จอมปีศาจที่เห็นคืออดีตศิษย์ของข้า

เสี่ยวหมิงแต่เดิมคือ จางลู่ชิง ยืนประชันหน้ากับลูกศิษย์สายตรงที่เคยรับเมื่อครั้งอายุได้สิบสองปี เด็กคนนี้มากความสามารถอย่างที่ท่านอาวุโสทั้งกลายกล่าวไว้จริงๆ

"เจ้าเป็นใคร"

เขาเอ่ยถาม

ข้าไม่ได้ตอบกลับทันที แต่กำลังตกใจกับอดีตศิษย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า รูปร่างไม่ได้เปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะไฝใต้ตาที่เป็นจุดเด่นกับเสื้อผ้าสีโปรดดูมีเอกลักษณ์

"ข้าถามเจ้าอยู่ ไม่ได้ยินหรือไร"

ข้าควานหาเสียงไม่เจอ ได้แต่อ้ำอึ้ง ทั้งที่ใครต่อใครบอกว่าเขาเป็นประมุขพรรคมารแต่ไฉนทำตัวเหมือนเป็นคนป่วยแบบนี้ ข้าทันได้ยินเสียงบ่นพึมพำเล็ดรอดมาตามไรฟัน

"เอ่อ..ข้าน้อยนามว่าเสี่ยวหมิง จะมาขอเป็นลูกศิษย์ของสำนักลิ่วหยาง.. ท่านขัดข้องหรือไม่"

ท่านประมุขจ้องเขม็ง สำนักไม่ได้รับศิษย์มานานแต่หาได้เอ่ยอะไรออกไป ซ้ำยังสำรวจใบหน้าข้าเสียละเอียดยิบ 

‘ข้าทำอันใดผิดแปลกไปหรือ..’