ตอนที่ 14 : ตอนที่ 10 : เมืองแห่งการเริ่มต้นและจุดจบ
ตอนที่ 10 : เมืองแห่งการเริ่มต้นและจุดจบ
"ฉันว่านายคงพร้อมแล้ว" ดราก้อนเอ่ยและมองเด็กหนุ่มด้วยแววตามั่นใจ
"ไม่อะ ไม่พร้อมสุดๆ" อาคิระกล่าวทันทีพร้อมส่ายหัวไปมาเหมือนสุนัข
พรึ่บ!
ทันใดนั้นก็มีฝูงอีกาบินเข้ามาในห้องบัญชาการใหญ่ก่อนที่พวกมันจะรวมร่างเป็นชายสูงคนนึงมีศีรษะล้านซึ่งสวมหน้ากากหมอโรคระบาดครึ่งหนึ่งบนใบหน้า และสวมเสื้อคลุมขนนกสีเข้มเปิด กางเกงสีเข้มกับผ้าคาดเอวรอบคอเครื่องแต่งกายโดยรวมของทำให้ชายคนนีัมีรูปแบบและรูปร่างหน้าตาเหมือนกา
ชายคนนั้นมองอาคิระด้วยสายตาสมเพชและเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสาร
"ลำบากน่าดูเลยนิ อาคิระ ฉันได้ข่าวแล้วนะ"
"อ้อหรองั้นนายกลับมาทำไม? กลับมาให้ฉันฆ่างั้นหรอ?"
อาคิระเอ่ยพร้อมชูนิ้วกลางใส่ด้วยใบหน้ายิ้มกวนๆ แต่คาราสึส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะบอกเหตุผล
"ฉันมาเพื่อรับนาย"
"หา? ไปไหน?" อาคิระมึนๆงงๆเมื่อได้ยิน
ดราก้อนที่เห็นอีกฝ่ายสับสนจึงได้อธิบายกับเขา
"ถ้าเกิดอยู่ๆนายมาโผล่ที่ทะเลในแกรนไลน์โดยไร้ชื่อและมีเรือพร้อม นายคิดว่ามันจะเป็นผลดีหรือผลร้ายกันล่ะ?"
อาคิระที่ได้ยินก็เอามือกุมคางก่อนจะพยักหน้ารู้เรื่องและกล่าว
"ถ้าเกิดมีการปรากฏตัวโดยฉับพลันของโจรสลัดไร้ชื่อ ไม่มีคน ไม่มีกลุ่ม และถ้าเกิดอยู่ๆก็มีชื่อขึ้น คุณกลัวว่าพวกรัฐบาลโลกจะสงสัยงั้นหรอ ว่าผมเป็นคนของกองทัพปฏิวัติ คุณเนี่ย...รอบคอบ หรือ ขี้กังวลกันแน่นะ?"
"หึ เอาเถอะถ้าเกิดนายพร้อมแล้วนายสามารถไปได้เลยเอายังไง?"
"การผจญภัยเริ่มขึ้นแล้ว" อาคิระยิ้มกว้างและแสดงสีหน้าร่าเริงเป็นเชิงบอกว่าพร้อมสุดๆ
"ฉันยังไม่พร้อม" อาคิระหันไปพูดหน้าตายกับดราก้อน
"เฮ้อ...ทำไม? มีอะไรอีกหรือ? หื้ม?" ดราก้อนรู้สึกงงเล็กน้อยเมื่อเห็นมองมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาหาตัวเอง
"ตาแก่อย่าลืมสิ ล็อคโพสน่ะ ของแบบนั้นไม่ได้หาได้ง่ายๆในเขตทะเลอิสท์บูลหรอกนะ แลัวก็เงินด้วยคงจะไม่ให้ฉันไปหาเองใช่มั้ย?"
ล็อกโพส เป็นอุปกรณ์นำทางในทะเลคล้ายกับเข็มทิศ จำเป็นต้องใช้เดินเรือในแกรนด์ไลน์
ณ.เหนือน่านฟ้า (แกรนด์ไลน์)
อาคิระหน้าตาบูดเป็นตูดลิงถึงเขาจะได้ล็อกโพสแต่เงินนั้นดราก้อนให้ไปหาเอาเองเพราะไม่มีให้กับเขา
"เชอะ!! ตาลุงนั้นถ้าไม่ติดว่าเป็นพ่อของพระเอกและเป็นหัวหน้าฉันล่ะก็ ฉันฆ่าไปนานแล้ว!!"
คาราสึได้ยินก็มองอีกฝ่ายด้วยความสังเวชและเอ่ยขึ้น
"นายก็พยายามฆ่าเขาตลอดนั่นแหละ แล้วทำได้รึเปล่าล่ะ? หัดสงบเสงี่ยมเหมือนน้องชายของเจ้าซักบ้าง"
"ว่าไงนะเจ้าอีกาบ้า!! เป็นยานพาหนะของฉันแท้ๆก็เงียบๆสิ! เดี๋ยวพ่อก็จับปิ้งย่างซะนี่!!"
อาคิระโวยวายพร้อมกับกระทืบเท้าลงบนหลังของคาราสึซึ่งเจ้าตัวที่โดนก็กลอกตามองบนทันที
เฮ้อ...ถ้าเป็นแบบนี้ก็มีแต่ต้องไปสร้างชื่อในเขตทะเลอิสท์บูลก่อนสินะแล้วก็ปล้นเงินของโจรสลัดซักกลุ่มมาซื้อเรือซักลำ แล้วก็เข้าแกรนด์ไลน์
ณ. ลองค์ทาวน์ เมืองแห่งการเริ่มต้นและจุดจบ ที่ได้ชื่อนี้เพราะเจ้าแห่งโจรสลัดเกิดที่นี่และได้ตายลงที่นี่
อาคิระยืดเส้นยืดสายเมื่อลงมาถึงพื้นในตรอกแห่งนึงของเมืองก่อนจะหันกลับไปมองคาราสึ
"ว่าไง? อยากเป็นลูกเรือของฉันมั้ยคาราสึคุง?"
"ฝันไปเถอะ!!" คาราสึพูดเสียงเข้มและเปลี่ยนร่างกายเป็นฝูงอีกา
"เอ๋? จะไปแล้วหรอ?" อาคิระรู้สึกเหงาทันทีเมื่อต้องอยู่คนเดียว
"ที่เมืองนี้มีศูยน์ของกองทัพเรือตั้งอยู่ คนอย่างพวกเราไม่ควรอยู่ที่นี่นานนักหรอกนะ โชคดีนะ อาคิระ หวังว่าจะได้รับข่าวดี"
คาราสึเอ่ยก่อนจะบินจากไปอาคิระโบกมือก่อนจะยกดาบคิโยสึมิพาดบ่า
"ไปกันเถอะคู่หู"
ถึงดราก้อนจะไม่ได้ให้เงินฉัน แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
อาคิระโยนกระเป๋าเงินสีดำเล่นไปมาโดยเขายืมคาราสึมา(ขโมย) เพียงเท่านี้เขาก็สามารถเดินทางต่อได้แล้ว
เด็กหนุ่มเดินทางไปยังอู่ต่อเรือเพื่อซื้อเรือสำหรับเดินทางแต่ดวงตาสีแดงโลหิตก็สวนเข้ากับกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนึงกำลังข่มเหงชายแก่ที่เป็นเจ้าของอู่ต่อเรืออยู่
"ส่งเรือของแกมาซะ!! รู้ไหมข้าเป็นใคร! ข้าคือดอนครีกโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิสท์บูล ถ้าไม่อยากโดนถล่มร้านก็ส่งเรือมาให้ซะดีๆ" ดอนครีกขู่ไปทางเจ้าของร้าน
"โอ๊ย...อย่าทำอะไรหมู่เฮาเลย ฉันแก่มากแล้ว" ชายแก่กล่าวอย่างเบาบางเพราะด้วยวัยที่มากแล้ว
"นี่ ปู่ฉันขอซื้อเรือลำนึงสิ" อาคิระเอ่ยไปทางเจ้าของร้าน
"หือ…!!" ดอนครีกและลูกเรือกว่าร้อยคนต่างหันไปมองอาคิระ
"ได้ไหมปู่?" อาคิระถามซ้ำ
ดอนครีกที่เห็นก็เลือดขึ้นหน้าและผลักเจ้าของร้านก่อนที่ชายแก่จะวิ่งหนีหายไป
"เฮ้ย!! แกไม่กลัวฉันผู้นี้งั้นหรอ!? ข้าคือโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่---"
"ก็มีแค่พวกไม่ใช่หรอ?" อาคิระสวนกลับไม่ต้องรอใหัอีกฝ่ายพูดจบ
"ว่ายังไงนะ??" ดอนครีกเขม็งตามองใส่ขณะเดียวกันลูกเรือของมันก็มองอาคิระด้วยสายตาเหยียดหยัน
"เจ้าหมอนั่นตายแน่ๆ ไปพูดหยามกัปตันแบบนั้น"
"ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้แกรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉัน!!!"
ดอนครีกตวาดอย่างเกรี้ยวกราดและงัดอาวุธยุทโธปกรณ์ออกมาจากชุดเกาะสีเหลืองทองก่อนจะยิงทุกสิ่งใส่ร่างตรงหน้า
ตู้มม!! บึ้มม!! ตั้มม!!
ดอนครีกและลูกเรือยิ้มให้กับชัยชนะก่อนจะชงักเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนอยู่ที่เดิมและไร้รอยขีดข่วน
"นี่มันอะไรกัน?"
"มันไร้รอยขีดข่วน?"
"ทั้งๆที่โดนไปขนาดนั้นนี่นะ!?"
พวกลูกเรือของมันต่างตกตะลึงกันก่อนที่อาคิระจะยกดาบขึ้นพาดบ่าและพูดเยาะเย้ย
"นี่หรือความแข็งแกร่งของโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุดในน่านน้ำอิสท์บูลขืนเอาไปเล่าให้ลูกหลานฟังคงโดนหัวเราะเยาะน่าดู"
"แปลกใจจังทำไมทหารเรือถึงยังไม่มา คงไม่ใช่ว่ามาตอนฉันจัดการเจ้าพวกนี้ได้หรอกใช่มั้ย?" อาคิระพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย
"หน่อยแน่! ฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง!!"
"ย๊ากกกก!!"
ดอนครีกคำรามและพุ่งเข้ามา อาคิระหรี่ตามองก่อนจะเอื้อมมือไปจับใบหนัาของดอนครีกก่อนจะบีบมัน
กร๊อบ!!
กระโหลกศรีษะแตกละเอียดใบหน้าของดอนครีกดำเขียวก่อนที่อาคิระจะปล่อยมือ
ตุบ!
เหล่าลูกเรือของดอนครีกที่เห็นกัปตันของตัวเองเสียท่าไปก็ใบหน้าซีดเผือด
"กัปตัน?....ไม่จริงน่ากัปตันตายแล้ว?"
"หยุดนะเจ้าพวกโจรสลัดชั่ว!!!"
เพียงอึดใจเดียวเหล่าทหารเรือชั้นฝึกหัดก็วิ่งกรูกันเข้ามาอาคิระไม่รอช้ารีบวิ่งหายไปทันทีพร้อมกับบ่นในใจ
ไอ้บ้าเอ้ย! เป็นแบบนี้ซักทุกทีสิน่า!
ฉวิ้ง!!
อาคิระเอียงตัวหลบดาบที่ฟาดจากตรอกก่อนจะกระโดดถอยหลังตั้งหลัก
ก่อนที่จะมีเด็กสาวชั้นทหารเรือฝึกหัดเดินออกมาจากตรอกดวงตาสีน้ำตาลเข้มผมสั้นระหว่างบ่าสีดำสวมแว่นสีเหลี่ยมกอบสีแดง
คุอินะ? ไม่หรอกยัยนั่นตายแล้ว งั้นทาชิงิสินะดูเหมือนตอนนี้จะยังเป็นทหารเรือฝึกหัดอยู่เลยสินะ ไม่เหมือนตอนที่ลูฟี่ออกทะเล
"ฉันจะจับนาย! ไอ้เจ้าโจรสลัด!!"
ทาชิงิพุ่งเข้ามาพร้อมง้างดาบอาคิระที่เห็นก็ใช้ดาบคิโยสึมิที่ยังอยู่ในฝักดันไว้
"ฉันไม่เถียงหรอกนะว่าเป็นโจรสลัดเพราะฉันเป็นจริงๆ แต่ยังไงก็เถอะ ไว้พบกันใหม่นะ"
อาคิระกล่าวพร้อมยิ้มหวานและยื่นมือไปจับหน้าอกพร้อมขยำทาชิงิหน้าขึ้นสีก่อนที่เธอจะโดนชิงแว่นตาไป
"หน่อย! ทำกันได้นะ! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!!" ทาชิงิพูดด้วยใบหน้าแดงเชิงโกรธและเขิน
"อยากได้หรอถอดเสื้อผ้าออกสิแล้วจะให้" อาคิระพูดล้อหยอกพร้อมรอยยิ้มกะล่อน
"โจรสลัดชั่ว!" ทาชิงิกัดฟัน
"คิฮ่าฮ่า~ เอาเถอะฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกเดี๋ยวกองทัพเรือจะแห่กันมา แล้วเจอกันนะยัยเปิ่น คิฮ่าฮ่าฮ่า~" อาคิระเอ่ยพร้อมโยนแว่นตาทิ้งลงพื้นพลางหัวเราะชอบใจก่อนจะใช้เดินชมจันท์กระโดดหนีออกไป
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ขยำเลยเหรอ มันยิ่งกว่าจับอีกนะ
เอาตรงๆนะ ฮาเร็มใช่ไหม