ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 - ถิ่นอัศวิน [2/3]

บทที่ 1

ถิ่นอัศวิน (2)

“คนที่มันกล้าตบฉันต้องเจ็บกว่าฉันหลายร้อยเท่า มานี่!”

“อึก...ฉันเจ็บ อ๊ะ...” เสียงเล็กสั่นเครือเมื่อถูกบีบจนแทบแหลกสลาย

“นายครับ นายอัศครับ!”

อัศวินปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กและเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่เขาได้กำชับสั่งการว่าให้เฝ้ารอดูเหตุการณ์อยู่ด้านนอก

“มีอะไร”

“ไอ้ขุนเขามันมาแล้วครับนาย มันมาพร้อมกับคนงานในไร่ของมันด้วยครับ”

ปลายฝนเบิกตากว้างและรีบหยัดกายวิ่งตรงออกไปเพื่อหาทางหนี อย่างน้อย ๆ พี่ชายของเธอก็อยู่ในที่แห่งนี้แล้ว หากเธอหนีรอดไปได้ก็คงไม่ยากที่จะรอดพ้นเงื้อมมือของคนสารเลวคนนี้

แต่ทว่า...

หมับ!

ช้ากว่าความคิด...ร่างสูงตรงเข้ามาคว้าหมับที่ข้อมือของปลายฝนได้ทัน มือหนาบีบรัดจนเกิดรอยแดง เขาไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงแต่ส่งสายตาคมจดจ้องลงมาที่มันไม่ต่างจากคำสั่งประกาศิตเลยสักนิด

“ไปบอกคนอื่น ๆ ว่าถ้าไอ้พวกนั้นมันตุกติกก็ยิงทิ้งได้เลย”

“ครับนาย!”

สิ้นคำสั่งของนายก็ทำให้ชายวัยกลางคนก็เดินออกไปพร้อมกับอาวุธปืนที่ถือติดตัว

ร่างสูงดันแผ่นหลังบางให้เดินนำออกไปด้านนอก ขณะที่ปลายปืนสีดำขลับก็กดจ่อที่เอวบางไม่ห่าง หากเธอตุกติกหรือทำอะไรเกินควบคุม เขาก็พร้อมจะลั่นไกใส่คนของไร่พันทิพย์ทันที!

อัศวินคุมตัวของปลายฝนให้อยู่ข้างกาย ทอดสายตามองไปยังรถกระบะทรงสูงใหญ่ที่ขับแล่นเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุด และเพียงเสี้ยววินาทีหลังจากตัวรถจอดสนิท ร่างของศัตรูตัวฉกาจก็มายืนประจันหน้าพร้อมด้วยเหล่าคนงานร่างบึกบึนนับสิบชีวิตและอาวุธครบมือ

“พี่ขุน” เสียงเล็กเอ่ยเรียกหาผู้เป็นพี่ชายด้วยความหวาดกลัว ที่กลัวไม่ใช่เพราะถูกปืนจี้ แต่กลัวว่าการที่พี่ชายของเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้จะทำให้อัศวินฆ่าพี่ชายต่อหน้าต่อตาต่างหาก!

“ปล่อยน้องกู” ขุนเขากดปลายปืนจ่อเล็กที่กลางศีรษะของอัศวินอย่างไม่ลดละ

หากอีกฝ่ายแตะต้องให้น้องสาวของเขาระคายเคือง เขาก็พร้อมที่จะส่งกระสุนไปเจาะกลางกะโหลกทันที!

“น้องมึงมาเหยียบถิ่นกูแบบนี้แล้วจะให้กูปล่อยไปง่าย ๆ เหรอวะ ง่ายไปหน่อยมั้งไอ้ขุน”

“ถ้ามึงจะทำก็มาทำกู ปล่อยน้องกูไป!”

“ทิ้งปืนซะ แล้วก็บอกให้ลูกน้องของมึงทิ้งปืนด้วย ไม่อย่างนั้นกูไม่รับประกันว่าน้องมึงจะปลอดภัย” อัศวินเบนกระบอกปืนมากดจ่อตรงหน้าของขุนเขาแทน หากอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่สั่ง เขาก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องใจดีกับศัตรู

“วางปืนลง” ขุนเขามองอัศวินด้วยความเดือดดาล แต่อย่างไรแล้วเขาก็ต้องเห็นความปลอดภัยของน้องสาวเป็นอันดับแรก เขาสั่งกับลูกน้องอย่างจนใจ อย่างน้อยก็ต้องการให้น้องสาวปลอดภัยเสียก่อน แต่หลังจากนี้ก็ค่อยมาดวลสังเวียนสู้รบกับศัตรูกันอีกครั้ง

“น่าเสียดายที่มึงมาเร็ว ไม่อย่างนั้นกูคงได้ทำอะไรน้องมึงไปแล้วล่ะ เฮ้อ...แย่จังเลยนะ” อัศวินแสร้งทำหน้าเสียดายกดสายตามองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยท่าทางยียวน พอโน้มเข้าไปใกล้คนจอมพยศก็สะบัดหน้าออกด้วยความรังเกียจ จนเขาต้องใช้มือใหญ่บีบที่กรามเล็กเพื่อให้หันมาประจันหน้าดังเดิม

“อย่าทำน้องกู! ถ้าเกลียดกูมากก็มาทำกูนี่ อยากจะกระทืบ อยากจะยิง มึงก็มาทำกู!”

“กูจะทำมึงไปทำไมวะไอ้ขุน ในเมื่อน้องมึงเป็นคนเข้ามาหากูถึงถิ่น กูก็ต้องสั่งสอนน้องมึงสิถึงจะถูก” ใบหน้าคมคร้ามก้มลงจนจมูกสัมผัสกับเรือนผมนุ่มของปลายฝน

สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ก็คือเห็นศัตรูอย่างขุนเขาเจ็บปวด และคนที่จะเป็นเครื่องมือได้ดีที่สุดก็คือน้องสาวของมันนี่แหละ!

“กูบอกว่าให้มึงมาทำกูแทนไงไอ้สวะเอ๊ย! ปล่อยน้องกู ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้เหี้ยอัศ!”

ขุนเขาตรงปรี่มุ่งตรงเข้าไปหาอัศวินด้วยความเดือดดาล แต่คนงานของไร่กมลกลับขวางกั้นและจัดการให้ล็อกตรึงจนร่างแกร่งทรุดลงกับพื้นด้วยหน้าขาที่กดตรึงบนแผ่นหลัง ตอนนี้ขุนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ ทั้งถูกกดทับหนำซ้ำยังมีอาวุธปืนที่กดจ่อห่างจากศีรษะเพียงปลายนิ้ว

“อย่า! อย่าทำพี่ขุน ฉันขอร้องล่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรพี่ฉันเลย!” เสียงเล็กแผดออกมาทั้งหยาดน้ำตาเมื่อเห็นผู้เป็นพี่ชายถูกรุมล้อมไปด้วยปืนนับสิบกระบอก

เรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ หากอัศวินจะลงโทษหรือตัดสินชีวิตอย่างไรก็ขอให้มาทำกับเธอแต่เพียงผู้เดียว

“ขอร้องงั้นเหรอ ฮึ...แล้วเธอมีอะไรมาแลกล่ะถ้าขอให้ฉันไม่ทำร้ายพี่ชายของเธอ”

“อย่าทำอะไรน้องกูไอ้เหี้ยอัศ!” ขุนเขากดเสียงต่ำข่มความโกรธเอาไว้อย่างถึงที่สุด เขาจะขอย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่าถ้าหากโกรธเกลียดอะไรก็ขอให้มาทำที่เขาไม่ใช่น้องสาวที่เขารักสุดหัวใจแบบนี้

“ยิ่งมึงพูดแบบนี้กูก็ยิ่งอยากทำน้องมึงซะแล้วสิ ไหนดูซิว่าสวย ๆ แบบนี้ฉันทำอะไรได้บ้างนะ”

________________

 ช่วยบอกนายอัศว่า จยย หน่อยค่า แกจะโมโหอะไรขนาดนั้น เหนื่อยแทน555555555

วันหยุดดี ๆ แบบนี้มาอ่านนิยายกันเต๊อะะะะ ก่อนกดออกอย่าเพิ่งกดปิดน้าา เบลฝากกดหัวใจ + เพิ่มเข้าชั้น ให้กันก่อนนะค้าบบบ ส่วนใครที่กดแล้วก็ขอบคุณมาก ๆ เยยงับบบ ขอกำลังใจกน่อยน้าา จะมาอัปบ่อย ๆ เยยย ><.