ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 - แต่งงาน [2/3]

บทที่ 2

แต่งงาน (2)

“นี่แกจะบ้าไปแล้วหรือไงยายฝน! แกอย่าพูดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ออกมาอีกนะ ถ้าให้เลือกจริง ๆ พี่ยอมทิ้งไร่ดีกว่ายอมให้แกต้องแต่งงาน!” ขุนเขาตวาดกร้าวออกมาเสียงแข็ง มือหนาบีบไหล่มนแน่นเมื่อรับรู้การตัดสินใจที่โง่เขลาของน้องสาวคนนี้

เขารักไร่พันทิพย์มาก แต่อย่างไรแล้วเขาก็จะไม่มีทางยอมให้ปลายฝนทิ้งศักดิ์ศรีไปแต่งงานเพียงแค่เศษเงินของคนคนนั้น

“เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะพี่ขุน เราไม่มีทางที่จะฟื้นฟูไร่ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เร็ว ๆ นี้หรอก เงินก็ไม่มี ยอดสั่งซื้อก็น้อยลงทุกวัน ฝนมองไม่เห็นทางไหนเลยที่จะดีไปกว่าการแต่งงาน”

“แกรู้หรือเปล่าว่าคนที่จะแต่งงานด้วยมันเลวแค่ไหน เงินที่มันมีกินมีใช้ทุกวันนี้ก็ล้วนมาจากของผิดกฎหมายทั้งนั้น พี่จะปล่อยให้ฝนแต่งงานกับคนแบบนั้นไปได้ยังไง” ขุนเขายืนยันในความคิดของตัวเอง เขาไม่มีทางปล่อยให้น้องสาวของตัวเองต้องไปกินน้ำใต้ศอกของใคร ไม่มีทางที่จะให้น้องสาวคนนี้ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวพัวพันกับของเลว ๆ ที่คนพวกนั้นทำ

เมื่อหลายเดือนก่อนขุนเขาได้พูดคุยกับพ่อของตนถึงเรื่องวิกฤตปัญหาของไร่พันทิพย์ที่กำลังเผชิญ และทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือการให้น้องคนกลางแต่งงานออกเรือนกับผู้มีอิทธิพลของภาคเหนืออย่าง ‘เหมราช’ หรือที่ใครต่างก็ขนานนามเขาว่า ‘ท่านเหม’

เหมราชเป็นผู้มีอิทธิพลในภาคเหนือ มีธุรกิจมากมายรวมไปถึงธุรกิจสีเทาที่เป็นแหล่งทำเงินได้มหาศาล ไม่ว่าจะเป็นการค้าไม่เถื่อน ค้าแรงงานผิดกฎหมาย และอยู่เบื้องหลังการค้ามนุษย์ที่ไม่มีใครตามกลิ่นจับตัวได้

ที่สำคัญนั่นก็คือท่านเหมผู้นี้มีผู้หญิงมากมายที่เลี้ยงดูอยู่ทั่วประเทศ สาวน้อยสาวใหญ่ ดารานางแบบ ล้วนแต่เคยได้รับการอุ้มชูจากผู้ทรงอิทธิพลคนนี้ทั้งนั้น

แล้วแบบนี้เขาจะยอมให้น้องสาวของตัวเองแต่งงานกับคนแบบนั้นได้ยังไง!

“ชีวิตของฝนมันไม่ได้มีค่านักหรอกพี่ขุน...”

คำพูดที่เสมือนคำตัดพ้อแต่แท้จริงแล้วมันเป็นอย่างที่ปลายฝนคิดไว้จริง ๆ

เธอคิดไม่ออกเลยว่าชีวิตของเธอมันมีค่ามากแค่ไหนกันเชียว สู้ยอมแต่งงานและช่วยทำให้ไร่พันทิพย์กลับมาทรงตัวและหยัดยืนด้วยขาของตัวเองได้เหมือนเดิมเสียยังดีกว่า อย่างน้อย ๆ ชีวิตนี้เธอก็สามารถช่วยเหลือไร่ที่เป็นลมหายใจให้อยู่ต่อได้

“ไร่พันทิพย์สำคัญกว่าชีวิตของฝนนะพี่ขุน พี่ขุนจะต้องทำให้ไร่ของเรากลับมายิ่งใหญ่เหมือนเดิมให้ได้นะ”

แม้ว่าความยิ่งใหญ่จะต้องแลกไปด้วยศักดิ์ศรีของเธอก็ตาม...

เทศกาลดูตัวเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ปลายฝนตัดสินใจแต่งงาน เธอนั่งรอคนที่นัดหมายอยู่ที่ร้านอาหารในตัวเมืองของจังหวัดเชียงราย เธอสั่งเครื่องดื่มระหว่างรอ ขณะที่ภายในใจกลับเรียบนิ่งไม่แสดงออกถึงความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้

มันตีพันมึนงงอยู่เต็มไปหมด หากแต่มันไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่กำลังจะได้ผัวเลยสักนิด!

ปลายฝนเคยเจอเหมราชตามงานผ่าน ๆ รับรู้มาว่าเหมราชมีอำนาจและร่ำรวยมาก แต่เงินมหาศาลเหล่านั้นกลับได้มาจากสิ่งผิดกฎหมายทั้งนั้น ภายใต้รูปหน้าหล่อเหลาแม้ว่าจะอายุเกือบห้าสิบปีแล้วก็ตาม เขาดูดีและสมบูรณ์เหมือนกับดารานักแสดงไม่มีผิด แต่ทว่าเบื้องลึกเบื้องหลังเขากลับโหดเหี้ยมและอำมหิต ชนิดที่ว่าสามารถฆ่าคนได้เหมือนกับผักปลา

ใครต่อใครก็ต่างหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับผู้ทรงอิทธิพลรายนี้ทั้งนั้น

“รอนานหรือเปล่า” เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นพลันทำให้ปลายฝนหยุดความคิดในห้วงภวังค์ไปชั่วขณะ

ใบหน้าหวานเชยขึ้นมองบุคคลตรงหน้าที่ตอนนี้มีชายชุดดำยืนเคียงซ้ายขวา รังสีแห่งอำนาจและความโหดเหี้ยมแผ่ซ่านออกมา แม้ว่าอีกฝ่ายจะกรีดรอยยิ้มได้รูปงามเพียงใด

“สวัสดีค่ะท่านเหม” ปลายฝนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบตั้งสติกับตัวเอง เธอลุกขึ้นยืนและยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม

รู้สึกหวั่นขึ้นมาทันทีที่เห็นลูกน้องของเขารายล้อมรอบกาย แถมยังมีปืนพกติดตัวกันมาทุกคน

“ไม่เอาสิ ไหว้ฉันทำไม นั่งลงเถอะ ๆ” อีกฝ่ายบอกอย่างใจดี รอยยิ้มบาง ๆ ที่นุ่มนวลรื่นหู แต่ปลายฝนรู้ดีว่ามันเป็นเพียงการแสดงจากคนผู้นี้เท่านั้น

เหมราชหันไปสั่งการบางอย่างกับลูกน้องก่อนที่คนรอบตัวจะเดินออกไปจากร้าน เดิมทีที่ร้านแห่งนี้มีลูกค้าราว ๆ สี่ห้าโต๊ะ แต่ทว่าในตอนนี้กลับหลงเหลือเพียงโต๊ะของเธอโต๊ะเดียวเท่านั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาคงใช้อิทธิพลจัดการอย่างที่ชอบทำ

“แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าท่านหรอกนะ อะไรกัน คนจะเป็นผัวเป็นเมียกันอยู่แล้วจะเรียกให้ห่างเหินกันทำไม” เหมราชยิ้มเย้าหัวเราะชอบใจในลำคอ เขาตั้งใจเอ่ยคำนี้เพื่อเน้นย้ำถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้

การที่ลูกสาวคนกลางของพ่อเลี้ยงรณมาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนี้มันก็เท่ากับว่าการครอบครองตัวสาวน้อยจะสมหวังอย่างที่ตั้งใจ

“เรื่องสินสอดหนูปลายฝนไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะ ฉันจะให้สินสอดกับพ่อหนูร้อยล้าน แล้วก็เงินฟื้นฟูไร่เพิ่มอีกยี่สิบล้าน ส่วนเรื่องแก้วแหวนเงินทองอื่น ๆ ฉันก็จะจัดการไม่ให้น้อยหน้าใคร”

เหมราชเปิดประเด็นพูดถึงเรื่องแต่งงานขึ้นทันทีโดยไม่มีช่องเว้นว่าง คนที่ได้ฟังก็ได้แต่ใจหายวูบโหวงอยู่ลึก ๆ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ตอบตกลงจะแต่งงานเพื่อรักษาไร่ของครอบครัว

“เอ่อ ฝนว่าท่านเหมอย่าเพิ่ง...”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันว่าท่าน!”

“อึก...”

ทว่าคำเอ่ยที่ไม่ต่างจากคำประกาศิตทำให้ปลายฝนถึงกับตัวสั่นระริกขึ้นมาทันที เธอเห็นสีหน้าเดือดดาลและน้ำเสียงแข็งกร้าวของเขาก็รู้เลยว่าเธอกำลังทำเรื่องผิดพลาดเข้าแล้ว