ฉันเป็นนางร้าย ได้ไงก็ไม่รู้!?(rw)

ลำดับตอนที่ #7 : พร 3 ประการ

พร 3 ประการ

แวบบบ..

              อ่า..เอางี้เลยหรอ  แล้วนี่มันที่ไหนกันอีกละเนี่ย 

              วุ่นวายชะมัด ร่างบางเดินบ่นไปพลางพร้อมกับสอดส่องสายตารอบๆตัวไป 

      เท่าที่สังเกตที่นี่แทบจะเทียบกับสถานที่ท่องทางธรรมชาติดังๆได้เลย  มีทั้งภูเขา น้ำตกรายล้อมไปทุกที่อย่างกับ อืม สวรรค์

              “ถูกต้องแล้ว นี่คือสวรรค์”  เสียงสายหนึ่งดังแว่วมาตามลำนำสายลม เมื่อหันมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร 

              “นั่นใครน่ะ” ฉันเอ่ยถามกลับไปทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังพูดอยู่กับใคร  หรือจะเป็นผีนะ แต่ที่นี่จะมีผีโผล่มากลางวันแสกๆกันเลยเหรอ

               “เดี๋ยวสิ เราไม่ใช่ผีซะหน่อยเราคือพระเจ้านะ!!” อยู่ๆก็มี เอ่อ พระเจ้าโผล่ตรงหน้าฉัน

       ถ้ามองดีๆเขาก็ถือว่าหล่อเหลาทีเดียว ทั้งเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ยาวถึงกลางหลังที่มัดหลวมๆไว้ รับกับดวงตาเรียวรีสีเขียวอ่อนที่เหมือนทอดมองทุกสิ่งอย่างอ่อนโยนนั่น แต่ช่างขัดกับปากสีสวยที่พองลมไว้เต็มแก้มซะจริง งอนเหรอเนี่ย  แต่รวมๆก็ดูเจริญตาดี

               ว่าแต่  “ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันคิดว่าคุณเป็นผี”

             พระเจ้ากระหยิ่มยิ้มย่องใส่ฉัน น่าหมั่นไส้ดีนี่

              “ยัยหนู ลืมไปแล้วรึว่าข้าเป็นพระเจ้า แน่นอนว่าการอ่านใจมนุษย์ตัวจ้อยเช่นเจ้าได้ไม่คณามือข้าหรอกนะ  เอ้อ แล้วก็ขอบคุณที่ชมข้า ข้ารู้ว่าข้าหล่อเหลาเอาการทีเดียว”

             ถ้าหมั่นไส้พระเจ้าจะบาปไหมนะ

              “อะแฮ่ม ข้าได้ยินนะ และที่ข้าพาเจ้ามานี่เพราะจะมอบพรวิเศษให้เจ้า”

              “พรเหรอคะ” ฉันทวนคำอีกรอบ พอได้ยินคำว่าพรมันก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ หนทางชีวิตแสนสบายมารออยู่ตรงหน้าแล้ว 

              ‘ งั้นฉันจะขอให้มีชีวิตที่ร่ำรวยและสงบสุขก็พอ ’

               “แต่ก่อนจะขอพร มีใครบางคนอยากพบเจ้าน่ะ”  

               ใครกัน

         แล้วอยู่ๆกลุ่มควันสีขาวไม่ทราบที่มาค่อยๆหลอมรวมเป็นรูปร่างมนุษย์มายืนตรงหน้าฉัน เมื่อควันจับตัวกันจนเป็นหนึ่งทั้งหมดก็ทำให้เห็นอย่างชัดเจน ร่างของหญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวล้วนยาวกรอมข้อเท้า เมื่อพินิจใบหน้าดีๆก็พบว่า ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน ไอริส เดอ มาเรลเซียร์

              “ไง วิญญาณจากต่างแดน” ไอริสตัวจริงกล่าวทักพร้อมรอยยิ้มงดงาม

              “สะ สวัสดีค่ะ คุณไอริส” ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดตะกุกตะกัก เธอสวยมากเลย

              “ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ชมนะ  ข้าน่ะเป็นคนอธิษฐานว่าขอให้ผู้ที่มีปรารถนาแรงกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงมาแทนตัวข้า ซึ่งก็คือเจ้า” นิ้วเรียวสวยชี้มาที่ฉัน

              “ฉันเหรอคะ”  อ่า เหมือนจะจำได้แล้ว ตอนอ่านนิยายฉันอินมากเลย แต่ปรารถนาแรงกล้านี่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

                “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะ เพราะมันเกิดไปแล้ว รวมถึงการที่ฉันมายืนอยู่ที่นี่ด้วย มันหมายความชีวิตของฉันจบลงแล้ว ตลกเนอะ

แต่ที่ตลกกว่าคืออะไรรู้ไหมละ

                 ก็เป็นตัวของเราเองนี่ละที่รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังจะทำมันต่อ เฮ้อ 

                 ที่ฉันมาพบเธอเพราะแค่อยากจะฝากฝังนิดหน่อยน่ะ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะ แต่มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นจริงๆ เธอช่วยทำให้ครอบครัวของฉันมีความสุขทีนะ ได้โปรดเถอะ ” คราวนี้เธอไม่มีรอยยิ้มงดงามประดับตรงมุมปากแล้ว เหลือเพียงแต่น้ำตาแห่งความเสียดายที่ไม่สามารถทำเองได้

               

               “ ได้ค่ะ ฉันรับปาก”

                “ ฮึก..ขอบใจมากนะ นี่คงถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วล่ะ ” เธอกล่าวพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาสีสวยคู่นั้น และเดินห่างออกไป ไกลเรื่อยๆจนลับสายตา

               “ไง สาวน้อยข้ารู้ว่าเจ้าเหนื่อย เพราะงั้นรีบขอพรมาโลด”พระเจ้าพูดพร้อมส่งสายตาปิ๊งๆมา ไม่มีอะไรให้น่านับถือเลยสิน่า

               “ฉันสามารถขอได้กี่ข้อคะ”ฉันถามไปเพราะอยากรู้จริงๆ

                “  3 ข้อ เท่านั้นจ้า”

ขี้-งก

               “ข้าได้ยินนะนังหนู” พระเจ้ามองค้อนทันควัน

      

                    

                “ฉันจะขอแล้วนะคะ

1.ขอให้มีความจำ และสมองเป็นเลิศ มองปราดเดียวจำได้เลย

2.ขอให้มีพลังทุกธาตุ บริสุทธิ์ ระดับสูงสุด

3.ขอให้พูดคุยและเป็นที่รักของเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายไม่เว้นแม้แต่สัตว์อสูรค่ะ”

                “ว่าข้าขี้งกแต่เจ้าก็ขอซะคุ้มเชียวนะนังหนู”

                “โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆค่ะ”

                “ได้ๆ เข้าใจแล้ว  เจ้าจะได้สิ่งที่ขอทั้งหมดหลังจากตื่นนอนของวันพรุ่งนี้นะ ”

                 “เข้าใจแล้วค่ะ ว่าแต่-”   ฉันกำลังจะถามพระเจ้าอีกสักคำถาม แต่ก็ดันโดนวาร์ปกลับมาซะก่อน

                 ‘ไม่น่านับถือสักนิดเลยจริงๆ’