【 FIC ONE PIECE 】: ขอโทษครับที่ผมฆ่าไม่ตาย

ตอนที่ 10 : บทที่ 7 : แพ้ราบคาบ [ Re ]

บทที่ 7 : แพ้ราบคาบ [ Re ]

      "เร้าใจกันหน่อย!"

      อาคิระพุ่งตัวไปทางชายตรงหน้าพร้อมกับง้างดาบดราก้อนที่เห็นจึงจะเอียงตัวหลบแต่ก็ต้องชงักเมื่อร่างเล็กเบื้องหน้านั้นหายไป

      ร่างของเด็กผู้ชายเรือนผมยาวสีดำอยู่ข้างหลังอีกฝ่ายพร้อมกับฟาดดาบออกไป

     ผัวะ!! ตู้มมม!!!

     กำปั้นของคนตรงหน้าซัดเข้าที่ใบหน้าของเขาก่อนที่ร่างของอาคิระจะกระเด็นไปชนกับซากปรักหักพัง

     อาคิระพยุงตัวเองลุกขื้นยืนพลางมือบางค่อยๆเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปากที่นุ่มนวลก่อนที่จะกระชับดาบในมือแน่นและเดินออกจากซากปรักหักพัง

      ดราก้อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายที่ดูไม่บาดเจ็บก็ยิ้มมุมปากเหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ เด็กตรงหน้านั้นมีพลังของผลปีศาจที่สามารถรักษาฟื้นฟูร่างกายของตัวเองได้ ซึ่งนั้นก็หมายความว่าเขาสามารถจัดการเด็กตรงหน้าได้แบบไม่ต้องห่วงความปลอดภัยของอีกฝ่าย

      "ฉันเอาจริงแล้วนะคราวนี้น่ะ" ดราก้อนเอ่ยพลางหรี่ตามองและแสดงสีหน้าจริงจัง

      "เออ ฉันก็เหมือนกัน" อาคิระพูดเสียงเย็นชาพลางยกดาบสูงเหนือศีรษะก่อนจะฟาดดาบออกไปด้วยความรวดเร็ว

     "ดาบวายุ!!"

      ลมที่มีความคมเหมือนใบมีดขนาดใหญ่พุ่งออกมาดราก้อนใช้วิชาโซลเคลื่อนย้ายตัวเองไปข้างหลังของอีกฝ่าย 

      ฟึ่บ เพล้ง!!

      อาคิระยกดาบขึ้นมาป้องกันหมัดของดราก้อนที่มาจากข้างหลังก่อนที่เขาจะเสริมฮาคิเกราะเข้าไปในใบดาบ นั่นเป็นสิ่งที่เกินการคาดเดาของดราก้อนไป 

     เด็กชายร่างเล็กกระหน่ำฟันดาบไปยังคนตรงหนัาแต่ดราก้อนก็สามารถหลบหลีกมันได้อย่างรวดเร็ว อาคิระเมื่อเห็นจึงใช้วิชาโซลเคลื่อนย้ายร่างมาอยู่ข้างหลังของอีกฝ่ายและฟาดดาบใส่

     เคล้ง!!

      ดราก้อนรับคมดาบของอีกฝ่ายด้วยแขนข้างเดียวเป็นจังหวะที่มืออีกข้างจะอยู่ตรงหน้าอกของอาคิระ

     "กรงเล็บมังกร"

      ปัง!!!!

      อาคิระกระอักเลือดจำนวนมากออกมาเขารู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองฉีกออกเป็นชิ้นๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้รู้สึกมาก่อนในชีวิตพลางร่างเล็กจะกระเด็นออกไปไกลและกระแทกเข้ากับซากตึกพร้อมสภาพที่นอนไร้สติ

      ดราก้อนมองเด็กตรงหนัาพร้อมรอยยิ้มมุมปากพลางจะเดินไปอุ้มร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่าก่อนจะเดินออกจากเมืองชั้นในของอณาจักรโกอา

      "อพยพคนมาหมดแล้วใช่มั้ย?" อีวานคอฟกระเทยใบหนัาใหญ่ตำแหน่งเจ้าหน้าที่ในกองทัพคณะปฏิวัติถามสมาชิกคนอื่น

      "เรียบร้อยแล้วครับ" 

       สมาชิกคนนึงรายงานเขาจึงพยักหน้าและกำลังจะออกคำสั่งให้แล่นเรือแต่ก็ต้องหยุดชงักเมื่อเห็นร่างคุ้นตาในชุดเสื้อคลุมสีดำเหลือบเขียวเดินมาทางพวกเขา

       "ดราก้อนรีบขึ้นมาเร็วเข้าเรากำลังจะไปกันแล้ว!" อีวานคอฟตะโกนไปยังร่างที่ยืนนิ่งอยู่นอกเรือก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นในมือของเพื่อนอุ้มสิ่งมีชีวิตบางอย่าง

      "นั่นอะไรน่ะ?"

       ฟึ่บ! ดราก้อนโยนร่างเล็กใหัอีวานคอฟเขาก็รีบรับร่างนั้นโดยทันทีถึงแม้จะงงๆอยู่ก็ตามก่อนที่เสียงของอีกฝ่ายจะเอ่ยขึ้น

      "ไปรอฉันที่ชิโมสึกิ ฉันยังมีบางสิ่งที่ยังต้องทำ"

      "ดะ..ได้! แต่เด็กคนนี้เป็นใคร?"

       "ก็ต้องรอดูว่าเขาจะเป็นแสงแห่งความหวังในการเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้หรือว่าเขาจะเป็นความมืดที่ทำลายล้างโลกใบนี้" 

       ดราก้อนตอบอีกฝ่ายด้วยคำพูดปริศนาพรัอมกับจะเดินหายไปพร้อมกับสายลมอีวานคอฟรู้สึกสงสัยในคำพูดของอีกฝ่ายพลางมองไปยังเด็กผู้ชายร่างเล็กในมือของเธอ

      หลายชั่วโมงต่อมา

      ดวงตาสีแดงค่อยๆเปิดขึ้นพลางจะเอามือทาบอกตัวเองนั่นเป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดตั้งแต่ที่เขาเคยเจอมาตอนมายังโลกใบนี้รอยยิ้มมุมปากค่อยๆยกขึ้น

     "น่าสนุกดีนี่หว่า"

      ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับพยุงลุกขึ้นนั่งพลางหันมองรอบตัวตอนนี้สถานที่ที่เขาอยู่มันช่างไม่คุ้นตาเป็นห้องไม้กว้างที่มีเตียงนอนหลายเตียงตั้งอยู่เขาลุกออกจากเตียงนอนและเดินเปิดประตูออกไป

     "ตื่นแล้วหรอจ้ะ?"

      "ว๊ากกกก!!"

       อาคิระร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้ชายใบหน้าใหญ่แต่งตัวเป็นกระเทยปรากฏตรงหน้าอย่างกระทันหัน

       "ทำไมถึงต้องแสดงท่าทีแบบนั้นด้วยฉันมีอะไรผิดปกติหรอ?" อีวานคอฟถามพลางจับใบหน้าที่ใหญ่โตของตัวเองอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยต่อ"เออจริงสิหนุ่มน้อยว่างรึเปล่า?"

      "ไม่อ้ะ ดาบฉันอยู่ไหน?" อาคิระถามทันทีพลางหันมองรอบห้อง

      "ดาบ? อ๋อเล่มนี้สินะ?" 

      อีวานคอฟถามพร้อมโชว์ดาบญี่ปุ่นฝักสีแดงขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างเล็กก็คว้ามันมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเอามาพาดบ่า

       "มันเป็นของเธออยู่แล้วนี่นา ดีล่ะไหนๆเธอก็ตื่นแล้วขึ้นไปบนเกาะกับฉันหน่อย ฉันต้องไปขอเสบียงจากสำนักดาบเขา"

       อีวานคอฟกล่าวขึ้นอาคิระได้ยินก็ขมวดคิ้วและถามทันที"สำนักดาบชิโมสึกิงั้นหรอ?"

      "ใช่ ตอนนี้เรายังอยู่ในอณาจักรโกอาหมู่บ้านชิโมสึกิ เรามาเพื่อขอเสบียงเขาเพิ่มเพราะผู้คนที่เราอพยพมาจากเกรย์เทอร์มินัลมีเยอะกว่าที่คิด"

      อีวานคอฟตอบคำถามอีกฝ่ายก่อนที่เด็กชายร่างเล็กเรือนผมสีดำยาวนัยน์ตาสีแดงจะแสดงแววตาหดหู่และถอนหายใจพร้อมสบท

      "แม่งเอ้ยนี่ฉันทำงานพลาดหรอเนี่ย ป่านนี้เจ้ามังกรฟ้านั่นคงไปถึงที่นั่นแล้วล่ะ"

      "มังกรฟ้า?! นี่เธอที่พูดเมื้อกี้..." กระเทยใบหน้าใหญ่คะยั้นคะยอถามอีกฝ่ายทันที

      อาคิระเมินอีวานคอฟและก้าวเท้าเดินไปมองสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านชิโมสึกิตรงหน้าก่อนที่เขาจะยิ้มบางๆออกมา

      "สงบสุขดีจังแฮะที่นี่" เสียงที่เอ่ยดูผ่อนคลายแต่ก็ปนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สบายใจ

      "เอส ลูฟี่ ขอโทษนะที่ไม่ได้ล่ำลานายสองคน หวังว่าสักวันเราต้องเจอกันแน่นอน ที่ไหนซักแห่งบนผืนทะเลที่กว้างใหญ่ของโลกใบนี้"

      อาคิระกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มฉีกกว้างและความรู้สึกมุ่งมาดคิดว่าอนาคตพวกเขาจะต้องได้เจอกันอย่างแน่นอน และกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

      "เจ้าเด็กบ้ารีบตามมาได้แล้วยืนรำพึงรำพันอะไรอยู่ได้?" อีวานคอฟกล่าวไปทางร่างที่ยืนยิ้มอยู่บนเรือขณะที่ร่างของเขายืนอยู่บนแผ่นดินของหมู่บ้านชิโมสึกิ

      "เดี๋ยวสิคนเพิ่งฟื้นมาถึงก็ใช้งานเลย หน้าใหญ่ไม่พอใจยังเหมือนยักษ์อีกด้วยนะนายเนี่ย" อาคิระเอ่ยพลางยักไหล่สองข้างพร้อมยิ้มล้อเลียนอีกฝ่าย

      "ว่าใครใจยักษ์ยะ!!"

      เด็กชายเรือนผมสีดำยาวอมยิ้มออกมาพลางทั้งสองจะเดินเข้าไปในโรงฝึกอิชินณ.หมู่บ้านชิโมสึกิอีวานคอฟเข้าไปเจรจากับเจ้าของโรงฝึกที่มีใบหน้ายิ้มตลอดเวลา

      อาคิระที่ได้แต่มองก็กวาดสายตามองบรรยากาศของโรงฝึกแห่งนี้ด้วยสายตาเรียบนิ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่สัมผัสถึงผู้แข็งแกร่งได้เลยจากที่นี่

      "หาว~" อาคิระอ้าปากหาวออกมาอย่างเบื่อๆพลางยืดแขนขึ้นสูงเผื่อคลายกล้ามเนื้อ

      อิชิน โคจิโร่ เจ้าของโรงฝึกแสดงสีหนัาตกใจเมื่อเห็นดาบในมือของเด็กชายร่างเล็กก่อนจะเอ่ยออกไป

      "นี่เธอดาบนั้น…?!"

      ลูกศิษย์ในสำนักต่างหันไปมองอาจารย์เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงที่ดูตื่นตระหนกจากเขาไม่เว้นแม้แต่คุอินะเด็กสาวผมสั้นสีดำที่กำลังฝึกดาบยังต้องชงัก

      "ฮ้ะๆ มีอะไร?" อาคิระขยี้ตาพร้อมถามออกไปอย่างงัวเงียเพราะเริ่มง่วง

     "ดาบอสูรคิโยสึมิ 1 ใน 21 ดาบชั้นยอด" 

     "เห~ดาบนี้ดีขนาดนั้นเลยหรอ" อาคิระถามกลับพร้อมกับมองดาบในมือด้วยแววตาแปลกใจ

      "ไม่ดีเลยซักนิด ดาบอสูรคิโยสึมิ มันเป็นดาบอาถรรพ์" 

      หลังจากที่โคจิโร่บอกทุกคนในโรงฝึกก็ต่างฮือฮาขึ้นมาซึ่งอีวานคอฟที่ได้ยินก็หันมองรอบอย่างมึนงง

      "ดาบอาถรรพ์?" อีวานคอฟเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

      "ดาบอาถรรพ์ ผู้ถือครองมันจะต้องตายอย่างเวทนา แต่คิโยมิสึแตกต่างออกไป มันจะสูบพลังชีวิตของตัวผู้ใช้ และจะค่อยๆเปลี่ยนตัวของผู้ใช้เป็นอสูรกายทั้งร่างกายและจิตใจ เป็นดาบที่ช่างตีดาบตระกูลคะชูสร้างขึ้นก่อนที่ตระกูลจะล้มสลายไป เล่ากันว่าวิญญาณของคิโยมิสึที่เป็นช่างตีดาบเล่มนั้นเข้าไปสิงสู่ เพราะงั้นดาบนี้มันถึงได้อันตรายมาก ทางที่ดีฉันว่าเธอไม่ควรจะใช้มันนะ"

     โคจิโร่เตือนออกไปด้วยใบหน้าจริงจังทุกคนในโรงฝึกเมื่อได้ยินก็ฮือฮาอีกครั้ง อีวานคอฟรีบพุ่งไปเอ่ยกับร่างเล็กทันที

     "ถ้าเป็นจริงเธอก็ควรทิ้งมันไปนะ!"

      "เห~น่าสนใจกว่าที่คิดแฮะนายเนี่ย" อาคิระเอ่ยพร้อมยิ้มมุมปากไปยังดาบในมือก่อนจะกล่าวต่อ"เปลี่ยนตัวของผู้ใช้เป็นอสูรกายทั้งร่างกายและจิตใจ...ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อนะแต่ว่าฉันกับดาบเล่มนี้น่ะผ่านอุปสรรคต่างๆมาอย่างลำบากถึงเจ้านี่จะเคยตัดร่างกายของฉันเป็นส่วนๆมาแล้วก็เถอะ"

      "นี่เธอไม่ใช่ว่า…" โคจิโร่มองเด็กผู้ชายเรือนผมสีดำยาวตรงหนัาด้วยใบหน้าจริงจัง

      "คิฮ่าฮ่าฮ่า~ แล้วมันจะยังไงล่ะเพื่อพลังที่จะเป็นนักดาบของโลกแล้วกับแค่ชีวิตน่ะมันไร้ค่าสิ้นดี อีวานคอฟฝากขนเสบียงแทนฉันด้วยนะ"

      อาคิระกล่าวพลางโบกมือลาพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากโรงฝึกแต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อมีเด็กผู้ชายผมสีเขียวร่างเล็กยืนขวางทางอยู่

      "นายบอกว่าจะเป็นนักดาบของโลกสินะ แต่เสียใจด้วย เพราะฉันคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด! มาดวลกับฉันซะ!"

      เด็กในโรงฝึกเมื่อได้ยินก็ตกตะลึงในหมู่เด็กผูัชายโซโลคือคนที่เก่งที่สุดและกำลังท้าดวลกับเด็กแปลกหน้าคนนึง

     "นี่เธอเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อ---" ขณะที่อีวานคอฟกำลังจะเอ่ยอาคิระก็ยกมือห้ามอีกฝ่าย

      "---ทำไมฉันต้องดวลกับนาย?" อาคิระถามคนตรงหนัาด้วยใบหน้าราบเรียบ

     "ฉันเกลียดท่าทางอวดดีของนาย แล้วก็เกลียดนายด้วย!" โซโลเอ่ยตอบด้วยใบหน้าจริงจัง

      "คิ ซื่อตรงดีนี่ ชื่ออะไรหรอเราน่ะ? ฉันจะได้ไปไหว้หลุมศพของนายถูก" อาคิระถามพลางดึงดาบออกฝัก

      "โรโรโนอา โซโล แล้วคนที่จะอยู่ในหลุมไม่ใช่ฉัน แต่เป็นนายตังหาก!"

       "เดี๋ยวก่อนที่นี่เราต้องดวลกันด้วยดาบไม้ไผ่ ใช้ดาบจริงไม่ได้หรอกนะ" โคจิโร่บอกออกไปเพราะเป็นห่วงลูกศิษย์กลัวจะได้อันตราย

       "ห๊ะ? งี่เง่าชะมัด แต่ก็ช่างเหอะ" อาคิระเอ่ยอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะฝากดาบคิโยสึมิไว้กับอีวานคอฟและเดินไปหยิบดาบไม้ไผ่ในที่เก็บ

       "เบาจังแฮะ" อาคิระพึมพำพลางแกว่งดาบในมือไปมาขณะที่เดินไปยืนตรงข้ามโซโล

      "ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้พวกคุณเสียเวลาแบบนี้" โคจิโร่หันไปขอโทษกระเทยใบหน้าใหญ่ข้างๆ

       "ไม่หรอกที่จริงเด็กของทางเราก็เสียมารยาทเหมือนกัน" อีวานคอฟเอ่ยให้อีกฝ่ายสบายใจ

      "เริ่มการดวลได้!" โคจิโร่ประกาศขึ้น

       "โซโลเล่นมันเลย! / ชนะให้ได้นะ!"

       เสียงเชียร์ต่างดังขึ้นมาและเทไปทางเด็กชายผมสีเขียวคนนี้ซักส่วนใหญ่ โซโลพุ่งเข้ามาพร้อมกับสองดาบในมืออย่างมั่นใจ ดวงตาสีแดงมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเบื่อหน่ายและแสดงใบหน้าเรียบนิ่งก่อนที่เขาจะฟาดดาบไปที่หน้าของอีกฝ่าย

      เพียะ!

       "โซโล แพ้" เสียงประกาศดังขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเริ่มการดวลได้ไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำดวงตาของโซโลเบิกกว้างนี่คือครั้งที่สองที่แพ้ให้กับคนอื่น

      เพียะ!

      "..!?" ทุกสายตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นอาคิระยังคงฟาดฟันดาบไปทางอีกฝ่ายอย่างเรื่อยๆและไม่มีทีท่าหยุดลง

     เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!

     "เพราะความมั่นใจเกินเหตุทำให้นายต้องพ่ายแพ้ หัดมองโลกกว้างซักบ้าง"

     แปะ!

      ดาบไม้ไผ่เล่มนึงเข้ามากันหน้าของโซโลเอาไว้ดวงตาสีแดงเหลือบไปมองเจ้าของดาบไม้ไผ่นั่นก่อนจะพบกับเด็กสาวผมสั้นสีดำใบหน้าสวย

      "ทำเกินไปแล้วนะ นี่เป็นการดวลนะ" เด็กสาวเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง

     "คุอินะ…" โซโล

      อาคิระหันไปมองร่างของโซโลที่มีใบหน้าแดงช้ำเพราะการกระทำของเขา เด็กผู้ชายเรือนผมยาวสีดำถอนหายใจพลางเอาดาบพาดบ่า

      "ตายแล้ว~ จริงด้วยโทษทีนะฉันลืมไปเลยว่าเป็นการดวลนายเป็นอะไรรึเปล่าเดี๋ยวฉันขัดหลังให้เป็นการถือโทษแล้วกันนะ" อาคิระกล่าวไปทางโซโลด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและน้ำเสียงเย้ยหยัน

      เด็กสาวเมื่อได้ยินก็กัดฟันกรอดขึ้นมาอีกฝ่ายทำเพื่อนและคู่แข่งเธอขนาดนี้แต่กลับพูดด้วยท่าทางยียวนแบบนั้น

      "คุณพ่อ หนูขอท้าดวลกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม?" อิชิน คุอินะ เธอหันไปถามพ่อของเธอที่เป็นเจ้าสำนัก พร้อมกับแสดงใบหน้าจริงจังออกมา

      "คุอินะ...พ่อคิดว่า---"

       "เฮ้อ~ จะสู้กันยังขออนุญาตอีกแฮะ ทำเป็นพิธีไปได้เป็นคนญี่ปุ่นรึไงกัน เอ๊ะ? ฉันก็เป็นคนญี่ปุ่นนี่นา? ฮ่าฮ่าฮ่า โทษทีๆพอดีลืมสัญชาติไปชั่วขณะน่ะเพราะคนในโลกนี้พูดภาษาเดียวกันหมดเลย"

       อาคิระพูดออกไปพลางหัวเราะทันใดนั้นเองเสียงของคุอินะก็เอ่ยขึ้นมา

      "นี่เธอคงจะบ้าหรือ พ่อแม่ไม่สั่งสอนสินะถึงได้ไร้มารยาทแบบนี้"

      "อาห์~ เจ็บจังแฮะ ฉันไม่เคยได้รับความรักจากพวกท่านเลยพล่ามแต่บอกว่าให้ใช้ชีวิตในฐานะชนชั้นสูงเหยียบย่ำพวกต่ำต้อยกว่าตัวเองเหมือนกับสิ่งนั้นเป็นแค่แมลง"

      อาคิระกล่าวด้วยสีหนัาเศร้าสร้อยก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มร่าเริงแล้วกล่าวต่อ

      "เพราะงั้นสำหรับฉันแล้ว ฉันเกลียดพวกเขาสุดๆไปเลยล่ะ!"

      แต่ละคำพูดแผ่จิตสังหารที่รุนแรงออกมาคนในโรงฝึกเมื่อได้ยินและรู้สึกได้ก็ต่างพากันตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แม้แต่อีวานคอฟที่มองเด็กตรงหน้าด้วยใบหน้าดำคร่ำเครียด 

       "อ๊ะ! นี่ฉันนอกเรื่องไปไกลแล้วแฮะ ตกลงว่าไงอยากดวลกับฉันรึเปล่า?"

      "เรื่องนั้นแน่นอน แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้นึกถึงเรื่องของครอบครัว" คุอินะกล่าวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ในใจสั่นระริกเพราะถึงแม้ตัวของเธอจะเป็นเด็กแต่ก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากอีกฝ่าย

      "เริ่มการดวล!"โคจิโร่ถึงแม้ในใจจะหวั่นๆแต่ก็ประกาศออกไป

      ทั้งสองยืนอยู่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหนก่อนที่คุอินะจะบุกเข้ามาพร้อมกับฟาดดาบไม้ไผ่ออกไปอย่างรวดเร็วและหนักหน่วงไม่เผยช่องว่างให้เขาได้รับรู้

      อาคิระเอียงตัวหลบและมองเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะแววตาลุกวาวเมื่อเห็นเพลงดาบญี่ปุ่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มมุมปากของเด็กชายยกขึ้นสูงแล้วแหย่อีกฝ่าย

      "หน้าตาสวยไม่เบานะเธอเนี่ย"

      คุอินะฟาดดาบไปด้วยใบหน้าจริงจังแต่อาคิระก็หลบมันได้หมดพร้อมกับหยอกล้อเธอต่อ

       "ฉันน่ะไม่ชอบพวกที่จริงจังเกินเหตุแต่กับเธอฉันกลับมองว่ามันน่ารักนะ"

      "นี่ฉันว่ามันแปลกๆนะ" เด็กในโรงฝึกซุบซิบกัน

      อาคิระตาโตก่อนจะเอาดาบขึ้นมาป้องกันดาบไม้ไผ่ของอีกฝ่ายคุอินะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง

       "ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม? หรือเพราะเห็นฉันเป็นผู้หญิงเลยไม่เอาจริงงั้นหรอ?"

      "ใครบอกล่ะ ฉันกำลังศึกษาเธออยู่ตังหาก" 

      อาคิระกล่าวพร้อมผลักดาบของเธอออกไปก่อนที่ดาบไม้ไผ่ของเขาจะกระหน่ำแทงร่างของเด็กสาวตรงหน้า

      ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

      คุอินะล้มลงไปนอนกับพื้นนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพ่ายแพ้ให้คนอื่นนอกจากพ่อของเธอ หรืออาจเป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงจึงไม่สามารถเอาชนะเด็กผู้ชายตรงหน้าได้

      "คุอินะ!!" โซโลตะโกนเรียกอีกฝ่ายทันทีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอพ่ายแพ้

      อาคิระยกดาบไม้ไผ่ขึ้นมาพาดบ่าพลางมองไปยังเด็กสาวที่ล้มลงไปนอนก่อนที่เขาจะเดินไปหาร่างนั้นและเอ่ย

     "แกร่งกว่าที่ฉันคิดนะเธอเนี่ย"

      "ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากนาย"

       "ฉันพูดจริงๆตังหาก..." อาคิระเอ่ยพลางยื่นมือออกไปพร้อมเอ่ยต่อ"ฉันชื่อ อาคิระ"

       "คุอินะ" เธอตอบชื่อให้อีกฝ่ายพร้อมกับพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนและเดินออกจากโรงฝึกไป

       "สำนักดาบอิชินงั้นหรอ...น่าสนใจกว่าที่คิดแฮะถ้าฉันเรียนรู้วิชาดาบจากที่นี่คงจะเสริมฝีมือของฉันได้เยอะเลยล่ะ"

      "แต่ว่าไม่เอาดีกว่าขืนอยู่ที่นี่ฉันก็คงเป็นกบในกะลาสู้ไปเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งข้างนอกดีกว่า" 

      อากิระเอ่ยด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายและน้ำเสียงตัดพ้อพลางโยนดาบไม้ไผ่ลงพื้นก่อนจะเดินไปหยิบดาบจากมืออีวานคอฟแล้วเดินออกจากโรงฝึกอิชิน

      เวลาล่วงเลยจนตะวันเริ่มตกแสงจันทร์เริ่มสาดส่องลงมาทุกคนในเรือใบนี้ต่างวิตกกันเพราะหัวหน้าของพวกเขายังไม่มีทีท่าว่าจะมาซักที

      "ดราก้อนอยู่ไหนเนี่ย…นี่มันเลยเวลานัคหมายแลัวนะ" อีวานคอฟเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

      "น่าๆเดี๋ยวตาลุงนั่นก็มาเองแหละ" อาคิระเอ่ยสบายใจเฉิบพลางล้มตัวนอนกับพื้นเรือ

      "จะสบายไปแล้วนะ แล้วนี่เธอแน่ใจแล้วใช่มั้ยที่จะเข้าร่วมกับคณะปฏิวัติน่ะ?" 

      "เข้าร่วม? เอ่อ...ไม่รู้สิ?" 

      "หา?" อีวานคอฟที่ได้ยินก็มึนงงกับคำตอบ

      "ชีวิตของฉันคือการผจญภัยและก็แค่อยากทำในสิ่งที่อยากทำเท่านั้น"

      อาคิระเอ่ยอีวานคอฟมองเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา เขาไม่รู้เลยว่าดราก้อนคิดยังไงถึงต้องการเด็กคนนี้มาเข้าร่วมคณะปฏิวัติ      

      "คุณดราก้อน?!" 

      อีวานคอฟหันไปมองทันทีเมื่อได้ยินชื่อคุ้นหูก่อนจะพบเด็กผู้ชายผมสีบอนร์มีแผลโดนไฟเผาที่ตาซ้ายหมดสติในอ้อมแขนของดราก้อน

      "อาการสาหัสมาก!" สมาชิกในคณะปฏิวัติพูดก่อนจะพาตัวของซาโบ้ไปรักษาทันที

      อาคิระมองร่างของน้องชายร่วมสาบานด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้นพวกเผ่ามังกรฟ้าที่ทำแบบนี้ สักวันเขาจะต้องล้างบางเจ้าพวกนี้ให้หมดสิ้นไปจากโลกที่เน่าเฟะนี้

      ดราก้อนที่สังเกตเห็นอาคิระปล่อยจิตสังหารออกมาก็เดินเข้าไปลูบหัวและกล่าว

      "เก็บความแค้นนั้นเป็นพลังแล้วจงแข็งแกร่งขึ้นตอนนี้เธอเป็นคนของคณะปฏิวัติแล้ว อาคิระ"

      อาคิระปัดมือหนาออกพร้อมหันไปเอ่ยใส่ด้วยน้ำเสียงดุดัน

      "อย่ามายุ่งนะตาลุงถ้าไม่อยากโดนฉันฆ่า"

      รอยยิ้มมุมปากของดราก้อนผุดขึ้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องพักผ่อนของตัวเอง

✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤✤

ตอนนีัรีนะครับให้อาคิระเข้าร่วมกับคณะปฏิวัติแทนตอนแรกกะจะให้อยู่ในหมู่บ้านชิโมสึกิและก็ช่วยคุอินะไม่ให้ตาย แต่ผมคิดว่านางตายก็น่าจะดีกว่าเพื่อเป็นแรงผลักดันให้โซโลเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

การเขียนฟิคนิยายต้องเข้าถึงตัวละครไม่ใช่สักแต่ว่าเขียน