คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 อยากหยุดเวลา NC18++
บทที่ 4
PORSHE'S PART
่วึภายใน่ำืนเียบสัมีเพียวาววน้อยระยิบระยับอยอยู่เป็นเพื่อนพร้อมับเสียเพลเบา ๆ ที่เปิลอระหว่านั่ิบไวน์ราาแพอยู่ที่อนโฯ สุหรู สายาม้อไปยัวาวแสนสวยะที่ัวเอนั่มอผ่านระบานให่บนห้อพัั้นสูสุภายในใ็นึถึแ่ำพูและบทสนทนาอนเป็นพ่อราวับเป็นเรื่อันวามรู้สึนทำให้มิ่แบบนี้
ผมพิายไปับเ้าอี้ทำานส่วนมือ็โลแ้วไวน์ให้เรื่อื่มอเหลวไหลผสมปนเปันภายในแ้วเหมือนับวามรู้สึอผมในอนนี้ที่ำลัีพันันนยุ่เหยิไปหม
'อาทิย์หน้าน้อะลับมาาอัฤษแล้ว แรู้ใ่ไหมว่า่อานี้วรทำัวยัไ'
ประโยเปิทัทายอนเป็นพ่อเอ่ยึ้นหลัาเอหน้าันเพียไม่ี่วินาที ผมรับรู้ไ้ทันทีเลยว่าีวิอผม่อานี้มันะไม่เหมือนเิมอี่อไป เพราะนนนั้นำลัะลับมาแล้ว 'ู่หมั้น' อผมำลัะลับมาเปลี่ยนแปลทุอย่า
ผมลุึ้นาเ้าอี้วาแ้วไวน์ลและหยิบสูทราาแพึ้นมาสวมใส่่อนะเินไปหยิบุแรถเินออไปห้อไปในที่สุ ในเมื่อผมไม่สามารถเลืออนาอัวเอไ้ผม็ะเ็บเี่ยวปัุบันที่สวยามอนนี้นี้ให้ีที่สุ
ใ้เวลาในารเินทามาที่อนโฯ อเอลิน์เพียสิบห้านาที ผมเินเ้าไปในห้ออเธอ้วยวามเียบที่สุ เวลานี้็ึมาแล้วผู้ัารที่ทำานหนัอย่าเธอ็ำลันอนหลับใหลอยู่บนเียแล้วแน่ ๆ
ผมเปิประูเ้าไปยัห้อนอนอเธอ็พบภาพน่ารัอย่าที่ิไว้ริ ๆ เอลิน์ำลันอนหลับอยู่ใ้ผ้าห่มผืนหน้าที่ปินถึอ ผมึ่อย ๆ ย่อัวนั่ลบนเียและสัมผัสที่เรือนผมนุ่มอเธออย่าเบามือ
"อือ" เสียเล็เอ่ยในลำอพลายับัวเล็น้อย แม้ว่าผมะพยายามไม่ให้เธอื่นแ่็ไม่เป็นผลเท่าไรนั
หิสาวในุนอนัวบา่อย ๆ ลืมาึ้นมา แววาหวานมอมาที่ผม่อนที่เธอะลุึ้นาเียแ่็ถูผมห้ามเอาไว้
"ไม่้อลุ"
"ไหนบอว่าะไม่มาไ"
"อยานอน้วย" ผมล้มัวลนอนบนเียว้า้า ๆ ร่าายเธออย่าไม่สนใอะไร่อนะยับัวให้ใล้ิับเธอมายิ่ึ้นและอาศัยัหวะที่เธอเผลอ็อรัเธอเอาไว้แน่นนอนนี้ใบหน้าอเธอำลับอิที่อแร่อผม
"อื้อ อะไรอพี่เนี่ย"
ผมระับวแนให้แน่นึ้น่อนะริมฝีปาลทาบทับที่ริมฝีปาอเธออย่าูึราวับว่าิถึและโหยหามันมาเนิ่นนาน มือเล็ันออผมออแ่็ถูมือหนาอผมรวบรัเอาไว้นอนนี้เธอไม่สามารถ่อรอะไรับผมไ้อี
เมื่อวามหวานอายสาวเ้าสู่โสประสาท็ทำให้ผมเริ่มวบุมัวเอไม่ไ้ ผมบริมฝีปาลอย่าหนัหน่ว่อนะเลื่อนมือสอเ้าไปใ้สาปเสื้อัวบาพลาลูบไล้และบีบเล้นที่เนื้อเนียนอเธอไม่ห่า
"อื้อ พะ...พี่พอร์" ใบหน้าหวานเบี่ยออพร้อมับมอหน้าผม้วยวามแปลใที่อยู่ ๆ ็มีท่าทีเปลี่ยนไปไ้แบบนี้
ผมเอ็ไม่รู้ว่าัวผมเป็นอะไร อยู่ ๆ มัน็รู้สึวูบโหวลัวว่าเธอะหายไป ผมเพียแ่อยาเ็บเี่ยววามรู้สึแบบนี้ับผู้หินนี้ให้มาที่สุ...มาเท่าที่ะทำไ้
"ไม่ไหวแล้ว" ผมเเอ่ย้วยน้ำเสียแหบพร่าเมื่อวาม้อารแทบล้นทะลัออมา ไม่รอ้าผมับร่าบาให้อยู่ใ้อาัิอผม่อนที่ผมะริมฝีปาลไปอีรั้
มือหนาัารับเสื้อผ้าัวบาอเธอออไปให้พ้นทาทั้ยับเบียร่าายเ้าหาเธอเพื่อให้สัมผัสแนบิันมายิ่ึ้น
พอไ้ใล้ิพัวพันับเธอมัน็ยิ่ทำให้ผมวบุมัวเอไม่ไ้มาึ้นทุที!
"อื้อ พี่พอร์พรุ่นี้ลิน์้อ...อื้อ!" เอลิน์เบี่ยหน้าออและพยายามผลััวผมให้ออห่าเพื่อะอธิบายแ่ลับถูผมทาบทับริมฝีปาลไปอย่าูึนไม่สามารถเอ่ยอะไรออมาไ้อี
ผมแทรเรียวลิ้นเ้าไปสัมผัสัววามหอมหวานาโพรปานุ่มะที่มือร้าย็เลื่อนไปสัมผัสับุอ่อนไหวอเธอเบา ๆ ระทั่นิ้ว่อย ๆ แทรเ้าไปทัทายนนัวเล็ใ้ร่า้อนิ่วหน้าและทุบที่ออผมแร ๆ
ผมผละริมฝีปาอออย่าอ้อยอิ่และสบประสานสายา้อมอใบหน้าหวาน ๆ อเธออย่าลึึ้ มันไม่มีำพูใ ๆ เอ่ยออมาแ่ภายในใอผมับรู้สึอะไรบาอย่าที่มีเพียแววาอสอน็สามารถสื่อสารันอย่าเ้าใ
"พี่พอร์เป็นอะไร"
ผมไม่ไ้อบำถามอเธอแ่ลับเลือที่ะถอเสื้อผ้าอัวเอออและับนัวเล็เ้าหาัวนทำให้หน้าออวบอเธอแนบิที่อแร่อผม
ลิ่นายหอมหวานที่ทำให้ผมหลใหลมาลอสอปีไม่ว่าะไ้เยมมันี่รั้วามรู้สึมัน็ยัเหมือนเิมไม่่าาวันแรที่เธอเป็นอผม ผม้มใบหน้าลสูมและออแรูเม้มไปามออาวนระทั่มันเิรอยแอย่าเห็นไ้ั หลัานั้น็เลื่อน่ำลมาฝาฝัรอยรัที่เนินอาวอเธอเ่นเิม
เสียราหวิวอหิสาวัวเล็เป็นัวับล่อมไฟอารม์อผมไ้เป็นอย่าี เหมือนับว่าสิอผมล่อลอยและหลุเ้าไปอยู่ในภวั์ที่มีเพียเธอและผมสอนเท่านั้น
"อื้อ" เสียเล็เอ่ยแผ่วเมื่อนิ้วร้ายรเ้าสัมผัสับุอ่อนไหวอเธอนสะุ้โหยรีบโผอร่าายอผมเอาไว้แน่น
ผมับนัวเล็ให้นอนราบไปับเียและันาเรียวให้แยออาัน่อนะแทรายไปอยู่ระหว่าาอเธอ ไม่รอ้าผม็ยับัวไปหยิบอม้อมที่อยู่ในระเป๋าาเออมาสวมใส่ที่แ่นายให่โทันที
น้ำหวานสีใสไหลออมาที่ปาทารัทำให้ผม่อย ๆ ันวามให่โเสียสีับุอ่อนไหวอเธอ้า ๆ นระทั่นัวเล็บิเร้าเมื่อรู้สึเสียว่าน เสียราหวาน ๆ ร้อออมาในลำอทั้มือเล็ที่ิเร็ับผ้าปูที่นอนทำให้ผมยยิ้มอย่าพึพอใับารระทำอเธอเป็นที่สุ
เธอน่ารั...ไม่ว่าะทำอะไรเธอ็น่ารัสำหรับผมเสมอ
"อื้อ! พะ...พี่พอร์!" เอลิน์ร้อึ้นเมื่อผมันแ่นายเ้าไปในร่าายอเธอ วามับแน่นอรััวนนรู้สึปวหนึบไปหม
"อ่า" ผมผ่อนลมหายใและัรามแน่น่อนะออแรส่แ่นายยับเ้าออามัหวะ้า ๆ
"อึ! ละ...ลิน์ุ"
"อ่า แ่ลิน์แน่น" ผมบอะสอบเอวหนาเ้าหาร่าายอเธอไม่หยุหย่อน เมื่อวามอทนอผมหมล่อานี้ผม็ะถนอมเธอไม่ไ้อี่อไป
หมับ!
พรึ่บ!
"อ๊ะ! พี่พอร์!"
วแนแร่รวบเอวบาเอาไว้ับให้เธอเปลี่ยนานอนหายเป็นว่ำและสะโพมนเอาไว้่อนะสวนวามให่โเ้าไป้านในนสุลำาย
ปึ!
ปึ!
ผมออแรระแทอย่าหนัหน่วนนัวเล็สั่นลอนไปามแรอผมพร้อมับเสียราและเสียหยาบโลนที่ั้อไปทั่วทั้ห้อ มือหนาับล็อเอวบาให้มั่นหลัานั้น็สอบเอวเ้าหาเมื่อถูร่าายอเธออรัถี่ยิบนแทบทนไม่ไหว
"อ่า"
"อ๊ะ...อ๊ะ! บะ...เบาหน่อยพี่พอร์!"
เสียหวาน ๆ ที่ร้ออพร้อมับใบหน้าอเธอที่หันลับมามอราวับอ้อนวอนอให้ผมผ่อนแรล แ่มันไม่ใ่...มันเหมือนเป็นารเพิ่มไฟอารม์ภายในใอผมให้พุ่ทะยานมาว่า
"ลิน์ ยิ่ทำแบบนั้นมัน็ยิ่ยั่วพี่นะรู้ไหม" ผมเ้นเสียหัวเราะออมา่อนะแผ่นหลับาอเธอให้แนบลับเียนุ่ม เมื่อไ้ัหวะ็เร่แรระแทเ้าอออย่าหนัหน่วและุันโยไม่ิปรานีหิสาวใ้ร่านนี้แ่อย่าใ หนำ้ำอยาะรัแเธอ้ำ ๆ ไม่ให้หลเหลือแม้แ่นิเียว
ปึ!
ปึ!
"อ๊ะ...อื้อ พะ...พอร์ อ๊า"
"ฮึ่ม! อ่า...ลิน์" นอาะ้อวบุมไม่ให้เผลอรุนแรับเธอให้มาว่านี้แล้วผมยั้อหัห้ามใัวเอไม่ให้ระบายวามรู้สึเรียที่พบเอใส่เธอ้วย
ปัหามามายในวันนี้ทำให้ผมัสินใอะไรไม่ไ้เลย มีเพียเธอนเียวที่ะสามารถทำให้ผมลับมาเป็นเหมือนเิมไ้ ถึแม้ว่าวามสัมพันธ์อเราะเป็นเพียพี่ายและน้อสาวที่นอน้วยันเือบทุืนแ่วามผูพันและวามรู้สึที่ลึึ้มันลับมามายนผมอธิบายออมาไม่ไ้ริ ๆ
"อื้อ พี่พอร์ใร้าย โรธอะไรมาทำไม้อมาลที่ลิน์้วย" เธอมอหน้าผมอย่านึโรธในใพร้อมับทุบที่อแร่อผมแร ๆ นอที่ะหัวเราะออมาไม่ไ้
พรึ่บ!
มือหนารวบเอวบาเอาไว้และับให้เธอหันหน้าลับมาเผิับผมึ่ใบหน้าอเราทั้สอนอยู่ห่าเพียไม่ี่เนิเมรเท่านั้น
"็ลิน์น่าเอาเอ" ผมเอ่ยและ่อย ๆ โน้มใบหน้าลนระทั่รู้สึถึลมหายใอันและัน ผมแะริมฝีปาลที่แ้มใสเบา ๆ พลาหยอเย้าับใบหน้าอเธออย่าที่อบทำ
อยาหยุเวลานี้ไว้นาน ๆ ะว่าผมี้ลา็ไ้ที่ไม่อยาเผิับวามเป็นริ ถ้ามีพลัวิเศษผมเอ็อยาะหยุ่วเวลานี้ไว้นาน ๆ นานเท่าที่ผมะทำไ้
ปึ!
ปึ!
าเรียวถูับมาพาที่บ่าแร่่อนที่ท่อนเอ็นนาให่ะสอแทรเ้าไปในร่าายอนัวเล็นลึสุลำาย เอวหนาสอบเ้าหาโยไม่มีท่าทีว่าะหยุแม้ว่าเสียหวาน ๆ ที่ร้อออ้อนวอนาเธอน่าสสารและน่าเห็นใเพียใ
"อ่า ทนหน่อยนะลิน์พี่ไม่ไหวริ ๆ" เสียทุ้มแหบพร่าที่แทบะเอ่ยออมาไม่เป็นศัพท์พร่ำบอับหิสาวใ้ร่า่อนที่มือหนาะับยึเอวบาเอาไว้ให้มั่นและระแทแ่นายเ้าไปราวับะอรึให้เธออยู่ภายใ้อำนาแ่เพียผู้เียว
"อึ! อื้อ!"
ปึ!
ปึ!
"อ่า แน่น! แน่นมา...อ่า!" ผมย้ำุระแทที่โพรสวาทเมื่อใล้ะถึฝั่ฝัน ร่าบาสั่นลอนพร้อมับับยึับผ้าปูที่นอนไว้แน่นเมื่อเธอเอ็รู้สึเ่นเียวัน
"อึ ละ...ลิน์..."
"อ่าาาา! อ่า!"
พลันเมื่อน้ำรัสีาวุ่นถูปลปล่อยออมาใส่อุปร์ป้อันทุหยาหยเสียราหวาน ๆ อเธอ็ัึ้นพร้อมับเสียหายใหอบเหนื่อย เม็เหื่อไหลไปามรอบหน้าเรียวอเธอทำให้ผมโน้มใบหน้าลูบับมันเบา ๆ อย่าปลอบประโลม
"อือ พี่พอร์..."
"ว่าไรับ" ผมถอถอนแ่นายออและัารโยนถุยาอนามัยทิ้อย่าไม่ใยี ไม่รอ้า็หยิบิ้นใหม่ออมาสวมใส่อีรั้เพื่อเริ่ม้นบทรัรั้่อไปับหิสาวใ้ร่านนี้
"ะ...เี๋ยวสิ พี่พอร์ อื้อ!" ใบหน้าหวานแหยแเมื่อผมแทรัวนเ้าไปในร่าายอเธออีรั้โยไม่ทันั้ัว
ผมยยิ้มที่มุมปา่อนะรวบรัเอวบาึ้นและับาเรียวให้เาะเี่ยวับัวผม หลัานั้น็โอบอุ้มเธอไปวาที่เาน์เอร์อ่าล้าหน้าในห้อน้ำที่อยู่ไม่ไลาเียมานั
"ไม่ิะให้ลิน์พับ้าหรือไ!" เธอมอผมา้อนพร้อมับทุบำปั้นน้อยลที่แนอผมแร ๆ
"สอปีที่เอา้วยันมาพี่เยปล่อยให้ลิน์พัหรือไ" ผมย้อนลับในำถามอเธอ เรื่ออื่นผม็พอะยอมโอนอ่อนให้ับเธอไ้แ่ถ้าเป็นเรื่อนี้ผมามใเธอไม่ไ้ริ ๆ
"อึ! ยะ...อย่าเพิ่สิะ!"
"ไม่รอแล้ว ไม่ไหวแล้วเนี่ย" ผมบอ่อนะออแรสวนแ่นายเ้าหานัวเล็นเธอผวาเมื่อั้ัวไม่ทัน
เวลาที่ไ้รัแเธอมันทำให้ผมไม่เป็นัวเอเลยริ ๆ เธอบอบบาแ่ผม็ไม่ิถนอมเธอไ้เลยสัรั้ อาะเป็นเพราะว่าเธอน่ารัเินไปผมเลยอยาะัินและลืนเธอเ้าไปทั้ัว ใน่ำืนนี้ผมะมอบบทรัที่บรรเล้วยวามรู้สึให้ับเธอทั้ืน และแน่นอนว่ามันะไม่บแ่ในห้อน้ำแน่ผมรับรอไ้เลย!
PORSHE'S PART : END
_____________________________
**อมเมน์พูุยเม้ามอยันไ้นะะ เห๊า เหาเท่าโล ><
เปิเรื่อมาไม่ี่อนแ่็มีาบนเียไปแล้วสอ55555555 ือไม่ไ้ั้ใะายานี้นะะแ่พล็อเรื่อมันพาไปริ ๆ 5555555 >< อ่ยยย นที่น่าสสารที่สุอยัยน้อ่ะ ยัยน้อะระบมไหมโยรัแไปนานั้น เบาหน่อยพี่!!!
ความคิดเห็น