คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : What's happen ?
Chapter 2 What's happen ?
"อืม...ฝนเหรอ พี่ขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมงนะ พี่ยังง่วงอยู่เลย" ผมขยับตัวเอ่ยบอกน้องสาวที่มาสะกิดผมให้ตื่นได้แล้ว... แต่มันง่วงนี่นา
เมื่อคืนก็ฝันร้าย ผมฝันอะไรประหลาดๆพิกล...ฝันว่ากำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน ไปเที่ยวเกาหลีเผื่อพบยองเอลี นางเอกเกาหลีในดวงใจ
แล้วจู่ๆก็มีพายุพัดเอาผมลอยห่างออกไปจากที่นั่ง พัดไปไกล แล้วผมก็ไม่ได้สติ ฝันยังกับตัวเองเป็นยัยโดโรธีที่บ้านถูกพัดไปทั้งหลังงั้นแหละ
ผมพลิกตัวเมื่อรู้สึกอะไรหนักที่ทาบทับมา.....เอ๊ะ!เดี๋ยวก่อน ชักจะยังไงๆอยู่นา....ทำไมวันนี้ยัยฝนตัวหนักจัง
ผลั๊วะ
"โอ้ย! เจ็บนะยัยฝน ปลุกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องตีด้วย" ผมร้องออกมาอย่างเจ็บปวด...วันนี้ทำไมน้องสาวผมนอกจากตัวหนักแล้ว ยังมือหนักด้วยวะ
"จ๊ากกกกกกกกก .....ที่นี้ที่ไหนวะเนี้ย.?!?..."แทบช็อคครับ...กับภาพที่เห็นตรงหน้า
เบื้องหน้าที่ปรากฎอยู่คือ ป่า...ป่าอย่างที่นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเห็นแล้วคงเป็นปลื้มจัด ก็มันเป็นป่าชนิดต้นไม้พันธุ์ที่ไม่รู้ชื่อขึ้นเต็มไปหมด หนาแน่นเหมือนป่าดงดิบ อากาศร้อนชื้น ยังงี้ชัวร์ป้าบ! ผมอยู่ในป่าดงดิบส่วนในของโลกก็ไม่รู้!!!!!
แต่ที่สำคัญคือทำไมตัวผมมานอนอยู่กลางป่าได้ต่างหาก? ผมลองรวบรวมสติ นั่งประมวลภาพในความทรงจำ
"โอเคๆ ลองนึกดูอีกทีไอ้น้ำ ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง...อืมๆ รู้สึกว่าเรากำลังเดินทางโดยเครื่องบินเพื่อไปเที่ยว แล้วเราก็หลับไปสักพัก จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาเพราะเครื่องบินเจอพายุเข้า แล้วตัวเราก็รู้สึกเหมือนกระเด็นออกมาจากที่นั่ง ถูกดูดอยู่กลางพายุลูกนั้น พอฟื้นขึ้นมาก็เจอว่าตัวเองอยู่ในป่า "
ผมคงบ้า..เห็นภาพหลอนแน่ๆ! หรือไม่ก็เป็นความฝัน!...ใช่แล้วนี่เป็นความฝันแน่ๆ ความจริงผมยังหลับอยู่บนเครื่อง ไอ้ที่เห็นอยู่เป็นภาพฝันที่ผมจินตนาการคิดมาเองทั้งหมด
กว๊ากๆๆแกว๊กๆๆ
เสียงแหลมเสียดแทงหูที่ดังอยู่ข้างๆ ทำเอาผมสะดุ้ง...ทำไมในความฝัน ได้ยินชัดอย่างนี้วะ...ผมค่อยๆกลั้นหายใจ หันไปทางต้นเสียง
แว้กกกกกกกก....ตัวอะไรอีกวะเนี้ย?...จะเป็นนกก็ไม่ใช่ ไก่ก็ไม่เชิง...ลักษณะเหมือนไก่ที่พบเห็นทั่วไปแต่มีขนาดใหญ่กว่าเท่านึง แถมมีปีกเหมือนนก..ตัวที่ผมเห็นมีสีขาวทั้งตัว หงอนสีแดง ดูสวยดีอยู่หรอก แต่ไอ้ลูกกะตาสีเหลืองอ่อนคู่นั้นที่จ้องเขม็งตรงมาที่ตัวผมนี่สิ ทำเอาใจฝ่อไปหมด...มันจะแดกผมไหมเนี้ย?
ไม่ได้การ ถึงเป็นความฝัน ผมก็อาจตายได้ ยังไงก็ต้องหาอาวุธถือไว้กับตัวก่อน
ตอนนี้ตัวผมมีแต่กระเป๋าสะพายไหล่ใบเล็กที่ติดตัวไว้อยู่แล้วกับรองเท้าส้นสูงสีแดง...หือ?....นี่ผมกำรองเท้ามาด้วยหรอกเหรอ
ไอ้ไก่พันธุ์มีปีกนกเริ่มดูจะสนใจกับรองเท้าที่อยู่ในมือผม...สีแดงสดของรองเท้า คงเด่นล่อตามัน....เอาวะ ขอลองเป็นมาธอดอร์สักวัน
แล้วกัน
ผมตัดสินใจออกวิ่งทันที แล้วก็ขว้างรองเท้าในมือสุดแรงเกิด เอาให้ไกลจากที่ๆผมอยู่มากที่สุด แล้วก็อย่างที่คิดไว้ ไอ้ตัวไก่มีปีกนกก็กระพือปีกบินตามรองเท้าไปทันควัน
ขวับ....ผมกระโดดหลบกิ่งไม้ที่ยื่นขวางตรงหน้าผม...แต่คุณจะเอาอะไรมากกับร่างผอมแห้งแรงน้อยอย่างผม ผมล้มลง
โอ้ย! เจ็บฉิบ...เจ็บมากครับ เมื่อผมกระโดดไม่พ้น ล้มกระแทกเอาขอนไม้ด้านล่างซึ่งไม่เห็นทีแรก.... หัวเข่ากระแทกจนเลือดไหล
น้ำตาไหลพรากๆ...ด้วยความเจ็บปวด แต่เพราะความเจ็บนี้เองก็เลยทำให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป
กว๊ากๆ เสียงของไอ้ไก่ตัวเดิมที่ได้ยิน ทำให้ผมรู้ว่ามันบินตามหลังผมมา....จวนจะถึงตัวผมที่ลุกเดินไม่ไหว....
ตามธรรมดาแล้วถ้านี่เป็นนิยาย.... ถ้าพระเอก(ผมรู้ตัวดีว่ารูปไม่หล่อ พ่อไม่รวย ไม่ได้เป็นคนดีเลิศ แต่ก็ดีกว่าให้ตัวเองเป็นตัวประกอบละน๊า ไม่งั้นคงตายอย่างเดียว)..เจอสถานการณ์อย่างนี้...เขาต้องทำยังไงบ้างวะ? ใช่แล้ว...เดี๋ยวคงมีคนโผล่มาช่วยตามหน้าที่....
น้ำหนักของไอ้ไก่ที่ทับลงมาทำให้ผมระลึกได้ว่า ไอ้ที่คิดว่าเป็นน้องสาวคงไม่ใช่ คงเป็นมันนี้แหละที่เอาจงอยปากมาสะกิดผมให้ตื่น
ผมหลับตาปี๋พลางนึกว่า....โอ้ววว พระเจ้า ผมขอให้มีนางเอกขี่ม้าขาวมาช่วยผมด้วยเถิดครับ....ผมขอสัญญาว่าจะยอมรับเธอมาเป็นแฟนเลย ไม่ว่าเธอคนนั้น หน้าตาจะอั๊กลี่ อีเดียต แค่ไหนก็ตาม
โฮกกกกกกก
และเหมือนพระเจ้าจะรับฟังคำขอของผม เมื่ออยู่ๆไอ้ไก่ก็บินออกจากตัวไป เมื่อได้ยินเสียงคำรามที่ดังกึกก้องทั่วทั้งป่า
"ไปซะ ไกนาห์ บุรุษผู้นี้เป็นของเรา เจ้าไม่มีสิทธิแตะต้อง" เสียงทุ้มแสดงความเป็นเจ้าของในตัวผมลอยมาก่อน แล้วแทนที่จะเป็นนางเอกขี่ม้าขาวมาช่วยผมจากไก่ยักษ์ กับกลายเป็นร่างสูงใหญ่ ผมยาวสีนิลดำขลับปล่อยยาวสยายถึงหน้าอก..ร่างตรงหน้าเปลือยหน้าอกเห็นกล้ามเป็นมัดๆ ข้างล่างนุ่งผ้าห่มขนสัตว์...ที่ดูยังไงก็ลายเสือชัดๆ แถมยังขี่เสือลายพาดกลอนไซด์ลูกม้ามาอย่างสง่าผ่าเผย.....นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงสวยแปลกดูทรงอำนาจ จับจ้องที่เจ้าไก่
เจ้าไก่ หรือไกนาห์ ที่ผู้ชายคนนั้นเรียก ผงกหัว เหมือนจะเข้าใจภาษาคน...มันหันมามองผมอีกครั้ง แล้วก็บินจากไป
สายตาคมกริบหันมาจ้องผมแทน...ผมสะดุ้งเฮือก...เมื่อตะกี้เจอไก่ยักษ์ก็ว่าซวยแล้ว นี่ยังมาเจอ คนป่า เข้าอีก...พ่อเจ้าประคุณไซส์ฝรั่งตัวโคตรจะใหญ่ แล้วผม นายวิชา หนุ่มไซส์เอเชียทั่วไป คือ ตัวเล็กนิดเดียว ...เรียกว่า มวยคนละรุ่นก็ได้ ...แต่คงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าเขาจะฆ่าเราคงทำไปนานแล้ว ไม่รอเวลาหรอก
ผมลองขยับหัวเข่า ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ก็พอเคลื่อนตัวได้บ้างแล้ว ผมจึงยันตัวกับขอนไม้ ค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ....ระหว่างที่ยืนขึ้นสายตาสำรวจของอีกฝ่ายก็ยังจ้องมาที่ผม
ฝน...น้องสาวผมเคยบอกกับผมเมื่อนานมาแล้วว่า ผมน่ะเป็นคนซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลา แบบไม่ดูสถานการณ์...และเหมือนจะพิสูจน์ว่าเป็นความจริง เมื่อหลังจากผมยืนขึ้นสำเร็จ อยู่ดีๆก็สะดุดอะไรไม่รู้ จะล้มลงอีก....เกือบลงไปนอนวัดพื้นอีกรอบ ถ้าไม่ใช่มีอ้อมแขนกำยำตรงหน้าที่กระโจนจากหลังเสือคว้าผมไว้ทันอย่างรวดเร็ว
อ้ากกกกกกก...ทำไมหมอนี้อุ้มผมแบบอุ้มเจ้าสาวเข้าหอเลยงะ...ให้ขี่หลังก็ได้ หรือไม่ก็อุ้มผาดบ่าซะยังดีกว่าอุ้มท่าน่าอายแบบนี้...ไม่เอาน้าาาา
"ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง ผมเดินเองได้ ไม่ต้องอุ้มหรอก...เฮ้ ! ได้ยินที่พูดไหมเนี่ย" ผมโวยวายยังไงเขาก็ไม่ฟัง ยังคงอุ้มต่อไป แล้วก็วางตัวผมให้นั่งด้านหน้า แล้วเขาก็นั่งซ้อนมาข้างหลัง แล้วยานพาหนะของเราก็เคลื่อนตัว
ขี่ม้า ผมยังไม่เคยลอง แล้วนับภาษาอะไรกับขี่เสือตัวใหญ่... ผมนั่งนิ่งตัวเกร็ง จะหาที่จับกั้นเผื่อตกก็ไม่มี...จะเอี้ยวตัวเอาแขนไปกอดคนที่นั่งข้างหลังก็ไม่ได้ .....ทำไงดีวะ? เหมือนร่างสูงใหญ่จะอ่านใจผมออก เขาขยับจับตัวผมให้พิงที่หน้าอกกว้าง ร่างสองร่างแนบชิดสนิท...เขากอดตัวผมไว้แน่น จนผมอยู่ในอ้อมอกทั้งร่าง....แล้วผมก็รู้สึกหน้าร้อนวาบ ทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่ผมรู้สึกอายขึ้นมา เกิดมานอกจากกอดกับคนในครอบครัวแล้ว ผมยังไม่เคยโดนคนอื่นสัมผัสใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อนเลย
เขินโว้ย!....ให้ตายสิ
TCB.
ความคิดเห็น