ตอนที่ 16 : ตอนที่ 12 : ก็แค่มนุษย์ชั้นต่ำ
ตอนที่ 12 : ก็แค่มนุษย์ชั้นต่ำ
นาจิโกะเดินไปหาอาคิระที่เก็บดาบเข้าฝักก่อนจะถามออกไป
"นี่นายเป็นใครกันแน่? ไม่สิ เป็นตัวอะไรกันแน่?"
"ฉันหรอ...ก็แค่คนเสแสร้งที่ผ่านทางมาน่ะ"
คิ้วของนาจิโกะเลิกขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบที่แปลกประหลาดจากอาคิระ ก่อนที่เขาจะหันไปมองเธอพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ทีนี้บอกฉันทางไปอารองปาร์คได้รึยังที่รัก?"
'ถ้าเป็นชายคนนี้ไม่แน่เกาะแห่งนี้อาจจะหลุดพ้นจากอารองได้แน่ๆ' นาจิโกะเอ่ยในใจด้วยใบหนัาจริงจังก่อนจะตอบ
"ตกลงฉันจะบอกทางนาย"
"เอ๊ะ! เมื่อกี้ยอมรับแล้วสินะว่าเป็นผู้หญิงของฉันน่ะ?" อาคิระกล่าวพร้อมยิ้มกะล่อนออกมา
"ถ้านายปลดปล่อยเกาะนี้ได้ฉันยอมเป็นผู้หญิงของนายเลย" นาจิโกะเอ่ยใบหน้าจริงจังไม่แสดงถึงความเขินอายเลยแม้แต่นิดเดียว
"ให้ตายสิ...เชื่อใจฉันมากเกินไปแล้วนะ" อาคิระเอ่ยพลางยกบุหรี่มวนนึงขึ้นสูบก่อนจะยิ้มพราย
"เดี๋ยวฉันจะเฉือนปลานั่นแจกจ่ายให้กับคนในหมู่บ้านโคยามิกินเองเอง"
ณ.อารองปาร์ค
อารองเมื่อกลับมาก็พานามิไปยังห้องทำงานของเธอทันที ห้องที่เธอต้องเขียนแผนที่โลกให้กับกลุ่มโจรสลัดอารอง
"ทำงานของเธอให้เสร็จซะจนกว่าฉันจะเจอเจ้ามนุษย์นั่น"
"ถ้านายเจอมนุษย์คนนั้นจะทำยังไง?"
"ก็ฆ่าทิ้งน่ะสิ"
นามิเบิกตากว้างพร้อมใบหน้าซีดเธอคิดถูกแล้วที่ไม่ส่งตัวอาคิระให้กับมัน เธอไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาตายที่นี่ ไม่อยากที่จะสูญเสียใครไปอีกแล้ว
ตู้มมมมมม!!!!
เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นอารองชะโงกหน้าไปมองทางหนัาต่างทันทีก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นครึ่งหนึ่งของอารองปาร์คพังยับเยินไม่มีชิ้นดี อีกทั้งลูกน้องของมันก็ตายเกลื่อนเต็มพื้น
"ใครบังอาจมาทำกับอารองปาร์คและลูกน้องของฉันแบบนี้!!!" อารองตวาดออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด
"ไอ้หมาตัวไหนที่ชื่ออารอง!"
เงาของชายคนนึงเดินเข้ามาพร้อมกับนัยน์ตาสีแดงและในมือที่ถือดาบซามูไร
"หน่อยแน่แก บังอาจทำกับอารองปาร์ของพวกเรา!" มนุษย์เงือกรูปร่างปลาหมึกตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าไปโจมตี
ฉัวะ!!
อาคิระยกดาบฟันไปที่ร่างของมนุษย์เงือกที่พุ่งเข้ามาก่อนที่ร่างของมันจะล้มลงไปนอนพร้อมรอยแผลขนาดใหญ่
"ฮาจิ!!!" อารองตะโกนเรียกชื่อของลูกน้องก่อนจะเขม็งตามองใส่อาคิระ
"บังอาจมาทำกับลูกน้องฉัน แกตายแน่!!!" อารองพุ่งออกจากตึกและตรงไปยังอาคิระพร้อมกับง้างปาก
"อันตราย!! อย่าโดนฟันของมันเชียวนะ!" นามิชะโงกหน้าออกมาเตือนทางหน้าต่าง
"....." อาคิระยกแขนขึ้นให้อารองพุ่งเข้ามางับ
"...!!?" นามิตกใจสุดขีดเมื่อเห็นอาคิระไม่ฟังที่เธอเตือนแถมยังทำตรงกันข้ามซักอีก
กร๊วก!
ฟันแหลมคมของอารองแตกเป็นเสี่ยงๆนามิตะลึงกับภาพที่เห็น อารองเหงื่อผุดขึ้นก่อนจะถามอาคิระด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นี่แกเป็นใคร? ทำไมมนุษย์ชั้นต่ำอย่างแกสามารถใช้ฮาคิได้?"
"แกถามว่าฉันเป็นใครสินะ? ฉันจะบอกให้ก็ได้! ฉันก็แค่...มนุษย์ชั้นต่ำที่แกเกลียดนักเกลียดน๋ายังไงล่ะ!!"
อาคิระเอ่ยพร้อมแสยะยิ้มก่อนจะแทงดาบไปที่ท้องของอารอง
ฟึ่บ!
อารองรีบกระโดดถอยและมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
'มนุษย์ที่ใช้ฮาคิได้งั้นหรอ เหอะ! ถึงยังไงมันก็เป็นแค่มนุษย์ชั้นต่ำ ไม่มีทางสู้แรงของเราได้แน่!'
อารองพุ่งเข้าไปอีกครั้งพร้อมง้างปากก่อนจะพุ่งลงไปใตัดิน นามิขมวดคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
"อารองพุ่งลงใต้ดิน?"
"เฮ้ๆ มนุษย์เงือกกลายเป็นตัวตุ่นไปแล้วหรอ?" อาคิระพูดยั่วพร้อมรอยยิ้มดูถูก
เปรี้ยะ...ตู้มมม!!
พื้นดินที่อาคิระยืนแตกออกพร้อมกับอารองที่พุ่งขึ้นมา
"แกตังหากที่เป็นตัวตุ่นเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!"
อาคิระกระโดดขึ้นกลางอากาศและดันดาบไปทางจมูกแหลมที่เหมือนใบเลื่อยของอารอง
"เหอะๆ ว่าฉันเป็นมนุษย์ชั้นต่ำ? แล้วเผ่าพันธุ์ที่ต่ำต้อยอย่างแกจะไปต่างอะไรกับฉันกัน? ในเมื่อเผ่าพันธุ์ที่สูงที่สุดก็คือเผ่ามังกรฟ้า!!"
อารองได้ยินก็โกรธสุดขีดก่อนจะพุ่งไปทางตึกสูงและหยิบดาบใหญ่เล่มนึงออกมา
ดาบเล่มนั้นมีลักษณะคล้ายฟันแหลมคมของฉลามอารองหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมเอ่ย
"ฮ่าฮ่าๆๆๆ ทีนี้แกตายแน่!"
"เอาเถอะฉันจะเห็นแก่ลูกพี่ไทเกอร์แล้วกันที่เคยช่วยฉันเอาไว้ ฉันจะส่งให้นายไปสบายเอง"
"ลูกพี่ไทเกอร์...นี่แก!…มนุษย์ชั้นต่ำอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อของเขา!!!!"
อารองพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วพร้อมอารมณ์ที่โกรธจัดอาคิระยิ้มมุมปากก่อนจะยกดาบสูงเหนือศีรษะและตวัดมันเสมือนความเร็วเสียง
"มังกรคำราม!"
โฮกก!!!
อารองเบิกตากว้างเมื่อเห็นมังกรสีขาวพุ่งเข้ามาพร้อมกับคำรามใส่ ก่อนที่มังกรตัวนั้นจะทะลุผ่านร่างกายอารองไป
"เอื๊อก…!" ร่างสูงล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกจากปากอวัยวะข้างในของมันต่างฉีกขาดเสมือนถูกเขมือบจากสัตว์ร้ายยังไงอย่างนั้น
"ตอนนี้สมบัติของแกเป็นของฉันเรียบร้อยแล้วกลุ่มโจรสลัดอารอง! ฉันจะใช้เงินของพวกแกส่งเสริมชีวิตของฉันอย่างดีเลยล่ะ!! คิฮ่าฮ่าๆ"
"เอือก…" มนุษย์เงือกร่างหมึกยักษ์พยุงตัวเองขึ้นพร้อมกับจับบาดแผลที่ถูกฟัน
"คุณอารอง…" เขามองไปยังหัวหน้าของตนที่ตายอย่างน่าเวทนาก่อนจะหันไปพูดกับอาคิระ
"นิว ทำไมนายถึงไม่ฆ่าฉัน?"
"เพราะนายเป็นคนดีแค่ติดตามคนผิดก็เท่านั้นเอง เพราะงั้นรีบไปจากเกาะนี้ซะ!! แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีกถ้าฉันรู้ว่าแกเหยียบที่นี่อีกแม้แต่ขี้เล็บของแกล่ะก็…!! ฉันจะไปถล่มเกาะเงือกบ้านเกิดแกแน่!!"
อาคิระหันไปขู่ด้วยใบหน้าเย็นชาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับปล่อยจิตสังหารมหาศาลออกมา ฮาจิที่ได้เห็นก็แทบอยากจะอาเจียนออกมา
'จิตสังหารนี้มันอะไรกัน?! เจ้านี่ฆ่าคนไปเยอะขนาดไหนกันเนี่ย!!?'
ฮาจิรีบกระโดดน้ำทะเลหนีอาคิระโดยทันทีเพราะเกรงกลัวต่อจิตสังหารของอีกฝ่าย อาคิระถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินไปนั่งบนร่างกายของอารองและหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบพร้อมกับบ่นๆออกมา
"เหนื่อยชะมัด ไม่ได้ออกมาทำอะไรแบบนี้มานานแล้วแฮะ"
นาจิโกะที่พาพวกคนในหมู่บ้านมาช่วยอาคิระเพราะกลัวอาคิระจะได้รับอันตรายถึงแม้เธอจะเชื่อในฝีมือของเขา แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
แต่พวกชาวบ้านและนาจิโกะก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น เหล่ามนุษย์เงือกลูกสมุนของอารองตายเกลื่อนเต็มอารองปาร์ค
รวมถึงอารองที่นอนตายที่นั้นด้วย ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของคนเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่บนร่างไร้วิญญาณของอารอง
"ฟู่~มาแล้วหรอ?" อาคิระเอ่ยก่อนจะลุดขึ้นยืน
"อาคิระ~! ขอบคุณนะที่ช่วยชาวบ้านของหมู่บ้านโคยามิน่ะ!!" นามิพุ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลัง
ร่างของอาคิระเกือบจะล้มแต่ก็ถูกชาวบ้านพยุงเอาไว้ก่อนจะถูกพวกชาวบ้านโยนขึ้นฟ้าอย่างปลาบปลื้มเสมือนว่าเขาเป็นฮีโร่
"เฮ~~~!!!"
แต่ใครจะรู้ไหมว่าที่เขาทำแบบนี้ไปก็เพื่อสับสมบัติและเงินจำนวนมากที่อารองยึดมาจากพวกชาวบ้าน
แต่ว่าอาคิระก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นพวกชาวบ้านโคยามิต่างรู้สึกมีความสุขหลังจากได้หลุดพ้นจากอารอง
เกือบจะกลายเป็นโจรสลัดชั่วไปซะแล้วสิ
พอตกดึกนาจิโกะก็ได้ทำตามสัญญาเธอปลดเสื้อผ้าออกทั้งหมดและเดินไปทางอาคิระพร้อมกับสวมกอด
"ขอบคุณจริงๆนะที่นายช่วยพวกเราไว้น่ะ"
"เรื่องเล็กน้อยน่า เรามาสนุกกันดีกว่า!"
อาคิระกล่าวก่อนจะยกร่างของนาจิโกะและโยนลงเตียงก่อนจะปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างไม่รีบร้อน
นาจิโกะเห็นก็กัดปากตัวเองยั่วยวนเขาและต้องการมีอะไรกับเขาสุดๆ อาคิระขึ้นเตียงพร้อมขยับหน้าเข้าไปประกบปากกับริมฝีปากบาง ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสหน้าอกของเด็กสาว
"อ๊าา! อ๊ายยย~♥ อาคิระ! นายทำมากเกินแล้วนะ"
อาคิระซอยถี่อย่างหนักน่วงพร้อมกับเลียหน้าอกของอีกฝ่ายด้วยท่าทีหื่นกระหาย
"นาจิโกะ...ทำไมถึงดูมีความสุขขนาดนั้นนะ?" นามิที่แอบมองจากนอกห้องพึมพำพร้อมกับใช้มือบางช่วยตัวเองอย่างน่าเสียดายที่เธอไม่ได้เข้าร่วมศึกครั้งนี้
"เสร็จแล้ววว~~♥" นาจิโกะตะโกนลั่นบ้านก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง
"อะไรกันเธอเสร็จแล้วหรอ? แต่ฉันยังไม่หนำใจเลยนะ" อาคิระกล่าวก่อนจะหันไปทางนามิที่แอบดูอยู่ด้านนอก
"ถ้าไม่มาร่วมเธอคงจะพลาดโอกาสครั้งยิ่งใหญ่ไปเลยนะ"
นามิได้ยินแบบนั้นก็เข้าไปในห้องด้วยท่าทีต้องการสิ่งที่นาจิโกะได้รับจากอาคิระเช่นเดียวกัน
รุ่งเช้าต่อมา
อาคิระจัดหนักกับทั้งสองจนถึงรุ่งเช้าสองสาวนอนกอดเขาอย่างอบอุ่นและรักใคร่
"ฉันรักนายนะ อาคิระ" นามิเอ่ยพร้อมกับขยับหน้าเข้าไปจูบปากของเขาก่อนที่ลิ้นบางจะขยับอย่างดูดดื่ม
"นี่ฉันก็รักเขานะ" นาจิโกะกล่าวเช่นเดียวกันและขยับหนัาเข้าไปและเลียหน้าอกอาคิระ
อาคิระที่โดนเลียทั่วร่างกายก็รู้สึกสุขขีอย่างบอกไม่ถูกนี่ล่ะที่ไม่ควรละทิ้ง ความสุขที่ได้ร่วมรักกับหญิงสาว
หลังจากจัดไปอีกยกนึงเสร็จอาคิระก็สวมเสื้อผ้าพลางหันไปมองสองสาวที่นอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยกายมองเขาด้วยสายตายั่วยวน
"นี่นายจะไปจริงๆหรอ?" นามิถามด้วยใบหน้าเสียดาย
"พาพวกเราไปกับนายด้วยได้ไหม?" นาจิโกะถามใบหน้ากรุ้มกริ่ม
"เห...ก็อยากให้พวกเธอไปด้วยหรอกนะ แต่รู้ไหมการผจญภัยน่ะมันอันตรายแค่ไหน อีกอย่างฉันชอบเดินทางคนเดียวน่ะ"
อาคิระหันไปตอบพวกเธอพร้อมรอยยิ้มเชิงเสียดายเล็กน้อย เขาไม่อยากให้พวกเธอมาด้วยเลยซักนิด เพราะจะเกะกะการเดินทางของเขาซะเปล่าๆ
ปัง! ปัง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของคุณเก็นที่เปรียบเสมือนพ่อแท้ๆของนาจิโกะและนามิดังเข้ามาอย่างวิตก
"พวกเธอแย่แล้วล่ะ!!"
อาคิระเปิดประตูเก็นจึงรีบเข้ามาข้างในก่อนจะบอกข่าวให้เด็กหนุ่มตรงหน้าทราบ
"ทหารเรือมา!! พวกมันรู้เรื่องที่เธอจัดการอารองได้ แต่พวกมันเป็นพวกที่อารองยัดเงินให้พวกมันจึงจะมาจับเธอน่ะ!"
"จิ๊ๆ มาหลบอยู่ตรงนี้เองหรอ?" เสียงดังออกมาจากข้างนอกอาคิระก็กลอกตาเบื่อหน่ายก่อนจะเปิดประตูออกไปเผชิญหน้า
"นี่แกทหารเรืองั้นหรอ?"
"จิ๊ๆ ใช่แล้วทหารเรือหน่วยที่ 16 นาวาเอกเอซุมิ สมบัติของเจ้าอารองอยู่ที่ไหน?"
"หา? พูดเรื่องอะไรของแกน่ะ? สมบัติอะไร? หญ้าบนตัวแม่แกหรอ?"
"จิ๊ๆๆ ฉันรู้เรื่องที่นายจัดการเจ้าอารองได้แล้วเพราะงั้นสมบัติของมันก็ต้องอยู่กับแกแน่นอน ส่งมันมาซะ ถ้าไม่อยากมีปัญหา" นาวาเอกเอซุมิขู่ออกไปพร้อมน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ทหารเรือ มิตรแห่งความเที่ยงธรรมแต่กลับต้องไปเป็นลูกน้องของโจรสลัด แกเนี่ย...น่าสมเพชเป็นบ้า"
อาคิระเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชาพร้อมชักดาบคิโยมิสึออกจากฝักและตัดแขนทั้งสองข้างของเอซุมิก่อนที่มันจะรู้ตัวซะอีก
ฉัวะ--! ฉูดดดด!!
"อ๊าากกกก!!! แขนฉัน! แขนฉัน!!" เอซุมิร้องเสียงหลงพร้อมน้ำตาที่ไหลนองและเลือดที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"นี่แก!! รู้รึเปล่าทำแบบนี้แล้วแกจะต้องเดือดร้อนแน่นอน!!!" เอซุมิตวาดออกไป
"แล้วไง?" อาคิระสวนกลับด้วยท่าทีเย็นชา
"เดี๋ยวจะได้รู้กัน!!" เอซุมิเอ่ยก่อนจะลากสังขารออกไป
"อาคิระ…" นามิเดินเข้ามาจับแขนของอาคิระพร้อมแสดงสีหน้าเป็นห่วง
"เฮ้อ...สงสัยคงต้องออกเดินทางเร็วกว่าปกติแล้วล่ะ" อาคิระเอ่ยพร้อมรอยยิ้มมุมปากก่อนจะกลับเข้าไปในบ้านของนามิและนาจิโกะ
เวลาต่อมา
อาคิระนั่งอยู่บนเรือเล็กใกล้ๆเกาะโคยามิกำลังเตรียมเสบียงที่พวกชาวบ้านเอามาให้ก่อนที่จะมีกระเป๋าขนาดยักษ์โดดลงมาที่เรือ
"เหวอ! อะไรเนี่ย?" อาคิระตกใจก่อนที่เสียงคุ้นหูจะเอ่ยขี้น
"ของฝากน่ะ"
อาคิระหันไปตามเสียงและพบนามิที่ยิ้มพรายอยู่อาคิระกลอกตาก่อนจะเปิดกระเป๋าออกและพบเงินจำนวนมากอยู่ด้านในนั้น
"เงินของเจ้าอารองน่ะ ทั้งหมด 100 ล้านเบรี"
"หืมม…หลังจากที่ได้นอนกับเธอแล้วรู้สึกเธอจะใจกว้างขึ้นเยอะเลยนะ"
"ไม่เกี่ยวย่ะ! ฉันรู้สึกดีตังหากที่ได้ให้นาย" นามิกล่าวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
"ไปล่ะ! หวังว่าสักวันเราคงได้เจอกัน!" อาคิระโบกมือลาพร้อมกับเรือที่ค่อยๆแล่นออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ
นามิยิ้มหวานก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสวนส้มของตัวเอง
อาคิระล้มตัวลงไปนอนพร้อมกับมองท้องฟ้าที่สดใสก่อนที่จะมีเศษกระดาษล่วงหล่นมาจากนกนางนวลที่บินผ่านไป
"หืม? กระดาษ?" อาคิระเอื้อมมือไปรับเศษกระดาษก่อนจะสำรวจมัน ไม่ช้ารอยยิ้มของเขาก็ยกสูงขึ้นก่อนจะโยนมันทิ้งลงทะเล
"แค่นี้เองหรอ? น่าผิดหวังจังแฮะ"
✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤
อยากเขียนฉากมีSEXมากกว่านี้จังแต่มันเขียนตรงๆไม่ได้ชั่งน่าเสียดาย สำหรับค่าหัวของอาคิระในภาคอิสท์บูล คงจะไม่เยอะเกินไปหรอกนะ ที่จริงอยากให้เยอะกว่านี้แต่ขี้เกียจตัดภาพล่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาต่อเถอะรออ่านต่ออยู่น้าาาาา
อยากรู้ว่าไอผลรักษาเนี่ยมันรักษาบาดแผลได้แล้วอายุไขนี่จะยืนยาวขึ้นรึเปล่า?
2สาวเเรกคือ2พี่น้องส้มหรือนี่