ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 - แต่งงาน [1/3]

บทที่ 2

แต่งงาน (1)

“พี่ขุน...เจ็บมากไหม ฝนขอโทษนะ” คำขอโทษออกมาจากปากของปลายฝนนับร้อยครั้งตั้งแต่ก้าวเข้ามาถึงไร่พันทิพย์

เธอพาพี่ชายมาทำแผลจากการถูกกระสุนเฉียดต้นแขน หลังจากนั้นก็กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดไม่รู้จักจบสิ้น แม้ว่าขุนเขาเองจะห้ามปรามเธอหลายครั้งก็ตาม แต่พี่ชายอย่างเขาก็ไม่คิดโกรธเคืองในสิ่งที่เธอทำ กลับกันเขาดันโกรธตัวเองที่ทำให้น้องสาวคนนี้ต้องมาเป็นเหยื่อล่อในความบาดหมางระหว่างเขาและอัศวินที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน

มันเป็นความผิดของเขาไม่ใช่เธอ...

“พอได้แล้วฝน จะขอโทษอีกกี่ร้อยครั้งหืม” ขุนเขาขมวดคิ้วและจับมือน้องสาวที่กำลังตั้งใจทำแผลให้เขาอย่างเบามือ เขาดึงรั้งให้ปลายฝนนั่งลงข้าง ๆ กอดไหล่และลูบบางเบาเพื่อปลอบประโลม เนื่องจากรู้ดีว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้คงทำให้น้องสาวของเขากลัวมาก “พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ มันเป็นความผิดของพี่เอง ไอ้อัศมันเกลียดพี่ มันเลยทำร้ายฝนเพื่อให้พี่เจ็บปวด”

“พี่ขุน...” เสียงเล็กเรียกชื่อของพี่ชายแผ่วเบา กระแสน้ำเสียงของเธอช่างสั่นพร่าและเลื่อนลอยเพราะกำลังนึกถึงคำพูดของศัตรูพี่ชายที่ยังคงวนเวียนในหัวมาตั้งแต่ต้น

“ว่าไง ทำเสียงแบบนี้จะอ้อนขออะไร” ขุนเขาหัวเราะในลำคอพลางยกมือขึ้นยีเรือนผมนุ่มของน้องสาว แต่ทว่าคำพูดที่ปลายฝนเอื้อนเอ่ยถัดมากลับทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอนพร้อมแตกสลายได้ทุกเมื่อ

“ไร่ของเรามันห่วยแตกขนาดนั้นเลยเหรอคะ ไร่พันทิพย์ของเราย่ำแย่จนไม่มีลูกค้าคนไหนอยากค้าขายด้วยเลยเหรอ” น้ำเสียงเล็กเจือปนไปด้วยความเสียใจก่อนที่หน่วยน้ำจะไหลหลั่งออกมาเกินหักห้าม “ฝนคิดมาตลอดว่าไร่ของเราเป็นไร่ที่ดีพร้อมทุกอย่าง ฝนภูมิใจมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ เป็นน้องสาวของพี่ขุน แล้วก็มีน้องสาวที่น่ารักอย่างฝัน แถมไร่พันทิพย์ของเราก็กว้างใหญ่ ฝนคิดไม่ออกเลยว่าไร่ของเรามันมาอยู่ในจุดนี้ได้ยังไง”

ในฐานะลูกคนกลางอย่างปลายฝนนั้นมีแต่ความภาคภูมิที่ได้เกิดและเติบโตภายในไร่พันทิพย์แห่งนี้ พ่อของเธอมีอิทธิพล หลายต่อหลายคนก็ต่างเรียกพ่อเธอว่าพ่อเลี้ยงรณ พี่ชายอย่างขุนเขาก็ทำงานเก่ง ถึงจะเจ้าชู้เจ้าเสน่ห์แต่เรื่องการบริหารไร่เธอก็คิดว่าไม่เป็นสองรองใคร

ส่วนน้องสาวคนเล็กอย่าง ‘ปลายฝัน’ ยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นสดใสและน่ารัก เธออายุยี่สิบปีเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ชั้นปีที่สอง ปลายฝันเรียนบริหารเพื่อที่จะได้มาช่วยกันดูแลไร่ต่อจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งเหลืออีกสองปีเท่านั้นครอบครัวของเราก็จะได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าและอบอุ่นเหมือนเดิม

ขาดก็แต่แม่ที่เสียชีวิตไปด้วยโรคร้ายตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่ประถม ถึงจะกำพร้าแม่ตั้งแต่เล็กแต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกขาดความรักเลยสักนิด หนำซ้ำคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงรณผู้แข็งกร้าวและดิบกร้านกลับทำหน้าที่พ่อและแม่ให้กับสามพี่น้องโดยไม่มีข้อตำหนิ

แล้วเหตุใดนายอัศหรือไอ้คนโหดเหี้ยมคนนั้นถึงได้กล้าด่าทอพ่อและพี่ชายของเธอว่าห่วยได้อย่างเต็มปาก แค่ตบครั้งเดียวมันไม่เพียงพอเลยสักนิด!

“ไร่ของเราเคยเป็นไร่อันดับหนึ่งในเรื่องการส่งออก แต่ทำไมตอนนี้...ฮึก ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะคะพี่ขุน”

สองปีให้หลัง ไร่พันทิพย์ของเธอเริ่มอยู่ในสภาพย่ำแย่ สภาวะทางการเงินถอยหลังลดฮวบให้ตกใจ ทั้งยังถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องส่งสินค้าให้กับลูกค้าประจำที่จะถูกถ่วงเวลาให้ส่งสินค้าช้ากว่ากำหนด บ้างก็รถยางแบนจนคนงานหารถไปส่งไม่ได้ บ้างก็ปุ๋ยหายยกลังต้องวิ่งหากันให้วุ่น

รวมไปถึงบ้านพักคนงานที่ถูกเผาต้องวิ่งหนีตายกันเจ้าละหวั่น พาลเดือดร้อนต้องให้คนงานมาอาศัยชั่วคราวที่โรงจอดรถ และยังมีอีกหลายต่อหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สร้างความเคลือบแคลงใจเป็นอย่างมาก แต่ก็หาคนทำไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐานทิ้งไว้ให้ตามกลิ่นเลยสักนิด

ไร่พันทิพย์เริ่มเข้าขั้นวิกฤต พ่อเลี้ยงรณต้องควักเงินส่วนตัวเพื่อพยุงให้ไร่ได้อยู่ต่อ ในขณะที่รายได้ของไร่แทบไม่ขยับ และในที่สุดมันก็จวนจะเจ๊งอย่างที่อัศวินตอกหน้าไว้จริง ๆ

ทรัพย์สมบัติของไร่ทยอยขายไปทีละชิ้น...ทีละชิ้น หลงเหลือก็แค่ยานพาหนะสำหรับส่งสินค้าก็เท่านั้น บ้านที่อยู่ก็เอาไปกู้ยืมตามระเบียบ ตอนนี้นอกจากจะต้องหาเงินมาจ่ายค่าแรงงานว่าจ้าง ก็ต้องมาหาจ่ายค่างวดผ่อนเงินกู้ในแต่ละเดือนด้วย

“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะฝนที่รักษาไร่ของเราไม่ได้”

แม้ว่าตอนนี้ไร่พันทิพย์จะยังอยู่ในครอบครอง แต่ก็เกิดวิกฤตติดลบเข้าขั้นย่ำแย่ ทำให้ขุนเขารับรู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานจะต้องสูญเสียไร่ที่เป็นทุกอย่างในชีวิตไป

“ฝนจะแต่งงาน”

ทว่า...ประโยคนั้นที่เอ่ยออกมาจากปากของปลายฝนทำให้ขุนเขาเบิกตากว้างและรีบผละตัวน้องสาวออกจากวงแขนทันที

เมื่อครู่ที่เขาได้ยินมันคือเรื่องจริงหรือเพียงห้วงความคิด น้องสาวของเขาบอกว่าจะแต่งงานอย่างนั้นหรือ!?

“ถ้าการแต่งงานทำให้ไร่พันทิพย์ของเราอยู่รอด ฝนก็จะแต่งงาน” ปลายฝนยืนยันในคำพูดของตัวเองอีกครั้งราวกับล่วงรู้ว่าพี่ชายของตนกำลังตกใจและสับสนมากเพียงใด

จริงอยู่ที่ในตอนแรกเธอตั้งมั่นและยืนกรานกับตัวเองว่าจะไม่มีทางแต่งงานลดทอนศักดิ์ศรีอย่างเด็ดขาด แต่ในเมื่อไร่พันทิพย์ที่เปรียบเสมือนลมหายใจและทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวกำลังจะพังทลายลงต่อหน้าต่อหน้า เธอก็จำต้องยอมละทิ้งความรู้สึกของตัวเองและยินดีรับกับสิ่งที่ควรเป็นไป ซึ่งนั่นก็คือการแต่งงานที่จะสามารถทำให้ไร่พันทิพย์กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

“นี่แกจะบ้าไปแล้วหรือไงยายฝน! แกอย่าพูดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ออกมาอีกนะ ถ้าให้เลือกจริง ๆ พี่ยอมทิ้งไร่ดีกว่ายอมให้แกต้องแต่งงาน!”