กล้วยหอมจอมสับ (รับวิจารณ์นิยาย)

ลำดับตอนที่ #8 : Bad Tom Boy (ตัวร้ายของผม) ---> วิจารณ์โดย B1

สวัสดีครับ B1  จากบทความ “กล้วยหอมจอมสับ” ครับ

เรื่อง  Bad Tom Boy (ตัวร้ายของผม)

ลิงค์  http://writer.dek-d.com/nrokasin/story/view.php?id=425020

มาวิจารณ์ตามคิวนะครับ ต้องขอบอกว่านี่เป็นเพียงความคิดเห็นหนึ่งของผู้วิจารณ์ ดังนั้นถ้าแรง หรือทำร้ายน้ำใจผู้เขียนก็ต้องขอโทษไว้ด้วยนะครับ และให้ผู้เขียนท่องในใจเสียว่ามันเป็นเพียงความเห็นหนึ่งเท่านั้น เพราะผมมีแต่วิจารณ์ แรงๆ เป็นอย่างเดียว

1.ไอเดียต้นคิดเรื่อง (พล๊อต) 10/20

          เรื่องนี้จากที่ได้อ่านนะครับ จะว่ามันเป็นพล็อตตลาดซะที่เดียวก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่จะว่าใหม่ก็คงไม่ใช่แน่ๆ อารมณ์ยกแก็งซ์ตีกัน ระหว่างนางเอกพระเอก เห็นอยู่บ่อย แถมในเรื่องจะว่านางเอกเป็นทอมก็ไม่ใช่ แค่แต่งตัวแบบผู้ชายหน้าหล่อ ย้อมผมเฉยๆ แค่คำบรรยายที่นางเอกเป็นคนเดินเรื่อง จากคำพูดคำจาก็เป็นผู้หญิงปกติ เหมือนนิยายรักหวานแหววทั่วไป ก็เลยทำให้ ไม่ว่ายังไงนางเอกก็คือผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ดี สรุปรูปแบบก็เลยมาลงอีหรอบเดิม

            พล๊อตโดยรวมมีความน่าสนใจนิดหน่อยที่ตรงเป็นเรื่องยกแก็งซ์ตีกันเป็นหลักมากกว่าการมีฉากรักหวานแหววเป็นหลักเหมือนเรื่องอื่น แต่ก็เพราะมันเป็นฉากยกพวกตีกันเป็นแกนหลักของเรื่อง ทำให้มันขัดกับหมวดนิยายที่ใส่ไว้นะครับ คุณต้องตระหนักตรงนี้นิดหนึ่งครับ  แล้วโดยบทนำที่เปิดฉากด้วยพ่อแม่นางเอกทะเลาะกัน จนแม่นางเอกต้องหนีไป ปล่อยพี่ชายกับนางเอกไว้ให้กลายเป็นเด็กมีปมชีวิต และพอมาจุดที่อยู่ๆนางเอกกลางเป็นสาวห้าวยกพวกชกต่อยกับพี่ชาย ทำให้มันไม่เชื่อมกับเหตุการณ์ของฉากแรกเลยครับ มันโดนตัดฉับ เหมือนผู้เขียนอยากยัดเยียดให้นางเอกชกต่อยเก่งขึ้นมาซะเฉยๆ ไม่มีเกริ่นนำเลย เหมือนอ่านนิยายคนละเรื่องเลยครับ

            แก้เรื่องความสอดคล้องของพล็อตให้ดีครับ ถ้ามันไม่เชื่อมกัน เนื้อเรื่องจะสะดุด และไม่น่าอ่านครับ

2.การดำเนินเรื่อง 9/20

          แกนหลักของเรื่องที่โรงเรียนเอน กับโรงเรียนเอสตีกัน ผมว่ามันยังเบาไปมากๆเลยครับ ไม่ควรนำมาเป็นแก่นหลักในการต่อยอดนิยายให้เป็นเรื่องยาว เพราะมันทำให้เรื่องของคุณไม่มีเนื้อหาอะไรเลย แค่ยกพวกตีๆกัน มีเหตุในการชกต่อยอย่างไม่สมเหตุสมผล แล้วเนื้อเรื่องก็วนอยู่แค่ศึกสองโรงเรียนนี้ ซึ่งต้องบอกตรงๆว่าจับสาระของเรื่องที่ต้องการสื่อไม่เจอเลยครับ เพราะโดยแกนหลักก็ไม่มีสาระอยู่แล้ว แล้วมาแกนรองของเรื่องเลยยิ่งไม่มีอะไรเข้าไปใหญ่ครับ

            ความจริงผมขอบอกว่าคุณมีฉากที่สามารถจะทำให้น่าอ่านได้อยู่หลายฉากครับ ฉากต่อสู้ ฉากนางเอกเจอพระเอก ฉากนางเอกถูกแทง อะไรอีกมากมาย บลาๆ ที่คุณคิดขึ้นมา แต่มันถูกกลบด้วยการกระทำของตัวละคร และภาษาของคุณ และการตัดฉากอย่างรวดเร็ว ที่ทำให้ฉากน่าลุ้นในบางฉากดูเรื่อยๆไม่น่าติดตาม จนเข้าขั้นน่าเบื่อเลยครับ แล้วเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรที่เกิดขึ้นก็จบง่ายดายแบบไม่ต้องลุ้นให้เมื่อยตุ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

            ตั้งแต่เริ่ม บทที่นางเองย้ายโรงเรียนเพราะไม่อยากใช้เส้นพ่อตัว(เอาเหตุผลแค่นี่จริงเหรอครับ เบาไปรึเปล่า) การย้ายโรงเรียนใหม่ของตัวเองเป็นฉากยอดนิยมที่เราไม่ต้องลุ้น มันก็ต้องมาอารมณ์กลายเป็นจุดเด่น ตามประสาตัวเอก มีคนมากรี๊ด จนถึงฉาก ปอ ที่ปฏิเสธรักพระเอก แต่มาชอบนางเอกที่เป็นสาวหล่อ พระเอกเรียกนางเอกมาสู้ด้วย... ฉากอะไรก็แล้วแต่ที่คุณพยายามสร้างให้มันน่าลุ่น คุณสร้างเหตุการณ์ในการเชื่อมต่อได้ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ครับ มันไม่ลื่นไหล และไม่มีความประติดประต่อ คิดอยากตัดมาฉากนี้ก็ตัดเลย ทำให้อ่านแล้วไม่รู้สึกถึงอารมณ์ของเรื่อง ต้องบอกตรงๆว่าอ่านเรื่องนี้ไปแล้วผมอยากให้มันถึงตอนจบมากๆ เพราะมันไม่มีอะไรเลยให้ผมลุ้นครับ

            กระทั้งบทที่นางเอกต้องเข้าลงพยาบาล แล้วเริ่มมีบทรักเข้ามา มันเกิดปุบปับจนผมงงมาก ว่าพระเอกไปรักนางเอกตอนไหนว่ะ เห็นตีๆกันอยู่ไงมาเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ แถมมาจูบนางเอกเฉย พูดได้แต่ว่ามี งอ งู เต็มหัว แถมฉากจะรักกันทั้งที มันก็ยังไม่ให้ความรู้สึกซึ้งอะไรเลย เพราะมันรวดเร็วไม่มีการปูพื้นหรือเกริ่นมันก่อน กลายเป็นการยัดเยียดบทรักให้ตัวเอกไปซะงั้น  มีบทรัก 4 บทสุดท้ายไม่ช่วยให้รู้สึกว่ามันรักกันเลยครับ แม้แต่ฉากสุดท้ายที่นางเอกเปลี่ยนใจไม่ไปเกาหลีแล้วมาหา โดม แล้วมีฉากพ่อแง่แม่งอนที่ไม่เข้ากับเนื้อเรื่องหลักก็ไม่ทำให้ผมประทับใจครับ

            ผมแนะนำให้เพิ่มความแน่นของเนื้อเรื่อง และการหาแกนหลักของเรื่องที่น่าสนใจกว่านี้ครับ เนื้อหาของคุณถ้าตัดฉากที่ไม่จำเป็นออกไป ผมว่ามีได้ไม่เกินสิบบทหรอกครับ เพราะพล็อตคุณมันไม่มีอะไรมาก แค่ยกพวกตีกันเพราะตัวร้ายมีความแค้นกับพี่ชายนางเอก แค่นั่นเองครับ สาระของเรื่องมันยังน้อยเกินไปครับ แล้วฉากเหตุการณ์ที่สร้างขึ้นมาก็ยังมีความน่าลุ้นน้อยไปครับ ไม่มีความตื่นเต้นหรือแตกต่างจากนิยายเรื่องอื่น ที่สำคัญเรื่องปมปัญหาของนางเอกที่แม่ทิ้งไป พ่อไม่สนใจ ผมรู้สึกว่าคุณไม่ได้เอามันมาใช้กับเนื้อเรื่องเลย ไม่มีเหตุการณ์นี่ยังได้เลยครับ 

           ถ้าคิดจะเล่นกับอารมณ์ความกดดันของตัวเอกที่แม่หนีไป พ่อยุ่งแต่งาน คุณต้องสร้างนิสัยนางเอกให้มีความกดดัน ความเศร้า และมีปมมากกว่านี้ครับ อันนี้ดูจะเฮฮาปาจิงโกะทั้งพี่ชาย น้องสาว แล้วแค่ยัดบทที่มีอารมณ์ว่าเป็นเด็กมีปัญหาเรื่องครอบครัวมาหลังๆ ซึ่งผมอ่านไปจนลืมแล้วว่าพวกเอ็งพี่น้องมีปัญหาชีวิตด้วยเหรอ มันไม่เข้ากับเนื้อเรื่อง และใส่มาในช่วงที่ไม่สำคัญครับ ดังนั้นตัดทิ้งจะดีกว่า แล้วใส่เหตุผลอื่นที่นางเอกและพี่ชายทำไมถึงต้องมีเรื่องชกต่อยเรื่อยๆก็ได้ครับ มีเป็นล้านแปด

3.ตัวละคร 10/20

          ชื่อตัวละครทำเอาผมสับสนว่า ทุกคนยังอยู่ในประเทศไทยรึเปล่า เข้าใจครับว่าลูกครึ่ง แต่ตัวเอกแทบทั้งหมดชื่อญี่ปุ่นไม่ก็ เกาหลีหมดเลย ทำให้ผมคิดว่าคุณแต่งเป็นเกาหลีง่ายกว่านะครับ เพราะพออยู่ในไทยแล้วชื่อญี่ปุ่น เกาหลี ผมรู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ(โดยส่วนตัว)

          เริ่มตัวนางเอกก่อน ลียองมี บุคลิกแบบทอม แต่ใจเป็นหญิงธรรมดา แค่ปากร้าย ชอบชกต่อย แต่ความห้าวโหดที่คุณใส่มาในตัวนางเอก คุณยังทำได้ไม่ดีครับ มันกลายเป็นการยัดเยียดในบางครั้ง ทำให้นางเอกขาดเสน่ห์ และหลายครั้งที่ผมยังรู้สึกว่าตัวคาแรกเตอร์นางเอกยังแบนไป และไม่น่าสนใจพอ ยิ่งตอนหลังๆความน่าสนใจของนางเอกยิ่งน้อยลง แล้วยิ่งบทสุดท้ายนางเอกกลายเป็นสาวน้อยน่ารัก มันขัดกับตอนแรกเริ่มจนต่อไม่ติด ผมว่าคุณต้องศึกษานิสัยตัวเอกให้มากกว่านี้ครับ ไม่งั้นตัวละครของคุณจะหลุดไปง่ายๆ

            ตัว โดม ถึงจะใช้ได้ที่ตรงไม่เหมือนิยายแนวหวานแหววทั่วไปเพราะ พ่อคุณดูจะอ่อนเหลือเกิน แต่ด้วยบทเปิดตัว และการออกแต่ละฉาก หาความเด่นไม่เจอเลยทำให้ โดม เกือบเป็นอากาศธาตุในเรื่อง ทั้งที่เป็นพระเอก และอีกตัวที่ผมเฉยๆ จนเบื่อก็คือ คาโน พี่ชายนางเอก รู้สึกจะออกบทบ่อย แต่คาแรกเตอร์ไม่ชัดนอกจากจะเรียกนางเอกมาช่วยตัวเองชกต่อยบ่อยๆ นอกนั้นหาความน่าสนใจไม่เจอเลยครับ พูดได้คำเดียวว่าบทเยอะไม่ช่วยอะไรครับ เหมือนเดินมาลอยๆ พูดๆ ต่อยๆ แล้วหายไป มีมาแค่เป็นคนสร้างความแค้นให้ตัวร้ายเท่านั้นเอง

ส่วนตัว โพรี เพื่อนสาวของนางเอกถึงจะออกไม่กี่บท และดูไม่สำคัญมาก นอกจากเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์พระนางให้รู้จักกันมากขึ้น แต่คาแรกเตอร์สาวซื่อบื้อของเธอกลับทำให้เธอเด่นกว่าโดมโดยปริยาย และฉากเปิดตัว รวมถึงฉากที่โดนรุมทำร้าย ทำให้เธอค่อนข้างมีความน่าสนใจในระดับหนึ่ง

ตัวละครอีกตัวที่คาแร็กเตอร์ชัดก็จะเป็น เซไค ตัวร้ายที่มาแบบยิ้มๆ ร้ายๆ และคงความร้ายได้ถึงตอนจบ ถือว่าเป็นตัวละครที่ใช้ได้อีกตัว เพราะผมอ่านแล้วจำมันได้ คำพูดก็ดูเป็นตัวมันดีครับ ไม่รั่ว ไม่หลุดมาก ตัวละครโดยรวมของคุณอยู่ในระดับที่ใช้ได้แบบคาบเส้นครับ เพราะแม้บางตัวจะแยกนิสัยออก แต่ก็เป็นคาแรกเตอร์ที่เห็นดาษดื่มทั่วไป แล้วความเป็นมิติลึกของตัวละครยังไม่มากพอ นิสัยที่แยกกันออกเป็นแค่ผิวๆเท่านั้นเองครับ

4.ภาษา 9/20

          ภาษาของคุณ เหมือนการวางฉากของคุณเลยครับ

            มันห้วน สั้น ไม่ประติดประต่อ และไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง การบรรยายด้วยตัวละครของนิยายรักหวานแหววคือข้อเสียหลักที่ทำให้นิยายแนวนี้ขาดความละเอียดในเรื่องของอารมณ์และความงดงามของภาษา ดังนั้นผมแนะนำว่าอย่าเร่งการบรรยายครับ เพราะมันจะไม่ให้ความรู้สึกอะไร นอกจากตัวหนังสือเรียงเป็นเรื่องเฉยๆ

            ฉากตื่นเต้น แต่คำบรรยายที่ไร้รสของคุณทำให้ฉากทุกฉากดูเรื่อยๆ ไม่มีความน่าสนใจ จนเข้าขั้นน่าเบื่อ ภาษาของคุณอาจไม่เรียกว่าแย่ เพราะมันก็วางเรียงให้อ่านอย่างรู้เรื่อง แต่มันไร้รสชาติ และไร้อารมณ์ถึงที่สุดเลยครับ มันทื่อๆเกินไป ลองกลับไปอ่านทวนดูนะครับ ภาษาที่พยายามให้ฮา มันก็ไม่ตลก แล้วตัวอีโมคอนยิ่งทำให้อารมณ์ของเรื่องว่างเปล่าหนักกว่าเดิม การไม่บรรยายสีหน้าตัวละครแต่ดันใช่อีโมคอนมาแทน ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมเกลียดมันมากๆครับ ภาษาคุณเฉยอยู่แล้ว ยิ่งไปใช้อีโมค่อนมันก็ยิ่งพากันเฉยหนัก จนน่ารำคาญ อย่าไปคล้อยตามเกาหลีเขาหมดเลยครับ อะไรดีก็เอามา อะไรไม่ดีก็อย่าไปเอาอย่างครับ คุณเพิ่มการบรรยายให้ละเอียดขึ้น ถ้าคุณมั่นใจว่าเรื่องคุณสนุก ยังไงก็มีคนอ่านครับ

            ดังนั้นกลับไปอ่านนิยายของตัวเองดูครับ แล้วลองพิจารณาว่ามันไร้อารมณ์จริงรึเปล่า ผมนั่งอ่านแล้วยังหาวแล้วหาวอีกเลยครับ

5.ข้อมูลของนิยาย 8/20

          ข้อมูลหรือความสมจริงในเรื่องนี้ค่อนข้างต่ำนะครับ เพราะคุณไม่ยอมบรรยายสถานที่เลย มีแต่โรงเรียนเอส โรงพยาบาล xxx มันดูไร้ข้อมูลโดยสิ้นเชิงครับ คิดชื่อสมมุติขึ้นมาก็ได้ครับ ดีกว่าไปแทน ด้วย XYZ อะไรพวกนี้ เพราะมันทำให้นิยายคุณลอยๆ เหมือนเขียนไม่จริงจัง แบบเด็กแต่งเล่นๆ อุตสาห์เขียนว่าอยู่ในเมืองไทย เรื่องใกล้ตัวใส่สถานที่ที่เป็นเมืองไทยบ้างก็ไม่เสียหายหรอกครับ ตอนนี้กลิ่นนิยายเกาหลีมันคลุ้งอยู่แล้ว ไม่บรรยายสถานที่เป็นเมืองไทยเลยยิ่งทำให้จิตนาการภาพไม่ออกเลย อ๋อ ใช่ นี้ข้อเสียคุณอีกข้อครับที่ทำให้ผมอ่านิยายคุณแล้วเบื่อ คือคุณเขียนแบบผมจิตนาการตามไม่ได้ เพราะคุณไม่บรรยายอะไรเลย
   ในส่วนของความสมจริงในเรื่องนี้คงต้องแก้ไขกันเยอะเลยครับ เพราะอย่างที่บอกไว้แล้วในการดำเนินเรื่อง ที่สาเหตุของนางเอกและพี่ชายที่ชอบสร้างปัญหาชกต่อยเพื่อเรียกร้องความสนใจ และระบายความเหงา ที่แม่หนีไป แล้วพ่อยุงกับงานมันยังไม่ค่อยสมเหตุสมผลครับ เพราะจากที่ในเรื่องบอกว่ามีเรื่องชกต่อยเพื่อเรียกความสนใจจากพ่อ แต่ตัวละครกลับพยายามไม่ให้พ่อรู้ว่ามีเรื่องชกต่อยไม่งั้นจะถูกส่งไปเรียนเมืองนอก งั้นจะสร้างเรื่องชกต่อยขึ้นมาทำไมละครับ ถ้าคุณไม่ต้องการให้พ่อตัวเองรู้ เรื่องเรียกร้องความสนใจจากพ่อเลยไม่สมเหตุสมผลครับ จะว่าเป็นการคลายเหงา ยังมีหลายทางครับที่คลายเหงาได้ ผมว่าคุณต้องใส่เหตุผลในการกระทำของตัวละครมากกว่านี้ครับ

            แล้วเรื่องที่อยู่ๆนางเอกชกต่อยเก่งมันก็แปลกๆครับ ทั้งที่ตอนแรกเธอดูเป็นสาวน้อยธรรมดา พอโผล่มาอีกตอนไปช่วยพี่ชายชกนักเลงจนลมคว้ำง่ายๆ มันง่ายไปครับ เหมือนคุณพยายามจะใส่ให้นางเอกเก่งให้ได้โดยไม่มีสาเหตุ แล้วเปลี่ยนนิสัยไปเป็นคนละคนโดยไม่กล่าวถึงการพัฒนาของตัวละครที่กลายเป็นแบบนี้เลย อย่างที่บอกแต่ต้นว่าคุณเล่นตัดฉากอย่างรวดเร็วทำให้คนอ่านอย่างผมไม่เข้าใจง่ายๆครับ

แล้วที่ต้องแก้มากๆเลยคือฉากที่พระนางมารักกัน คุณเล่นแบบเขียนให้มันสองคนตีกันตั้งแต่ต้น ไม่มีแววจะมารักกันเลย พอนางเอกโดนแทงหน่อยดันมาเป็นห่วงจะเป็นจะตาย แถมความจริงตอนแรก โดม จะโทรบอก เซไค ด้วยซ้ำไม่ใช่เหรอครับ เรื่องนางเอกไปอยู่กับโรงเรียนคู่แข่ง แล้วไหงอยู่ดีๆมาขโมยจูบ แล้วเป็นห่วงกันเหลือเกินได้ ทุกอย่างมันพลิกบทจนผมตามไม่ทัน คุณไม่ได้เขียนเลยว่าพระนางเริ่มรู้สึกดีๆต่อกัน แต่คุณตัดฉับมาให้มันรักกัน 4 บทสุดท้ายอย่างไม่น่าให้อภัยเลยครับ เพราะผมไม่รู้เลยว่ามันจะมารักกันได้ยังไง พระเอกนางเอกแทบจะไม่รู้จักกันดีด้วยซ้ำ ยังไม่มีใครเห็นด้านดีของใครมาก่อนด้วย มันจะมารักกันปานจะกลืนกินได้ยังไง คุณเล่นยัดฉากรักเข้ามาเหมือนว่า นิยายจะจบแล้วฉันขอให้พวกแกรักกันเลยแล้วกัน มันไม่สมควรอย่างแรงครับ คุณต้องทำการบ้านเรื่องการค่อยพัฒนาอะไรรอบด้านอย่างด่วนครับ โดยเฉพาะการรู้จักการพัฒนาความสัมพันธ์ตัวละคร ตรงนี้สำหรับผมถือว่าแย่มากครับ แล้วไอบทหลังที่มาหวานแบบมดขึ้น แต่ไร้อารมณ์ความซึ้งนอกจากความเลี่ยนเท่าที่ผมอ่าน ทำผมต้อง งง อีกรอบเพราะนางเอกเปลี่ยนตัวเองได้ไวอีกแล้ว คุณนี่เก่งเรื่องการตัดฉากตัวละคร แล้วการก้าวข้ามขั้นการพัฒนาตัวละครจริงๆครับ

แล้วสาเหตุที่ เซไค แค้น คาโน เล่นเอาผมฮาเลยครับ อาจจะเพราะวิธีการเล่าเรืองของตัวละครบวก เหตุผลมันดูตลกแปลกๆ “พี่ชายกินเหล้า ตกน้ำตาย(สมควรแล้ว 555+)  เพราะพิษรัก ที่คาโนไปแย่งคนรักมา” แล้วไม่ค่อยน่าจะเอามาแค้นได้ขนาดนั้นครับ ลองยัดสาเหตุอื่นที่ดูสมจริงสมจังกว่านี้นะครับ

ดูให้ดีๆครับ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป อย่ารีบไปครับ กลับมาเรียงเรียงแบบขั้นบันได้ให้เป็นก่อนครับ คุณแต่งนิยายได้ไม่มีความประติดประต่อเลย แล้วความสมเหตุสมผลก็น้อยครับ ความจริงยังมีอีกหลายจุด แต่ผมขอยกแค่บางจุดใหญ่ๆที่ขัดใจจริงๆนะครับ (ไม่อยากยกมามากเดี๋ยวยาวเกิน) แล้วช่วงหลังๆความสมเหตุสมผลยิ่งน้อยลงเรื่อยๆครับ บอกได้แค่นี้ เพราะดูเหมือนคุณจะรีบเขียนให้มันจบไปหน่อย

6.ความพึ่งพอใจ(เน้นความรู้สึกส่วนตัวของผู้วิจารณ์ล้วนๆ) 9/20

          ความพอใจของเรื่องนี้กับผมคงยังไม่ผ่านเกณฑ์นะครับ            

        เพราะจากที่ได้อ่านมาผมรู้สึกไม่คล้อยตามเนื้อเรื่องของคุณเลยครับ ไม่สนุก อยากอ่านให้จบๆไป ความรู้สึกเหมือนกราฟที่เป็นเส้นตรงไม่เกิดแรงกระตุ้นเลย ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉากที่ควรน่าสนใจคุณก็ใช่ภาษาที่ไม่น่าสนใจมาเขียนทำให้ผมไม่รู้สึกอยากอ่านต่อ แล้วการสร้างเหตุการณ์แต่ละอย่างที่โผล่ขึ้นมาไม่ค่อยมีการเกริ่น และมีการตัดฉากรวดเร็วจนไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับมัน ความสมเหตุสมผลน้อย ปฏิกิริยาตัวละครที่แสดงออกมาก็ไม่ค่อยดึงดูด

            และหลักสำคัญคงเป็นที่แกนเรื่อง ที่ธรรมด๊า ธรรมดา จนไม่น่าจะเอามาเขียนเป็นเรื่องยาวได้ แค่เด็ก 2 โรงเรียนยกพวกตีการ ไม่มีสาระที่น่าอ่านเท่าที่ควร และตัวละครก็ยังขาดเสน่ห์เยอะมากครับ ยังดีที่นิยายของคุณยังมีแกนหลักแน่ๆที่ผมอ่านแล้วรู้ว่าคุณต้องการเขียนเรื่องแบบนี้นะ แล้วมีจุดประสงค์แบบนี้นะ ที่สำคัญอย่างน้อยที่สุด คุณเขียนนิยายเรื่องนี้จบครับ ถือเป็นเรื่องน่าชื่นชม

 ความจริงเขียนได้ครับไอการยกแค่เหตุการณ์เล็กๆมาสร้างเรื่องยาว (หนังฝรั่งเศสนี้ทำบ่อย และทำได้เยี่ยม เคยดูเรื่อง “เอมมีลี่” ไหม เป็นแค่เรื่องผู้หญิงคนหนึ่งที่ตกหลุมรัก ชายหนุ่มในร้านกาแฟ แต่ไม่กล้าบอกรักตรงๆจนเกิดเรื่องต่างๆขึ้น แนะนำให้ดูนะ) แต่ก็ต้องยอมรับว่าคนที่จะเขียนเหตุการณ์เล็กๆให้สนุกได้ จะต้องเก่งในการสร้างเรื่อง และดำเนินเรื่องในขั้นเทพพอสมควร เพราะคนพวกนี้จะดึงเสน่ห์ของเหตุการณ์ที่คนอื่นเห็นไม่สำคัญออกมานำเสนอผู้ที่ชมได้อย่างที่คนชมอาจนึกไม่ถึง ซึ่งมันทำได้ยากมากครับ และน้อยคนจะทำได้ด้วย พูดง่ายๆว่าคุณต้องหัวอาร์ตมากในระดับสูงๆหน่อยครับ ... ดังนั้นถ้าเรายังไม่โปร หรือแน่จริงๆ อย่าใช้เหตุการณ์เล็กๆในการสร้างเรื่องยาวครับ เพราะมันจะกลายเป็นของน่าเบื่อแทน  ยังไงก็พยายามกลับไปทวนเนื้อเรื่องนะครับ โดยเฉพาะเรื่องภาษาและการตัดฉาก

สรุปคะแนน 56/120 เกรด D นะครับ

ขออภัยหากนี่เป็นการวิจารณ์ที่รุนแรงไปนะครับ  อย่างที่บี 1 บอกไว้แต่ต้นว่ามีวิจารณ์ระดับเดียวคือ “แรง” ครับ