คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความเจ็บปวดคือความสุข
วาู่สวยพร่าเลือน อยาเบอร์โทรศัพท์หานที่บ้านให้มารับ็มอเห็นไม่ั ื่มามใมาเินไปหน่อย มานเียวแล้วใระหิ้วลับละทีนี้
โทรศัพท์หล่นามือ หิสาวผู้เย้ายวนฟุบลหมสภาพาโ๊ะ เมาแ่ละรั้อาารไม่ร้อนวูบวาบทรมาน ทำไมราวนี้ผิปิ
นอนมาเ็มอิ่ม ทาน้าวนุ ป้อันัวเอทุทาแ่็พลา ปัหามันเริ่มารไหนันนะ ไม่ใ่เธอ็้อเป็นเหล้า ฮึ ไอ้เวรเอ๊ย ันว่าแล้วทำไมแไม่ล้ารับำท้า
“แลรับ เมาแล้ว ึ้นไปนอนสัหน่อยีว่า”
ันเินมาหาแรอลทันทีที่ยานรออฤทธิ์ หิสาวัวอ่อนปวเปีย ไม่มีแร่อปา่อำหรือ้อมเาอีแล้ว เสือหรือ? ลูแะน้อย่าหา
“ไปให้พ้น”
แรอลปัไม้ปัมือไล่ วามสามารถในาร้านทานอเธอทำให้ันะลึ ปริมายาล้ม้าไ้ทั้ัวเลย เาไม่เื่อหรอว่าเธอะทนไหว
“ันแ่เป็นห่ว ให้ันูแลแลนะรับ”
เาไม่ไ้อวามเห็น พูบ็อแรอลเ้ามาแนบอ พยุพาเธอเินห่าาผู้นออไป ถ่านไฟเ่าลับมาปะทุ ใรเห็น็ไม่ยื่นมือไปยุ่ อย่าน้อยนเาเยเป็นแฟนัน ผู้หิัาแ่ผู้ายยัรั ทั้สอไปัารันเอไ้
“แลรับ ันรัแลนะ”
ายหนุ่มพร่ำบอถ้อยำหวานึ้ไม่า เายัไม่เยมีอะไรับเธอเลย พอิว่าืนนี้ะสมหวัับพลันหัวใ็เ้นระทึ
ผู้หิมีหลาหลายรูปแบบ เอมาลอมาไม่น้อย แ่ไม่มีใรที่ทำให้เาหลุมรัไ้เท่าแรอล เธอร้าย็่า ไม่อ่อนหวาน็่า เาอบทุอย่า เพราะว่าเป็นนๆ นี้ นิสัยเ้าู้ฝัราลึึหายไป วันๆ เฝ้ารอเธอนเียว หมมุ่นนแทบลั่
ประูห้อเปิออ ้าล่าเป็นผับ ้าบนเป็นที่พั สะวให้หิ้วันึ้นมาินเป็นอย่ามา ันวาอเอาไว้แล้วพาหิสาวรไปยัเียนอน เาโยนนลไปพร้อมับปลระุม
“นายอยาายหรือไ” แรอลเ็บท้อวิเวียน เธออัวเหมือนุ้ เหื่อมามายผุึ้นมานเสื้อเปียไปหม
“ีันนะแล ันรัแล”
“รับ้าอะไร หุบปา!”
“เราไม่ใ่อเล่นนะแล”
ายหนุ่ม้าวึ้นมาร่อมนบนเีย แววาเริ่มุร้ายอย่าที่ไม่เยเป็น อาหารอยู่ในปา ่อให้ปัาอ่อน็ไม่าย มันือสัาาิบ ทำลไปแล้วอะไระามมา็เอาไว้่อน
“พลั่!
ันโนถีบยออไปหนึ่อ เาหายหลัเีย เ็บ้นนสบถำหยาบออมา
“แม่เอ๊ย! ถ้าืนนี้ไม่มีันเธอะทนไหวไหม นอนีๆ อย่าให้้อใ้ำลั”
สิ้นเสียประูพลันถูเปิออ พนัานสาวประำเาน์เอร์้อนรับทำหน้าสล ลู้า้าใน็นสำั ลู้าที่บอให้เปิประูบุรุ็สำั น่าลัวว่า้วย ไม่อยาหาเรื่อายหล่อนึำ้อเลือฝ่ายใฝ่ายหนึ่
ายหนุ่มายาวส่วนสู 185 เนิเมร้าวเ้ามา้านใน สายาั่นัล่าแย่เหยื่ออเา้อมอไปยันทรมานบนเีย
“ออไป”
“อะไรวะ อย่ามายุ่เรื่อผัวเมีย”
ันมอเห็นใบหน้านไม่ั แ่เพราะน้ำเสียเหี้ยมเรียมผิมนุษย์ อารม์ที่ำลัเือพล่านอเาึะั
ไม่ริ! หมอนี่มายุ่อะไร้วย
วามอหัารอันหนีหายไม่มีเหลือ เา้อั้สิึะเราับนเาอารม์ยารหน้าไ้
“นาวี นายอย่ารัแันเินไป นนี้นายยุ่ไม่ไ้ เธอเป็นแฟนอัน”
นาวีล้ายไม่แยแสวามพยายามอัน เาเินไปนั่ลบนเีย นิ้วที่ยาวสวยเหมือนับปีศาวาเส้นผมออให้เห็นใบหน้าน
แรอลัวสั่นัน พอโนแะ้อนิหน่อยสิ็เริ่มระเิระเิ
“ให้่วยไหม”
เสียทุ้มเย็นราวับสายน้ำวรปลอบประโลม แ่เพราะถ้อยำนั้นอันรายมา วามยับยั้อหิสาวึาผึ่ออาัน
นาวี้มลูบนโยไม่รั้รอ วามอุอาอเาทำให้ันำหมัแน่น อยาเ้าไประาผู้ายที่ลวนลามแฟนออ แ่ไม่มีใรให้วามล้านั้น เบื้อหลัอเาให่ไม่พอ ริอาะสู้ รอบรัวที่ทำธุริับเ้าหมอนี่วยแน่
“อร้อล่ะ อย่าทำอะไรเธอ นายอยาไ้ผู้หินไหน็บอัน ันะหามาให้เอ”
“หื้ม?”
นาวีผละออาริมฝีปารสาิหวานอ้อยอิ่ เาพยุแรอลึ้นมาบอ สายาเยเมย้อไปยััน
“ที่รั เธออยาให้ันไปหรือเปล่า”
“่วย…”
“อืม ทั้ืนเลยีไหม”
เาใ้ัหวะพระเอปราัว ป้อันารลายเป็นผู้ร้ายทีหลั อยาสุภาพ แ่แม่สาวในอ้อมอ่าทำลายสมาธิริๆ มืออเธอลูบไปทั่ว มาำเป้าันอี
“เธอรีบแบบนี้ันะทนไม่ไหวเอานะ”
นาวีเยามนึ้น แววาแสวามเหนือว่าทอประาย หิสาวอ้อนแอ้นเอวบาลิ่นัวหอม เียนอนว้า เรื่อปรับอาาศเย็น่ำ สิ่แวล้อมอำนวยวามสะวนานี้ ไม่ทำ็เสียายแย่
“ไสหัวไป”
นาวียื่นำา น้ำเสียโหเหี้ยมไร้วามปรานี้อไปทั้โสประสาทอัน ายหนุ่มหมุนัวเินออไปอย่าหมหนทาสู้ ยัไม่ลืมที่ะปิประูให้อีแฟนสาวเอาับนอื่น้วย
ไอ้บ้านั่น ทำไม้อโผล่มาแย่ ะ้อสำเร็อยู่แล้วเียว
“อื้อ~”
วามอุ่นร้อนทาบทับลมารอบรอโพลปา เรียวลิ้นุัน รสสัมผัสอันแสนิบเถื่อนเอาแ่ใุร่าสินึิหายไปหม
แรอลไม่สนว่านที่ำลัอนไร่าายอนอยู่เป็นใร อแ่ไ้ระบายไฟใน่อท้อ็พอ
“เอาอี แรว่านี้”
หิสาวสะอึสะอื้นัวโยน มือเรียวสวยอลำอแ็แร่ไม่ปล่อย ลิ่นอายหนุ่มยิ่มยิ่ระุ้น ถ้าไม่ทำอะไรสัอย่าเธอ้อาใายแน่ บ้าเอ๊ย! ยานี่ล้ม้าไ้เลยนะ
“ามที่เธอ้อาร”
นาวียิ้มร่าอบใ เาถอเสื้อยืัว่ายอนร่าเล็ออ แววาเปล่ประาย้อมอ้อนนุ่มนิ่มไส์ให่อย่ายาะสัั้นอารม์
ไม่ไหวแล้ว เอาวัวมาลา็ไม่หยุ แม่สาวัวีนอนยั่วน้ำลายเสียนานี้ นีืออะไร สุภาพบุรุษเหรอ หึ ไปไลๆเลย โผล่มาัหวะพระเอแ่ไม่ใ่พระเอ เยเห็นันไหม
ใบหน้ามโน้มลุไ้พลาปละอบราสีแออ ลิ้นที่เหมือนับสัว์ร้ายส่ายระรัวบยี้ไม่หยุ
“อื้อ~ ี ทำี ะ…ั้วย”
ายหนุ่มปิบัิามำอ ฟันี่มัเ้าลมๆ นายสาวบิสู้ เาาิส์ เธอเป็นมาโิสม์ู่า รสาิวามเ็บปวเล้าลึไปับอารม์สวาทถึอถึใที่สุ
นาวีทั้ยำยี้ ริมฝีปาหยับเม้มไปทั่วร่าเนียนนุ่มอย่าหยุไม่อยู่ านั้นาเยีนส์เอว่ำ็ถูปล เผยให้เห็นวามสวยามที่ยาะลืม
และเพรานโนวายาไม่สามารถรอให้เล้าโลมไ้ นิ้วมือให่ึส่เ้าไปสำรว่อน ลีบอ่อนนุ่มสีหวาน เม็มพูบวมเป่ อยาอใ็อไม่ไหว ้อไล้เล็มปรนเปรอสัหน่อย
ายหนุ่มมุลไปบเบียริมฝีปา ลิ้นร้อน่าวัลิ้มิมรสอีเบื้อหน้า้วยวามระหายั้นสุ
“อ๊า~ ั”
แรอลถึุหมายยแรทันทีที่ไ้รับวามเ็บปว วามอบอเธอเพาะเาะ หาสิไม่พร่าเลือนไร้หนทา ็ไม่เผย้านนี้ออมาเ็า
ผู้ายที่ำลัสนอเป็นใรัน เาิว่าเธอแปลหรือเปล่า
ปลปล่อยไปหนึ่๊อแล้ว็ใ่ะสบล่ายๆ ยัไม่ทันไรไฟ็ลุลามึ้นมาอี
แรอลไม่้อออปาอ วามแ็ืนหนึ่็มุรุล้ำเ้ามา ป่าเถื่อนโนใ ทำเอาร่าอเธอสั่นเทา
“อืม รัษาไว้ให้ันอย่าีเลยนะ”
นาวีผ่อนลมหายใเพราะวามับแน่น แรอลบผู้ายไปทั่ว็ริ แ่มีเพียเาที่ไ้ินเธอ ไอ้พวนั้นนอาเป็นไม้ประับ็ไม่เยมีใรไ้้าว้ามเส้นแบ่เ
เหุผลืออะไรเาไม่สน บาทีเธออาะลืมลีลารัที่เยทำ้วยันไม่ล็เป็นไ้ อีวามหมายือ ิใเา
“อื้อ~ ทำแรๆ ไม่้อออมแร”
แรอลสะโพสอบเ้ามาแนบลำัวพลาเิหน้าอ้อนวอนอย่าไร้ยาอาย ผู้หิร่าน ลับหลัเธอใรๆ ็พูแบบนั้น
บ้าริ หมอนี่ให่ะมั ไว้อาารปรนเปรอทุเลาแล้วะ่ายเินามๆ สั้อน
เสียเนื้อเสียสีันัระม ห้อทั้ห้อร้อน่าราวับเปลวไฟ ่ำืนนั้นยาวนั้นสุสม ผลัันรุผลัันรับอย่าึึนฟ้าสว่า เมื่อวามสุยสุท้ายบสิ้นลแรอล็้าวาลุาเีย
เธอไม่นอน เ้าห้อน้ำไปำระร่าายเสร็็หยิบเสื้อผ้าที่ระุยระายไปแทบทุทิศมาใส่
“เธอเป็นวัวหรือไ”
นาวีึถุยาอนามัยออ เานอนทอน่ออยู่บนเีย เมื่อืนใ้พลัายไปมหาศาลแ่นที่ำลััแ่ทรผมอยู่ไม่มีท่าทีสะทสะท้านเลย
“ใรใ้ให้นายมายุ่”
“เฮอะ!เ่เหมือนอนเสียท่าหน่อยสิ ัน้อสละัวเอมา่วยเธอ ยัไม่รู้ัอบุอี”
ปาีสมับมีหมาสิสถิอยู่สิบัว ันเนื้อเธอแทบพรุน มีหน้ามาทวำอบุ เสียสละบ้าบออะไร วยโอาสสิไม่ว่า
แรอลไม่อยาิ้าึเินอย่าระมัระวัไป้นหาเิน มีิระเป๋าอยู่สอหมื่น พอให้หมอนี่เอาไปเปย์สาวไ้
“อ่ะ ่าัว” เินปึให่หล่นลบนเีย ามมา้วยสีหน้าำล้ำอนาวี อะไรวะ ไม่ไ้ายบริารนะเว้ย
“ไม่พอเหรอ นายแส่หาเรื่อเอ อย่ามาหน้าเลือหน่อยเลย”
พูบหิสาว็หมุนัว้าวเท้าับๆ ไม่แยแส ไม่เอื่อยเื่อย าถ่า็ไม่เป็นปัหา
แม้วามสัมพันธ์ับนาวีะรุหน้านอื่นๆ ไปหนึ่ระับ แ่เายัไม่ใ่แบบที่เธอ้อาร ะนั้นรีบแยย้ายะไ้บ ยุิธรรมับทั้สอฝ่าย
ความคิดเห็น