ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 6 - ผู้ช่วยคนใหม่1 [1/2]

บทที่ 6

ผู้ช่วยคนใหม่1 (1)

การเดินทางจากไร่พันทิพย์สู่ไร่กมลใช้เวลาไม่กี่นาที ตัวรถโฟร์วิลจอดที่หน้าบ้านไม้สวยงามหลังใหญ่ บ้านที่ใครต้องการมาติดต่อทำธุรกิจ หรือต้องการพบตัวนายใหญ่ของไร่กมลต่างก็ต้องมาที่นี่ทั้งนั้น

ตัวบ้านไม้หลังใหญ่โตตั้งอยู่ด้านหลังของไร่ที่มีต้นไม้และภูเขาล้อมรอบ บรรยากาศเย็นสบายและสวยงามไม่แพ้กับไร่พันทิพย์ที่เธอจากมาเลยสักนิด แต่มันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคนที่เพิ่งย่างกรายมาเหยียบถิ่นศัตรูถึงได้รู้สึกเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกตลอดการเดินทาง

“เธออยู่ที่นี่กับฉันไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยให้คนจัดหาที่พักให้วันหลัง” หลังจากที่ประตูรถปิดลงตามด้วยร่างบางมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก นายอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ก็เอ่ยบอกเธอพลางพยักพเยิดหน้าเพื่อให้เธอเดินตามเขาขึ้นไปบนบ้าน

สัมภาระที่ติดตัวมากับหญิงสาวมีเพียงกระเป๋าเล็ก ๆ ใบเดียวเท่านั้น เขายังแปลกใจไม่หายที่เจ้าหล่อนถือเป้หนังสีดำสะพายไหล่ขึ้นรถของเขามาใบเดียว ไม่มีกระเป๋าเล็ก ๆ ติดตัว ไม่มีสิ่งของสำคัญติดมือ

ของแค่นี้มันจะไปพออะไร...อัศวินคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

“ทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่ด้วย ฉันมาที่นี่ในฐานะคนที่ต้องทำงานให้นาย นายก็ให้ฉันไปอยู่ที่บ้านพักคนงานซะสิ ไร่ตั้งใหญ่ไม่มีห้องเหลือให้ลูกจ้างอย่างฉันเลยหรือไง” ปลายฝนยอมเปิดปากพูดกับเขาเป็นประโยคแรกหลังจากที่ออกมาจากบ้านของตัวเอง

ระหว่างทางก็เอาแต่ขบคิดจนตกตะกอนยอมรับความจริง ในเมื่อเป็นคำสั่งของพ่อที่เธอมองว่ามันไร้เหตุผลและใจร้ายที่สุด แต่เธอก็จะทำตามยอมเป็นเบ๊ให้กับศัตรูไปจนกว่าเขาจะเฉดหัวไล่

“มันเต็ม”

ที่พักคนงานที่เขาสร้างนั้นจะแบ่งเป็นห้องสำหรับคนงานเกษตร ส่วนคนที่ทำงานในออฟฟิศที่จะดูแลเรื่องเอกสารและการประสานงานนั้นจะมีบ้านพักที่ตั้งแยกถัดออกไป แม้ว่าลูกสาวของพ่อเลี้ยงรณจะอยู่ในฐานะผู้ช่วยหรือเรียกง่าย ๆ ว่าลูกจ้าง แต่การเข้ามาทำงานของเธอยังทำให้เขาไม่กล้าไว้ใจได้มากนัก

อัศวินจึงต้องให้เธอมาพักอยู่ในบ้านของเขาก่อนชั่วคราว หากแน่ใจแล้วว่าไร่ศัตรูไม่ได้ส่งลูกสาวมาเป็นหนอนหรือทำอะไรลับหลังเขาก็จะวางใจปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตเหมือนพนักงานคนอื่น ๆ

จะหาว่าเขาจับผิดก็ได้...เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูแล้วใครบ้างล่ะที่จะชะล่าใจยอมปล่อยให้เดินเชิดหน้าในไร่ของตัวเองได้อย่างอิสระ

“แต่ฉันไม่อยู่ที่นี่กับนายแน่ ๆ” ปลายฝนส่ายหน้าหวือยืนยันในคำตอบของตัวเองอย่างชัดแจ้ง

เรื่องอะไรที่เธอจะอยู่ในบ้านหลังนี้กับเขาสองคน ถึงแม้ว่าจะมีแม่บ้านเดินเข้าไปดูแลบ้านกันให้ควัก แต่อย่างไรแล้วเธอก็ต้องระมัดระวังตัวเองอยู่ดี

“อย่าเยอะให้มาก มันน่ารำคาญ!”

“ฉันแค่ระวังตัวเองเท่านั้น คนอย่างนายมันไม่ได้น่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่!”

เธอไม่ได้พิศวาสหรืออยากให้เขามายุ่งเกี่ยวอะไรด้วยนักหรอก แต่ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงและอยู่ในสังคมที่ผู้ชาย (บางคน) ชอบคิดว่าเป็นใหญ่ มันเลยทำให้เธอมักจะระมัดระวังตัวอยู่เสมอ การที่เขาเกลียดเธอก็ไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาจะไม่ทำเรื่องเลว ๆ พวกนั้น

วันดีคืนดีเขาเกิดอยากจะทำลายศัตรูโดยมีลูกสาวของฝั่งตรงข้ามอย่างเธออยู่ใกล้มือแบบนี้ เขาอาจจะหน้ามืดเผลอทำอะไรขึ้นมาก็เป็นได้ นั่นแหละเธอถึงต้องระวังตัวเองอยู่เสมอ

“งั้นก็ไปหาที่นอนในป่าโน่นไป!” เสียงแข็งกระด้างดังขึ้นตามมา หากแต่ว่าในจังหวะนั้นหญิงชรากลับวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเพื่อห้ามปราม

“ปิ๊กมาละก่อนาย (กลับมาแล้วเหรอคะนาย)” แม่บ้านเดินออกมาพร้อมกับน้ำเย็น ๆ ส่งมอบให้กับผู้เป็นนายใหญ่ของไร่ด้วยท่าทางนอบน้อม

“ขอบคุณครับ อ้อ ป้าหน่อยครับ ผมฝากจัดการเรื่องห้องพักให้ยายนี่หน่อย พอดีว่าห้องคนงานมันเต็มเลยต้องให้อยู่ที่นี่ชั่วคราว รบกวนด้วยนะครับ”

“ได้เจ้า เชิญทางนี้เลยเจ้า ป้าเตรียมห้องฮื่อนะเจ้า (ได้ค่ะนาย เชิญทางนี้เลยค่ะคุณปลายฝน เดี๋ยวป้าจะจัดเตรียมห้องให้นะคะ)”

“ขะ...ขอบคุณนะคะ” ปลายฝนตกใจเล็กน้อยที่ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากแม่บ้านของศัตรู แต่ก็กล้ามั่นใจว่าถ้าหากว่าป้าแม่บ้านรับรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของไร่คู่แข่ง แล้วการถูกปฏิบัติจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือหรือเปล่า!

______________

**เรื่องนี้มีอีบุ๊กแล้วนะคะทุกคน ใครที่อยากอ่านเต็ม ๆ จุใจรวดกดจิ้มอีบุ๊กลิ้งนี้เลยงับ

>> https://bit.ly/3qbTjkc

แนะนำเวลาซื้อให้ซื้อผ่านเว็บหรือลิ้งก์ด้านบนนี้นะคะ ถ้าซื้อผ่านแอป (ระบบ ios) จะได้ราคาที่สูงกว่าค่ะ เบลจัดโปรโมชั่น ราคาเพียง 229.-

หมดโปรวันที่ 5 มิถุนานี้นะคะ หลังจากนี้อาจจะไม่ได้จัดโปรราคานี้อีกแล้วน้า ฝากเอ็นดูด้วยค้าบบบบ