คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dream or Real
สายลมพัดพาเอาหมวกฟางสีเหลืองอ่อนใบสวยของหญิงสาว....ลอยละลิ่วไปไกล ไกลเรื่อยๆ ร่างบางวิ่งตามหมายมั่นจะคว้าเอาหมวกใบโปรดของตนให้ได้ จนชนกับร่างสูงใหญ่เบื้องหน้าเข้าให้เต็มแรง มือใหญ่แข็งแรงจับแขนของร่างบางไว้ทันก่อนที่จะล้มลง พร้อมกันนั้นชายหนุ่มเอื้อมมือข้างที่เหลือคว้าเอาหมวกได้ทัน คริสปล่อยมือ พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ กับสภาพของหญิงสาว(ที่ดูไม่ค่อยได้)ตรงหน้าเขา............. ร่างบางตัวเล็ก สูงเพียงแค่หน้าอกเขา ผมที่ยุ่งเหยิงคาดว่าเป็นเพราะลมพัด นัยน์ตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดไม่อาจบอกอารมณ์ได้ แต่เดาเอาจากปากที่อ้าอยู่ไม่หุบลง ก็คงกำลังตกใจอยู่มั้ง?
You are the one by SJ05
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณ ?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อยังเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ายังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดจากภวังค์
“…มะไม่เป็นไรคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ชนคุณ” สองแก้มแดงด้วยความอายกึ่งประหม่า พลางคิดในใจว่า
ตั้งแต่หล่อนโตมาจากเด็กหญิงวาสนาตัวกระเปี๊ยก จนเป็นนางสาววาสนา ..โอ้ย !!ไม่เคยเจอผู้ชาย หล่อน่าหม่ำขนาดนี้เล้ยยย ....เหมือนนายแบบโดดออกมาจากในนิตยสาร ให้ตายเหอะ!!!
ใบหน้าที่ทั้งคมสัน ทั้งดุดัน ตาทั้งสองสุกใสเป็นประกายวาว หางตาเฉียงขึ้นเล็กน้อย ยิ่งเน้นให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม จมูกโด่งเป็นสันตรง ริมฝีปากบางที่ตอนนี้ผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก และยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นหล่อนถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าชัดๆ
“ยัยตัวเล็ก!!!” คริสเรียกทักด้วยความดีใจ กอดร่างบางหมับ
วาสนาตาโต เมื่ออยู่ๆพ่อเทพบุตรตรงหน้าก็กอดหล่อนแน่น หญิงไทยอย่างหล่อน แม่สอนให้รักนวลสงวนตัว หล่อนจึงดิ้นให้หลุดจากอ้อมอกตรงหน้า ดันร่างสูงใหญ่ออกไป
หนอย คิดจะแต๊ะอั้ง หล่อนเหรอ นี่แนะ ........คิดแล้วก็ถีบลงไปบนรองเท้าเต็มแรง
“โอ้ย!!!!! ทำอะไรนะ วินนี่” คริส อุทานลั่น เมื่อเท้าน้อยๆที่ทรงอนุภาพเหนือแสนเหยียบลงมาบนเท้าเขา
“เ อ๊ะ อะไร.... ทำไมรู้ชื่อเล่นฉันด้วย? ” หญิงสาวถอยห่าง แววตาบ่งบอกความสงสัย
“ให้ตายเหอะ อย่าบอกนะว่า วินนี่จำผมไม่ได้”
“ง่ะ ใครอ่ะ?” หญิงสาวกระพริบตาถี่เมื่อชายหนุ่มออกอาการน้อยใจเมื่อหล่อนจำเขาไม่ได้ แววตาตัดพ้อคู่นั่นทำเอาหล่อนใจเสีย .......โอ้ยยย อย่ามองฉันด้วยสายตาเหมือนลูกหมาโดนทิ้งอย่างนั้นนะยะ
“when you feel sad,just call my name three times and I will come to you ” คริสเอ่ยประโยคติดปากที่เขาเคยชอบบอกกับหญิงสาวในอดีตเสมอ
“…..นายแว่น !!! ไม่ใช่สิคริส !!!” วาสนาหรือวินนี่ของเขาตะโกนลั่นเสียงดัง ยิ้มร่าด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่า ชายตรงหน้าคือเพื่อนสมัยเด็กของหล่อนที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว....... หมดความเป็นกุลสตรี ด้วยการกระโดดกอดเข้าอย่างแรง จนสองร่างล้มลง เกิดเป็นเสียงหัวเราะที่ดังประสานกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มลืมตา รอยยิ้มที่เกิดขึ้นเพราะความฝันยังคงอยู่ยามเมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็มลายหายไป เมื่อสติตื่นเต็มที่ ชีวิตเขาก็แบบนี้ยิ้มในความฝัน ร้องไห้กับความเป็นจริง
ยิ้มทุกครั้งที่หลับฝันไปพบ ‘เธอ’ ในภาพอดีตวันวาน
ร้องไห้เมื่อตื่นมารู้ว่า ‘เธอ’ ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไป
และ แค้น นักกับความจริงที่ว่า ‘มัน’ ที่พราก ‘เธอ’ ไปจากเขา
You are the one by SJ05
สายลมพัดพาเอาหมวกฟางสีเหลืองอ่อนใบสวยของหญิงสาว....ลอยละลิ่วไปไกล ไกลเรื่อยๆ ร่างบางวิ่งตามหมายมั่นจะคว้าเอาหมวกใบโปรดของตนให้ได้ จนชนกับร่างสูงใหญ่เบื้องหน้าเข้าให้เต็มแรง
มือใหญ่แข็งแรงจับแขนของร่างบางไว้ทันก่อนที่จะล้มลง พร้อมกันนั้นชายหนุ่มเอื้อมมือข้างที่เหลือคว้าเอาหมวกได้ทัน
คริสปล่อยมือ พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ กับสภาพของหญิงสาว(ที่ดูไม่ค่อยได้)ตรงหน้าเขา............. ร่างบางตัวเล็ก สูงเพียงแค่หน้าอกเขา ผมที่ยุ่งเหยิงคาดว่าเป็นเพราะลมพัด นัยน์ตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดไม่อาจบอกอารมณ์ได้ แต่เดาเอาจากปากที่อ้าอยู่ไม่หุบลง ก็คงกำลังตกใจอยู่มั้ง?
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณ ?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อยังเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ายังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดจากภวังค์
“…มะไม่เป็นไรคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ชนคุณ” สองแก้มแดงด้วยความอายกึ่งประหม่า พลางคิดในใจว่า
ตั้งแต่หล่อนโตมาจากเด็กหญิงวาสนาตัวกระเปี๊ยก จนเป็นนางสาววาสนา ..โอ้ย !!ไม่เคยเจอผู้ชาย หล่อน่าหม่ำขนาดนี้เล้ยยย ....เหมือนนายแบบโดดออกมาจากในนิตยสาร ให้ตายเหอะ!!!
ใบหน้าที่ทั้งคมสัน ทั้งดุดัน ตาทั้งสองสุกใสเป็นประกายวาว หางตาเฉียงขึ้นเล็กน้อย ยิ่งเน้นให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม จมูกโด่งเป็นสันตรง ริมฝีปากบางที่ตอนนี้ผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก และยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นหล่อนถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าชัดๆ
“ยัยตัวเล็ก!!!” คริสเรียกทักด้วยความดีใจ กอดร่างบางหมับ
วาสนาตาโต เมื่ออยู่ๆพ่อเทพบุตรตรงหน้าก็กอดหล่อนแน่น หญิงไทยอย่างหล่อน แม่สอนให้รักนวลสงวนตัว หล่อนจึงดิ้นให้หลุดจากอ้อมอกตรงหน้า ดันร่างสูงใหญ่ออกไป
หนอย คิดจะแต๊ะอั้ง หล่อนเหรอ นี่แนะ ........คิดแล้วก็ถีบลงไปบนรองเท้าเต็มแรง
“โอ้ย!!!!! ทำอะไรนะ วินนี่” คริส อุทานลั่น เมื่อเท้าน้อยๆที่ทรงอนุภาพเหนือแสนเหยียบลงมาบนเท้าเขา
“เ อ๊ะ อะไร.... ทำไมรู้ชื่อเล่นฉันด้วย? ” หญิงสาวถอยห่าง แววตาบ่งบอกความสงสัย
“ให้ตายเหอะ อย่าบอกนะว่า วินนี่จำผมไม่ได้”
“ง่ะ ใครอ่ะ?” หญิงสาวกระพริบตาถี่เมื่อชายหนุ่มออกอาการน้อยใจเมื่อหล่อนจำเขาไม่ได้ แววตาตัดพ้อคู่นั่นทำเอาหล่อนใจเสีย .......โอ้ยยย อย่ามองฉันด้วยสายตาเหมือนลูกหมาโดนทิ้งอย่างนั้นนะยะ
“when you feel sad,just call my name three times and I will come to you ” คริสเอ่ยประโยคติดปากที่เขาเคยชอบบอกกับหญิงสาวในอดีตเสมอ
“…..นายแว่น !!! ไม่ใช่สิคริส !!!” วาสนาหรือวินนี่ของเขาตะโกนลั่นเสียงดัง ยิ้มร่าด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่า ชายตรงหน้าคือเพื่อนสมัยเด็กของหล่อนที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว....... หมดความเป็นกุลสตรี ด้วยการกระโดดกอดเข้าอย่างแรง จนสองร่างล้มลง เกิดเป็นเสียงหัวเราะที่ดังประสานกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มลืมตา รอยยิ้มที่เกิดขึ้นเพราะความฝันยังคงอยู่ยามเมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็มลายหายไป เมื่อสติตื่นเต็มที่ ชีวิตเขาก็แบบนี้ยิ้มในความฝัน ร้องไห้กับความเป็นจริง
ยิ้มทุกครั้งที่หลับฝันไปพบ ‘เธอ’ ในภาพอดีตวันวาน
ร้องไห้เมื่อตื่นมารู้ว่า ‘เธอ’ ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไป
และ แค้น นักกับความจริงที่ว่า ‘มัน’ ที่พราก ‘เธอ’ ไปจากเขา
ความคิดเห็น