ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แรด
ออสิน
หลัาที่ผมสสัยในัวินินว่าแท้ที่ริแล้วเธอเป็นอะไรับพ่อผมันแน่ ผมเลยให้นไปสืบประวัิอเธอมา
' ไ้แล้วรับุออสิน ' แฮานเอาเอสารบาอย่ามาให้ผม
' ้อมูลริแน่นะ ' ผมลัวว่าพ่อะปปิประวัิที่แท้ริอเธอไว้
' ้อมูลริแน่นอนรับ ' แฮานอบผมอย่ามั่นใ
ผมไล่อ่านประวัิอินินอย่าละเอีย ินินเป็นลูอนัธุริที่ร่ำรวยมานหนึ่อีนแ่ไม่นานมานี้ถูหุ้นส่วนในบริษัทโนเสียบริษัทและหลัาเสียบริษัทไม่นาน็มีปัหาเรื่อาร้ำประันให้เพื่อนนถูยึทรัพย์นหมัว อี 2 วัน่อมาพ่อแม่เธอ็ประสบอุบัิเหุเสียีวิ
' โร้ายริๆเลยนะ ' ผมอ่านประวัิเธอแล้ว็ใ ไม่ิว่าเ็ผู้หินนี้ะเอเรื่อที่เลวร้ายนานี้
' อบใมาแฮาน ออไปไ้แล้ว ' ผมรู้สึโล่ใที่อย่าน้อยินิน็ไม่ใ่ลูอพ่อผม เธอเป็นแ่เ็ำพร้าที่พ่อผมสสารเลยรับมาูแลริๆอย่าที่พ่อบอ
' เธอไม่ใ่น้อสาวัน ' ถึผมะรู้ว่าเธอเยเอเรื่ออะไรมาบ้าแ่มัน็ไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึีับเธอมานั ผมแ่รู้สึว่าให้เธอไ้อาศัยอยู่บ้านเพราะเธอไม่มีใรแล้ว ถือว่าสสารเ็ำพร้านหนึ่
' ออสิน ' ผมำลัะออาบ้านแ่พ่อเรียผมไว้่อน
' มีอะไรรับ ' ผมมอพ่อและเ็ินินที่นั่อยู่้วยัน
' พ่ออยาให้แ่วยพาหนูินไปสมัรเรียนหน่อย ' พ่อบอผม
' ผมไม่ว่า ' ผมไม่อยาพาเ็นั่นไป
' าออสิน ันรู้ว่าวันนี้แไม่มีเรียน ' ปิไม่เยเห็นสนใผมแล้วพ่อรู้ไ้ยัไว่าวันนี้ผมไม่มีเรียน
' แล้วทำไมพ่อไม่พาไปเอล่ะ ' ผมมอยัยเ็ินนั่นที่้มหน้า้มาไม่ล้ามอผม
' วันนี้ันไม่ว่ามีแ่แนั่นแหละที่ว่า ' พ่อมอผม
' แล้วะให้พาไปสมัรที่ไหนล่ะ ' ผมรู้ว่ายัไพ่อ็้อบัับให้ผมพาเธอไปให้ไ้อยู่ี
' หนูินบอพี่เานะว่าหนูอยาเ้าเรียนที่ไหน ' พ่อหันไปยิ้มให้ินิน
' ่ะ ุลุ ' เธอูีใมาที่ผมะพาไปสมัรเรียน
' ูแลน้อ้วยนะาออสิน ' พ่อบอผม่อนที่ผมและเ็ินินเินออไป
' ลเธอะเรียนที่ไหน ' เ้ามาในรถผม็ถามเธอ
' โรเรียนประำ่ะ ' เธอบอผมและให้ผมูโบรัวร์โรเรียนที่เธออยาเรียน
' อยาเรียนโรเรียนประำั้นหรอ ' ผมมอเธอแล้ว็อสสัยไม่ไ้ว่าทำไม้ออยาเรียนโรเรียนประำ ทั้ๆที่นที่เ้าเรียนโรเรียนประำะโนบัับะเป็นส่วนให่
' ่ะ ' เธออบอย่าหนัแน่น
' ็ี ' ารที่เธอเ้าเรียนโรเรียนประำมันเป็นารีับผมมา ผมเลยไม่ไ้ั้านอะไร
' ถึแล้ว เธอไปยื่นเรื่อเอแล้วันนะันี้เียลไป ' ผมบอเธอแล้ว็เอนเบาะนอนทันที
' ่ะ ' ินินลารถไปแล้วมอ้ายมอวา ูโบรัวร์ไป้วยเินไป้วย
' น่าเบื่อะมั ' ผมเห็นท่าทาอเธอแล้วผม้อนอนรอเธออีหลายั่วโม
2 ั่วโมผ่านไป
' ยัไม่ลับมาอีหรอเนี่ย ' ผมูนาฬิา็เห็นว่า 2 ั่วโมผ่านไปแล้วแ่เ็นั่น็ยัไม่ลับมาเลย
' ทำไมนานอย่านี้นะ ' ผมลารถแล้วะเ้อหาเ็นั่น น็เยอะมานผมมอหาเธอไม่เอ
' ุออสินะ ' อยู่ๆินิน็มายืนอยู่้าหลัผม
' ทำไมเธอไปนานนานี้ รู้ไหมว่าันร้อน ' ผมว่าเธอทันทีที่ลับมา
' อโทษ่ะพอี้อทำ้อสอบ้วย ' เธอบอผมแล้ว้มหน้า้มา
' เสร็แล้วใ่ไหมะไ้ลับ ' ผมรำาอาารที่เธอลัวผมแล้ว้มหน้า้มาแบบนี้
' ่ะ ' ผมเินลับรถเพื่อะพาเธอลับบ้าน
' โอ๊ย ' ินินับผู้ายนหนึ่เินนันนเธอล้มล
' อโทษรับน้อเป็นอะไรไหม ' ผู้ายนนั้นรีบพยุเธอให้ลุึ้น
' ไม่เป็นอะไร่ะ ' ผู้ายนนั้นสำรวัวินิน
' ไม่เป็นอะไรแน่นะรับ ' ผู้ายนนั้นับมือินินไม่ยอมปล่อย
' แ่ล้มมันไม่เ็บเท่าไรหรอ ' ผมึินินออาผู้ายนนั้น
' แ่เธอล้มแรมานะรับ ' ผู้ายนนั้นแสท่าทีห่วใยินินนออหน้าออา
' เธอเ็บรไหนไหม บอเาไปสิ ' ผมมอินิน
' ไม่่ะไม่เ็บรไหนเลย ' เธอรีบบอผู้ายนนั้น
' ไม่เ็บรไหน็ีแล้วรับ ' ผู้ายนนั้นมอินินอยู่อย่านั้นส่วนินิน็ยิ้มให้ผู้ายนนั้นอยู่นั่นแหละ
' ลับบ้าน ' ผมระาินินนัวเธอมาระแทับอผมอย่าั
' โอ๊ย ' ผมไม่สนใว่าเธอะเ็บหรือเปล่า ึเธอให้ึ้นรถทันที
' แร ' พอเ้ามาในรถผม็ว่าเธอทันที
' ุออสินว่าอะไรนะะ ' เธอหันมามอผม
' แรไเห็นผู้ายแล้วทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มให่ ' ผม้อหน้าินิน
' ินแ่ยิ้มให้เาามมารยาท ' เธอบอผม
' ฮึ เธอนี่รู้ััวเอีนะ ' ผมมอหน้าเธอ
' หมายวามว่าไะ รู้ััวเอี ' เธอมอหน้าผมอย่าสสัย
' เธอรู้ว่าัวเอแรไเลยเลือที่ะเรียนโรเรียนประำ ีแล้วแหละเพราะถ้าเรียนโรเรียนสหไ้ท้อ่อนเรียนบแน่ๆ ' ผมยิ้มรมุมปา
' ุออสิน ' ินินมอผมและเหมือนะร้อไห้เพราะผมเห็นว่าเธอมีน้ำาลอเบ้าอยู่
แล้วเธอ็รีบหันหน้าไปมอ้าทา ผมรู้ว่าเธอแอบร้อไห้เพราะผมเห็นว่าเธอปาน้ำาหลายรอบมาแ่ผม็ไม่สนหรอ ร้อ็ร้อไปสิใรแร์ันล่ะ
>>> เฮ้อ ทำไมพี่ออสินใร้ายั ่าน้อว่าแรเลยหรอ
หลัาที่ผมสสัยในัวินินว่าแท้ที่ริแล้วเธอเป็นอะไรับพ่อผมันแน่ ผมเลยให้นไปสืบประวัิอเธอมา
' ไ้แล้วรับุออสิน ' แฮานเอาเอสารบาอย่ามาให้ผม
' ้อมูลริแน่นะ ' ผมลัวว่าพ่อะปปิประวัิที่แท้ริอเธอไว้
' ้อมูลริแน่นอนรับ ' แฮานอบผมอย่ามั่นใ
ผมไล่อ่านประวัิอินินอย่าละเอีย ินินเป็นลูอนัธุริที่ร่ำรวยมานหนึ่อีนแ่ไม่นานมานี้ถูหุ้นส่วนในบริษัทโนเสียบริษัทและหลัาเสียบริษัทไม่นาน็มีปัหาเรื่อาร้ำประันให้เพื่อนนถูยึทรัพย์นหมัว อี 2 วัน่อมาพ่อแม่เธอ็ประสบอุบัิเหุเสียีวิ
' โร้ายริๆเลยนะ ' ผมอ่านประวัิเธอแล้ว็ใ ไม่ิว่าเ็ผู้หินนี้ะเอเรื่อที่เลวร้ายนานี้
' อบใมาแฮาน ออไปไ้แล้ว ' ผมรู้สึโล่ใที่อย่าน้อยินิน็ไม่ใ่ลูอพ่อผม เธอเป็นแ่เ็ำพร้าที่พ่อผมสสารเลยรับมาูแลริๆอย่าที่พ่อบอ
' เธอไม่ใ่น้อสาวัน ' ถึผมะรู้ว่าเธอเยเอเรื่ออะไรมาบ้าแ่มัน็ไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึีับเธอมานั ผมแ่รู้สึว่าให้เธอไ้อาศัยอยู่บ้านเพราะเธอไม่มีใรแล้ว ถือว่าสสารเ็ำพร้านหนึ่
' ออสิน ' ผมำลัะออาบ้านแ่พ่อเรียผมไว้่อน
' มีอะไรรับ ' ผมมอพ่อและเ็ินินที่นั่อยู่้วยัน
' พ่ออยาให้แ่วยพาหนูินไปสมัรเรียนหน่อย ' พ่อบอผม
' ผมไม่ว่า ' ผมไม่อยาพาเ็นั่นไป
' าออสิน ันรู้ว่าวันนี้แไม่มีเรียน ' ปิไม่เยเห็นสนใผมแล้วพ่อรู้ไ้ยัไว่าวันนี้ผมไม่มีเรียน
' แล้วทำไมพ่อไม่พาไปเอล่ะ ' ผมมอยัยเ็ินนั่นที่้มหน้า้มาไม่ล้ามอผม
' วันนี้ันไม่ว่ามีแ่แนั่นแหละที่ว่า ' พ่อมอผม
' แล้วะให้พาไปสมัรที่ไหนล่ะ ' ผมรู้ว่ายัไพ่อ็้อบัับให้ผมพาเธอไปให้ไ้อยู่ี
' หนูินบอพี่เานะว่าหนูอยาเ้าเรียนที่ไหน ' พ่อหันไปยิ้มให้ินิน
' ่ะ ุลุ ' เธอูีใมาที่ผมะพาไปสมัรเรียน
' ูแลน้อ้วยนะาออสิน ' พ่อบอผม่อนที่ผมและเ็ินินเินออไป
' ลเธอะเรียนที่ไหน ' เ้ามาในรถผม็ถามเธอ
' โรเรียนประำ่ะ ' เธอบอผมและให้ผมูโบรัวร์โรเรียนที่เธออยาเรียน
' อยาเรียนโรเรียนประำั้นหรอ ' ผมมอเธอแล้ว็อสสัยไม่ไ้ว่าทำไม้ออยาเรียนโรเรียนประำ ทั้ๆที่นที่เ้าเรียนโรเรียนประำะโนบัับะเป็นส่วนให่
' ่ะ ' เธออบอย่าหนัแน่น
' ็ี ' ารที่เธอเ้าเรียนโรเรียนประำมันเป็นารีับผมมา ผมเลยไม่ไ้ั้านอะไร
' ถึแล้ว เธอไปยื่นเรื่อเอแล้วันนะันี้เียลไป ' ผมบอเธอแล้ว็เอนเบาะนอนทันที
' ่ะ ' ินินลารถไปแล้วมอ้ายมอวา ูโบรัวร์ไป้วยเินไป้วย
' น่าเบื่อะมั ' ผมเห็นท่าทาอเธอแล้วผม้อนอนรอเธออีหลายั่วโม
2 ั่วโมผ่านไป
' ยัไม่ลับมาอีหรอเนี่ย ' ผมูนาฬิา็เห็นว่า 2 ั่วโมผ่านไปแล้วแ่เ็นั่น็ยัไม่ลับมาเลย
' ทำไมนานอย่านี้นะ ' ผมลารถแล้วะเ้อหาเ็นั่น น็เยอะมานผมมอหาเธอไม่เอ
' ุออสินะ ' อยู่ๆินิน็มายืนอยู่้าหลัผม
' ทำไมเธอไปนานนานี้ รู้ไหมว่าันร้อน ' ผมว่าเธอทันทีที่ลับมา
' อโทษ่ะพอี้อทำ้อสอบ้วย ' เธอบอผมแล้ว้มหน้า้มา
' เสร็แล้วใ่ไหมะไ้ลับ ' ผมรำาอาารที่เธอลัวผมแล้ว้มหน้า้มาแบบนี้
' ่ะ ' ผมเินลับรถเพื่อะพาเธอลับบ้าน
' โอ๊ย ' ินินับผู้ายนหนึ่เินนันนเธอล้มล
' อโทษรับน้อเป็นอะไรไหม ' ผู้ายนนั้นรีบพยุเธอให้ลุึ้น
' ไม่เป็นอะไร่ะ ' ผู้ายนนั้นสำรวัวินิน
' ไม่เป็นอะไรแน่นะรับ ' ผู้ายนนั้นับมือินินไม่ยอมปล่อย
' แ่ล้มมันไม่เ็บเท่าไรหรอ ' ผมึินินออาผู้ายนนั้น
' แ่เธอล้มแรมานะรับ ' ผู้ายนนั้นแสท่าทีห่วใยินินนออหน้าออา
' เธอเ็บรไหนไหม บอเาไปสิ ' ผมมอินิน
' ไม่่ะไม่เ็บรไหนเลย ' เธอรีบบอผู้ายนนั้น
' ไม่เ็บรไหน็ีแล้วรับ ' ผู้ายนนั้นมอินินอยู่อย่านั้นส่วนินิน็ยิ้มให้ผู้ายนนั้นอยู่นั่นแหละ
' ลับบ้าน ' ผมระาินินนัวเธอมาระแทับอผมอย่าั
' โอ๊ย ' ผมไม่สนใว่าเธอะเ็บหรือเปล่า ึเธอให้ึ้นรถทันที
' แร ' พอเ้ามาในรถผม็ว่าเธอทันที
' ุออสินว่าอะไรนะะ ' เธอหันมามอผม
' แรไเห็นผู้ายแล้วทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มให่ ' ผม้อหน้าินิน
' ินแ่ยิ้มให้เาามมารยาท ' เธอบอผม
' ฮึ เธอนี่รู้ััวเอีนะ ' ผมมอหน้าเธอ
' หมายวามว่าไะ รู้ััวเอี ' เธอมอหน้าผมอย่าสสัย
' เธอรู้ว่าัวเอแรไเลยเลือที่ะเรียนโรเรียนประำ ีแล้วแหละเพราะถ้าเรียนโรเรียนสหไ้ท้อ่อนเรียนบแน่ๆ ' ผมยิ้มรมุมปา
' ุออสิน ' ินินมอผมและเหมือนะร้อไห้เพราะผมเห็นว่าเธอมีน้ำาลอเบ้าอยู่
แล้วเธอ็รีบหันหน้าไปมอ้าทา ผมรู้ว่าเธอแอบร้อไห้เพราะผมเห็นว่าเธอปาน้ำาหลายรอบมาแ่ผม็ไม่สนหรอ ร้อ็ร้อไปสิใรแร์ันล่ะ
>>> เฮ้อ ทำไมพี่ออสินใร้ายั ่าน้อว่าแรเลยหรอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น