กล้วยหอมจอมสับ (รับวิจารณ์นิยาย)

ลำดับตอนที่ #11 : -'Rainy Memory'- คิดถึงกันสักวันได้ไหมเธอ---->วิจารณ์โดยB2

สวัสดีครับ B2  จากบทความ “กล้วยหอมจอมสับ” ครับ

เรื่องที่ทำการวิจารณ์ -'Rainy Memory'- คิดถึงกันสักวันได้ไหมเธอ

ลิงค์ http://writer.dek-d.com/buffy/writer/view.php?id=512245

            ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่านี่เป็นความเห็นของนักวิจารณ์คนหนึ่งนะครับ  ไม่ได้หมายความว่านักอ่านทุกคนจะต้องรู้สึกแบบนี้  เพราะฉะนั้นถ้าเกิดรุนแรงเกินไปต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยนะครับ

1.ไอเดียต้นคิดเรื่อง  8/20      

ไอเดียต้นเรื่องของบัฟดูเหมือนจะได้รับแรงบันดาลใจมาจากหนังเรื่อง Fifty First Date สินะครับ  อันนี้คงต้องขอบอกเลยว่าบัฟกล้ามากที่เลือกเอาเรื่องนี้มาเป็นแรงบันดาลใจในการแต่ง  เพราะอะไรละครับ  เพราะมันดังมากในบรรดาหนังแนวนี้เลย  แล้วด้วยความสมบูรณ์แบบในตัวหนังที่มีค่อนข้างสูง  และฉากจบที่บี2  บอกได้เลยว่าชอบความเป็นที่สุดของตัวละครจริงๆ  ไม่ว่าจะเป็นการดำเนินเรื่องหรืออะไรก็ตาม  มันสนุกและค่อนข้างดีมาก  ดังนั้น  การที่บัฟเอามาใช้ บี2 บอกได้เลยว่ามันมองได้ทั้งสองแง่  ถ้าแต่งดีมันก็แค่เทียบเท่า  ถ้าแต่งไม่ดีจะโดนด่าว่าเลียนแบบแล้วยังไม่รอดอีก  ตอนนี้แรงบันดาลใจของบัฟมันรุนแรงไปครับ  มันเห็นชัดเจนเลยว่าเอาของเขามา ไม่ใช่แค่กลิ่นอายเท่านั้น  คือไม่ได้หมายถึงวิธีการดำเนินเรื่องนะครับ  มันเป็นแนวเรื่องที่มันหลบไปจากนี้ไม่ได้เพราะแค่เรื่องย่อก็เหมือนกันแล้ว  บี2 คงให้คะแนนในส่วนนี้เยอะไม่ได้  เพราะเหมือนกับได้จากคนอื่นมาเต็มๆ(และบี2 ดันเสือกรู้  ถ้าไม่รู้มันคงเป็นไอเดียที่น่าสนใจพอควรเลย)   ถ้าให้เปลี่ยนคงได้บอกให้เขียนเรื่องใหม่  เพราะมันเป็นโครงหลักเสียด้วย  ก็เลยเฉลี่ยไปนะครับ       

2.การดำเนินเรื่อง   15/20      

การเปิดเรื่องมาถือว่าทำได้ดีพอสมควรเลยในรูปแบบการเขียนนิยายสไตส์เกาหลี  มีแรงดึงดูดให้อ่านดีกว่านิยายแนวนี้ที่บี2 เคยไปวิจารณ์มาทั้งหมด  การเจอกันของนางเอกกับพระเอกดูช่างเป็นอะไรที่อยู่ในฝันของสาวน้อยเสียจริง  อันนี้ไม่ใช่เรื่องผิดครับ  เขียนไปเถอะ  เพราะนิยายตอบสนองจินตนาการอยู่แล้ว  ขืนเอาความเป็นจริงมาแต่ง  เราจะเอาที่ไหนเป็นแหล่งหลบภัย  555 (เพราะผู้ชายแสนดีแบบธันวาคงหาได้ไม่ง่ายหรอกครับ) 

มุขตลกและตัวอีโมคอนติที่แทรกอยู่ถือว่าทำได้ดีพอควร  ไม่มากไปไม่น้อยไป  แต่ก็นั่นละครับ  มุขหวานที่หยอดเข้ามามันธรรมดาเสียจนพบเห็นได้ตามการ์ตูนญี่ปุ่นทั่วไป  ไม่ใช่หมายความว่าเราต้องมาสร้างสถานการณ์ใหม่  คำพูดใหม่ตลอดให้พระเอกนางเอกนะครับ  ซ้ำกันได้  เอาแรงบันดาลใจมาได้  แต่ไม่ใช่มาทั้งดุ้น  สถานการณ์ในการเกิดน่าจะแปลกใหม่ไม่มีใครคาดคิด หรือมีการดึงดูดอะไรให้มากกว่านี่  อย่างตอนที่นางเอกโดนมือธันวาตอนซื้อมาม่า  บี2 เจอมาเป็นร้อยรอบแล้วตอนอ่านการ์ตูน  มันเลยแบบ...จะรู้สึกว่าน่ารักก็ไม่ไหว  เพราะเจอจนชินแล้ว 

ขอสรุปง่ายๆเลยดีกว่าครับ ทุกสถานการณ์หวานที่อ่านมา ทุกมุขตลกที่บัพฟี่ใช้มา  ทุกอย่างมันดีครับ  มันลงตัว  แต่...มันน่าเบื่อ  ความจริงแล้วมันคือสุดยอดของสถานการณ์สะกิดต่อมความรู้สึกหวานแหววของมนุษย์ที่มีแรงกระตุ้นที่ดีครับ  แต่จำเจมากๆ  เหมือนบัพอ่านนิยาย  อ่านการ์ตูนแล้วหยิบฉากน่ารักทุกอย่างที่ดีมารวมกันในนิยายเรื่องนี้  ถามบี 2ว่าทำได้ดีไหม  ทำได้ดีครับ  กับคนที่ไม่เคยอ่าน  แต่ถ้าคนที่ผ่านการอ่านมามากๆแล้วละก็มันทำให้รู้เลยว่าบัฟแค่หยิบสิ่งที่ดีทุกอย่างมารวมไว้ในนิยายเรื่องหนึ่ง  แต่ไม่มีการสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่  ทำให้บี2ไม่รู้สึกเลยว่านิยายเรื่องนี้มีเอกลักษณ์  หรือมีสิ่งที่เรียกว่านักเขียนชื่อบัฟคนนี้เป็นคนสร้างขึ้น  สำหรับบี2  ถือเป็นนิยายที่ขาดเสน่ห์ความเป็นตัวตนของตัวเองครับ  ทั้งด้วยไอเดียและวิธีการดำเนินเรื่องราว  จุดความขัดแย้งของเรื่องที่เกิดขึ้น  มันธรรมดาและไม่มีกลิ่นอายของคนเขียนที่มีเอกลักษณ์ครับ  เอาเป็นว่าการเรียบเรียงดำเนินเรื่องดีแล้วครับ  ตอนนี้บัพฟี่ขาดแค่ความคิดสร้างสรรค์สถานการณ์ใหม่ๆ

ส่วนสถานการณ์ของสิ่งที่น่าสงสัยที่ใส่เข้ามาช่วงตอนที่ 9 ที่มีคนตาย บี2 ว่ามันหนักไปหน่อยกับนิยายแนวนี้นะครับ   คือมันหลุดฟิวส์หลุดอารมณ์มากเกินไป  การที่จู่ๆนิยายเป็นแบบน่ารักเฮฮาอ่านได้เรื่อยๆเอาสนุก  แล้วมีคนตายเข้ามามันทำให้เรื่องดูหนักอึ้งไปเลย  ขัดกับอารมณ์ทุกอย่างที่เคยปูเอาไว้  เลยเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นิยายติดขัด แล้วการที่นางเอกคิดจะไปกระทืบคนตายเหยียบซ้ำเพราะให้อะไรไม่รู้มาเนี่ย  มันดูไร้จิตใจไปเลยอ่ะครับ  ดูนางเอกโหดร้ายไงไม่รู้  เข้าใจว่าอยากเล่นเป็นมุขตลกแต่ความจริงจังที่ปูมาว่าน่าสงสัยน่ากลัว  ความหนักของเรื่องที่ส่งมาในตอนที่แล้วมันหายไปเหมือนไม่เคยมีคนตายมาก่อน  ถ้าจะเป็นอย่างนั้นเอาให้กลายเป็นแค่บาดเจ็บหนักดีกว่าไหมครับ  บางครั้งเราต้องนึกถึงเหตุผลด้วยว่าจำเป็นไหมต้องให้ลุงคนนั้นตาย ความตายนั้นส่งผลอะไรกับตัวเอก  ถ้าไม่มีผลอะไรเลยแบบนี้  ไม่ต้องตายจะดีกว่าครับจะได้เหมาะกับแนวเรื่องของท่านด้วย

3.ตัวละคร   12/20     

ธันวาบุคลิกไม่คงที่ครับในช่วงวันที่สองที่เจอนางเอก  เท่าที่ดูมาธันวาจะเป็นผู้ชายสุภาพน่ารักแสนดี  ดังนั้นการไปตราหน้าคนที่ถือเสื้อแจกเกตแถมเอามาคืนให้ว่าเป็นขโมยจึงไม่สมควรครับ  มันดูเป็นบุคลิกของคนอีกคนไปเลยมากกว่า  ที่เหลือทำได้ค่อนข้างดีแล้วครับ  แต่ผู้ชายแบบนี้คงหาไม่ได้ในโลกความจริง 555+

เมษายังดูไม่มีบุคลิกที่น่าสนใจมากเท่าไหร่  ขาดความมีเสน่ห์ในตัวเองไปอย่างน่าเสียดายยังไงไม่รู้สิครับ  มันเหมือนยังไม่เป็นที่สุดยังก็ไม่รู้  หลายอย่างหลายเหตุการณ์ของเมษาคำพูดหรือความคิดที่อ่านแล้วชวนให้รู้สึกขัดๆ  ทำให้ตัวละครดูไม่น่าสนใจเท่าที่ควร

ตัวร้ายเองก็ตามแบบฉบับทั่วไปของตัวร้ายญี่ปุ่น  สูตรสำเร็จมาเลยครับ  มันก็เลยไม่มีอะไรน่าประทับใจเช่นเดิม  อยากให้มีการสร้าสรรค์ตัวละครแต่ละตัวให้มีเสน่ห์มากกว่านี้ครับอย่างตัวร้ายในการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง life ที่ชื่อ มานะ  ถือเป็นสุดยอดตัวร้ายที่ประทับใจบี2 อย่างแรงเลยครับด้วยความเป็นที่สุดของตัวละครจริงๆ  ว่างๆลองไปหาอ่านดูน่ะครับ  สุดยอดทั้งตัวละครและเนื้อเรื่องจริงๆ

เอาเป็นว่าตัวละครไม่แย่แต่ก็ยังไม่ดีมาก  เพราะงั้นคะแนนไม่สูงมากนะครับ

4.ภาษา   14/20

ดีครับในระดับนิยายรักเกาหลี  อ่านได้เรื่อยๆสนุก  ภาษาลื่นไหล  บทสนทนาทำได้ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ  แต่...เดาได้หมดเลยครับ  บี2ไม่จำเป็นต้องตั้งใจอ่านมากก็สามารถรู้ได้ว่าตัวละครเหล่านี้จะพูดอะไรออกมาในรูปแบบไหน  อ่านแล้วรู้สึกว่าดี  แต่ยังไม่เป็นที่สุดแค่นั้นเองครับ  อยากให้ตัวละครมีเอกลักษณ์ในการพูดเพิ่มขึ้นและหลุดออกจากแนวหนัง  นิยาย การ์ตูนที่เคยมีมาบ้างนะครับ  คือตอนนี้มันโหวงเหวงอ่านแล้วไม่รู้สึกถึงเอกลักษณ์ของคนเขียนครับ  รู้สึกเหมือนอ่านนิยายตลาดทั่วไปจากนักเขียนไร้ชื่อจริง  และไม่ชวนให้น่าจดจำเพราะขาดตัวตนของตังเองในนิยายครับ

5.ข้อมูลของนิยาย   13/20     

          มีมาค่อนข้างพอสมควรครับ  แต่ก็ยังเบาอยู่ถ้านับว่ามีอะไรที่มันหนักอย่างคนตายเข้ามา  ลองเพิ่มในส่วนของข้อมูลสนับสนุนให้ดูสมจริงครับ  และอยากให้เพิ่มเติมให้มากกว่านี้ครับในเรื่องของรายละเอียดของการเรียนของนางเอก  รู้สึกจะเจอกับพระเอกได้บ่อยเกิน  เหมือนไม่มีเรียนอย่างนั้นละ  แล้วนางเอกอยู่ชั้นไหนเหรอครับ  บี2อ่าน ทำไมรู้สึกว่าหาไม่เจอ  ความน่าเชื่อถือของอุปนิสัยพระเอกยังน้อยไปครับ  การที่พระเอกเรียกนางเอกเข้ามาทำกับข้าวเพราะเพิ่งรู้จักวันแรก(สำหรับธันวา) ดูไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลยนะครับ  แล้วถ้ามีปัญญาเลี้ยงอาหารเมษาทำไมไม่ไปซื้อของกินละ  ถ้าเบื่อมาม่า  ประเทศไทยมีร้านอาหารตามสั่งเยอะออก  อย่ายัดเยียดความบังเอิญให้มากเกินไปจะดีกว่าครับ  หาอะไรมารองรับบ้าง  หรือเกิดจากความพยายามของนางเอกเองบ้าง  เรื่องจะดูสมจริงขึ้นครับ  น่าสนุกขึ้นด้วย  อะไรที่มันบังเอิญมากๆมันไม่ลุ้นเท่าตัวเอกเพียรพยายามหรอกครับ

6.ความพึงพอใจ   12/20

          อ่านเอาสนุกก็โอเคเลยละครับ  ไปได้เรื่อยๆ  ภาษากำลังดีสำหรับนิยายสไตล์นี่  อีโมไม่เยอะมากเกินไปจนน่ารำคาญ  แต่ก็ไม่ชวนให้น่าติดตามเท่าไหร่  เพราะไอเดียที่จำเจ  การดำเนินเรื่องที่ไปเรื่อยๆ  ไม่ได้แย่แต่ก็ยังไม่ดีมากครับสำหรับบี2  เพราะขาดความเป็นตัวของตัวเองซึ่งบี2ค่อนข้างให้ความสำคัญกับสิ่งนี้สูง  นิยายถ้าขาดเอกลักษณ์ของคนเขียนคนนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับกินบัวลอยไม่ใส่ไข่หวาน  กินธรรมดาก็อร่อยครับแต่ถ้ามีไข่มันก็ยิ่งกลมกล่อม(เข้าเรื่องของกินซะแล้ว  ท่าทาง บี 2จะหิว 555+) 

            เอาเป็นว่าโดยรวมดีครับ  ขาดแค่เอกลักษณ์และความเป็นตัวตนในนิยายเท่านั้นเอง  มันดีแต่มันไม่น่าสนใจ  ลองตามหาตัวเองดูนะครับว่าตัวตนเราคืออะไร  บัฟมีต้นทุนที่ดีอยู่แล้วในการเลือกใช้คำ  ความเป็นธรรมชาติ  การดำเนินเรื่อง  ขาดแค่การนำเสนอตัวตนของนักเขียนลงไปนิยายเท่านั้น  เพราะงั้นสู้ต่อไปครับ  บี2 เชื่อว่าไปได้ถ้าเราหาตัวเองเจอ

            สรุปผล  74/120  คะแนน  เกรด C

ปล.1 หาตัวตนของบัฟให้เจอนะครับ  บี 2  เชื่อว่านิยายจะมีเสน่ห์ขึ้นเยอะมาก

ปล.2  อย่าลืมมาบอกรับในหน้าบทความ ”กล้วยหอมจอมสับ” นะครับ  ว่าท่านรู้สึกอย่างไร  มีอะไรสงสัยถามได้เสมอ  ยินดีครับ