ตอนที่ 15 : ตอนที่ 11 : อาคิระกับอภินิหารส้มหยุด
ตอนที่ 11 : อาคิระกับอภินิหารส้มหยุด
โครกกกกก!!
ไม่ใช่เสียงคำรามของเจ้าทะเลแต่อย่างใดแต่มันคือเสียงท้องร้องของอาคิระ
หลังจากหลบหนีกองทัพเรือที่ลองค์ทาวน์อาคิระก็ขโมยเรือเล็กลำนึงหลบหนีออกมาและสามวันแล้วที่เขาเดินทางไปเรื่อยๆและยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเนื่องจากลืมซื้อเสบียงตุนไว้
"หิวโว๊ยย...แต่ทำยังไงดีนะตกปลาก็ไม่ได้เพราะไม่มีเบ็ด" อาคิระพึมพำด้วยสภาพตายอดตายอยาก
"จริงด้วย!" ดวงตาสีแดงสว่างวาบขึ้นมาก่อนจะคิดขึ้นได้
ถ้าไม่มีก็สร้างขึ้นเองซักสิ!!
ความคิดที่เหมือนจะฉลาดแต่ไร้ซึ่งปัญญาจึงเริ่มขึ้นอาคิระถอนเส้นผมของตัวเองออกทีละเส้นๆและมัดมันเข้าด้วยกันเป็นเอ็นก่อนจะนำไปผูกกับปลายดาบไว้
"เหยื่อตกเบ็ด...งั้นเอานี่ล่ะกัน" อาคิระเอ่ยก่อนจะใช้มือควักลูกกระตาออกมาข้างนึงเพื่อนำมาเป็นเบ็ด
"คิฮ่า! ได้เบ็ดกับเหยื่อมาแล้ว!" ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มขณะที่ดวงตาข้างนึงกลวงโบ๋
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเขาก็เหวี่ยงเอ็น(เส้นผม)เบ็ดลงทะเลและรอเวลาให้มีปลามาติดเบ็ด
"ครอก...ฟิ้วว Zzz"
จุ๋ม!
อาคิระที่หลับอยู่นั้นในที่สุดก็มีเหยื่อมาติดเบ็ดรอยยิ้มกว้างยกขึ้นสูงก่อนจะยกเบ็ดขึ้น
โฮกกกกก!!!
ใบหน้าของอาคิระซีดเผือดเมื่อเหยื่อที่ติดนั้นไม่ใช่ปลาแต่คือเจ้าทะเล ก่อนที่มันจะพุ่งและลากเรือของอาคิระด้วยความเร็ว
"ไอ้เจ้าบ้า! เร็วไปแล้วเฟ้ย!!" อาคิระตวาดพร้อมกับดึงเอ็นจนขาดเจ้าทะเลนั้นหายลงไปในทะเลลึก
"เฮ้อ...เจ้านั่นคิดจะลากฉันลงไปกินในน้ำงั้นหรอ" อาคิระกล่าวพลางล้มตัวลงนั่งก่อนจะควักบุหรี่ขึ้นสูบ
แต่ดวงตาสีแดงต้องชงักเมื่อเห็นเกาะๆนึงตั้งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร
ถ้ามีเกาะแสดงว่าต้องมีที่อยู่อาศัย มีที่อยู่อาศัยต้องมีมนุษย์อยู่ มีมนุษย์อยู่แสดงว่าต้องมีอาหารอยู่ที่นั่นแน่!!
"ย๊ากกกกก!!!!" อาคิระออกแรงพายเรือด้วยดาบคิโยสึมิอย่างสุดกำลังพร้อมตะโกน
"ประกายแสงแห่งโคโนฮะงาคุเระรอฉันอยู่!!!"
ขณะเดียวกัน
"คุณอารอง!" มนุษย์เงือกเพศผู้ที่มีร่างเป็นปลาหมึกวิ่งหน้าตั้งไปทางหัวหนัาของตัวเองพร้อมคาบข่าวสำคัญ
"คนของเราแจ้งว่ามีเรือมายังเกาะโคยามิ!!"
"เรือหรอ? บนเรือมีกี่คน?" มนุษย์เงือกผิวกายสีฟ้าเทาที่มีลักษณะเหมือนปลาฉลามถาม
"คนเดียวครับ! ดูเหมือนมันจะเข้ามาที่นี่โดยไม่รู้ว่าคุณอารองปกครองที่นี่อยู่"
"ฮ่าฮ่าฮ่าๆ ยังมีมนุษย์น่าโง่ยังหลงเหลืออยู่สินะเนี่ย!" อารองกล่าวพร้อมกับหัวเราะร่าก่อนจะยิ้มเหี้ยมเกรียม
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปทักทายแขกของเราหน่อยก็แล้วกัน!"
ตัดมาที่พระเอก(ใช่หรอ?)
อาคิระที่ขึ้นฝั่งมาก็เห็นป่าเบื้องหน้าด้วยสัญชาตญาณไม่รอช้าร่างสูงรีบพุ่งเข้าไปในนั้นก่อนจะเจอไร่ส้มพร้อมกับบ้านเล็กหลังนึง
"ส้ม!! ส้มเยอะเลย!" อาคิระพุ่งไปยังส้มในสวนและสวาปามกินมันอย่างอดอยากโดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งสิ้น
"งั่มๆ หือ? อะไรน่ะ?" ดวงตาสีแดงสังเกตเห็นร่องรอยพื้นดินที่ยุบลงเล็กน้อย
มือบางขุดดินอย่างสงสัยก่อนจะเจอกับกล่องไม้ขนาดใหญ่รอยยิ้มของอาคิระยกสูงขึ้น
"ดูเหมือนฉันจะเจอสมบัติเข้าแล้วสินะ"
อาคิระเปิดมันก่อนจะเจอกับกองเงินกองทองอัญมณีเพชรนิลจินดาต่างๆมากมาย
"ยะฮู้วว!! เจอสมบัติแล้ว! ไม่คิดเลยว่าจะเจอง่ายขนาดนี้ คิฮ่าฮ่าฮ่า~"
เผียะ!!!
ด้วยความดีใจจนเกินเหตุไม่ทันได้ระวังตัวอาคิระจึงถูกไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะจนร่างสูงนั้นล้มลงไปนอนแต่ยังมีสติจึงเหลือบมองศัตรูเล็กน้อย
เดี๋ยวนะ...เอาจริงหรอเนี่ย?! แมวขโมยนามิงั้นแสดงว่าที่นี่คือ...หมู่เกาะชาบอนดี้งั้นหรอ!!?(ไม่ใช่เฟ้ย!)
"ไอ้เจ้าหัวขโมยนี่! กล้าดียังไงมาจะมาขโมยเงินของฉันฮ่ะ!?" เด็กสาวดวงตาสีน้ำตาลผมสีส้มสั้นเสมอหูใบหน้าสวยกล่าวพร้อมถือกระบองไม้ไว้ที่มือซึ่งเป็นอาวุธที่จัดการอีกฝ่ายเมื่อครู่
ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดนะ ถึงสถานการณ์มันอาจจะมองเห็นเป็นแบบนั้นก็เถอะ
นามิเดินเข้ามาใกล้ อาคิระจึงปิดตาก่อนที่เขาจะถูกนำตัวไปไว้ในบ้านและถูกเธอมัดไว้ด้วยเชือก
"นี่! นายน่ะเป็นใคร?"
"...."
"ฉันรู้นะว่านายแกล้งสงบฉันไม่ใช่คนโง่หรอกนะที่สัมผัสร่างกายของมนุษย์แล้วจะไม่รู้สึกน่ะ"
"หึ…" อาคิระหัวเราะในลำคอพลางเปลือกตาจะเปิดเผยให้เห็นถึงนัยน์ตาสีแดงโลหิต
"ถ้าอย่างนั้นเธอก็สัมผัสกับระหว่างขาของฉันสินะ? ว่าไง ใหญ่เต็มมือดีมั้ย?" อาคิระถามพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มและมองนามิด้วยสายตาหื่นกระหาย
"ปากเก่งดีนี่.." นามิเอ่ยก่อนจะเดินไปทางห้องครัวและกลับมาพร้อมกับมีดทำครัว
"แล้วแบบนี้จะยังปากเก่งอยู่รึเปล่า ถ้าฉันจะเฉือนไอ้นั้นของนายน่ะ?" นามิขู่ด้วยเสียงเย็นยะเยือกและรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
"เฮ้ย!? ไม่เอา!! นี่เธอจะบ้าหรอ? ขืนตัดไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก!" อาคิระโวยวายออกไปพร้อมกับพยายามดิ้นเต็มที่
ชิ้ง!!
นามิปามีดทำครัวก่อนจะปักใกล้จุดแพร่พันธุ์ของอาคิระไม่กี่เซนติเมตรดวงตาสีแดงเบิกกว้างพร้อมกับใบหนัาซีดเผือดถึงเขาจะงอกอวัยวะใหม่ได้ก็เถอะแต่แบบนี้มันฆ่าทางอ้อมชัดๆ
"เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้น้องชายนายโดนเจื่อนก็บอกเหตุผลที่นายมาที่เกาะนี้และทำไมต้องขโมยเงินของฉันด้วย"
นามิถามใบหน้าจริงจังอาคิระที่เห็นก็ถอนหายใจก่อนจะเอ่ย
"ได้ แต่มีข้อแม้"
"นายดูเหมือนสถานการณ์ที่จะต่อรองได้งั้นหรอ?" นามิถามพร้อมกับบีบจุดสืบพันธุ์ของอาคิระ
"อ๊ากก!! ยอมแล้วๆๆ"
อาคิระเล่าเรื่องที่เขาโดนเจ้าทะเลลากมาที่ทะเลใกล้ๆเกาะนี้และด้วยความหิวโหยเขาจึงพายเรือมาที่เกาะนี้เพื่อหาอาหารและก็เจอสวนส้มของนามิและบังเอิญเจอสมบัติของเธอ
"งี้เองสินะ บังเอิญงั้นหรอ…" นามิเอ่ยพลางหรี่ตามองก่อนจะถาม
"แล้วนายเป็นใคร?"
"อาคิระเป็นโจรสลัด!"
นามิได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นและสำรวจอาคิระผ่านดวงตาก่อนจะเอ่ย
"แต่นายดูไม่เหมือนโจรสลัดเลยนะ โจรสลัดอะไรพรรคพวกก็ไม่มีเงินติดตัวก็ไม่มี"
"เพราะงั้นบอกมา! นายเป็นใครกันแน่!"
ตึก! ตึก! ตึก! ปัง!
ร่างนึงวิ่งหน้าตาตื่นและเปิดประตูเข้ามานามิและอาคิระหันมองก่อนจะพบเด็กสาวผมสีฟ้าผิวคล้ำใบหนัาสะสวย
นามิเมื่อเห็นก็ถามนาจิโกะพี่สาวทันที
"นาจิโกะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?"
นาจิโกะที่ร่างกายเหนื่อยหอบก็พูดขึ้น
"นามิ พวกอารองเข้ามาในเขตสวนบ้านเรา!"
"ว่าไงนะ!? ทำไมล่ะ?" นามิได้ยินก็หน้าซีดเผือด
"ดูเหมือนมันกำลังตามคนแปลกหน้าที่ขึ้นมาบนเกาะโคยามิน่ะ"
"นามิ เธออยู่รึเปล่า…!"
อารองพูดขึ้นทำให้ทั้งสองใบหน้าซีดนามิหันไปพูดกับอาคิระ
"นายอยู่ที่นี่อย่าไปไหนนะ!"
ก่อนที่นามิจะหันไปพูดกับนาจิโกะและวิ่งออกไป
"เดี๋ยวฉันไปถามมันเอง เธอช่วยเฝ้าเจ้านี่ไว้นะ"
อาคิระมองร่างที่วิ่งออกไปก่อนที่ดวงตาสีแดงจะเหลือบไปทางเด็กสาวที่อายุเท่ากันและถามด้วยรอยยิ้มระรื่น
"นี่เธอพอจะมีอาหารรึเปล่า? ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ!"
"นี่ไม่ใช่เวลามากินหรอกนะ!" นาจิโกะเอ่ยด้วยใบหน้าตื่น
"งั้นเวลานอนงั้นหรอ? งั้นราตรีสวัสดิ์นะ" อาคิระกล่าวก่อนจะปิดตานอนกรน
"นี่ก็ไม่ใช่เวลานอนเหมือนกัน ดูเหมือนพวกมันกำลังตามหานายอยู่ นายอยู่เฉยๆดีกว่านะพวกมันไม่กล้ามาค้นในบ้านหรอก"
"แล้วพวกที่อยู่ข้างนอกนั่นเป็นใครงั้นหรอ?"
"พวกมันเป็นกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกของอารองเจ้าพวกนั้นร้ายกาจมากพวกเราบนเกาะโคยามิต่างหวาดกลัวพวกมัน"
นาจิโกะเล่าถึงความเก่งกาจและโหดร้ายของกลุ่มโจรสลัดอารองอาคิระได้ยินก็ยิ้มมุมปาก
"แล้วเธอแน่ใจหรอว่ามันจะไม่เข้ามาค้นในบ้านนี้น่ะ?"
ตัดมาทางนามิ
"อารอง! นายมาที่นี่ทำไม?" นามิเดินเข้ามาถามด้วยใบหน้าขุ่นเคือง
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้มาหาเธอ" อารองเอ่ยก่อนจะถามพลางหรี่สายตาจับผิด
"แล้วเธอเจอมนุษย์ที่ขึ้นมาบนเกาะนี่รึเปล่า?"
"หึ ไม่มีมนุษย์คนไหนกล้าขึ้นมาบนเกาะนี้หรอกนะ" นามิตอบพร้อมรอยยิ้มแสยะ
"คุณอารองครับ! เจอเรือเล็กลำนึงด้วยครับ!"
!?
นามิเบิกตากว้างก่อนที่รอยยิ้มแหลมคมของอารองจะแสยะขึ้น
"ดูเหมือนจะมีคนกล้านะ เรือนั้นมันมาอยู่ในเขตบ้านเธอ เธอไม่รู้จริงๆหรอ?"
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น! นายคิดว่าฉันโกหกหรอ!" นามิตวาดออกไป
"ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า? โกรธอะไรงั้นหรอ? หรือมีอะไรปิดบังฉันล่ะ?"
"พวกแกไปค้นในบ้าน!"
อารองออกคำสั่งเหล่าลูกสมุนก็ไปค้นในบ้านทันทีนามิดวงตาสั่นไหวก่อนที่ลูกน้องจะเดินออกมาและบอกข่าว
"คุณอารองครับ ไม่มีใครเลยครับ!"
นามิโล่งอกในใจก่อนจะหันไปตวาดอารองและไล่มันไปทันที
"พอใจแล้วใช่มั้ย? ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ไสหัวไปซักที!"
"ไม่หรอกเธอคงจะไม่ลืมสินะว่าวันนี้เธอต้องเขียนแผนที่ให้กับกลุ่มของฉันน่ะ"
นามิดวงตาโตเมื่อนึกได้ก่อนที่อารองจะกล่าวไปยังลูกน้อง
"ออกตามหาเจ้ามนุษย์นั้นจนกว่าจะพบ!"
ออกคำสั่งเสร็จอารองก็เดินออกไปพร้อมกับนามิที่เหลียวหลังมองในบ้านอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินตามอารองกลับไปที่อารองปาร์ค
อีกด้านนึง ในป่ารกร้างใกล้ๆ
"ดูเหมือนมันกำลังตามหาตัวฉันสินะ" อาคิระเอ่ยพลางแอบมองพวกมนุษย์เงือกกำลังออกค้นหาตามคำสั่งของอารอง
"ใช่ ฉันว่านายรีบออกจากเกาะนี้ดีกว่า" นาจิโกะเอ่ยจริงจังก่อนที่เธอจะใบหน้าแดงเมื่ออีกฝ่ายลูบคลำหนัาอกของเธอ
"นี่นายทำอะไรน่ะ?!"
"ไม่เอาน่าสถานการณ์แบบนี้น่าตื่นเต้นดีนะ ไม่คิดงั้นหรอ?" อาคิระเอ่ยพร้อมขยับหน้าเข้าไปใกลัและเลียหูของเธอ
"อ๊า! ยะ...หยุดสิเดี๋ยวพวกมันก็เจอหรอก"
"หึหึ น่ารักจริงเชียว เอาล่ะบอกมาที่ตั้งของอารองปารค์อยู่ไหน?" อาคิระถามใบหน้าพลางเม็มใบหูของนาจิโกะ
"นะ...นายจะ...ไปที่นั่นหรอ?" นาจิโกะถามพลางเสียงอ่อน
"เธอคิดว่าฉันจะโดนปลาพวกนัันฆ่างั้นหรอ?"
"นายดูถูกพลังของมนุษย์เงือกเกินไปนะ"
อาคิระยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืนจากพุ่มไม้ในป่าและตะโกนออกไป
"เฮ้ย!! ไอ้ปลาเน่าฉันอยู่นี่!!!"
พวกมนุษย์เงือกต่างหันไปตามเสียงก่อนจะพบเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีแดงโลหิต นาจิโกะเบิกตากว้างก่อนจะหันไปพูดกับอาคิระ
"หนีเร็วเข้า! เดี๋ยวฉันถ่วงเวลาให้!"
"เจอแล้ว!! จับตัวมันไปให้คุณอารอง!!"
เหล่ามนุษย์เงือกวิ่งกรูกันเข้ามาอาคิระแสยะยิ้มก่อนจะชักดาบคิโยสึมิออกจากฝัก
"มาเป็นอาหารให้ฉันซะ!" อาคิระคำรามก่อนจะเหวี่ยงดาบไปทางพวกมัน แรงลมพุ่งไปทางเหล่ามนุษย์เงือกเชือดเฉือนศีรษะของพวกมันเป็นชิ้นๆ
ฉัวะ! ฉัวะ!!
"นี่มันอะไร--"
ฉูดดดด!!!!
ศีรษะของพวกมันขาดออกจากลำตัวพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูดออกมาย้อมสวนส้มให้กลายเป็นโลหิต
"สงสัยอาหารกลางวันของฉันคงเป็นซาชิมิตากแห้งแหง่ๆ คิฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ"
นาจิโกะมองไปทางลูกสมุนของอารองที่โดนตัดหัวนับสิบคน โดยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของชายที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยสีหน้าร่าเริงสดใส เธอแทบอยากจะเป็นลมเมื่อเห็นฉากนี้แต่เขากับหัวเราะเหมือนกับเป็นเรื่องปกติ
"เจ้าโรคจิตนี่เป็นใครกันแน่?"
✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤
ขออธิบายก่อนนะครับ เรื่องนี้ไม่น่ามีคู่ อาคิระก็แค่มีความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนกับตัวละครหญิงเท่านั้น เพราะตัวละครอย่างอาคิระไม่ชอบมีความสัมพันธ์แบบผูดมัด เป็นคนที่อยากจะทำอะไรก็ทำ อยากซั่มใครก็ซั่ม รีดเดอร์อาจไม่ชอบแนวแบบนี้นะครับ แต่ส่วนตัวผมชอบแนว NTR มากๆเลยล่ะ
บอกตามตรงคุยกันแบบเปิดเผยเลย โดจินที่ไม่มีฉากข่มขืนผมไม่อ่าน! ถ้าอ่านแนวอื่นผมจะไม่มีอารมณ์ สาเหตุเริ่มมาจากมังงะเรื่อง DEAD TUBE ที่โหดมากๆและปวดตับสุดๆ ถ้าตับเลเวลน้อยอ่านเรื่องนี้อาจเสียหายได้ เพราะผมอ่านเรื่องนี้ตอนประถม แล้วคุณล่ะชอบโดจินแนวไหนกัน?(มันใช่เรื่องที่จะพูดหรออออ!!!)
โอเคออกประเด็นไปมากล่ะ แล้วก็ไม่ต้องห่วงครับฉากสำคัญอย่างการต่อสู้เนี่ยอาคิระจะมีเยอะกว่าตอนหม้อหญิงแน่ ส่วนใครที่ชอบแบบตู้มต้าม! เมื่อไหร่จะบวกกันซักที ก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำใหัผิดหวังกันนะครับ ฟิคนึ้ส่วนมากฉากพูดสนทนาจะเยอะกว่าฉากต่อสู้น่ะครับ
ผมไม่รู้ว่าฟิควันพีชควรจะเขียนยังไงเพราะไม่เคยอ่านของท่านอื่นเลยจะพยายามเขียนตามสไตล์ของผมก็แล้วกันนะ
อัปตอนนี้ 18:00 น. แต่กลับมาแก้ว่าผมไม่ได้ชอบแนวNTRเพียงอย่างเดียวแต่ชอบแนวRAPEด้วยที่ไม่เขียนไปด้วยในตอนแรกนั้นเพราะคิดว่าเหมือนกัน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

ปล.มันต้องมีสักวันอากิระโดนฆ่าเพราะผญ.
ผมชอบพระเอกNTRแค่นั้นถ้าลุงมาNTRผมร้องเลยนะ;-;)
ช่วงท้ายของตอนนี้เเรหๆก็ปกติที่กล่าวถึงนิสัยของตัวละครที่ถ้าว่าตรงๆก็คือ รักสนุกเเต่ไม่ผูกพัน เเบบนั้นเลยคือมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตเเต่ก็ไม่ผูกพันอะไรเอาง่านๆก็ความสัมพันธ์เเบบข้ามคืนนั่นเอง เเต่อหลังจากบอกนิสัยพระเอกก็กลายเป็นการบอกเเนวโดจินที่ตัวเองชอบอ่านซะงั้นเเถมยังกล้าถ่าคนอ่านว่าชอบเเนวไหนอีกช่างกล้านักละ