คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 - ถิ่นอัศวิน [1/3]
บทที่ 1
ถิ่นอัศวิน (1)
สายตาคมทอดมองไปยังร่างแบบบางที่ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้มสลบไสลด้วยฤทธิ์ยา นิ้วเรียวยาวเคาะตามจังหวะช้า ๆ พลางคิดพิจารณาถึงขั้นตอนต่อไปในการจัดการกับคนของไร่คู่แข่งที่พ่วงด้วยการเป็นน้องสาวศัตรูที่เขาเกลียดที่สุด
ความกล้าบ้าบิ่นของเจ้าหล่อนทำให้เขานึกเย้ยหยันออกมา มุมปากหยักคาบบุหรี่นิโคตินสูง ควันที่สีขาวถูกปล่อยให้ลอยล่องเหนือศีรษะเช่นเดียวกับความคิดที่พยายามพ่นทิ้งให้ออกมาพร้อม ๆ กับมัน หากแต่ความเจ็บปวดที่พัวพันกลับย้อนหวนมาทำให้เจ็บปวดอีกครั้ง
ร่างสูงใหญ่นั่งไขว่ห้างกดสายตามองคนบุกรุกภายใต้ความเรียบนิ่งของสิ่งรอบนอก มันไม่ต่างจากราชสีห์ที่กำลังล่อเหยื่อเนื้อหวานให้ติดกับ คนอย่างอัศวินไม่มีทางยอมปล่อยให้คนของไร่พันทิพย์กลับไปได้ง่าย ๆ โดยที่ไม่ได้รับการสั่งสอนที่กล้าลองดีกับคนอย่างเขา
‘อัศวิน’ หรือ ‘นายอัศ’ ผู้เป็นนายใหญ่ที่ดูแลและปกครองไร่กมลแห่งนี้ต่อจากผู้เป็นพ่ออย่างพ่อเลี้ยงอิฐ ตอนนี้เขาอยู่ในฐานะนายอัศผู้ยิ่งใหญ่ นอกจากจะดูแลพื้นที่ภายในไร่แล้ว ชื่อเสียงของเขายังเป็นที่เลื่องลือในเรื่องของอำนาจและความโหดเหี้ยม
อัศวินละสายตาจากร่างบางเบนไปมองอาวุธและเครื่องมือสื่อสารที่เขาได้นำแยกออกมาจากตัวเธอ นอกจากจะมีมีดพกที่พร้อมปาดคอให้ขาดสะบั้นแล้ว เจ้าหล่อนยังมีปืนพกสีดำขลับที่ตระเตรียมมาเป็นอย่างดี
ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา…
ครืด...ครืด...
แรงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้อัศวินละสายตาหันไปจดจ้อง บนหน้าจอขึ้นโชว์เบอร์ของคนที่เขาอยากสนทนาด้วยมากที่สุด
“ยายฝน! อยู่ไหนเนี่ย ออกมาหรือยัง ทำไมถึงไม่ฟังพี่บ้างวะ...!”
“น้องสาวมึงสวยดีนี่หว่าไอ้ขุน” สุ้มเสียงยียวนของอัศวินกรอกไปยังปลายสาย ขณะที่สายตาก็ทอดมองร่างแน่งน้อย มันลงลึกไปถึงขั้วขั้นของความบาดหมางที่เคยมีต่อกันกับพี่ชายของเธอ
“ไอ้เหี้ยอัศ!”
“ใจเย็นก่อนไอ้ขุน อย่าเพิ่งโมโหสิวะ” อัศวินหัวเราะร่าเมื่อรับรู้ถึงกระแสน้ำเสียงของปลายสายว่าตอนนี้กำลังเดือดดาลมากเพียงใด
หากอยู่ใกล้ ๆ เขาคงได้โดนทั้งหมัดทั้งตีนที่สวนกระแทกมาเป็นแน่
“อย่าทำอะไรน้องกู ถ้ามึงเป็นสุภาพบุรุษมากพอก็อย่ารังแกผู้หญิง!” คนปลายสายพยายามข่มความโกรธและกดน้ำเสียงให้ต่ำเท่าที่จะทำได้ ความบาดหมางในอดีตกำลังทำให้ปลายฝนตกเป็นผู้รับกรรมในการแก้แค้น
“พอดีว่ากูไม่ใช่สุภาพบุรุษนี่สิ...กูจะทำอะไรน้องสาวมึงดีนะ สวย ๆ แบบนี้กูว่า...”
“ไอ้เดนนรก! กูจะฆ่ามึงไอ้เหี้ย!”
ร่างสูงพิงกับขอบโต๊ะพร้อมกับแค่นหัวเราะชอบใจยกใหญ่ อีกหนึ่งสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในชีวิตก็เห็นว่าจะเป็นการทำลายศัตรูตัวฉกาจอย่าง ‘ขุนเขา’ ที่กำลังสนทนาด้วยอยู่ในตอนนี้
และหมากที่อยู่ใกล้มือพร้อมขย้ำทำลาย ซึ่งเข้ามาได้พอดิบพอดีนั่นก็คือน้องสาวของมัน!
“ฮึ! ไว้กูจะส่งภาพสวย ๆ ไปเย้ยมึงแล้วกันนะ”
อัศวินกดตัดสายและโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ร่างสูงสาวเท้าก้าวเข้าไปหาหญิงสาวบนเตียง ซึ่งจังหวะนั้นเธอก็รู้สึกตัวและลืมตาประสานขึ้นมาพอดี
“ไง” คำทักทายคำแรกที่เอ่ยออกไปทำให้แววตาหวานเบิกกว้าง
ปลายฝนขยับตัวหนีไปชิดขอบเตียง เธอจ้องมองคนตรงหน้าอย่างนึกรังเกียจพร้อมกับหวาดหวั่นอยู่ในใจ เธอไม่เคยเห็นหน้าเขาคนนี้ แต่ก็รู้ดีว่าเขาคงจะเป็นอัศวิน นายใหญ่ที่ปกครองไร่กมลแห่งนี้ต่อจากผู้เป็นพ่อ
“อย่าเข้ามานะ ออกไป...อ๊ะ!”
ขาเล็กรีบก้าวหนีลงจากเตียง จุดหมายก็คือประตูห้องที่ปิดสนิท แต่ทว่าเมื่อก้าวขาเดินไปได้เพียงสองก้าว ร่างบางก็ทรุดตัวลงกับพื้น เมื่อถูกดึงรั้งด้วยโซ่ขนาดใหญ่ที่ตอนนี้กำลังพันธนาการข้อเท้าของเธอเอาไว้!
“อยู่เฉย ๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” อัศวินบอกเสียงเรียบแต่กลับมีคำสั่งดุดันอยู่ในนั้น สายตาคมของเขาจ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างนึกสมเพช เห็นท่าทางหยิ่งผยองดื้อรั้น แต่ดวงตาหวาน ๆ กลับสั่นไหวที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด
มันไม่ใช่คำพูดลอย ๆ แต่เป็นสิ่งที่อยากเตือนคนยโสอย่างเธอ ยิ่งเธอพยายามหนีก็จะยิ่งเจ็บตัว โซ่ตรวนเหล็กนั้นหนาหลายข้อนิ้วมือ ต่อให้ใช้ขวานมาฟันก็ต้องใช้เวลาเป็นนาที แล้วไอ้การที่เจ้าหล่อนยิ่งกระชากยิ่งดึงมันก็ยิ่งทำให้เธอเจ็บตัวและเสียเวลาเปล่า
“ไอ้สารเลว ไอ้เลว!” ปลายฝนข่มความกลัวเอาไว้ให้ลึกสุดขั้ว เธอด่าทอคนตรงหน้าที่ตอนนี้มีอำนาจเหนือกว่าหลายเท่า แต่สิ่งที่เธอควรทำที่สุดก็คือการเอาตัวรอดเพื่อให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของนายอัศวินผู้นี้!
หมับ!
อัศวินไม่ได้เอ่ยอะไรแต่เขากลับสาวเท้าตรงปรี่เข้าไปกระชากรั้งต้นแขนเล็กเข้าหาตัว บีบคั้นจนหญิงสาวเจ็บปวดลงลึกไปถึงกระดูก
“เลวงั้นเหรอ? ฮึ” เสียงแค่นหัวเราะพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่กำลังไร้อำนาจต่อกรอย่างเธอจะกล้าท้าทายได้ขนาดนี้
หากว่าเขาเลวก็เห็นจะต้องแสดงให้ดูว่าความเลวที่เธอว่าน่ะมันเป็นยังไง
“อ๊ะ! แกจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!”
ข้อเท้าเล็กถูกดึงรั้งก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะย่อตัวลงและจัดการปลดโซ่ออก มือหนารวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือข้างเดียว หลังจากนั้นก็จับกระชากให้ร่างบางลุกขึ้นและเดินตามออกไปด้านนอก
“ตามมานี่!”
มือหนาที่ไม่ต่างจากคีมเหล็กกำลังบีบรัดข้อมือเล็กจนเกิดรอยแดงเถือก ปลายฝนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำตาเอ่อรอบดวงตาหวานทั้งสองข้าง แต่เธอก็ต้องกักเก็บเอาไว้เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมา
“ปล่อยฉัน! แกจะพาฉันไปที่ไหน ไอ้เลว ไอ้...อ๊ะ!”
ตุ้บ!
ร่างบางถูกผลักลงกับพื้นอย่างแรงภายในห้องทำงานส่วนตัวที่เธอเพิ่งย่างกรายเข้ามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ แววตาหวานสั่นระริก มองแฟ้มเอกสารในมือของคนตรงหน้าที่กำลังยกขึ้น แต่ทว่าไม่นานเขาก็โยนมันลงพื้นจนเกิดเสียงดังสนั่น
“ตระกูลของพวกไร่พันทิพย์มันเหมือนกันทั้งโคตรสินะ ขี้ขโมย ขี้แพ้!”
“นี่! อย่ามาว่าครอบครัวของฉันนะ!” ปลายฝนเดือดดาลเมื่อได้ยินคำพูดถากถางดูถูกที่ตอกหน้าจนด้านชา
“จะไม่ให้พูดแบบนั้นได้ยังไงก็นิสัยของครอบครัวเธอมันเป็นแบบนี้จริง ๆ ฮึ...จนตรอกจนต้องเข้ามาขโมยของเลยหรือไง!”
“ไอ้...!”
หมับ!
อัศวินตรงปรี่เข้าไปกระชากแขนเล็กขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังโกรธจัดชนิดที่ว่าต่อให้ใครเข้ามาขวางก็ไม่คิดสนใจทั้งนั้น
เขาตั้งใจจะสั่งสอนน้องสาวของศัตรูให้หลาบจำว่าคนที่มีเลือดชั่ว ๆ จากไร่พันทิพย์ไม่ควรเข้ามาเหยียบย่ำที่ไร่กมลแห่งนี้!
“คิดเหรอว่าการที่เธอเข้ามาขโมยข้อมูลสำคัญแล้วจะทำลายไร่ของฉันได้” ร่างสูงกดเสียงต่ำเช่นเดียวกับสายตาคมที่กดมองใบหน้าดื้อรั้นของคนตรงหน้า
หน้าหวาน ๆ ที่ตอนนี้กำลังเชิดชูคออย่างคนหยิ่งผยอง แถมปากอวบอิ่มที่สั่นระริกก็พยายามเม้มเป็นเส้นตรงเพื่อไม่ให้เปิดเผยความรู้สึกหวาดหวั่นออกมา
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้!” ปลายฝนถามกลับอย่างถือดี เธอมั่นใจว่าไร่พันทิพย์ของเธอก็ไม่ได้มีดีไปน้อยกว่าไร่กมลเลยสักนิด ไร่ของเธอกว้างใหญ่และมีผักหลายชนิดให้เลือกซื้อ เพียงแค่ขาดเงินทุนในการบริหารพัฒนาเท่านั้น
“แล้วเธอคิดหรือไงว่าถ้าทำลายไร่ของฉันได้แล้วลูกค้าจะเลือกไร่ของเธอ ฮึ...ไร่กระจอก ๆ แบบนั้นน่ะ ต่อให้ลดราคาเหลือสิบเปอร์เซ็นต์ก็ไม่มีใครเอา จำใส่หัวซะ!”
“ไอ้...!”
“ฉันจะบอกอะไรให้เธอรู้นะ เธอจะได้ตาสว่างสักที ไร่พันทิพย์ของเธอน่ะมันจวนจะเจ๊งอยู่แล้ว ต่อให้ไปกู้ยืมเงินมาเป็นสิบล้านร้อยล้านมันก็ไม่มีวันฟื้นฟูวิกฤตขึ้นมาได้หรอก พ่อกับพี่ชายของเธอน่ะมันห่วย ห่วยแตก บริหารแย่! ไร่พันทิพย์ของเธอไม่มีทางขึ้นมาตีเทียบกับไร่ของฉันได้หรอก!”
“ไอ้สารเลว!”
เพียะ!
ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใบหน้าของคนสูงใหญ่ด้วยความเดือดดาลที่ปะทุจนลุกโชนราวกับเปลวเพลิง ถึงไร่ของเธอจะย่ำแย่วิกฤตเพียงใด แต่เขาก็ไม่สมควรที่จะมาดูถูกพ่อกับพี่ชายของเธอแบบนี้
ทว่า...ใบหน้าคมคร้ามที่หันไปตามแรงตบกลับเหยียดยิ้มและแค่นหัวเราะออกมา สายตาคมตวัดมองด้วยความเรียบนิ่ง มือสองข้างก็ทวีคูณแรงบีบที่ต้นแขนเล็กจนมันที่จะเหลวแหลกคามือให้รู้แล้วรู้รอด
“อึก! จะ...เจ็บนะ ไอ้ชั่ว!”
“กล้ามากนะที่ตบฉัน” น้ำเสียงเย็นที่เปล่งออกมาทำให้คนตัวเล็กขนลุกซู่ เธอเห็นแววตาคมกริบของเขาที่จ้องมองมา มันไม่ต่างจากมีดแหลมคมที่เสียดแทงให้เจ็บปวด
“ฉะ...ฉัน อึก ปะ...ปล่อยนะ!” ปลายฝนเชิดคอตั้งและข่มความกลัวเปล่งเสียงออกไป เธอกลัวเขาจนตัวสั่น แต่ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกก็ต้องทำใจกล้าท้าทายในอำนาจมืดของเขา
“คนที่มันกล้าตบฉันต้องเจ็บกว่าฉันหลายร้อยเท่า มานี่!”
______________________
นายอัศอย่าโหดสิ้ งื้ออออ TWT
ความคิดเห็น