ถิ่นอัศวิน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“อยู่ไหนนะ” เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ ขณะที่สายตาก็ยังคงกวาดมองหาเอกสารสำคัญภายในห้องทำงานของไร่กมล ซึ่งเป็นคู่แข่งทางการค้าที่น่ากลัวที่สุดในจังหวัดเชียงราย

‘ปลายฝน’ ลูกคนกลางของพ่อเลี้ยงรณเจ้าของไร่พันทิพย์ที่ตอนนี้กำลังประสบปัญหาใหญ่ในเรื่องการเงิน เธอแอบเข้ามาในสถานที่ต้องห้ามเพื่อขโมยข้อมูลสำคัญที่จะสามารถช่วยทำให้ไร่พันทิพย์ของเธอไปต่อได้ และในขณะเดียวกันเธอยังต้องการทำให้ไร่กมลย่อยยับ ไม่เหลือที่ยืนในจังหวัดนี้เช่นกัน!

หญิงสาวกวาดมือหาเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะนับสิบ แต่ไม่ว่าจะพยายามหาเท่าไรก็ยังไม่พบกับสิ่งที่ต้องการนั้นก็คือใบเสนอราคา

ใบเสนอราคาที่ทางไร่กมลจัดทำไว้สำหรับการเสนอราคาให้กับลูกค้ารายใหญ่จากประเทศจีน

เธอเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ราวสิบนาทีแล้ว ค้นหาทั้งในตู้เอกสารหรือแม้กระทั่งลิ้นชักที่โต๊ะทำงานก็ยังไม่เจอ แต่แล้วเสียงและแรงสั่นจากโทรศัพท์ที่พกติดกายดังขึ้น พลันทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจ มือเล็กหยิบมันออกมาและรีบกดปิดเสียง เห็นบนหน้าจอโชว์เบอร์ของผู้เป็นพี่ชายที่โทรเข้ามาก็ถึงกับหน้าซีดปากสั่นในทันที

“ฮัลโหลพี่ขุน” สุ้มเสียงเอ่ยกับปลายสายแผ่วเบา เตรียมตัวเตรียมใจที่จะโดนพี่ชายด่าเปิงโทษฐานที่แอบเข้ามาในไร่คู่แข่งโดยไม่บอกกล่าว

“ยายฝน! แกรีบออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าพี่จะจัดการทุกอย่างเอง ทำไมถึงไม่ฟังพี่วะ!”

“พะ...พี่ขุนรู้เหรอ” ปลายฝนย่อตัวลงนั่งกับพื้น คิดไว้อยู่แล้วว่าพี่ชายของเธอจะต้องรู้เรื่องที่แอบเข้ามาในไร่กมลที่ซึ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับครอบครัวเธอ

ไม่ใช่ว่ามันน่ากลัวหรือลึกลับชวนขนหัวลุก เพียงแต่ว่าไร่กมลเป็นไร่คู่แข่ง และที่สำคัญพี่ชายของเธอยังหมายหัวนายใหญ่ของไร่แห่งนี้ว่าเป็นศัตรูที่ควรกำจัดให้เร็วที่สุด!

“รีบออกมาเดี๋ยวนี้ฝน พี่ขอสั่งแกให้ออกมาจากไร่กมล เดี๋ยวนี้!”

คำสั่งเด็ดขาดตวาดกร้าวดังแทรกออกมานอกลำโพงที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล ปลายฝนตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะวางสายและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไว้ดังเดิม จากการค้นหาของสำคัญกลับกลายเป็นว่าเธอต้องรีบหาทางออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า

ความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนี้นัก การที่ต้องเข้ามาเหยียบย่ำในพื้นที่ของศัตรู แถมยังเป็นถิ่นของบุคคลต้องห้าม แต่ในเมื่อความจนตรอกมาเยือนถึงปลายจมูกจึงทำให้เธอไม่มีทางเลือกมากนัก

การที่จะทำให้ไร่พันทิพย์อยู่ต่อได้ก็เห็นว่าจะเป็นการทำลายไร่คู่แข่งอย่างไร่กมลให้ล่มจม และวิธีที่เธอคิดออกในตอนนี้ก็คือการขโมยข้อมูลสำคัญในการเสนอราคาให้กับลูกค้ารายใหญ่

และอีกหนึ่งทางรอดนอกจากไร่พันทิพย์จะได้อยู่ต่อแล้ว ปลายฝนในฐานะลูกสาวคนกลางของบ้านก็จะได้รอดพ้นจากการบังคับแต่งงาน ตามความต้องการของผู้เป็นพ่อที่อยากให้เธอจับมือวิวาห์กับนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลเพื่อนำเงินมาฟื้นฟูวิกฤตของไร่

“ผมกำลังพยายามอยู่นะพ่อ แต่ผมขอเวลาหน่อย พ่ออย่าเพิ่งรีบร้อนได้ไหม” 

“จะไม่ให้ฉันรีบร้อนได้ยังไง ตอนนี้รายได้ของไร่ติดลบจวนจะเจ๊งอยู่แล้ว! เดิมทีที่ส่งให้กับตลาดมันก็ไม่พอกินหรอกนะ ไหนจะค่าจ้างแรงงาน ไหนจะค่าปุ๋ยค่ายา ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีกล่ะ นี่...ไอ้ขุน ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงน้อง แต่ฉันไม่มีทางเลือก ให้ฝนมันแต่งงานไปเถอะ อย่างน้อยคนที่แต่งงานด้วยก็สามารถเลี้ยงดูน้องแกได้ แถมเรายังมีเงินมาปรับปรุงไร่อีกต่างหาก” 

“พ่อบ้าไปแล้วหรือไง ฝนมันเพิ่งอายุยี่สิบห้าปีเองนะพ่อ แถมไอ้...ท่านเหมเขาก็อายุจะห้าสิบอยู่แล้ว มันอายุน้อยกว่าพ่อแค่ไม่กี่ปีเองนะเว้ย แล้วอีกอย่างพ่อเองก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าที่มันรวยได้แบบนี้ก็เพราะว่ามันทำธุรกิจผิดกฎหมาย คนอย่างมันเป็นมาเฟียในคราบนักธุรกิจดี ๆ นี่เอง!” 

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ! ยายฝนมันก็ลูกฉัน ฉันรักและเป็นห่วงไม่แพ้แกหรอกน่า แต่ตอนนี้ทางไร่กำลังวิกฤต แถมทางนั้นเขาก็ชอบพอยายฝนมาตั้งหลายปี ถึงคุณเหมเขาจะอายุมากแล้วแต่เขาก็ยังหนุ่มยังแน่น”

“แล้วพ่อรู้หรือเปล่าว่าไอ้นั่นมันมีเมียทั่วทุกจังหวัด มันเลี้ยงผู้หญิงไว้เป็นร้อย พ่ออยากจะให้ลูกสาวพ่อกินน้ำใต้ศอกของคนอื่นหรือไง!” 

“ฉัน...ฉันรู้ แต่...” 

“ผมขอเวลานะพ่อ ตอนนี้ลูกค้าจากประเทศจีนกำลังหาไร่ส่งออกประจำ แล้วไร่พันทิพย์ของเรานี่แหละที่จะเป็นผู้ถูกเลือก” 

บทสนทนาเหล่านั้นย้อนหวนกลับมาและยังคงฝังลึกอยู่ในใจของปลายฝน เธอแอบฟังพ่อและพี่ชายคุยกันจนกระทั่งรู้ว่าตอนนี้ไร่ของตัวเองกำลังประสบปัญหา และทางออกที่พ่อของเธอเลือกไว้นั้นก็คือการให้เธอแต่งงานกับผู้มีอิทธิพล

ด้วยเหตุผลนี้เธอจำต้องแอบเข้ามาที่ไร่กมลเพื่อขโมยข้อมูล แม้จะรู้ดีว่าที่แห่งนี้ไม่ควรย่างกรายเข้ามาสักนิด นอกจากจะเป็นศัตรูแล้ว คนที่นี่ยังโหดเหี้ยมไร้หัวใจ ถ้าหากเธอถูกจับได้ ชีวิตของเธอจะจบลงและอาจกลายเป็นปุ๋ยให้พืชผักใบงามเหล่านี้!

หญิงสาวเดินไปยังประตูแต่ทว่าสายตากลับชะงักกึกที่หน้าตู้เอกสารติดหน้าต่าง ตู้เอกสารนั้นมีแม่กุญแจที่ล็อกตายเอาไว้อย่างแน่นหนา หากคาดการณ์เอาเองแล้ว เอกสารภายในนั้นจะต้องเป็นเอกสารสำคัญอย่างแน่นอน

จากเดิมที่จะรีบออกจากห้องตามคำสั่งเด็ดขาดของพี่ชายกลับต้องเดินตรงปรี่เข้าไปยังตู้เอกสารนั้น เธอย่อตัวลงและดึงกิ๊บติดผมออกมา ความสามารถที่มีติดตัวไม่ได้ทำให้การล็อกกลอนแน่นหนาเป็นเรื่องยากแสนเข็ญสำหรับเธอ

ปลายฝนใช้กิ๊บดำไขกุญแจออกได้เพียงเสี้ยววินาที พลันเมื่อเปิดออกได้สำเร็จก็รีบหยิบแฟ้มเอกสารมากมายมาค้นหาสิ่งที่ต้องการ

โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าการกระทำเหล่านั้นกำลังมีสายตาคมของใครคนหนึ่งจดจ้องอยู่…

จนกระทั่ง...

พรึ่บ!

แสงไฟภายในห้องสว่างโร่ทำให้ปลายฝนสะดุ้งตัวโยน เธอกำลังหันหลังให้กับประตูห้อง แม้ว่าจะไม่เห็นและไม่ได้ยิน แต่ก็รับรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่อย่างถึงที่สุด!

เวร!

เธอถูกจับได้แล้ว!

ร่างเล็กก้มตัวไปหยิบมีดพกที่เหน็บไว้กับข้อเท้าเพื่อนำออกมาป้องกันตัว พลันเมื่อหันตัวกลับไปเผชิญหน้ากลับถูกวงแขนแกร่งรวบรัดและล็อกตรึงเอาไว้ให้ชิดติดกับกำแพง จนไม่สามารถต่อสู้ต้านแรงของคนที่มีกำลังเหนือกว่าได้

หมับ!

“บทลงโทษของคนที่กล้าลองดีจะต้องเจอกับอะไรนะ” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยแนบชิดขณะที่ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมาใกล้จนแทบไม่เหลือช่องว่าง

ปลายฝนเบิกตากว้างเมื่อตอนนี้ถูกล็อกตรึงและปิดทุกหนทางหนีไว้หมดแล้ว รวมไปถึงอาวุธมีดที่พกติดตัวมาก็ถูกคนตรงหน้าคว้าแย่งและโยนมันทิ้งไป

“ไอ้...อื้อ!”

ไม่ทันที่จะได้เอ่ยคำใดออกมา มือหนาใช้ผ้าสีขาวปิดทาบทับที่จมูกและปากของหญิงสาว พร้อมกับวงแขนที่กดรั้งร่างกายเล็กเอาไว้

ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดผืนนั้น ทว่ามันกลับมียาสลบที่ตั้งใจใช้กับเธอผู้นี้ที่กล้าเข้ามาเหยียบย่ำในถิ่นฐานอันหวงแหนของเขา

“กล้ามากนะ”

“อื้อ! อะ อื้อ…!”

สติดวงน้อยเริ่มพร่าเรือน เรี่ยวแรงน้อยนิดก็อ่อนกำลังจนกระทั่งสติดวงน้อยดับวูบลงและทิ้งตัวภายใต้อ้อมแขนแกร่งในที่สุด

“กล้ามากนะที่เข้ามาในถิ่นของฉัน!”