ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จวนในฝัน
ท่ามลาบรรยาาศอันเียบสบอวนอันโอ่อ่า เหยียนเสวี่ยหลินปราัวในุสีม่วอ่อนอันามราวับอโบั๋นที่บานสะพรั่ นา้าวเินอย่าส่าามไปยัโ๊ะอาหาร โยมีินอ๋อหนุ่มรูปามนั่อยนาอยู่้วยแววาที่เรียบเย
ุอเสวี่ยหลินัเย็บาผ้าไหมเนื้อีเยี่ยมสีม่วอ่อน ประับ้วยลวลายอเหมยสีทออร่ามที่ปัอย่าประี ายระโปรยาวลาพื้นพลิ้วไหวามารเลื่อนไหวอนา รั้วยเ็มัหยสีเียวมรที่เน้นย้ำรูปร่าอันอ่อน้อยอนา
ผมยาวสลวยอเสวี่ยหลินรวบึ้นอย่าเรียบ่าย้วยปิ่นปัผมหยสีาว มวยผมประับ้วยอไม้สสีมพูอ่อนที่ส่ลิ่นหอมอ่อนๆ ใบหน้าอนาแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาอย่าเบามือ เน้นวาสีฟ้าเ้มอันเย้ายวนและริมฝีปาสีมพูระเรื่อ
เมื่อเสวี่ยหลินเ้าใล้โ๊ะอาหาร โยมีบรรยาาศอันเียบเียบและห่าเหินแผ่่านไปทั่วทั้ห้อ
สายามริบอินอ๋อวามอไปทั่วร่าอเสวี่ยหลินอย่ารวเร็ว และสัเเห็นรอย้ำสีม่วเ้มที่แนาวเนียนอนาอย่าัเน วาอเาหรี่ลเล็น้อย แววาเ็มไป้วยวามโรธและห่วใย
“เสวี่ยหลิน เ้าเป็นอะไร” เาถาม้วยน้ำเสีย่ำและเร่รึม
เสวี่ยหลินสะุ้เล็น้อยเมื่อไ้ยินำถามอเา นารีบ่อนแนที่บาเ็บไว้้าหลัและยิ้มฝืนๆ
“้า...้าไม่เป็นไร” นาอบเสียเบา
แ่ินอ๋อไม่เื่อำพูอนา เาับแนอนาึ้นมารวูอย่าอ่อนโยน รอย้ำนั้นให่และูเ็บปวอย่าเห็นไ้ั
“เ้าโนทำร้ายมาใ่ไหม” เาถาม้วยน้ำเสียเย็นา
เสวี่ยหลินเม้มริมฝีปาแน่น นาไม่้อารให้เาเป็นห่ว นาึส่ายหน้าและอบว่า “ไม่ เพะ ้าแ่...ไม่ระวั”
ินอ๋อหันไปสั่แม่นมอี้ที่ยืนอยู่ใล้ๆ ้วยน้ำเสียุัน “แม่นมอี้ ไปเอายามาทาให้นาเี๋ยวนี้”
“ไม่้อ…้าหิวมา อิน่อนไ้หรือไม่”เหยียนเสวี่ยหลินพูบนา็รีบิน้าวทันที เพราะวันนี้นาใ้พลัานไปเยอะมา
ินอ๋อสายหน้าเบาๆ่อนมอารระทำอนา เพราะมันูไม่เหมือนับที่เาไ้ยินมาแม้แ่น้อย
“ท่านอ๋อ…ท่านะ้อ้าทำไมัน”นาถามโยไม่เยหน้ามอเาแม้แ่น้อย
ในบรรยาาศอันอบอุ่นภายในวนอินอ๋อ ทุน่ามีวามรัใร่ลมเลียว่อันราวับเป็นรอบรัวเียวัน เสียหัวเราะและวามสุแพร่ระายไปทั่วทุมุมวน บ่บอถึวามผูพันที่แน่นแฟ้นระหว่าผู้นในวน
เวลาผ่านมาหลายเือน แปลผัอเหยียนเสวี่ยหลินออผลาม นาเฝ้าู้นแปลผัที่นาปลูไว้ในสวนหลัวน นามีวามสุมาที่เห็นว่า้นแปลผัเริเิบโไ้ีและออผลเป็นำนวนมา
ินอ๋อหันไปถามแม่นมอี้้วยน้ำเสียสสัย “เหยียนเสวี่ยหลิน นาำลัทำอะไรอยู่”
แม่นมอี้รีบ้มหัวำนับและอบว่า “ฮูหยินำลัเ็บผัที่ปลูไว้ในสวนท้ายวน เ้าะ”
“เ็บผัหรือ” ินอ๋อมวิ้วเล็น้อย “ทำไมนา้อลมือเ็บผัเอ้วยเล่า”
“ฮูหยินอบปลูผัและอยาเ็บเี่ยว้วยัวเอเอ เ้าะ” แม่นมอี้อบ
ินอ๋อพยัหน้ารับทราบ านั้น็เินไปยัสวนหลัวนเพื่อูเสวี่ยหลิน้วยพระอ์เอ
ในสวนหลัวนอันว้าวา ผันานาพันธุ์ที่นาปลูไว้เริอามอย่าื่น ผลผลิที่ไ้ล้นหลามนนาและสาวใ้้อวุ่นวายเ็บเี่ยวันอย่าสนุสนาน ใบหน้าอนาเปื้อนินเป็นหย่อมๆ แ่ลับยิ่ับให้วามามอนาเปล่ประายยิ่ึ้น
นัยน์าสีอัมพันที่เียบม้อมอนาอย่าไม่ละสายา ใบหน้าสใสอนายิ้มอย่ามีวามสุ ในมืออนาำผลผลิที่เ็บเี่ยวไ้เอาไว้แน่น
“ู้เียนฟา”เหยียนเสวี่ยหลินะโนเรียเา
“เ้าเรีย้าว่าอะไรนะ”
“ู้เียนฟาไ…ท่านูนี้สิ”ใบหน้าหวาน่ำที่เปอะเปื้อนยิ้มออมาอย่าภูมิใับผลผลิในมืออนา
“เ้าไม่เรีย้าว่าท่านอ๋อแล้วหรือ”เลิิ้วึ้นเล็น้อย
เหยียนเสวี่ยนสายหน้าไปมาแทนำอบ
“ทำไมัน”ินอ๋อยัถามนาอย่าสสัย
“เมื่อ่อนเราไม่ไ้สนิทัน แ่ทว่าอนนี้รู้สึว่าเริ่มสนิทันแล้วไ ู้เียนฟา”ำอบอนาทำให้นฟัรู้สึพอใ
ินอ๋อรู้สึสับสนับวามรู้สึอนเออย่าบอไม่ถู หัวใอเาเ้นแรราวับลอรบเมื่ออยู่ใล้เสวี่ยหลิน นาทำให้เารู้สึทั้อบอุ่นและระวนระวายในเวลาเียวัน เาไม่เยรู้สึเ่นนี้มา่อน วามรู้สึที่แปลใหม่และน่าลัว แ่ในะเียวัน็แสนหวานและน่าหลใหล
ุอเสวี่ยหลินัเย็บาผ้าไหมเนื้อีเยี่ยมสีม่วอ่อน ประับ้วยลวลายอเหมยสีทออร่ามที่ปัอย่าประี ายระโปรยาวลาพื้นพลิ้วไหวามารเลื่อนไหวอนา รั้วยเ็มัหยสีเียวมรที่เน้นย้ำรูปร่าอันอ่อน้อยอนา
ผมยาวสลวยอเสวี่ยหลินรวบึ้นอย่าเรียบ่าย้วยปิ่นปัผมหยสีาว มวยผมประับ้วยอไม้สสีมพูอ่อนที่ส่ลิ่นหอมอ่อนๆ ใบหน้าอนาแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาอย่าเบามือ เน้นวาสีฟ้าเ้มอันเย้ายวนและริมฝีปาสีมพูระเรื่อ
เมื่อเสวี่ยหลินเ้าใล้โ๊ะอาหาร โยมีบรรยาาศอันเียบเียบและห่าเหินแผ่่านไปทั่วทั้ห้อ
สายามริบอินอ๋อวามอไปทั่วร่าอเสวี่ยหลินอย่ารวเร็ว และสัเเห็นรอย้ำสีม่วเ้มที่แนาวเนียนอนาอย่าัเน วาอเาหรี่ลเล็น้อย แววาเ็มไป้วยวามโรธและห่วใย
“เสวี่ยหลิน เ้าเป็นอะไร” เาถาม้วยน้ำเสีย่ำและเร่รึม
เสวี่ยหลินสะุ้เล็น้อยเมื่อไ้ยินำถามอเา นารีบ่อนแนที่บาเ็บไว้้าหลัและยิ้มฝืนๆ
“้า...้าไม่เป็นไร” นาอบเสียเบา
แ่ินอ๋อไม่เื่อำพูอนา เาับแนอนาึ้นมารวูอย่าอ่อนโยน รอย้ำนั้นให่และูเ็บปวอย่าเห็นไ้ั
“เ้าโนทำร้ายมาใ่ไหม” เาถาม้วยน้ำเสียเย็นา
เสวี่ยหลินเม้มริมฝีปาแน่น นาไม่้อารให้เาเป็นห่ว นาึส่ายหน้าและอบว่า “ไม่ เพะ ้าแ่...ไม่ระวั”
ินอ๋อหันไปสั่แม่นมอี้ที่ยืนอยู่ใล้ๆ ้วยน้ำเสียุัน “แม่นมอี้ ไปเอายามาทาให้นาเี๋ยวนี้”
“ไม่้อ…้าหิวมา อิน่อนไ้หรือไม่”เหยียนเสวี่ยหลินพูบนา็รีบิน้าวทันที เพราะวันนี้นาใ้พลัานไปเยอะมา
ินอ๋อสายหน้าเบาๆ่อนมอารระทำอนา เพราะมันูไม่เหมือนับที่เาไ้ยินมาแม้แ่น้อย
“ท่านอ๋อ…ท่านะ้อ้าทำไมัน”นาถามโยไม่เยหน้ามอเาแม้แ่น้อย
ในบรรยาาศอันอบอุ่นภายในวนอินอ๋อ ทุน่ามีวามรัใร่ลมเลียว่อันราวับเป็นรอบรัวเียวัน เสียหัวเราะและวามสุแพร่ระายไปทั่วทุมุมวน บ่บอถึวามผูพันที่แน่นแฟ้นระหว่าผู้นในวน
เวลาผ่านมาหลายเือน แปลผัอเหยียนเสวี่ยหลินออผลาม นาเฝ้าู้นแปลผัที่นาปลูไว้ในสวนหลัวน นามีวามสุมาที่เห็นว่า้นแปลผัเริเิบโไ้ีและออผลเป็นำนวนมา
ินอ๋อหันไปถามแม่นมอี้้วยน้ำเสียสสัย “เหยียนเสวี่ยหลิน นาำลัทำอะไรอยู่”
แม่นมอี้รีบ้มหัวำนับและอบว่า “ฮูหยินำลัเ็บผัที่ปลูไว้ในสวนท้ายวน เ้าะ”
“เ็บผัหรือ” ินอ๋อมวิ้วเล็น้อย “ทำไมนา้อลมือเ็บผัเอ้วยเล่า”
“ฮูหยินอบปลูผัและอยาเ็บเี่ยว้วยัวเอเอ เ้าะ” แม่นมอี้อบ
ินอ๋อพยัหน้ารับทราบ านั้น็เินไปยัสวนหลัวนเพื่อูเสวี่ยหลิน้วยพระอ์เอ
ในสวนหลัวนอันว้าวา ผันานาพันธุ์ที่นาปลูไว้เริอามอย่าื่น ผลผลิที่ไ้ล้นหลามนนาและสาวใ้้อวุ่นวายเ็บเี่ยวันอย่าสนุสนาน ใบหน้าอนาเปื้อนินเป็นหย่อมๆ แ่ลับยิ่ับให้วามามอนาเปล่ประายยิ่ึ้น
นัยน์าสีอัมพันที่เียบม้อมอนาอย่าไม่ละสายา ใบหน้าสใสอนายิ้มอย่ามีวามสุ ในมืออนาำผลผลิที่เ็บเี่ยวไ้เอาไว้แน่น
“ู้เียนฟา”เหยียนเสวี่ยหลินะโนเรียเา
“เ้าเรีย้าว่าอะไรนะ”
“ู้เียนฟาไ…ท่านูนี้สิ”ใบหน้าหวาน่ำที่เปอะเปื้อนยิ้มออมาอย่าภูมิใับผลผลิในมืออนา
“เ้าไม่เรีย้าว่าท่านอ๋อแล้วหรือ”เลิิ้วึ้นเล็น้อย
เหยียนเสวี่ยนสายหน้าไปมาแทนำอบ
“ทำไมัน”ินอ๋อยัถามนาอย่าสสัย
“เมื่อ่อนเราไม่ไ้สนิทัน แ่ทว่าอนนี้รู้สึว่าเริ่มสนิทันแล้วไ ู้เียนฟา”ำอบอนาทำให้นฟัรู้สึพอใ
ินอ๋อรู้สึสับสนับวามรู้สึอนเออย่าบอไม่ถู หัวใอเาเ้นแรราวับลอรบเมื่ออยู่ใล้เสวี่ยหลิน นาทำให้เารู้สึทั้อบอุ่นและระวนระวายในเวลาเียวัน เาไม่เยรู้สึเ่นนี้มา่อน วามรู้สึที่แปลใหม่และน่าลัว แ่ในะเียวัน็แสนหวานและน่าหลใหล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น