมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมล่ะ…รีบพูดเถอะน่า..” ทงแฮเอานิ้วชี้ๆซองมินที่กำลังเขินอายอยู่
“บ้าน่า พูดอะไร ฉันเป็นผู้ชายน่ะ”
“บ้าน่า พูดอะไร ฉันเป็นผู้ชายน่ะ เหอๆ “ ทงแฮ เลียนแบบเสียงซองมินเล็กๆ
“ไปนอนได้แล้ว ถ้าไม่นอน ฉันจะได้ลากเจ้าคิบอมให้มาพาขึ้นเตียงไปนะ” ซองมินงัดไม้เด็ดขึ้นมาใช้กะเจ้าตัวเล็กคนนี้ ถึงคิบอมจะเป็นคนดูเงียบๆ แต่ถ้าซองมินพูดอะไรแล้ว เกือบจะทุกครั้ง ที่คำพูดของซองมินได้ผล
“แบบนี้ทุกทีเลย ไม่เอาแล้ว ไม่เล่นด้วยแล้ว ไปก็ได้ๆ” ทงแฮรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องไป
“หือออ หอมจังเลย คยูฮยอนต้องชอบแน่ๆ” ซองมิน หยิบถ้วยที่ใส่ฟักทองต้มขึ้นมาสูดดม
“พี่ซองมิน เดี๋ยวขี้มูกก็ลงไปในถ้วยหรอก” เสียงปริศนาดังขึ้น เปล่าเลย มันคือเสียงของเจ้าทงแฮ นี่ยังไม่ไปนอนอีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดเรียกคิบอมมาจริงๆเลย
“นี่… ยังไม่ไปอีกเหรอ” ซองมินดุว่า แต่หน้าร่างเล็กแดงมาก เป็นเพราะความอายที่เมื่อกี้ทงแฮต้องเห็นแล้วแน่ๆ
“คยูฮยอน ฉันทำเสร็จแล้วล่ะ….” เดินเข้ามาในห้อง แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตู ก็เห็นร่างสูงนอนหลับอยู่ในบนเตียงอย่างสบาย ซองมิน รีบเดินไปที่เตียงทันที
“อ่า….หลับแล้วเหรอเนี่ย” ซองมินชะเง้อคอมองดูคนตรงหน้า
“บอกว่าให้รอกินฟักทองต้มไง…….” ซองมินยังคงพูดอยู่คนเดียว ถึงคนตรงหน้าจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองก็ตาม
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนได้ไหม..” ซองมินกระซิบดังๆที่หูคยูฮยอน แต่ร่างสูงก็ไม่สะทบสะท้านอะไรทั้งนั้น ยังคงหลับตาสนิท ไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย
“อ่า… ฉันพูดคนเดียวก็ได้… เมื่อกี้ ทงแฮน่ะ มาถามฉันด้วยนะ ว่า ฉันกับนาย
“ฉันนอนแล้วนะ คยูฮยอน ราตรีสวัสดิ์ ลัคกี้ของฉัน”
ซองมินล้มลงเตียงลงนอน อย่างไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะคยูฮยอนน่ะสิ ไม่ยอมกินฟักทองของเขา ทั้งๆที่วันนี้ตั้งใจทำเพื่อนายเลยนะ………
ซองมินหลับตาลงช้าๆ แต่จะรู้ไหมว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องอยู่ ซองมินไม่รู้หรอก เพราะตอนนี้ในห้องไฟปิดหมดแล้ว คยูฮยอนมองซองมินที่นอนบนเตียง ก็เป็นเพียงเงาร่างๆเท่านั้น
‘นี่ซองมิน เสียใจที่ฉันไม่ได้กินฟักทองฝีมือนายเหรอ’
“ราตรีสวัสดิ์นะ ฟักทองของฉัน”
เช้าวันใหม่ที่สดใส วันนี้ซุปเปอร์จูเนียร์เตรียมตัวขึ้นไลฟ์ที่อินกิกาโย ทุกคนดูท่าท่าจะตื่นเต้นกันมากๆเลย เพราะว่า ช่วงนี้ห่างหายจากเวทีนี้มานานมากๆแล้ว
“ซองมิน ซองมิน” คยูฮยอนกระซิบที่หูซองมินเบาๆ
“อื้อออ……..”
“ตื่นได้แล้ว……..” ร่างสูงยังคงพูดต่อไป
“ไม่เอา ไม่ตื่น!!!” ร่างเล็กที่นอนขุกตัวอยู่ในผ้าห่ม พลิกตัวกลับด้านหันหลังให้คยูฮยอน
“เป็นบ้าอะไรของนาย……! วันนี้ต้องเตรียมตัวขึ้นไลฟ์นะ” คยูฮยอนเริ่มเสียงดัง พร้อมกับเอามือดันตัวซองมินให้พลิกกลับมาหาตัวเอง แต่ว่า ร่างของซองมินไม่ตอบสนองร่างสูงเอาซะเลย กลับดื้อดึงหันหลังอยู่ท่าเดิมอย่างนั้น
“เป็นอะไร ซองมิน” ร่างสูงเอ๊ะใจ เพราะปกติแล้ว ซองมินจะตื่นก่อนเสมอ แถมบางครั้งยังเป็นคนปลุก
คยูฮยอนอีกตะหาก แล้ววันนี้ไม่ตื่นก่อน แถมปลุกแล้วยังไม่ลุกอีก เมื่อคืน เกิดอะไรขึ้นกับซองมินรึเปล่า.. หรือว่า เจ้าตัวเล็กนี่จะไม่สบายซะแล้ว
“ไม่สบายเหรอ..”
“………………”
“เมื่อคืนหลับก่อนทำไม…” เสียงเล็กๆแทรกขึ้นมาระหว่างความคิด เสียงที่แอบแฝงไปด้วยความน้อยใจ
“……………………….” ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร แต่มองร่างที่หันหลังให้ตน
“บอกแล้วใช่ไหม ว่าให้รอกินฟักทองน่ะ”
“อ่า…ซองมิน ผมขอโทษ” ร่างสูงใช้มือดันร่างเล็กให้หันหน้ามาหาตนเอง
“อื้อ แบบนี้ทุกทีเลย…” ซองมินมาหันหน้ามา แต่กลับดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วล่ะ” ร่างสูงมองตามร่างเล็กที่กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
ซองมินปล่อยให้น้ำจากฟักบัวไหลผ่านร่างกายไปอย่างช้าๆ พร้อมกับความคิดหลายอย่างแล่นมาในหัว
คยูฮยอน เป็นคนแบบนี้ทุกทีเลย ทำตัวเป็นสองร่าง ร่างหนึ่งคือ ผู้ชายร่างสูงใจดี อ่อนโยนกับ อีซองมิน เสมอ อีกร่างหนึ่ง ร่างที่ไร้วิญญาณ ความรู้สึก รวมทั้งสมอง
เมื่อไหร่กันน่ะ ที่ซองมินเป็นแบบนี้ ซองมินเป็นคนขี้น้อยใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
คยูฮยอนน่ะ…เคยไหม ที่จะรับรู้และแบกความรู้สึกแบบนี้บ้าง……..ซองมินเป็นพี่สิน่ะ ก็เลยต้องยอมรับหน้าที่แบบนั้นไป
แล้วเมื่อไหร่ล่ะ…..ที่จะได้ยินคำว่า “เข้าใจ” จากนาย
ต่อจากนี้ อีซองมิน คนนี้จะเปิดเผยแล้วน่ะ จะไม่ปิดบังอีกต่อไปแล้ว
“ซองมิน มากินข้าวด้วยกันสิ…”อีทึก เรียกผู้เป็นน้องให้มากินข้าวด้วยกัน หลังจากที่ซองมินออกมาจากห้องแล้ว ส่วนคยูฮยอน กินเสร็จไปแล้ว ร่างสูงเดินออกไปรอพี่ๆข้างนอก
“เมื่อคืน พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนิ”เสียงเล็กๆดังขึ้น ท่ามกลางวงอาหาร ทงแฮ เป็นคนรื้อฟื้นมันขึ้นมา ถามผู้เป็นพี่ ซองมินเองก็ทำอะไรไม่ถูก นึกถึงเมื่อคืนที่ทงแฮถาม ก็หน้าแดงขึ้นมา
“อ่า…นี่ยังไม่จบอีกเหรอ ทงแฮ” ซองมินพูด แต่ไม่หันไปมองทงแฮ
“มีอะไรกันเหรอ…” ชินดง ผู้ที่ไม่เคยรู้อะไรก่อน เป็นผู้ถามขึ้น
“ก็…..” ยังไม่ทันที่ทงแฮจะได้พูดอะไร ซองมินก็พูดแทรกขึ้นก่อนว่า
“เปล่า.. เมื่อคืนฉันเล่นทายปัญหาปัญญาอ่อนกะทงแฮนิดหน่อยอ่ะ อย่าสนใจเลย..”
“พี่โกหกพี่อีทึกทำไมน่ะ… ถ้าไม่ใช่ความจริงก็ควรพูดสิ…” อีทงแฮ ฉันอยากหักคอนายก็วันนี้แหละ
ผู้ที่เล่นละคร ตีบทแตกได้ดีที่สุด ก็คือ อีทงแฮ คนนี้เนี่ยแหละ แต่ ผมไม่เห็นว่า มันจะน่าภูมิใจตรงไหนเลย
“มีอะไรก็บอกพวกเรามาเลยดีกว่า ซองมิน อย่าปิดบัง..”ฮยอกแจ ก็อีกคน รวมหัวกันแกล้งฉันใช่ไหม TT~
“เอ๊า เร็ว จะเล่าให้คนแก่ฟังได้รึยัง ฮาๆ”ฮีซอล ผู้เป็นพี่อีกคน พูดขึ้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะ
“ก็เมื่อคืน ผมแค่ถาม พี่ซองมินว่า เป็นแฟนกับคยูฮยอนมันรึเปล่า ถามแค่นี้ พี่ซองมินยังตอบไม่ได้เลย เช้านี้ก็เลยจะมาเอาคำตอบไง เหอๆ”ทงแฮเล่าให้พี่ๆฟัง ระหว่างที่ร่างเล็กเล่าไปเรื่อยๆ อีกคนก็นั่งเงียบ หน้าแดงอยู่คนเดียว
“โอ๊ย มันจะอายอะไรกันนักกันหนา ห๊ะ อีซองมิน!!” ฮีซอลดุผู้เป็นน้อง มองไปมองมา หน้าแดงแบบนี้ คนแก่ก็หมั่นไส้เป็นนะ..
“ก็มันเป็นเรื่องส่วนตัวนิน่า ใครจะกล้าพูดล่ะ..”ซองมินพูดเสียงอ่อย
“ก็เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวนี่แหละ เวลามีอะไร เราจะได้ช่วยกันแก้ไขปัญหาไง รายนั่นมันก็ชอบงี่เง่าอยู่ด้วย..”อีทึก พูดพลางใช้ช้อนตักอาหาร
“พวกพี่จะไม่ตกใจใช่ไหม…?”
“ตกใจ ??? ฮาๆ” ฮาแตก ท่ามกลางความงุ่นงงของซองมิน
“……………..”
“ไม่เห็นจะน่าตกใจ ตรงไหนเลย เป็นแฟนก็เป็นแฟนกันไปดิ ….”
เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ จากผู้เป็นพี่ที่น่าเคารพ ซองมินก็ยิ้มกว้างให้พี่ๆทันที
“แล้วที่นี้มีอะไรจะพูดไหม อีซองมิน เธอเป็นแฟนกับโจวคยูฮยอนใช่รึเปล่า..”ฮีซอลเป็นฝ่ายถามมั้ง
ร่างเล็กที่แอบหน้าแดงอยู่ พยักหน้าให้พี่ๆ พร้อมกับหน้าแดง น่าอายจังเลย ถ้าจะให้พูดตรงๆแบบนี้ แต่ถ้าไม่พูดตอนนี้ ยังไงพี่ๆก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี
“ผมรักคยูฮยอน…>///<”
“โป๊ะเชะ !!!”
____________________________________________________________________________________________________
TALK WITH WRITER
อัพก่อน 50% เดี๋ยวมาต่อนะค่า ขอพักผ่อนก่อน คยูมินทำพิษอีกแล้วค่ะ …
* Edit *
อัพเพิ่ม เป็น 100% เต็มแล้วนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วก็คอมเม้นท์ด้วยนะจ่ะ ^^
ความคิดเห็น