ฉันเป็นนางร้าย ได้ไงก็ไม่รู้!?(rw)

ลำดับตอนที่ #6 : การเริ่มต้นครั้งใหม่

การเริ่มต้นครั้งใหม่

ครั้งใหม่แล้วจ้า ครั้งใหม่

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ...

       เสียงวิหคขับขานร้องเจื้อยแจ้วออกมา รุ่งอรุณแห่งยามเช้าได้มาเยือน แสงแดดอุ่นๆได้สาดส่องทอประกายเข้ามายังในตัวห้อง

      ทว่าร่างบางบนเตียงใหญ่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติเป็นเช่นนี้อยู่1เดือนเต็ม เหตุเพราะรัชทายแห่ง

ควอเทียร์ หรือดวงอาทิตย์ดวงที่สองแห่งควอเทียร์สนใจอยู่แต่กับสามัญชน โดยไม่หันกลับมามองคู่หมายตนสักนิด กว่าจะมีคนไปพบบุตรีดยุคเข้าก็เกือบจะช้าไปเสียแล้ว 

  พรึบ

               'หืม นี่ เช้าแล้วหรอ ทำไมโทรศัพท์ไม่ปลุกละ ตั้งเวลาแล้วนี่นา ' 

     หญิงสาวบนเตียงตื่นขึ้นมาพร้อมอาการสะลึมสะลือ เมื่อสอดส่องดูรอบๆก็เห็นสถานที่ที่ตนไม่คุ้นเคยสักนิด

     ทั้งเตียงที่กว้าง เหมือนต่อให้นอนกันสามคนก็ไม่มีทางเบียดกัน ไหนจะขนาดห้องที่ใหญ่ ซึ่งตรงข้ามกับห้องนอนของเธออย่างเห็นได้ชัด ไหนจะมีภาพผู้ชายในอิริยาบถต่างๆติดเต็มผนังห้องไปหมด ฉันมาอยู่ห้องใครละเนี่ย หรือว่ายังไม่ตื่นดีนะ แต่ต้องรีบไปสอ-

ก๊อก ก๊อก

              “ขออนุญาตเจ้าค่ะท่านหญิง” สาวใช้เคาะประตูและขอเข้าห้องของผู้เป็นนายอย่างมีมารยาท แม้จะไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ที่เจ้านายของเธอจะฟื้น แต่เธอจะไม่มีทางเสียมารยาทอย่างเด็ดขาด 

    สาวใช้ตัวน้อยเดินเข้ามาในห้องเพื่อที่จะเช็ดตัวและป้อนยาท่านหญิงตามปกติ 

              'หะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันถึงไม่ตื่นจากฝันนี่ ทำไงดี' ขณะที่กำลังจะคิดว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี ในเสี้ยววิก็เหลือบไปเห็นแขนขาวผ่อง นิ้วเรียวสวยที่เหมือนโดนดูแลมาอย่างดี ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่แขนเธอแน่ๆ ใครจะมีเวลามาดูแลเล็บตัวเองแค่เรียนก็เหนื่อยแล้ว สิ่งที่จะทำอย่างเดียวก็คือตัดเล็บเพื่อไม่ให้โดนหักคะแนน

   เมื่อเสียงฝีเท้าก้าวมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแสดงตัวแล้วถามคนๆนี้

              “เธอ”เป็นใคร เพชรพยายามที่จะตั้งสติ เรียบเรียงคำพูด และเค้นเสียงออกมาเพื่อที่จะถามคนตรงหน้า แต่เสียงที่ถูกเปล่งออกมามันแหบแห้งมากก ถ้ามีเสียงเอคโค่อีกหน่อยนะ ซาวด์ประกอบหนังผีแน่ๆ หลังจากคิดอะไรในใจเสร็จก็หันที่จะไปถามสาวใช้ แต่ว่า 

              มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย 'หายไปไหนละเนี่ย จะว่าตาฟาดก็ไม่น่า'

               แต่ก็แค่แป๊ปเดียวที่สงสัย เพราะอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นไปทั่วบริเวณ

              “นายท่านนนนนนนน!!! ท่านหญิงฟื้นแล้วเจ้าค่ะะ!!!!”เสียงสาวใช้คนดีคนเดิม ประโยคแรกว่าดังแล้ว ประโยคสองยิ่งดังขึ้นอีก เธอเหมาะจะไปอยู่กับเด็กน้อยที่ผมสั้น ชอบใส่เสื้อสีชมพู มีเพื่อนเป็นลิง และคุยกับแผนที่นะ น่าจะเข้ากันได้ดี

และเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น สาบานได้ว่าฉันกระพริบตาไปครั้งนึง

ปัง

              “ ริส!!ลูกฟื้นแล้ว โฮฮฮฮฮฮ รู้ไหมว่าพ่อรอหนูนานขนาดไหน ขอพ่อกอดให้หายชื่นใจเถอะ ” เอิ่ม อยู่ๆก็มีลุงแปลกหน้าบุกรุกห้อง แล้วจู่ๆก็เข้ามาสวมกอดฉัน

 

แต่พอสังเกตดีๆคุณลุงคนนี้ก็หน้าตาไม่ธรรมดาเลย ทั้งดวงตาสีเขียวมรกตและผมสีดอกเลา ทำไมสีจ๊าบแบบนี้ล่ะ สีผมก็พอเช้าใจได้อยู่ แต่ดวงตานี่น่าจะใส่คอนแทคเลนส์หรือเปล่าเนี่ย แต่จะว่าไปก็ลักษณะก็คุ้นเหมือนกัน

อึก โอ้ยย

              อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัว เหมือนมันจะระเบิดออกมา แล้วก็มีภาพ ภาพ? เหมือนเป็นความทรงจำของใครสักคน

              “อึก! ปวด..หัว”ฉันเอามือกุมหัวไว้เพราะตอนนี้มันปวดมาก ปวดเหมือนห้วจะระเบิดออกมาเลย

              “ริสลูกเป็นอะไรไปน่ะ! หมอ!! ไปตามหมอมาซะนิ่งอยู่ทำไม!!”เสียงของคนที่เรียกตนว่าพ่อดังขึ้นแต่รู้สึกเหมือนเสียงนั้นไกลออกไปเรื่อยๆ

 อึก..ทนไม่ไหวแล้ว 

“ริส!!!!”

______________________________

พรึ่บ

              “อะ ริส! ลูกฟื้นแล้ว เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า พ่อให้หมอมาตรวจให้แล้ว เขาบอกว่าตอนนี้ร่างกายลูกยังอ่อนแออยู่เพราะไม่ได้ขยับร่างกายนาน เพราะฉะนั้นพ่อจะยังไม่ให้หนูออกไปไหนจนกว่าร่างกายจะแข็งแรงดีนะ ลูกเพิ่งฟื้นงั้นพ่อให้ลูกนอนต่อสักพักดีกว่านะ ถ้ามีอะไรก็เรียกสาวใช้ได้เลยนะ ” พอเห็นลูกสาวสุดที่รักของตนฟื้นขึ้นก็พูดรวบรัดให้ลูกเข้าใจเพราะเขาทิ้งงานมาเฝ้าริส ตอนนี้ต้องรีบกลับไปทำต่อ ถ้าเจ้าราชานั่นรู้เข้าล่ะก็ อาจจะเล่นสั่งงานเข้าเพิ่มได้

              “คะ-ค่ะ” ฉันตอบรับออกไปทั้งที่ยังมึนๆอยู่

เวลาผ่านไปสักพัก

              เพชร หรือตอนนี้ก็คือไอริส 

  'ไอริส เดอ มาเรลเซียร์' กำลังนั่งอยู่บนเตียง ในห้องนอนที่กว้างใหญ่ และมีภาพผู้ชายติดเต็มห้อง แต่ตอนที่ทุกคนพร้อมใจกันเข้ามา พอให้ภายในห้องก็ไม่ได้มองแปลกๆกัน นี่เรื่องปกติเหรอ และถ้าถามว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ไม่มีอะไรมากหรอกแค่กำลัง ..ทำสมาธิเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป

              ‘แล้วอยู่ๆใครมันจะมารับได้ที่ตัวเองมาอยู่ในนิยายที่ต้องตายตอนจบ! ทั้งเจ้ารัชทายาทอะไรนั่น ทั้งนางเอกอีก ไหนจะการล่มสลายของตระกูล

 ต้องทำยังไงถึงจะทำให้ตระกูลรอดกันละ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นความหวังของหมู่บ้าน(?)

          รู้งี้จะไม่ยืมนิยายมาจากยัยพลอยเด็ดขาด ถ้ากลับไปได้นะจะด่าให้สาสม

              

อ่า พอคิดมากไปก็ปวดหัวหนักกว่าเดิม นอนพักหน่อยดีกว่า

ชวิ้งงงง

เดี๋ยว! นี่มันที่ไหนอีกเนี่ย!!