ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 3 - หยามหน้า [3/3]

บทที่ 3

หยามหน้า (3)

“ผมต้องขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะครับ คุณคงโกรธผมมากใช่ไหม แต่ความจริงแล้วผู้แทนของผมไม่น่าพูดหักหน้าคุณแบบนั้นเลย”

“ฉันไม่ได้สนใจแล้วล่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

หมับ!

“จะรีบไปไหนล่ะครับ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”

มือใหญ่คว้าหมับที่ต้นแขนของปลายฝนจนใบหน้าหวานหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง

“กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ” น้ำเสียงที่กดต่ำพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้เดือดดาลไปมากกว่านี้ การที่คนตรงหน้าทำตัวไม่ให้เกียรติเธอย่อมถือว่าเป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุด

กลิ่นเหล้าจากร่างกายก็ทำให้ปลายฝนรับรู้ว่าเขากำลังเมา สติไม่เต็มร้อยแบบนี้เธอยิ่งไม่ควรเข้าใกล้

“อย่าหยิ่งนักเลยครับ ถ้าคุณทำตัวดี ๆ ผมอาจจะเปลี่ยนใจดีสั่งออเดอร์จากไร่ของคุณก็ได้”

“เหอะ...คิดว่าฉันอยากได้ออเดอร์จากคุณมากนักหรือไง! คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ ถึงไร่ของฉันกำลังมีปัญหาแต่ฉันไม่จำเป็นต้องมาทำร้องขอคนหยาบคายอย่างคุณ!”

คำพูดตอกหน้าทำให้อีกฝ่ายชาหนึบราวกับถูกตบด้วยฝีมือของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ ทั้งยังทวีคูณความเดือดดาลมากขึ้นเท่าตัวเมื่อลูกสาวของพ่อเลี้ยงรณผู้ตกอับกำลังท้าทายในอำนาจของเขา

“ฮึ...อวดดีนักนะ”

หมับ!

“อ๊ะ ปล่อยฉันนะ!” ใบหน้าหวานเบ้บิดด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกมือหนาบีบรัดที่ต้นแขนอย่างแรง

พยายามสะบัดและแกะมือมากเท่าไร อีกฝ่ายก็ยิ่งออกแรงบีบให้มากขึ้นเท่านั้น

“ปากดีนัก กูจะตบสั่งสอนให้!”

สิ้นประโยคมือใหญ่ก็ง้างขึ้นหมายจะฟาดลงที่แก้มใสเพื่อสั่งสอน ดวงตาหวานสองข้างหลับแน่นพร้อมกับก้มหน้าลง เมื่อรับรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

แต่ทว่า...

พรึ่บ!

ตุ้บ!

“โอ๊ย! โอ๊ย...อะไรวะเนี่ย!”

เสียงกระแทกตามด้วยเสียงโอดโอยทำให้ปลายฝนลืมตาขึ้น

แววตาและริมฝีปากสีแดงสดเบิกกว้างเนื่องจากบุคคลตรงหน้าได้ล้มลงไปที่พื้นอย่างเสียท่า แถมคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ยืนกดสายตาคมจ้องมองไปด้วยเดือดดาลเช่นกัน

“นะ...นาย!” เสียงเล็กสั่นพร่าเนื่องจากยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย รวมถึงบุคคลที่เข้ามาช่วยเหลือก็ทำให้เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะเป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาจัดการจนคนหยาบคายนอนทิ้งตัวเสียท่าบนพื้นแบบนี้

เธอจะไม่ตกใจไปมากกว่านี้เลยถ้าหากคนคนนั้นไม่ใช่อัศวิน!

“ไม่คิดว่ามิสเตอร์จอห์นจะเป็นคนหยาบคายแบบนี้นะครับ” เสียงเข้มทรงพลังเอ่ยขึ้นพร้อมกับเหยียดยิ้มร้ายที่มองแล้วมันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความยินดีเลยสักนิด

แต่มันเป็นรอยยิ้มอาบยาพิษต่างหาก!

“นี่คุณกล้าทำร้ายผมงั้นเหรอคุณอัศวิน!”

คนหยาบคายโวยวายขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สามารถสร้างจำนวนเงินหลายล้านให้กับไร่กมลแท้ ๆ แต่กลับกล้าทำร้ายกันได้อย่างเจ็บแสบ

“แต่เมื่อกี้คุณกำลังจะตบผู้หญิงนะครับ” อัศวินเลิกคิ้วมองก่อนที่เสียงแค่นหัวเราะจะดังตามมา

“คุณกำลังปกป้องศัตรูงั้นสิ เหอะ! เขาเป็นคู่แข่งของคุณแล้วจะยังปกป้องอยู่ทำไม”

ความบาดหมางของสองไร่ไม่ใช่ความลับมากนัก ใครต่อใครก็รู้ว่าไร่กมลและไร่พันทิพย์ตั้งตนเป็นศัตรูกันมาตลอด จนกระทั่งไร่พันทิพย์เกิดวิกฤตจึงได้เริ่มถอยหลังในการต่อสู้กับไร่กมล แต่ในเรื่องความบาดหมางก็ยังคงเป็นที่พูดถึงกันไม่ขาดสาย

“ผมไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้นแหละครับ ผมแค่ไม่ชอบคนหน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิง”

“นี่มึง...!”

คู่ค้ารายใหญ่ถึงกับเลือดขึ้นหน้าและพร้อมตรงปรี่เข้าไปสั่งสอนด้วยอีกคน แต่ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีกลับต้องชะงัก เมื่อชายฉกรรจ์สองคนที่คอยติดตามผู้เป็นนายอย่างอัศวินนั้นสาวเท้าก้าวขึ้นมา ลำปืนสีดำขลับสว่างวาบจนคนกร่างตัวชา หากพลั้งมือทำให้นายอัศวินคนนี้เกิดร่องรอยคงได้เป็นปุ๋ยอย่างที่เขาเลื่องลือกันแน่

“นี่คุณจะให้ลูกน้องทำร้ายผมงั้นเหรอ!?”

“ฮึ...ผมไม่ทำเลว ๆ อย่างที่คุณทำหรอกครับ ผมแค่จะให้ลูกน้องของผมไปส่งคุณที่โต๊ะเท่านั้น อย่าห่วงเลย”

คำพูดของอัศวินไม่ได้สร้างความน่าเชื่อถือเลยสักนิด เช่นเดียวกันกับปลายฝนที่กำลังมองเหตุการณ์อยู่ด้านหลัง

การที่เขามีลูกน้องติดตามมาด้วยก็นับว่าน่ากลัวมากอยู่แล้ว แถมคำว่าไปส่งที่ออกมาจากปากของเขาก็ยิ่งทำให้มั่นใจได้ทันทีว่ามันไม่ใช่การเดินไปส่งธรรมดาเป็นแน่

และใช่...

“เฮ้ย! ปล่อยกูนะเว้ย เอามือพวกมึงออกไป ปล่อยกู!”

ลูกน้องของอัศวินรวบตัวของมิสเตอร์จอห์นเอาไว้ก่อนจะออกแรงลากออกไปตามทาง โดยมีเสียงร้องโวยวายที่ดังขึ้นไม่หยุด

ปลายฝนมองตามไปด้วยความตกใจ คิดไว้อยู่แล้วว่าคำพูดของเขาคงไม่ใช่ความหวังดีดังเช่นรอยยิ้มอาบยาพิษนั่นแน่ ๆ เขาให้ลูกน้องลากตัวออกไป โดยไม่สนใจเลยว่าเขาคนนั้นจะเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ทำเงินให้ตัวเองได้หลายล้าน

ก็อย่างว่า...ไร่กมลยิ่งใหญ่และมีหลายต่อหลายคนอย่างค้าขายด้วยทั้งนั้น

หญิงสาวตั้งสติก่อนจะตัดสินใจเดินผ่านหน้าของอัศวินไปอย่างไม่คิดสนใจ ถึงเขาจะเป็นคนช่วย แต่คำว่าศัตรูมันค้ำคอจนเธอนึกขยาดกับการสร้างภาพเป็นคนดีของเขา

“ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับท่าทางเย้ยหยันในความหยิ่งผยองของเธอ

“ไม่จำเป็น” คำสั้น ๆ ที่ตอบกลับไปล้วนแต่ออกมาจากใจของปลายฝน เธอไม่อยากพูดคุยหรือสนทนาอะไรกับเขา

อีกทั้งยังมั่นใจว่าการที่เขาเข้ามาช่วยเธอจากคนหยาบคายนั้นเป็นการสร้างภาพเท่านั้น คนอย่างอัศวินไม่มีทางเป็นคนดียื่นมือเข้ามาช่วยเหลือน้องสาวศัตรูอย่างเธอเป็นแน่!

________________

ลูกสาวเราก็หยิ่งซะด้วย55555555

ขอบอกไว้ก่อนว่านางเอกเรื่องนี้หยิ่งมากค่ะ ดื้อด้วย 555555