ฉันเป็นนางร้าย ได้ไงก็ไม่รู้!?(rw)

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเรื่องราวแบบงงๆ

 จุดเริ่มต้นของเรื่องราวแบบงงๆ

อะไรนะ เธอไม่งงหรอ แต่ฉันงง

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

    ดิ๊งด่อง ดิ๊งด่องงงง ~~

           เสียงออดของโรงเรียนชื่อดังในย่านใจกลางเมืองได้ดังขึ้นในเวลา 15.30 น.

          ซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนโดยปกติของนักเรียนภายในโรงเรียนแห่งนี้

           เสียงจ้อกแจ้ก จอแจของเด็กนักเรียนบางส่วนที่ได้พูดคุยเม้าท์มอยตามประสาและทยอยกันออกมาจากอาคารเรียนกันอย่างช้าๆ เว้นเสียแต่..

         “ยัยพลอย!! นี่แกจะรีบไปไหนเนี่ย ทำอย่างกับยามจะไม่เปิดประตูให้ ถ้าไม่รีบไปเนี่ย”หญิงสาวร่างเล็กแหวออกมาอย่างอดไม่ได้ ก็ใครใช้ให้ยัยเพื่อนตัวดีรีบลากเธอลงมาจากชั้น6เร็วขนาดนี้ละ ถ้ายังลากเธอแบบนี้ต่อไป มีหวังฟื้นที่โรง'บาลแน่ๆ

         “จะไม่รีบได้ไงละเพชรเพื่อนรัก แกรู้ไหมวันนี้วันอะไร” คนที่รีบลากเพื่อนเพิ่งรู้สึกตัวจึงผ่อนแรงลง เมื่อหันไปมองยัยเพื่อนรักที่สภาพเหงื่อท่วมตัว อย่างกับลูกแมวตกน้ำ 

          “แล้วมันวันอะไรล่ะยะ จะว่าไปวันนี้แกก็ทำตัวแปลกๆ วันแดงเดือดหรือไง”เป็นเพื่อนมาตั้งกี่ปี ฉันล่ะก็ยังไม่ค่อยเข้าใจยัยนี่เลยจริงๆ 

          แต่ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปอยู่กับเพื่อนคนอื่นละก็ ถ้ามีก็ไปนานแล้วค่ะ แต่อยู่กับยัยนี่ก็สนุกดี เผลอๆรู้จักจะ6ปีแล้วล่ะ

            “ยัยเพชร นี่แกเหม่ออะไรเนี่ย แล้วก็ไม่ใช่ย่ะ ที่เป็นหนังน่ะ”

   

              “หนังอะไรของแก ฉันคิดออกแต่หนังสือวิทย์ที่เราต้องอ่านวันนี้ อย่าลืมพรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนสำคัญนะ คะแนนสอบฉันยิ่งไม่ดีอยู่เนี่ย” ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าสอบตกอีกคุณแม่ได้บ่นหูชาแน่ๆ

            “น่าๆ ก่อนจะเจอศึกหนักเราต้องผ่อนคลายกันก่อน วันนี้ซีรี่ย์เกาหลีเรื่องใหม่ฉายวันแรกเชียวนะ”

             “แล้วแกก็จะไม่ยอมพลาด ว่างั้น”

             “ใช่จ้า แล้วแกก็ต้องดูเป็นเพื่อนฉัน”

             “แล้วคิดว่าฉันจะยอมดู?”

             “แลกกับให้ยืมหนังสือนิยายที่ดังที่สุดตอนนี้ เล่มที่แกอยากอ่านเลย รู้ไหมกว่าจะอ้อนแม่ได้เนี่ย นวดไปตั้งกี่วัน”

    ยัยนี่รู้ทันอีก แต่ไม่ได้เห็นแก่นิยายหรอก ไปผ่อนคลายก่อนสอบหน่อยก็ดี

            “เออ ก็ได้”

หมับ

ไม่พูดพร่ำ ทำเพลงใดๆ ฉันก็โดนยัยเพื่อนพลังช้างสารลากต่อ

และจากแรงแล้วนั้น เพชรสันนิษฐานได้ทันทีว่าพรุ่งนี้ยาอม3ถุง ก็ไม่อาจกู้เสียงเธอคืนได้ ถามว่าทำไมน่ะหรือ

      “ยัยพลอยยยยยยยย! ช้าหน่อยๆๆๆ กรี๊ดเร็วไปแล้ว อ้ากกกก เดี๋ยวชนหมา เห้ยๆ...”

ระหว่างทางกลับบ้าน จึงมีเสียงโหยหวนผสมด่าดังเป็นระยะๆ พาลให้คนแถวนั้นขนลุกซู่เล่น