ผ่ามิติทะลุแดนฝัน

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : รักครั้งแรกแปลกดีนะ

หลายเดือนผ่านไป ไวยิ่งกว่า Super Speed โกหก และโกเจ็ด



ขณะนี้บุคคลลึกลับที่แฝงตัว ณ ตึก 35 อันเป็นที่สิงสถิตในมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง อันมีประวัติด้านการศึกษาติดต่อกันมายาวนาน บัดนี้...มิได้มีอยู่เพียงคนเดียวเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารักอีกต่อไป



ทว่าในครั้งนี้ได้มีเหล่าสาวกร่วมอุดมการณ์ที่มาช่วยทวีความลึกลับให้เข้มข้นขึ้นอีก 3 องค์ประชุมด้วยกัน บุคคลที่กล่าวถึงในที่นี้คือ สาวจ้า (หัวหน้าพรรค หรือที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่า “หัวโจก”) สาวส้ม, สาวเก๋, สาวแป๋ม (สาวกพรรค หรือที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่า “ลูกกระจ๊อก”) ที่ตอนนี้ทำตัวลึกๆลับๆ คล้ายๆกับเป็นโรคติดต่ออย่างหนึ่ง ซึ่งสร้างความกังขาให้กับทางบ้าน ผู้รู้จักสนิทสนม และเพื่อนร่วมชั้นเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะกลุ่มของพวกเธอเองที่ตอนนี้เพื่อนร่วมก๊วนก็เป็นเพิ่มอีก 2 คน (สาวส้ม ไม่ได้ถูกนับรวมด้วยเนื่องจากเธอมีกลุ่มเป็นของตัวเองอยู่แล้ว: คนเขียน) ทั้งๆที่ถูกส่งออกไปเป็นหน่วยกล้าตายแล้วแท้ๆ แต่กลับเป็นไปด้วย ซึ่งตอนนี้พวกเธอที่เหลือ (ก็สาวมั่ง, สาวเง็ก, สาวหยก, สาวไอซ์, สาวน้อย และสาวปุ๊ก) ก็ไม่ได้สนใจอาการดังกล่าวเท่าที่ควรเท่าไหร่แล้ว (เพราะเริ่มชิน) และต่างพากันเกรงว่าถ้าเข้าไปยุ่งด้วยแล้วจะติด(ต่อ)อาการประหลาดๆมาจากเพื่อนๆ(ที่มีการการลึกลับ)ดังกล่าวจะทิ้งไว้ก็เพียงการหลับหูหลับตา กระทำตนเป็นปกติ และแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อาการต่างๆที่เพื่อนๆแสดงออกมา (แม้...สาวจ้า, สาวเก๋, สาวแป๋ม, สาวส้ม จะพยายามปกปิดอาการแปลกๆอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถหลบบรรดาหูผี จมูกมดของเพื่อนๆที่คอยสอดส่องอยู่ได้)



“นี่...รู้สึกมั้ยว่า เก๋, แป๋ม แล้วก็ส้ม มันดูแปลกๆไป” สาวเง็กช่างจ้อ ตัวเล็กเสียงดังประจำกลุ่ม ตั้งประเด็นทันทีที่หัวข้อสนทนาทั้งหลายไม่อยู่ร่วมวง



“มั้ง! แต่ชักเหมือนไอ้จ้าเข้าไปทุกที สงสัยติดเชื้อ” สาวมั่งออกความเห็น



“แต่ไปยุ่งอะไรกับเขาล่ะ เง็กนี่ก็” สาวหยกเอ่ยทักเพื่อนซี้



“ใช่ เค้าว่ามันก็แปลกๆเหมือนกันเลย เหมือนมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่อย่างนั้นแหละ” สาวไอซ์พูดเสริมขึ้น



“ฮึม...ก็นะ พวกเค้าคาอยากมีเรื่องส่วนตัวกันบ้าง อย่าไปสนใจนักเลย เจ้าตัวเขาไม่อยากบอกเรานี่” สาวปุ๊กพูดบ้าง



“นั่นดิ พวกมันไม่อยากบอก พวกเราไม่ต้องอยากรู้ก็ได้” สาวน้อยกล่าวสนับสนุนความคิดของสาวปุ๊ก และสาวหยก



“ก็มันอยากรู้นี่นา นั่นก็เพื่อนเรานะ\"สาวเง็กพูดต่อแต่หางเสียงเริ่มอ่อยลง



\"เง็ก ถ้าเง็กอยากรู้แล้วเป็นอย่าง ส้ม, เก๋, แป๋มอ่ะ จะเอามั๊ยล่ะ\" สาวไอซ์ที่แปรพรรคถามกลับ



\"ไม่เอาล่ะ แต่อยากรู้นี่ว่ามีอะไรกัน\" สาวเง็กยังคงพูดต่อ



\"โอ๊ย! อย่าไปยุ่งกับเขาเลยน่า\" สาวหยกปรามบ้าง



จากนั้นทั้ง 6 สาวก็ยังนั่งถกประเด็นข้อสงสัยกันต่อไปโดยที่ตัวต้นเหตุทั้ง 3 และสาเหตุอีก 1 คน กำลังรวมหัวกันอยู่ในมุมหนึ่งซึ่งปลอดคนรบกวน ภายในห้องสมุดอันกว้างใหญ่แต่เงียบสนิทราวป่าช้าของมหาวิทยาลัย



\"นี่เพื่อนๆ ข้างหลัง 14 นาฬิกา มีหนุ่มหล่อ สูงยาวเข่าดี ร่างล่ำ สมาร์ทมาก ท่าทางเป็นพวกไฮโซแอบมองมาทางนี้อยู่ ทำไงดีล่ะ\" สาวจ้าหันมาปรึกษาเพื่อนๆ ในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ชายคนนั้นอย่างดูท่าที



\"คนตรงมุมตู้เหรอ หล่อมากเลย ถูกสเปก นิ้งมากเลย\" สาวแป๋มพูดขึ้นขณะที่แอบชำเลืองมองเป้าหมายตาเป็นประกาย



\"เดี๋ยวฟ้องหน่องหรอก\" สาวจ้าพูดแซวขึ้น เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนสาว



\"ใช่ ! แกมีแฟนแล้วนะต้องรักเดียวใจเดียว ต้องเรานี่ยังไม่มีแฟน จีบได้\" สาวเก๋พูดขึ้น พร้อมกับตลบทบยอดเข้าหาตัวเอง



\"หนอย...ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้เก๋ พูดซะ\" สาวส้มพูดปรามเพื่อนหน้าคมคนสวยที่พูดจากล้าเกินหญิง



\"ทำไมล่ะ! ก็เรายังไม่มีแฟนอ่ะ ไม่เสียหายสักหน่อยใช่มะ\"สาวเก๋ หันมาหาแนวร่วมโดยพยักเพยิดมาทางสาวจ้า



\".............\" สาวจ้ายิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไร (แหม!พูดอะไรไปก็โดนทั้งขึ้นทั้งล่องอ่ะดิ ไอ้เรามันรักเพื่อน ขี้เกรงใจอยู่ : สาวจ้า)



\"แล้วตกลงเค้ามองใครล่ะ\" สาวแป๋มถามขึ้น



\"มองเก๋มั้ง\" สาวจ้าตอบส่งๆไป



\"จริงเหรอ มองเค้าจริงเหรอ\" สาวเก๋ถามด้วยท่าทางดีอกดีใจ



\"มั้ง...นะ\"สาวจ้าตอบกลับไป เล่นเอาเสียอารมณ์ไม่น้อย  



และแล้วคำตอบทุกอย่างก็กระจ่างขึ้น เมื่อชายหนุ่มที่ตกเป็นหัวหัวข้อสนทนาได้เดินสาวเท้าเข้ามาใกล้กลุ่ม 4 สาวที่นั่งล้อมวงกันอยู่ที่เก้าอี้หวายทรงกลม โดยที่ด้านหลังของแต่ละคนมีองครักษ์พิทักษ์อยู่ด้านหลังคอยระวังภัย (ซึ่งแน่นอนว่าคนอื่นมองไม่เห็น) เขาเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้เข้าๆ จนหยุดอยู่ทางด้านหลังของสาวส้ม แล้วก้มลงพูดอะไรบางอย่างกับหนึ่งใน 4 สาว



“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ”ชายหนุ่มพูดขึ้น และส่งสายตาให้กลับคู่สนทนา แต่สิ่งที่ได้รับคือความเงียบ จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งหลุดรอดออกมา



“เออ...คงไม่ล่ะค่ะ คุณคงจำคนผิด” สาวจ้าพูดขึ้นด้วยความประหม่า ไม่คาดคิดว่าคนที่เขามองมาตลอดจะกลายเป็นตัวเองไปได้ เธอนึกว่าเขามองเพื่อนๆเธออยู่ซะอีก



“เหรอครับ แต่คลับคล้ายคลับคราจริงๆนะครับ แล้วไม่ทราบคุณชื่ออะไรครับ เผื่ออาจจะใช่คนเดียวกัน” ชายนิรนามยังชวนคุยและหลอกถามชื่อต่อไป



“เออ...คงไม่ใช่หรอกค่ะ คุณคงจะจำคนผิดจริงๆ (ชั้นเพิ่งจะเคยเห็นนายนี่แหละ อย่ามามั่วนิ่ม: สาวจ้า)”สาวจ้าตอบกลับอย่างสุภาพ



“แล้วชื่ออะไรล่ะครับ บอกชื่อหน่อยได้มั้ย”หนุ่มหล่อปริศนายังคงตื้อถามต่อ



“......... (ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยล่ะ หือ!: สาวจ้า)”



“งั้นผมบอกชื่อผมก่อนก็ได้ครับ ผมเอกครับ เอกภพ กรินทร์วนารักษ์ เรียนบริหาร อยู่การตลาด ปี1 ครับ แล้วคุณล่ะครับ” เขาแนะนำตัวด้วยเสียงทุ้ม นุ่มน่าฟัง



“เออ...จ้าค่ะ เรียกพี่จ้าก็ได้ อยู่ภาษาไทย ปี 2”สาวจ้าตอบกลับไปอย่างเสียไม่ได้ (อย่างนี้เขาเรียกว่าจีบอ๊ะเปล่า คงไม่ใช่มั้งคงแค่ถามดูเฉยๆเนอะ : สาวจ้า/ อย่างนี้เขาเรียกว่าจีบแล้วล่ะครับนายหญิง ช่างอ่อนต่อโลกเสียจริง : เฟริส / อ้าว! จะไปรู้เหรอ อยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นมีใครมาจีบซักคน ขนาดเพื่อนผู้ชายยังไม่ค่อยจะมีเลย : สาวจ้า / เป็นซะอย่างงี้ ถึงมีคนมาจีบก็ไม่รู้ตัวหรอก : เฟริส / ช่ายๆ ถูกต้องนะคร้าบ : คนเขียน)



“ส่วนเราชื่อเก๋ คนนี้ชื่อส้ม แล้วอีกคนก็ชื่อแป๋ม”สาวเก๋รีบบอกบ้าง อย่างกลัวน้อยหน้า



“ครับ อยู่ปี 2 แล้วเหรอครับ ผมนึกว่ายังอยู่ปี 1 เหมือนกันซะอีก หน้าเด็กจัง”นายเอกพูดแล้วหัวเราะจืดๆกับความหน้าแตกที่ริอาจไปจีบสาวรุ่นพี่เข้าให้ แต่ไม่เป็นไรขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด กระดังงาต้องลนไฟถึงจะส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจ เขารำพึงปลอบตัวเองเบาๆ แล้วกำลังใจค่อยกลับมา แล้วเดินหน้าปฏิบัติงานต่อ (นายเอก คือ ผู้ชายชื่อเอก อย่าเข้าใจผิดว่าจะเป็นอันเดียวกับ นายเอกการ์ตูนเกย์  : นายเอก คือ คำเรียกตัวนำชายที่เป็นฝ่ายรับ ทำหน้าที่เหมือนนางเอกทั่วๆไป)



\"ค่ะ ไม่ทราบมีธุระอะไรรึเปล่าคะ\" สาวจ้าทำหน้างงๆถามกลับไป



\"คือ...รู้สึกผูกชะตาน่ะครับ เลยอยากรู้จักคุณ เอ้ยพวกคุณเป็นการส่วนตัวไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนมั้ยครับ\" พูดพลางแจกยิ้มกระชากใจหญิงไปรอบวง



\"เออ...คงไม่รบกวนหรอกค่ะ\" สาวจ้าตอบยิ้มๆ (ถึงรบกวนชั้นจะโวยอะไรได้ยะ มารยาทน่ะรู้มั้ยมารยาท : สาวจ้า / โด่!นายหญิงไม่ต้องพูดอย่างที่คิดก็ได้นะ อุตส่าห์มีหนุ่มหลงมาจีบทั้งที: เฟริส / เงียบเหอะ ช่างชั้น : สาวจ้า)



\"แล้วปกตินี่มาห้องสมุดกันบ่อยมั้ยครับ\" หนุ่มเอกถามอย่างพยายามตีซี้พร้อมเก็บข้อมูลไปในตัว



\"บ่อยค่ะ มาเกือบทุกวันเลย\" สาวเก๋ตอบ พร้อมกับกระพริบขนตาระรัวจนน่าเมื่อยแทน



\"งั้นเหรอครับ งั้นถ้าอยากพบพวกคุณก็มาหาได้ที่ห้องสมุดสินะ\" หนุ่มเอกพูดพร้อมอมยิ้ม



“ค่ะ  วันนี้พวกเรามีธุระที่อื่นกันต่อแล้วพบกันใหม่นะคะ” สาวส้มเอ่ยตัดบทอย่างสุภาพแล้วลุกขึ้นเก็บหนังสือเดินนำเพื่อนๆออกไปจากห้องสมุด ส่วนอีกสามสาวก็รีบเก็บของแล้วจ้ำตามเพื่อนสาวออกไป



“ส้มเป็นไรไปอ่ะ ไม่ชอบน้องเขาเหรอ” สาวแป๋มที่เดินเร่งขึ้นมาเดินตีคู่อยู่ข้างๆสาวส้มถามด้วยความสงสัยที่เพื่อนที่อัธยาศัยดีคนนี้จู่ๆก็ลุกพรวดพราดออกมา



“เปล่าหรอก” สาวส้มตอบสั้นๆ



“อ้าว! แล้วทำไมทำงั้นล่ะ” สาวแป๋มซึ่งยังงงๆถามต่ออย่างยังไม่หายมึน



“ก็ถ้ายังอยู่ต่อน่ะ จะมีใครบางคนได้อาละวาดน่ะสิไม่เห็นเหรอไอ้จ้ามันหงุดหงิดเต็มแก่แล้วอ่ะ” สาวส้มตอบคำ ทำให้สาวแป๋มพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย เพราะสังเกตเห็นอาการอยู่บ้างเหมือนกัน



“เออ...เนอะ แทนที่จะดีใจที่มีคนหลงมาจีบมันซักที ปกติมันไม่ใช่แบบนี้นี่ สงสัยท่าจะกินอะไรผิดสำแดง” สาวแป๋มพูดกับสาวส้มเบาๆพลางมองไปทางสาวจ้าที่กำลังโดนสาวเก๋คาดโทษข้อหาแย่งหนุ่ม



“สงสัยนั่นล่ะมั่งสาเหตุ” สาวส้มมองตามอย่างหนักใจ ก่อนที่จะพากันออกจากห้องสมุดแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน.







                                                **++**โปรดติดตามตอนต่อไป**++**