ผ่ามิติทะลุแดนฝัน

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : กลยุทธ์สลัดรัก ตัดสัมพันธ์ 1

                                                                          ผ่ามิติทะลุแดนฝัน

                                                         Chapter 7 : กลยุทธ์สลัดรัก ตัดสัมพันธ์ 1



    หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ยามใดที่ 4 สาวรวมกลุ่มกันที่ห้องสมุด ไม่ว่าเช้า, สาย, บ่าย, หรือเย็น ก็จะต้องเจอนายเอกภพมานั่งเจาะแจ๊ะกวนใจอยู่ได้ตลอดเวลาท่ามกลางความรำคาญที่ทำให้สาวๆคุยกันได้อย่างสะดวกๆอย่างที่ผ่านมา และสงสัยว่าไอ้บ้านี่เคยเข้าเรียนบ้างรึเปล่า เพราะมากี่ทีก็เจอ แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือนายนี่เริ่มรุกคืบติดตามไปถึงอาณาจักรที่สิงสถิตถาวรแล้ว(ตึก 35) และเริ่มประชิดติดตามตัวพอๆกับเจ้าเฟริสไม่มีผิด จนเพื่อนๆได้หัวข้อสนทนามาอัพเดทกันได้ไม่เว้นแต่ละวัน และนี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่แสนจะน่าเบื่อ



    “เฮ้ย! จ้า วันนี้ไม่มีหนุ่มมานั่งเฝ้ารึไง” ตรี เพื่อนหนุ่มปากดีในห้องเอ่ยแซวขึ้น เมื่อเหลียวซ้ายแลขวาไปไม่เห็นหัวข้อสนทนาของหลายวันที่ผ่านมา



    “ก็คงอย่างนั้นมั้ง” สาวจ้าตอบอย่างเนือยๆ



    “คิดถึงรึไง พอหนุ่มไม่มานี่รู้สึกไม่มีแรงเลยนะ” พีร เพื่อนชายร่างใหญ่เอ่ยแซวเป็นลูกคู่ให้กับเพื่อนตรี



    “ใครบอก เราหนีมัน(เอกภพ)จนเหนื่อยต่างหาก กว่าจะสะบัดหลุดไปได้น่ารำคาญ” สาวจ้าบอกถึงสาเหตุของท่าทางหมดแรง



    “ก็ดีไม่ใช่เหรอ ท่าทางดี หน้าตาก็ดี เป็นคนดีใช้ได้ท่าทางไฮโซด้วยนี่ เห็นบอกว่าเป็นเดือนของคณะบริหารฯด้วยไม่ใช่เหรอ ถึงจะอายุน้อยกว่าปีนึงก็เหอะ”  พีร ถามอย่างแปลกใจ ที่มีคนที่เพียบพร้อมแบบนี้มาจีบแล้ว เพื่อนสาวก็ยังไม่สน ถึงแม้ว่าบุคลิกจะออกไปแนวผู้ชายก็เหอะ แต่ดูยังไงเพื่อนคนนี้ก็หญิงชัวร์



    “มันไม่ใช่อย่างงั้น ที่จริงตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะมีแฟนน่ะ มันยุ่งยากจะตาย ไหนจะต้องมานั่งแบ่งเวลาให้ ต้องคอยเอาอกเอาใจ ตามง้อตามงอน มันเหนื่อยเกินไป ซึ่งสำหรับตอนนี้มันไม่ใช่อ่ะ เรายังสนใจตัวเองอยู่เยอะไม่อยากให้เวลาในการทำตามใจตัวเองลดลงน่ะ ตอนนี้ก็เรียนหนักด้วย พูดง่ายๆก็คือยังไม่คิดจะหาห่วงมาผูกคออ่ะ” สาวจ้าบอกเพื่อนไปตามความรู้สึก



    ซึ่งเพื่อนชายทั้งสองพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจในความคิดของเธอ เนื่องจากพวกเขาก็ต่างมีแฟนกันหมดแล้ว จึงสามารถเข้าใจความรู้สึกที่ยังไม่อยากหา ‘ห่วง’ มาผูกคอได้เป็นอย่างดี



    “แล้วไอ้เด็กนั่นมันมาตามเฝ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วจะทำไงล่ะ?” ตรีถามต่ออย่างต้องการหยั่งเชิง



    “น่านดิ เฝ้าไม่เฝ้าเปล่าดันเอาความโชคร้ายมาให้ด้วย ดูดิ มีผู้หญิงส่งจดหมายด่า, จดหมายขู่ กับจดหมายสาปแช่งมาให้เพียบเลย” พูดพร้อมกับค้นกระเปาเอากองจดหมายปึกหนึ่งออกมาโชว์ พร้อมกับเฟริสที่พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยอยู่ข้างหลัง (แต่ไอ้ 2 ตัวนี้ไม่เห็น)



    “พอช่วงที่ไปไหนคนเดียวนะก็มีกลุ่มผู้หญิงชอบมาเดินชนเดินกระแทกจนเกือบล้มตั้งหลายที แหมอันตรายจริงๆ” สาวจ้ายังนั่งบ่นให้เพื่อนฟังต่อไป ในขณะที่ตอนนี้เพื่อนของเธอนั่งอึ้งไปแล้วกับสิ่งที่เธอเล่า และเห็น(จดหมาย)



    “แล้วจะทำยังไงล่ะ ปล่อยไว้แบบนี้ท่าจะไม่ไหวแล้วนะ” พีร ถามอย่างเหงื่อตกหนักใจแทนเพื่อนสาว



    “กำลังทำอะไรกันอ้วน... นี่นั่งจีบแฟนเราอยู่เหรอจ้า” สาวก้องเพื่อนสาวคนสวย(อยู่กลุ่มเดียวกับส้ม) เดินทักเข้ามาอย่างอารมณ์ดีพลางหย่อนตัวลงมานั่งข้างๆ



    “เปล่า” สาวจ้าตอบด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ    



                “เนี่ยบี้ จ้ามันเล่าให้ฟังอย่างงี้นะ.....” พีร หรืออ้วน( ก้องเรียก) เล่าเรื่องให้ก้อง หรือบี้(พีรเรียก) ฟังตั้งแต่ต้นจนจบโดยมีตรีพูดเสริมเป็นระยะๆ



                \"โห...งั้นเลยเหรอ เลิกเลยอย่างนี้อย่าไปยุ่งกะมัน เลิกเหอะ” สาวก้องแสดงความคิดเห็นอย่างเป็นเดือดเป็นแค้นแทน



               “เลิกไรอ่ะ เรายังไม่คบกะมันเป็นแฟนเลย” สาวจ้าตอบอ่อยๆ (นั่นสิครับ:เฟริส)



               “อ้าว...เหรอ งั้นก็ทำให้มันไม่ตามดิ เอาแบบเลิกสนใจไปเลยอ่ะ” สาวก้องบอกไปตามความรู้สึก



                “เราก็กะอย่างงั้นเหมือนกันแต่ไม่รู้ทำไงดีนี่สิปัญหา” สาวจ้าบ่นอย่างกลุ้มๆ



               “โด่เอ๊ย! ก็แค่ทำให้เค้าไม่ชอบสิง่ายจะตาย แค่ทำทุเรศๆ ใส่ขี้คร้านจะวิ่งหนีกระเจิงแทบไม่ทัน” นายตรีเสนอความคิด



               “ช่ายๆ ผู้ชายเรานะไม่ทนคบกับผู้หญิงที่ทำตัวน่าเกลียดหรอก” นายพีรพูดอย่างรู้ดี



               “ต้องทำตัวน่ารักแบบบี้ใช่มั๊ยอ้วน” ก้องหันไปอ้อนแฟนหนุ่มที่อยู่ห้องเดียวกัน



               “ช่าย...ต้องอย่างนี้แหละ” พีรตอบและเริ่มเข้าสู่โหมดคู่รัก



               “เฮ้ย! เขากำลังซีเรียสกัน มัวหวานกันอยู่ได้” หนุ่มตรีโวยวาย



               “ยังไงก็หวานน้อยกว่าน้ำอ้อยล่ะวะ” พีรแซวกลับ



               “..........” หนุ่มตรีตอนนี้เขินหน้าแดงไปแล้วเมื่อเพื่อนแซวถึงแฟนสาว ค.บ.



               “แล้วทำทุเรศๆน่ะมันต้องทำยังไงล่ะ” สาวจ้าถามต่อ พลางพยายามชักจูงเพื่อนให้กลับเข้ามาสู่ประเด็นเดิม ซึ่งเพื่อนๆต่างก็ช่วยกันนั่งคิดระดมสมองกันใหญ่



              “ก็...เวลาอยู่ด้วยกันก็ทำตัวสถุนเข้าไว้สิ” หนุ่มตรีเสนอ



              “แล้วเวลากินข้าว ก็มูมมามเข้าไว้” พีร พูดต่อ



              “เวลาคุยกันก็ไม่ต้องพูดสุภาพมาก เมิงๆ กรูๆไปเลย” สาวก้องพูดตอบ แล้วทั้งหมดก็เห็นชอบในความคิดแล้วบอกให้สาวจ้าเริ่มปฏิบัติการเปลี่ยนบุคลิกในทันที



             “มันได้ผลแน่นะ” สาวจ้าถามเพื่อความแน่ใจ



             “อืม – ชัวร์ – ล้านเปอร์เซ็นต์” เพื่อนทั้งสามพลัดกันตอบเป็นท่อนๆเหมือนนัดกันด้วยท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยม



            “ไม่ได้ผลมากระทืบไอ้ตรีมันได้เลย” พีรพูดเสริม



            “เฮ้ย!! ไหงเป็นงั้นวะ” นายตรีหันไปโวยวายกับเพื่อนชาย



            “เอาน่า...เอ็งไม่โดนหรอก” พีรบอก



            ไม่นาน.....เกินรอ พักเดียวเพื่อนๆก็รู้เรื่องกันหมดทั้งห้อง เพราะดันไปปรึกษากับเจ้าแม่จอมอัพเดทToT



            แอ๊ดดดดด  ปัง!



           “เฮ้ย!!! จ้าเราเอาของมาฝาก เนี่ยไปเจอกลางทางเห็นว่าหลงทางอยู่เลยเอามาส่ง” หนุ่มตี๋เพื่อนตัวดีที่เพิ่งขึ้นมาตะโกนลั่นไปทั่วห้อง พลางจูงมือนายเอกภพหัวข้อสนทนามาส่งให้กับสาวจ้าทันที ซึ่งสามารถทำให้เกิดความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องได้



            เงียบบบบบ ผิดกับตะกี้ลิบลับ



            “ขอบใจนะ” สาวจ้ากัดฟันตอบออกไปให้กับหนุ่มตี๋ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก่อนจะโดนเพื่อนๆลากออกไปเก็บ



            ‘เมิงพามานมาทำไมฟะ อ้ายเพื่อนบ้า กรูอยากตายอ่ะToT’ สาวจ้าคิดอย่างปลงๆ (ทำใจซะเถอะครับนายหญิง:เฟริส / จะบ้าเรอะ :สาวจ้า / เมื่อกี้พูดไม่สุภาพนะครับ : เฟริส / แล้วมันไปหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ : สาวจ้า / ปล่าวหรอกครับ แต่มันทำให้นายหญิงดูไม่ดี : เฟริส / หุบปาก!: สาวจ้า / ........-_-^ : เฟริส)



            (^o^) นายเอกภพยิ้มอย่างมีความสุขและนั่งเฝ้าสาวจ้าต่อไปเหมือนทุกวัน



            จบข่าว



            และแล้ววันอันแสนเศร้าของสาวจ้า ก็จบลงเหมือนเมื่อวันวาน พลางตั้งใจว่าพรุ่งนี้ เธอจะทำตัว ‘ทุเรศ’ ตามที่เพื่อนแนะนำเพื่อที่จะได้สลัดไอ้เด็กนี่ออกไปได้สักที







                                                   *++**++ โปรดติดตามตอนต่อไป++**++*