[ Fic Detective Conan] : ทะลุมิติไปตามล่าหาตัวชายชุดดำ

ตอนที่ 10 : ปี1 Chapter 9 [ 100% ]

นี่ก็2วันผ่านมาแล้วที่ คุโด้ ชินอิจิ กลายเป็นโคนัน

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในบ้านของนักข่าวเอกชนที่เขาบังเอิญถ่ายรูปยินกับว้อดก้าได้ตอนนี้ผมกำลังทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เข้ามาลบข้อมูลที่คุณนักข่าวถ่ายมาที่เกี่ยวกับองกรค์ตอนนี้นักข่าวออกไปข้างนอกผมเลยปีนหน้าต่างที่อยู่ตรงชั้นสองของตึกข้างๆมีเสาไฟอยู่สามารถปีนได้เมื่อมาถึงผมก็เข้าไปก่อนจะเข้าไปที่คคอมพิวเตอร์ของเขา

“มีรหัสผ่านด้วยแหะ” ผมพึมพัมก่อนจะใช้มือถือปลดล็อกการทำงานของคอมพิวเตอร์ ผมเปิดดูข้อมูลของเขาก่อนที่ผมจะเอาข้อมูลทั้งหมดนั้นมาโอนใส่แฟรชไดฟ์ จริงอยู่ที่ทางองกรค์บอกให้ลบข้อมูลและให้ฆ่า แต่ผมจะเอาข้อมูลของเขามาแทนและจะลบข้อมูลบนคอมของเขา

ตึก

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาผมกดปิดคอมของเขาก่อนจะลบข้อมูลทั้งหมดและเตรียมปืนขึ้นมา

เอี้ยด

“คุณเปฺ็นใคร!?” เมื่อมาถึงเขาก็ตกใจที่เห็นคนในชุดฮู้ดสีดำ

“ชั้นให้เวลาแกวิ่ง 10 9 “

“บ้าเอ้ย” ทันทีที่เขาขยับขาผมก็ยิงที่หัวของเขา

ปิ้วๆ!!

ก่อนที่ผมจะออกจากทางหน้าต่าง

ผมกดไปที่โทรศัพทร์

อารัค: งานเสร็จ

ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยินกับว้อดก้าไม่มาเองเมื่อผมถามยินก็บอกว่าเป็นคำสั่งจาก ท่านผู้นั้น

‘ไอท่านผู้นั้น ต้องการอะไรจากเรารึป่าว’ ผมคิดในใจก่อนจะขับรถผ่านสำนักงานนักสืบ

“ไม่ได้มานานแล้วแหะ” ผมพึมพัมก่อนจะออกจากรถแต่ว่าผมเห็นรันเดินคนเดียวที่ไหล่ตกเธอมีน้ำตา

ก่อนที่ผมจะเข้าไปหาเธอ

“กลายเป็นคนขี้แยตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” ผมพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ตาของเธอ

“อา..กิระ “ เธอวิ่่งเข้ามากอด

“ชินอิจิ ชินอิจิหายไปไหนไม่รู้ หือๆ” รัน

“ดะ..เดี๋ยวใจเย็นก่อน ชั้นว่าเดี๋ยวเขาก็มาเองแหละไม่ต้องห่วง” อากิระ

“ดร. ก็บอกแบบนั้นแต่ว่า…” รันพูดออกพร้อมน้ำตา

“อย่าลืมสิว่าชั้นเป็นใคร ชั้นคาซามะ อากิระ สุดยอดแฮกเกอร์เชียวน่ะ ถ้าเป็นช้้นอาจตามหาเขาได้” ผมพูดออกพร้อมกับยืดอก

“จริงน่ะ” รัน

“แน่นอน” ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในสำนักงาน

รันเดินตามหลังอากิระไปก่อนที่จะเดินหยิบอะไรเข้า “นี่มัน? “ เธอหยิบมันมาขึ้นมา

“แฟรชไดฟ์เหรอ?” เธอพึมพัม

ผมที่เดินเข้ามาก็เห็นเด็กตัวกระเปี่ยกกำลังนอนเล่นมือถืออยู่

ผมเข้าไปจับที่มือถือเขาก่อนจะยกสูง

“นายทำอะไรน่ะอากิระ..พะ..พี่อากิระ” โคนัน

“ชั้นเคยบอกชื่อให้นายรู้ด้วยเหรอ?” อากิระ

“รัน..เอ้ยพี่รันเขาบอกน่ะ” โคนันพูดพร้อมท่าทางรอกแรด

“งั้นเหรอ” อากิระ

“เอาโทรศัพทร์ผมคืนมาได้แล้ว” โคนัน

ผมที่ได้ยินก็ยกมือถือสูงขึ้น “ ถ้าอยากได้ก็มาเอาให้ได้สิไอเตี้ย”

“หา!?  นายจะเอาใช่ไหม”

“เดี๋ยวเถอะโคนันคุงพูดแบบนั้นกับคนที่อายุเยอะกว่าไม่ได้น่ะ” รันเดินเข้ามา

“ไม่ใช่น่ะ..พี่รันพี่คนนี้เขาเอามือถือผมไป!!”

“อย่าเข้าใจผิดสิ...ชั้นแค่ไม่อยากให้เด็กเล่นโทรศัพท์นานเท่านั้นเอง” ผมพูดขึ้น

“เห็นไหมโคนันคุง...เอาล่ะเธอก็เอามือถือคืนโคนันได้แล้วมั้งอากิระคุง” รันพูดพร้อมกับเดินไปปลุกโคโกโร่พร้อมกับเอาของวางไว้บนโตะ

“รัน!! เธอไปเอามาจากไหน!!” ผมพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบแฟรชไดฟ์บนโตะ

“ทะ...โทดทีพอดีลืมไปน่ะเมื้อกี้เธอทำตกไว้น่ะ”

โคนันมองไปที่อากิระ’ทำไมต้องห่วงของขนาดนั้นปกติหมอนั้นแถบจะไม่ห่วงของเลยด้วยซ้ำ’ โคนันคิดในใจ

“ของนี้นคืออะไรเหรอครับ?” โคนันถามไปที่อากิระ

“หะ..ปะ..ป่าวหรอกแค่ของที่ทำงานน่ะ” ผมที่ได้ยินเสียงโคนันก็รีบเก็บแฟรชไดร์อย่างไวก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป

“รันงั้นชั้นไปก่อนน่ะ” ผมหันไปพูดกับรัน

“ดะ..เดี๋ยวสิไม่แวะกินข้าวก่อนเหรอ?” รัน

“ไม่หล่ะ...ส่วนเรื่องชินอิจิชั้นจะตามหาให้น่ะ” พูดเสร็จผมก็เดินออกไป

***********

โคนัน talk

‘ตามหาเรางั้นเหรอ’ ผมคิดขึ้นในใจก่อนจะถามรันออกไป

“ตามหาพี่ชินอิจิหรอครับ?” โคนัน

“ใช่จ่ะ” เธอยิ้มก่อนจะเดินไปล้างจานก่อนที่เธอจะมองไปที่รูปของเธอชินอิจิและอากิระเธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“ชิ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรน่ะ” ผมบ่นออกมาก่อนจะเห็นข่าวในโทรทัศน์ เป็นข่าวของนักข่าวเอกชนที่เพิ่งตายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

ไม่นานรันก็ทำอาหารเสร็จก็ยกมาเสริฟตอนนี้ผมกับคุณลุงกำลังกินแกงกะหรี่ที่รันทำอยู่

“เออ..จริงด้วยรัน ช่วงเกือบค่ำไอเจ้าเด็กแฮกเกอร์มันมาด้วยใช่ไหม?” โคโกโร่หันไปพูดกับรัน

“ค่ะ อากิระคุงเขามา ทำไมเหรอค่ะ” รัน

“พอดีโน้ตบุ๊กนี่เริ่มทำงานผิดปกติน่ะสิเลยว่าจะให้หมอนั้นช่วยสักหน่อย” โคโกโร่

“ไม่ต้องให้เขาก็ได้นิครับ” ผมหันไปพูดกับคุณลุง

“ไอบ้า...รู้จักกับคำว่าประหยัดไหม!?” คุณลุงพูดเสียงดังขึ้น

“ก็คุณพ่อหลับไม่ยอมตื่นนิคะ” รัน

“เฮ้ออ...คราวหน้าแล้วกันแล้วเจ้าเด็กนักสืบหายไปไหนล่ะ” คุณลุงพูดออกมาทำให้ที่กำลัวกินข้าวอยู่ต้องหยุดกินก่อนจะเบนตามองไปที่รัน

รันทำหน้าเศร้าก่อนจะกลับมายิ้ม” ชินอิจิ เขาอาจกำลังสืบคดีอยู่ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวให้อากิระคุงเขาช่วยหาก็ได้ค่ะ” รัน

ผมที่ได้ยินก็ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ที่พูดชื่อของอากิระออกมาอีกครั้ง “ ทำไมพี่ถึงได้เชื่อใจเขาขนาดนั้นล่ะ” ผมหันไปถามรัน

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ” ถึงเขาจะเป็นคนแบบนั้นแต่เขาก็เป็นคนดีมากเลยล่ะพี่เชื่อว่าเขาอาจหาชินอิจิพบก็ได้

ตัดภาพมาที่ใต้สพานของเมืองเบกะ

มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต

ปิ้วๆ อ้ากก

ลูกปืนโดนตัวชายคนดังกล่าว

ก่อนที่เขาจะล้มลง

“ได้โปรด...อย่าทำอะไรชั้นเลย”

“ใครที่รู้เรื่องขององค์กรต้องถูกกำจัด”

เสียงเย็นดังขึ้นก่อนจะออกมาจากเงาเป็นอากิระ

“เพราะงั้นอย่าโทษกันเลยน่ะ”

ผมพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆยกปืนขึ้นมา

“ได้โปรด...ลูกสาวชั้นเธอยังอยู่”

ผมที่กำลังจะเล็งไปที่เขามือพูดก็หยุด

“เธอต้องอยู่คนเดียว...ไม่มีใครดูแลเพราะงั้นได้โปรดไว้ชีวิตชั้นเถอะ” ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำตา

ก่อนที่มือของผมที่มีปืนค่อยๆลดลง

ปิ้ว!

เสียงปืนดังขึ้นก่อนจะมีร่างของใครโผล่ออกมา

“นายไม่เคยปล่อยใครรอดไปได้นิ” ยินพูดขึ้นมา

“ใครบอกว่าชั้นจะปล่อยให้มันรอด ชั้นแค่ปล่อยให้มันพูดประโยคสุดท้ายของชีวิตก็เท่านั้นเอง” ผมพูดออกไป

ก่อนที่ยินจะสูบบุหรี่ “ งั้นเหรอ” แล้วเขาก็เดินออกไป

ก่อนที่ผมจะกลับมาที่ห้องและเข้านอนคืนนี้ผมฝันแปลกๆ

“ได้โปรดอย่างน้อยก็ปล่อยลูกเมียชั้นไปเถอะ พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” ชายสูงอายุพูดขึ้น

“นี่ชั้นอยู่ที่ไหน?” ผมพึทพัมก่อนจะมองไปรอบๆ

เป็นเหมือนสถานที่ๆผมเคยเห็น

“ เกี่ยวข้องสิ เขาเป็นลูกเมียของนายไง” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นผมมองไปที่ชายผมยาวสีขาวกับชายร่างอวบ

ปัง!!!

ชายสูงอายุหมดลมหายใจต่อหน้าหญิงสาว

“ม่ายน่ะ”

ปัง!!

ชายร่างอวบยิงไปที่เธอก่อนจะพูด “ลูกพี่ครับ แล้วลูกของมันจะไปเก็บด้วยไหมครับ”

“อา แต่ชั้นไม่อยากเสียลูกกระสุนกับลูกของผู้ทรยศหรอก เผาบ้านหลังนี้พร้อมกับให้เด็กนั้นตายช้าๆ” เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

เฮือก!! ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวันก่อนจะยื่นมือไปหยิบบุหรี่ที่หัวเตียง

ฟู่ววว

“ฝันเมื้อกี้ มันคืออดีตงั้นเหรอ” ผมพึมพัมก่อนจะลุกออกจากเตียงและไปหยิบเหล้ารัมมาดื่มก่อนที่ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความ

เชอร์รี่: นายอยู่ไหน

รัน: เป็นยังไงบ้าง?

ชินอิจิ: ฝากบอกรันด้วยว่ามีคดีอาจกลับไปช้าหน่อย

ผมดูสามแชตที่ขึ้นมาก่อนจะกดไปที่เชอร์รี่

อารัค: เป็นห่วงชั้นหรา

10นาทีผ่านไป

เชอร์รี่: ป่าวแค่เห็นนายไม่ค่อยโผล่มาเลยน่ะ

อารัค: กลัวว่าขั้นจะมีหญิงอื่นรึไง?

เชอร์รี่: ไม่ได้หมายความแบบนั้น

อารัค: ไม่ต้องห่วงชีวิตนี้ชั้นมีแค่เธอ

เชอร์รี่: โทษทีแต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

อารัค: คงจะหน้าแดงอยู่ล่ะสิ คิคิคิ

“หมอนี่มัน” ชิโฮะพูดในใจก่อนจะพิมม์ในโทรศัพทร์

เชอร์รี่: ชั้นต้องทำงานไปก่อนน่ะ

อารัค: อ้าว เฮ้

ชิโฮะเอามือพิงตาก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา “ตาบ้า”

ผมมองไปที่มือถือ”ยัยซึนเอ้ย”ก่อนที่ผมจะไปอาบน้ำเมื่ออาบเสร็จผมก็ไปเล่ยคอมจนถึงช่วงใกล้ค่ำ

“เวลานี้ โยกิโนะ โยโกะ คงจะไปถึงสำนักงานแล้วสิน่ะ” ผมพึมพัมก่อนจะบิดขี้เกียจและลุกขึ้นไปเปลี่นเสื้อแบะออกจากห้องไป

“หิวโว้ยย” ผมบ่นออกมาก่อนจะหาที่กินข้าว

“เวลาแบบนี้คงจะไม่มีร้านไหนเปิด เอาโอเด้งแล้วกัน” ผมพึมพัมก่อนจะไปที่ร้านแผงลอยใกล้ๆผมเปิดผ้าก่อนจะสั่งลุงโอเด้ง

“เอาลูกชิ้นปลากับจูโซครับ” อากิระ

“ได้สิเจ้าหนุ่ม” ลุงเจ้าของร้านพูดก่อนจะทำให้

ผมเข้าไปนั่งก่อนที่ตาผมจะเบนไปที่ ที่นั้งๆข้างเพราะรูปลักษณะเขาค้นตาผมมาก ‘อากาอิ ชูอิจิ’

ผมคิดในใจก่อนนั่งเงียบก่อนที่ลุงเขาจะเอาของมาเสริ์ฟผมกินลูกชิ้นปลา’กลับมาญี่ปุ่นแล้วงั้นเหรอ’ ผมคิดในใจก่อนจะซักซูโจไปช็อตหนึ่ง

อากาอิหันมาทางผม “ เราเคยเจอกันรึป่าว”

ผมที่ได้ยินก็เอาแก้วลง “ ไม่น่ะ ผมว่าไม่เคยน่ะ”

“งั้นเหรอ” ก่อนที่ชูอิจิจะล้วงไปในกระเป๋ากางเกง

ผมมองเขาทันที’ หรือว่า จะหยิบปืน ‘ ผมคิดในใจก่อนจะเอามือไปไว้ด้านหลังเพื่อหยิบปืน’ ลืมเอามา’

ผมคิดในใจก่อนที่อากาอิจะเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ

‘เหอะๆ นี่เราคงคิดมากไปเองสิน่ะ’ ผมคิดในใจก่อนจะยกซูโจขึ้นมาทันใดนั้นอากาอิก็หยิบปืนมาจ่อหัวผม

“แต่ชั้นคิดว่าเราเคยเจอกันมาก่อนน่ะ” อากาอิ

“เคยเจอที่ไหนงั้นเหรอ” ผมหันไปพูดกับเขา

“นายคือ อารัคสิน่ะ” อากาอิ

“คุณลูกค้า!!!”

“ไม่ต้องห่วงผมเป็นเจ้าหน้าที่FBI” อากาอิพูดกับลุงพร้อมๆกับจ่อปืนมาทางผม

“FBI!! “ ลุง

“ขอโทษน่ะแต่ผมไม่ยุ่งอะไรกับเหล้ายาปลาปิ้งแล้ว” ผมพูดขึ้นก่อนจะหยิบลูกชินขึ้นมากิน

“โกหกไม่เนียนเลยน่ะเมื้อกี้นายยังซักจูโซไปอยู่เลย”

ผมที่ได้ยินก็กินลูกชิ้น ชิ้นสุดท้ายก่อนจะเอาไม้เสียบลูกชิ้นเสียบไปที่ต้นขาของอากาอิแบบไม่ทันทีที่เขาจะรู้ตัว

อึก!

ก่อนที่ผมจะวิ่งออกมา

ปัง!! ปัง!!

ผมหลยกระสุนที่อากาอิยิงมา” นี่มันญี่ปุ่นน่ะเว้ย!!”

ผมบ่นออกมาก่อนจะวิ่งไปที่ตรอกแห่งนึงอากาอิวิ่งตามผมมา

ปัง!! ปัง!!

ผมหลบก่อนจะปีนข้ามรั้วไป

ผมลงมาที่ใกล้ๆรางรถไฟ

ก่อนจะหาที่หลบแต่หลบไปก็เท่านั้นเพราะคนที่ตามผมคือ กระสุนเงิน ของ FBI

เมื่ออากาอิเข้ามาใกล้ผมก็จับไปที่ปืนของเขาชี้ด้านบน

ปัง!!

อากาอิเตะที่ท้องของผม

อ้อก

ผมล้มลงก่อนจะหยิบเศษฝุ่นปาใส่หน้าเขาอากาอิหลับตาไปขณะหนึ่งจังหวะนั้นผมจึงเตะไปที่ท้องของเขาแต่ของรับได้ปืนของเขาตกออก

ก่อนที่เขาจะใช้วิชา จิคุโด้ มาที่ผม

ผมหลบมือของเขาก่อนที่ผมจะใช้วิชา รี เทควันโด

ใช้ขาเตะไปที่หน้าของเขาแต่เขารับได้

“วิชา เทควันโดงั้นเหรอ ผลาดแล้วล่ะ” อากาอิเอ่ยเสร็จก่อนใช้ขาขวาเตะมาที่ผม

‘แย่แล้วกันไม่ได้’ ผมคิดในใจก่อนจะใช้เท้าดันหลังเพื่อถอยกลับ

“ก็พอมีฝีมอนิ” อากาอิ

ผมที่ได้ยินก็ยิ้มที่มุมปากก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้น

“ฝั่งคุณเองก็เหมือนกัน”

ก่อนที่รถไฟแล่นผ่านหน้าผมกับอากาอิเมื่อรถไฟผ่านไปผมกับอากาอิก็พุ่งเข้าหากัน

ก่อนที่ผมจะชกไปที่หน้าของเขาแต่อากาอิรับได้สวนและใช้ขาขวาเตะมาที่ผมปมดันเท้ามาด้านหลังก่อนจะหมุนตัวเตะ

อัก

เขาดูเท้าไปก่อนที่เขาจะใช้มือต่อยมาที่ผม

ผมรีบใช้เท้ารับก่อนที่ผมจะวิ่งออกไป

อากาอิวิ่งตามพร้อมกับกระโดดเตะผมหันหลังกลับไปเพื่อจับขาเขาแต่สิ่งต่อไปนี้มันน่าเหลือเชื่อระหว่างที่ผมจับขาเขาอากาอิก็ยันตัวขึ้นก่อนจะศอกใส่หัวของผม

อ้ากกก

“บ้าจริง “ ผมบ่นออดมาก่อนที่จะจับไปที่หัว ที่เลือดไหลออกมา ‘นี่ชั้นคิดบ้่าอะไรมาสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี่เนี่ย’ ผมคิดขึ้นในใจก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา

“นี่ผมขอถามคุณหน่อย คุณอากาอิ” อากิระ

“อะไรหล่ะ?” อากาอิ

“คุณจะยอมแลกรึป่าวเพื่อจะได้สิ่งที่ต้องการมา?”

“.....” อากาอิเงียบไป

“ส่วนผมอะน่ะตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว”

ตอนนี้รถไฟกำลังจะผ่านหน้าของเราไปอีกครั้ง

“รถไฟของญี่ปุ่นมีความเร็วอยู่ที่ใกล้ๆความเร็วเสียงใช้พลังงานไฟฟ้าเป็นตัวขับเคลื่อน”

ผมพูดขึ้นมาอากาอิขมวดคิ้ว

“นายจะทำอะไร”

“หึ”

รถไฟที่กำลังใกล้เข้ามาผมก็กดไปที่คำสั่งให้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มาที้ผมทันใดนั้นรถไฟฟ้าที่กำลังสิ่งอยู่ในรางก็ออกมาจากรางแล้วมาที่ผมกับอากาอิ

“หรือว่า!?” อากาอิ

ผมและอากาอิหลบกันคงละทาง

ปัง!!!!

รถไฟพุ่งเข้ามาชนกำแพงเสียงดังสนั่น

ก่อนที่ผมจะวิ่งหนีออกไปอากาอิอยากตามผมทาแต่มาไม่ได้เพราะรถไฟขวางอยู่

อากาอิกดโทรศัทร์ออกไป “ อา ชั้นเจอแล้วหล่ะ”

“ใครงั้นเหรอ...อารัคไง”

ผมที่วิ่งหนีออกมาก็กดโทรศัพท์ตู้โทรไปที่ยิน

อารัค: ยิน

ยิน: มีอะไร

อารัค: ชั้นเจอมันแล้ว อากาอิ ชูอิจิ

ยิน: งั้นเหรอ เบลม็อทมาญี่ปุนทันก็ต้องตามมาอยู่แล้ว

อารัค: งะ.งั้นเหรอ ยินมารับชั้นหน่อย พอดีสู้กับมันไป

ยิน: มันตามมารึป่าว

อารัค: ไม่ ไม่ มันไม่ตาม ชั้นเอารถไฟขวางทางมันแล้ว

จากนั้นยินก็มารับผมและพาไปที่ฐานองกรค์

เมื่อชิโฮะที่เห็นผมก็เข้ามาดูอาการและทำแผลให้

ก่อนจะออกจากห้องไป

“ถ้าอากาอิ ชูอิจิ มันรู้ตัวจริงนายแล้ว ทางเราจะไม่แย่เหรอ?” ว้อดก้าพูดขึ้นมา

“ไม่หรอก ชั้นลบที่ตั้งมือถือกับที่อยู่ของโทรศัพท์แล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรต้องห่วง” ผมพูดออกไป

“ก็ยังวางใจไม่ได้ เราต้องรอดูไปก่อน” ยินพูดเสร็จก็เดินออกไป

ก่อนที่เบลม็อทจะเดินเข้ามา “ เจ็บตัวน่าดูเลยนิ หนุ่มน้อยของฉัน”

“โอ้วว..ไม่เห็นคุณมาปีกว่าดูสวยขึ้นน่ะ” ผมพูดดออกไปก่อนเธอจะมานั่งข้่างผม

“แล้วทำไมเธอถึงได้เจอ อากาอิ ได้หล่ะ?” เบลม็อท

“ดวงซวยหละมั้งครับ” อากิระ

ก่อนที่เธอจะจัยหัวผมมาดู “ งั้นชั้นไปน่ะ”

“คร้าบๆ” ผมโบกมือให้เธอก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมา

‘ทำไมอากาอิชูอิจิถึงไม่จับตัวเราไปมันง่ายมากเลยน่ะมีอะไรเกิดขึ้นรึป่าว’ ผมพึมพัมในใจก่อนจะมองไปที่รูปในมือถือเป็นรูปผมชิโฮะและอาเคมิ

‘มันคงจะไม่ใช่หรอก’ ผมคิดในใจก่อนจะสูบต่อ

วันนั้นทั้งวันผมก็ใช้คอมพิวเตอร์ขององกรค์แฮกระบบดาวเทียมเพื่อไม่ให้ที่อยู่ของผมปรากฏขึ้น

วิธีนี้ผมคิดว่าอาจช่วยไปได้ระยะหนึ่ง

เอี้ยดด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่มิยาโนะ อาเคมิ จะเดินเข้ามา

“ที่หัวเป็นอะไรน่ะ” อาเคมิ

“ป่าวหรอก แค่ลื่นหัวฝาดพื้นก็เท่านั้นเอง” ผมโกหกออกไป

“งั้นเหรอ” อาเคมิ

อาเคมิหน้าเผยให้เห็นถึงความเศร้า

“คุณ มาซามิ คุณเป็นอะไรเหรอ?”

ผมถามออกไป

“อารัค ชั้นเชื่อใจเธอได้ใช่ไหม” อาเคมิ

“ขอโทษน่ะ แต่ผมน่ะเป็นคนที่เขื่อใจไม่ได้” อากิระ

ก่อนที่ผมจะยกรัมขึ้นมาดื่ม” ว่าแต่คุณยะถามทำไมเหรอ”

“ชั้นอยากให้มิโฮะออกจากองกรค์” อาเคมิ

ผมที่ได้ยินก็เอาแก้วลง “ คุณรู้สิน่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ทรยศ

“......” อาเคมิ

“เอาเถอะ คุณรอไปก่อนดีกว่าขืนคุณออกตอนนี้มันจะยิ่งลำบากไปเปล่าๆ”

อาเคมิที่ได้ยินก็ตาเบิดกว้าง

“นายไม่ทำอะไรชั้นเหรอ”

“....อย่าห่วงเลยผมไม่บอกใครหรอกและจะไม่ฆ่าคุณด้วย” พูดเสร็จผมก็เดินออกไป

3วันต่อมา

นี่ก็3วันมาแล้วที่อะไรไม่เกิดขึ้นตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ที่คอนโดหลังจากที่สู้กับอากาอิ เบลม็อทก็บอกให้ผมย้ายที่

ตื้ดๆๆ

ผมกดรับโทรศัทร์

อากิระ: ว่า

โซโนะโกะ: นี่อากิระคุงไปเที่ยวทิบกันเถอะ

อากิระ: เที่ยว? ที่ไหน

โซโนโกะ: ที่โรมแร้มล้างที่เมืองนะระ

อากิระ: ตัวอะไรเข้าสิงเธอรึไง

โซโนโกะ: ใช่ที่ไหนเลาารันเขาจับชลากได้ไปเที่ยวทิบโรงแรมร้างสุดดังที่เมืองนะระเลยน่ะ

อากิระ: แหม่ดวงดีจริงๆ

โซโนโกะ:ยังไงก็เถอะนายต้องมาน่ะ เจอกันพรุ่งนี้ที่สถานนีรถไฟเวลาเที่ยง

อากิระ: ให้ตายสิ

ก่อนที่ผมจะตัดสายมือถือ

รันได้จับฉลากไปเที่ยวงั้นเหรอ”ผมพึมพัมออกไปก่อนจะหลับตานอนแต่ดูเหมือนว่าผมจะลืมอะไรไป

ก่อนที่ผมจะยันตัวขึ้น

“แสดงว่าโคนันก็ต้องไปด้วย!!!”

•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•×•

มันก็จะงงๆหน่อยน่ะพอดีไา่ได้ดูแนวตำรวจจับผู้ร้ายมานานก็เลยต้องมั่วเอา อ่านเพื่อสนุกน่ะ ไม่ต้องคิดมาก ส่วนตอนต่อไป โรงแรมร้างในเมืองนะระ ตอนนี้ไม่มีในเรื่องโคนันน่ะ

“ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว เท่านั้น” อากิ

(ลองแต่งภาพออกมาเล่นๆดู)