ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10
ไอรีนเินออาานรไปที่รถที่อเธอ ราล์ฟที่เห็นแบบนั้นึรีบเินามเธอึ้นไปบนรถ้วย
“ะไปไหน”ราล์ฟถาม
“ลไป”ไอรีนหันมอราล์ฟ้วยสีหน้าเ็มไป้วยวามไม่พอใ แ่วามเหนื่อยล้าทำให้เธอไม่อยามีเรื่อับเา เธอึเพียแ่เียบและมอเา้วยสายาเย็นา
ไอรีนับรถออาานโยไม่สนใน้าๆ
ท่ามลาวามเียบสัอสุสานประำระูลโลเรนโ่ รถันหรูแล่นมาออย่า้าๆไอรีน้าวล้วยสีหน้าเรียบเย ราวับปราศาวามรู้สึใๆ ราล์ไ้แ่เินามลมาเียบๆโยไม่เอ่ยำใ
ไอรีนเินนำหน้าไปยัหลุมศพอผู้เป็นที่รัอเธอ เธอเินมาหยุลและยืนนิ่อยู่รนั้น ราล์ฟหยุอยู่ห่าออไปไม่ี่้าวสีหน้าอเาเ็มไป้วยวามสสัย
ไอรีน้มลวาอุหลาบสีาวไว้บนหลุมศพ เธอใ้เวลารู่หนึ่ในารรำลึถึวามทรำอันแสนสุับแม่อเธอ
“แม่ะ ย่าะ วันนี้หนูหมั้นามำสัาอปู่แล้วนะะ”ไอรีนเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียสั่นเรือใบหน้าอเธอเ็มไป้วยวามโศเศร้า
ราล์ฟที่เฝ้ามอไอรีนอยู่ห่าๆ ึเินเ้าไปยืน้าๆเธอ
“สวัสีรับุแม่ สวัสีรับุย่า ผมราล์ฟ เลลาเอสเ ู่หมั้นอไอรีนรับ”ราล์ฟล่าวทัทายบุลอันเป็นที่รัอไอรีน
ทั้สอนยืนอยู่รนั้นเป็นเวลานาน ่อนะเินลับไปที่รถและับออไปโยไม่หันลับมามอ
@One in the darkness Hotel
ไอรีนและราล์ฟ็ลับเ้าไปในานโยทำัวปิ หลัาเสร็านเลี้ยสิ้นสุล ไอรีนเินลับห้อพั้วยวามเหนื่อยล้า เธอแทบะทรัวไม่ไหว ทันทีที่เธอถึห้อพั เธอล้มัวลนอนบนเียอย่าหมแร เธอถอรอเท้าส้นสูและถอนหายใ้วยวามโล่อ ะที่เปลือาอเธอำลัะปิล เธอ็เผลอหลับไปอย่ารวเร็ว
@ สนามบินนานาาิ LD ประเทศอิาลี
ในยามเ้าที่แสนวุ่นวาย ไอรีนับรถมาส่เฮเลนที่สนามบินเพื่อเรียมัวเินทาลับประเทศไทย
“เป็นอะไรรึป่าว”ไอรีนเอ่ยถาม เพราะเธอเห็นสีหน้าอเฮเลนเปลี่ยนไป
“แล้วเธอะลับไทยเมื่อไร”เฮเลนรีบเปลี่ยนเรื่อทันที
“ยัไม่แน่ใเลย”ไอรีนอบลับ แ่เธอลับสัเเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปเฮเลน
“อืม”
“ไม่มีอะไรเิึ้นับเธอใ่มั้ย”
“ัน้อไปึ้นเรื่อแล้วนะ”เฮเลนพูบแล้วเธอรีบเินไปทันที
ในที่สุ ทั้สอ็แยาัน ไอรีนเฝ้ามอเฮเลนเินเ้าไปในอาารผู้โยสารนระทั่เธอลายเป็นเพียุเล็ๆในสายา ไอรีนรู้สึไ้ถึวามผิปิาารแสอออเพื่อนสนิท ทำให้เธอรู้สึัวลไป้วย เพราะเธอเอ็ยัไม่เยเห็นเฮเลนเป็นแบบนี้มา่อน
ะที่ไอรีนำลัเินลับไปที่ลานอรถ เธอเหลือบไปเห็นหิสาววิ่สวนเธอไปสีหน้าอเธอูื่นลัวเป็นอย่ามา โยมีายุำประมาสี่ถึห้านวิ่ามเธอไปิๆ สุท้ายเธอ็ถูับไ้ในที่สุ
“เฮ้อออ…ยุ่เรื่อนอื่นอีแล้ว”เธอถอนหายใออมายาวๆ
ไอรีนไม่รอ้า รีบเ้าไปัารายุำ้วยวามว่อไวและแม่นยำ เธอใ้ทัษะาร่อสู้ที่เธอฝึฝนมาอย่าี ัารับายุำทีละนอย่ารวเร็ว
เมื่อายุำนสุท้ายล้มล หิสาวนนั้น็โผล่เ้าอไอรีน้วยวามลัว เธอัวสั่นและร้อไห้ไม่หยุ ไอรีนโอบอหิสาวไว้และปลอบโยนเธออย่าอ่อนโยน
“ไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ ันอยู่รนี้แล้ว”น้ำเสียอ่อนโยนระิบปลอบ
หิสาวนนั้นยััวสั่นและร้อไห้ไม่หยุ เหุผลที่ไอรีนัสินใ่วย็เพราะเธอเหมือนแม่อไอรีนมา แม่อไอรีนเป็นนอ่อนโยน บอบบา ใีและอบอุ่น ทำให้ไอรีนอใไม่ไ้ที่ะ่วยเหลือ
“ุน้า รู้ันพวนี้มั้ยะ”ไอรีนถามเธอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน
หิสาวสายหน้าโยไม่ยอมพูอะไรออมา ใบหน้าอเธอแ่ำและเ็มไป้วยรอย้ำ ริมฝีปาอเทาสั่นเทาและวาอเธอเ็มไป้วยวามหวาลัว ไอรีนหยุะัและมอเธออย่าเป็นห่ว
ไอรีนหันไปมอายุำที่นอนอยู่บนพื้น เธอรู้ว่าพวเาไม่ใ่นธรรมา พวเาไ้รับารฝึฝนมาอย่าีและมีอาวุธรบมือ เธอสสัยว่าทำไมพวเา้อไล่ล่าหิสาวนนี้
“ุน้าเป็นใรัน ทำไมนพวนี้ถึ้อมาามไล่ล่าุน้า้วย”ไอรีนเอ่ยถาม้วยวามสสัย
หิสาวนนั้นลับไม่ยอมอบอะไร เธอยััวสั่นและร้อไห้้วยวามหวาลัว
“บ้านุน้าอยู่ที่ไหนะ เี๋ยวหนูไปส่”ไอรีนพยายามถามรายละเอียับเธอ แ่เธอลับสายหน้า
“แล้ว…ุน้าื่ออะไระ”ไอรีนยัพยายามถาม่อไป แ่เธอ็ไม่ไ้รับำอบ
‘เอาไีละ ะทิ้ไว้รนี้็ไม่ไ้ ถ้ามีนมาามับอี็แย่นะสิ ั้นพาลับบ้าน่อนีว่า เพราะเธอ็ูน่าสสารเรื่อที่เธอพบเอมาอาะเลวร้ายนไม่น่าำ็เป็นไ้’ิแบบนั้นแล้วไอรีนึัสินใพาหิสาวลับไป้วย
“เี๋ยวหนูะพาุน้าไปที่บ้านอหนู่อนนะะ ุน้าลรึป่าวะ”ไอรีนเอ่ยถามเธอวามสมัรใ่อน
หิสาวพยัหน้าอบลับและับมือันไว้แน่น
ไอรีน่อยๆพยุเธอเพื่อพาไปที่รถ ระหว่าทาเธอมอไปรอบๆอย่าไมุ่้นเย เพียไม่นาน็มาถึบ้านอเธอ
@ บ้านสวนอไอรีน
ไอรีนพยุหิสาวเ้าไปในห้อและพาเธอไปนั่ลที่โฟาานั้นเธอ็เินไปหยิบุปมพยาบาลมาทำแผลให้หิสาวที่บาเ็บ ะที่ไอรีนทำแผลให้ หิสาว็นิ่เียบ ไม่พูอะไรออมา ไอรีนรู้สึัวลใไม่รู้ว่าเธอผ่านเรื่อราวอะไรมาบ้า เมื่อทำแผลเสร็ ไอรีน็เริ่มวนเธอพูุยเพื่อเป็นารผ่อนลาย
“ุน้าไม่้อัวลนะะ ที่นี่เป็นบ้านอันเอ อนนี้็มีแ่ันับุน้าเท่านั้น นทำวามสะอาะเ้ามาทุวันอัารับวันศุร์เท่านั้นะ ุน้าพัผ่อนให้สบายนะะ เี๋ยวันะึ้นไปเรียมุับเรียมห้อไว้ให้”ันบอ่อนเินึ้นไป้านบน เพื่อเรียมห้อพัและุที่ันยัเยใส่เอาไว้ให้ ุอันส่วนมาถ้าไม่ใุ่วอม ็ะเป็นพวเสื้อแนยาว าเายาวโทนสีำสีเทาประมานี้ เธอน่าะพอใส่ไ้นะ
หลัาที่เรียมอเสร็ ไอรีน็ลมา้านล่าเพื่อเรียมอาหารเย็นแบบ่ายๆ เพราะปิถ้าไม่ื้อิน็้มมาม่า เพราะารทำอาหารอเธอไม่่อยะไ้เรื่อเท่าไร เวลาเ้ารัวทีไร้อมีเลือยาออลอ
“โอ้ย!...บ้าริ”ไอรีนร้อออมา้วยวามเ็บเพราะเธอถูมีบานไ้
เพร้!!
โลมม!!
เสียัออมาาในรัว นทำให้นที่นอนหลับอยู่ื่นึ้นทันที ้วยวามใเธอึเินไปามเสียนั้น
“โอ้ยย!!...ะบาอะไรนัหนา”ไอรีนบ่น
“เ็บมั้ย?”หิสาวรีบวิ่เ้าไปู้วยวามห่วใย
“นิหน่อยะ”ไอรีนบอ้วยเสียเิน ที่เธอทำห้อรัวเละไปหม
หิสาวเินไปหยิบพลาสเอร์ที่อยู่ในล่อปมพยาบาลมาเปะให้ไอรีนอย่าเบามือ พร้อมเบาแผลเบาๆให้เธอ “เี๋ยว็หายแล้ว”
“หนูไปนั่รอ่อนนะ เี๋ยวน้าะทำให้เอ”หิสาวบอ
“แุ่น้าเป็นแนะะ ะให้มาทำอาหารไ้ยัไับ ั้นเราออไปิน้านอันีมั้ยะ”ไอรีนพยายามปิเสธ
“ไม่เป็นไร น้าอยาทำ”หิสาวอบลับแล้วเินเ้าไปทำอาหารในทันที
หลัาทำอาหารเสร็ทั้สอน็นั่ิน้าวันอย่าึั เพราะฝีมือารทำอาหารอเธอยอเยี่ยมนไอรีนมไม่หยุปา
“อร่อยมาเลยะ”ไอรีนล่าวม
“ั้น หนู็ินเยอะๆเลยนะ”เธออบลับและยิ้มอย่าอ่อนโยน
หลัานั้นระหว่าหิสาวนนั้นับไอรีน็สนิทสนมันมาึ้น เพราะระหว่าที่เธออยู่อิาลี เธอ็ไม่่อยไ้ออไปไหนเลย ส่วนราล์ฟู่หมั้นอเธอหลัาวันนั้นเธอ็ไม่ไ้พบเาเ่นัน
“ะไปไหน”ราล์ฟถาม
“ลไป”ไอรีนหันมอราล์ฟ้วยสีหน้าเ็มไป้วยวามไม่พอใ แ่วามเหนื่อยล้าทำให้เธอไม่อยามีเรื่อับเา เธอึเพียแ่เียบและมอเา้วยสายาเย็นา
ไอรีนับรถออาานโยไม่สนใน้าๆ
ท่ามลาวามเียบสัอสุสานประำระูลโลเรนโ่ รถันหรูแล่นมาออย่า้าๆไอรีน้าวล้วยสีหน้าเรียบเย ราวับปราศาวามรู้สึใๆ ราล์ไ้แ่เินามลมาเียบๆโยไม่เอ่ยำใ
ไอรีนเินนำหน้าไปยัหลุมศพอผู้เป็นที่รัอเธอ เธอเินมาหยุลและยืนนิ่อยู่รนั้น ราล์ฟหยุอยู่ห่าออไปไม่ี่้าวสีหน้าอเาเ็มไป้วยวามสสัย
ไอรีน้มลวาอุหลาบสีาวไว้บนหลุมศพ เธอใ้เวลารู่หนึ่ในารรำลึถึวามทรำอันแสนสุับแม่อเธอ
“แม่ะ ย่าะ วันนี้หนูหมั้นามำสัาอปู่แล้วนะะ”ไอรีนเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียสั่นเรือใบหน้าอเธอเ็มไป้วยวามโศเศร้า
ราล์ฟที่เฝ้ามอไอรีนอยู่ห่าๆ ึเินเ้าไปยืน้าๆเธอ
“สวัสีรับุแม่ สวัสีรับุย่า ผมราล์ฟ เลลาเอสเ ู่หมั้นอไอรีนรับ”ราล์ฟล่าวทัทายบุลอันเป็นที่รัอไอรีน
ทั้สอนยืนอยู่รนั้นเป็นเวลานาน ่อนะเินลับไปที่รถและับออไปโยไม่หันลับมามอ
@One in the darkness Hotel
ไอรีนและราล์ฟ็ลับเ้าไปในานโยทำัวปิ หลัาเสร็านเลี้ยสิ้นสุล ไอรีนเินลับห้อพั้วยวามเหนื่อยล้า เธอแทบะทรัวไม่ไหว ทันทีที่เธอถึห้อพั เธอล้มัวลนอนบนเียอย่าหมแร เธอถอรอเท้าส้นสูและถอนหายใ้วยวามโล่อ ะที่เปลือาอเธอำลัะปิล เธอ็เผลอหลับไปอย่ารวเร็ว
@ สนามบินนานาาิ LD ประเทศอิาลี
ในยามเ้าที่แสนวุ่นวาย ไอรีนับรถมาส่เฮเลนที่สนามบินเพื่อเรียมัวเินทาลับประเทศไทย
“เป็นอะไรรึป่าว”ไอรีนเอ่ยถาม เพราะเธอเห็นสีหน้าอเฮเลนเปลี่ยนไป
“แล้วเธอะลับไทยเมื่อไร”เฮเลนรีบเปลี่ยนเรื่อทันที
“ยัไม่แน่ใเลย”ไอรีนอบลับ แ่เธอลับสัเเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปเฮเลน
“อืม”
“ไม่มีอะไรเิึ้นับเธอใ่มั้ย”
“ัน้อไปึ้นเรื่อแล้วนะ”เฮเลนพูบแล้วเธอรีบเินไปทันที
ในที่สุ ทั้สอ็แยาัน ไอรีนเฝ้ามอเฮเลนเินเ้าไปในอาารผู้โยสารนระทั่เธอลายเป็นเพียุเล็ๆในสายา ไอรีนรู้สึไ้ถึวามผิปิาารแสอออเพื่อนสนิท ทำให้เธอรู้สึัวลไป้วย เพราะเธอเอ็ยัไม่เยเห็นเฮเลนเป็นแบบนี้มา่อน
ะที่ไอรีนำลัเินลับไปที่ลานอรถ เธอเหลือบไปเห็นหิสาววิ่สวนเธอไปสีหน้าอเธอูื่นลัวเป็นอย่ามา โยมีายุำประมาสี่ถึห้านวิ่ามเธอไปิๆ สุท้ายเธอ็ถูับไ้ในที่สุ
“เฮ้อออ…ยุ่เรื่อนอื่นอีแล้ว”เธอถอนหายใออมายาวๆ
ไอรีนไม่รอ้า รีบเ้าไปัารายุำ้วยวามว่อไวและแม่นยำ เธอใ้ทัษะาร่อสู้ที่เธอฝึฝนมาอย่าี ัารับายุำทีละนอย่ารวเร็ว
เมื่อายุำนสุท้ายล้มล หิสาวนนั้น็โผล่เ้าอไอรีน้วยวามลัว เธอัวสั่นและร้อไห้ไม่หยุ ไอรีนโอบอหิสาวไว้และปลอบโยนเธออย่าอ่อนโยน
“ไม่เป็นอะไรแล้ว่ะ ันอยู่รนี้แล้ว”น้ำเสียอ่อนโยนระิบปลอบ
หิสาวนนั้นยััวสั่นและร้อไห้ไม่หยุ เหุผลที่ไอรีนัสินใ่วย็เพราะเธอเหมือนแม่อไอรีนมา แม่อไอรีนเป็นนอ่อนโยน บอบบา ใีและอบอุ่น ทำให้ไอรีนอใไม่ไ้ที่ะ่วยเหลือ
“ุน้า รู้ันพวนี้มั้ยะ”ไอรีนถามเธอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน
หิสาวสายหน้าโยไม่ยอมพูอะไรออมา ใบหน้าอเธอแ่ำและเ็มไป้วยรอย้ำ ริมฝีปาอเทาสั่นเทาและวาอเธอเ็มไป้วยวามหวาลัว ไอรีนหยุะัและมอเธออย่าเป็นห่ว
ไอรีนหันไปมอายุำที่นอนอยู่บนพื้น เธอรู้ว่าพวเาไม่ใ่นธรรมา พวเาไ้รับารฝึฝนมาอย่าีและมีอาวุธรบมือ เธอสสัยว่าทำไมพวเา้อไล่ล่าหิสาวนนี้
“ุน้าเป็นใรัน ทำไมนพวนี้ถึ้อมาามไล่ล่าุน้า้วย”ไอรีนเอ่ยถาม้วยวามสสัย
หิสาวนนั้นลับไม่ยอมอบอะไร เธอยััวสั่นและร้อไห้้วยวามหวาลัว
“บ้านุน้าอยู่ที่ไหนะ เี๋ยวหนูไปส่”ไอรีนพยายามถามรายละเอียับเธอ แ่เธอลับสายหน้า
“แล้ว…ุน้าื่ออะไระ”ไอรีนยัพยายามถาม่อไป แ่เธอ็ไม่ไ้รับำอบ
‘เอาไีละ ะทิ้ไว้รนี้็ไม่ไ้ ถ้ามีนมาามับอี็แย่นะสิ ั้นพาลับบ้าน่อนีว่า เพราะเธอ็ูน่าสสารเรื่อที่เธอพบเอมาอาะเลวร้ายนไม่น่าำ็เป็นไ้’ิแบบนั้นแล้วไอรีนึัสินใพาหิสาวลับไป้วย
“เี๋ยวหนูะพาุน้าไปที่บ้านอหนู่อนนะะ ุน้าลรึป่าวะ”ไอรีนเอ่ยถามเธอวามสมัรใ่อน
หิสาวพยัหน้าอบลับและับมือันไว้แน่น
ไอรีน่อยๆพยุเธอเพื่อพาไปที่รถ ระหว่าทาเธอมอไปรอบๆอย่าไมุ่้นเย เพียไม่นาน็มาถึบ้านอเธอ
@ บ้านสวนอไอรีน
ไอรีนพยุหิสาวเ้าไปในห้อและพาเธอไปนั่ลที่โฟาานั้นเธอ็เินไปหยิบุปมพยาบาลมาทำแผลให้หิสาวที่บาเ็บ ะที่ไอรีนทำแผลให้ หิสาว็นิ่เียบ ไม่พูอะไรออมา ไอรีนรู้สึัวลใไม่รู้ว่าเธอผ่านเรื่อราวอะไรมาบ้า เมื่อทำแผลเสร็ ไอรีน็เริ่มวนเธอพูุยเพื่อเป็นารผ่อนลาย
“ุน้าไม่้อัวลนะะ ที่นี่เป็นบ้านอันเอ อนนี้็มีแ่ันับุน้าเท่านั้น นทำวามสะอาะเ้ามาทุวันอัารับวันศุร์เท่านั้นะ ุน้าพัผ่อนให้สบายนะะ เี๋ยวันะึ้นไปเรียมุับเรียมห้อไว้ให้”ันบอ่อนเินึ้นไป้านบน เพื่อเรียมห้อพัและุที่ันยัเยใส่เอาไว้ให้ ุอันส่วนมาถ้าไม่ใุ่วอม ็ะเป็นพวเสื้อแนยาว าเายาวโทนสีำสีเทาประมานี้ เธอน่าะพอใส่ไ้นะ
หลัาที่เรียมอเสร็ ไอรีน็ลมา้านล่าเพื่อเรียมอาหารเย็นแบบ่ายๆ เพราะปิถ้าไม่ื้อิน็้มมาม่า เพราะารทำอาหารอเธอไม่่อยะไ้เรื่อเท่าไร เวลาเ้ารัวทีไร้อมีเลือยาออลอ
“โอ้ย!...บ้าริ”ไอรีนร้อออมา้วยวามเ็บเพราะเธอถูมีบานไ้
เพร้!!
โลมม!!
เสียัออมาาในรัว นทำให้นที่นอนหลับอยู่ื่นึ้นทันที ้วยวามใเธอึเินไปามเสียนั้น
“โอ้ยย!!...ะบาอะไรนัหนา”ไอรีนบ่น
“เ็บมั้ย?”หิสาวรีบวิ่เ้าไปู้วยวามห่วใย
“นิหน่อยะ”ไอรีนบอ้วยเสียเิน ที่เธอทำห้อรัวเละไปหม
หิสาวเินไปหยิบพลาสเอร์ที่อยู่ในล่อปมพยาบาลมาเปะให้ไอรีนอย่าเบามือ พร้อมเบาแผลเบาๆให้เธอ “เี๋ยว็หายแล้ว”
“หนูไปนั่รอ่อนนะ เี๋ยวน้าะทำให้เอ”หิสาวบอ
“แุ่น้าเป็นแนะะ ะให้มาทำอาหารไ้ยัไับ ั้นเราออไปิน้านอันีมั้ยะ”ไอรีนพยายามปิเสธ
“ไม่เป็นไร น้าอยาทำ”หิสาวอบลับแล้วเินเ้าไปทำอาหารในทันที
หลัาทำอาหารเสร็ทั้สอน็นั่ิน้าวันอย่าึั เพราะฝีมือารทำอาหารอเธอยอเยี่ยมนไอรีนมไม่หยุปา
“อร่อยมาเลยะ”ไอรีนล่าวม
“ั้น หนู็ินเยอะๆเลยนะ”เธออบลับและยิ้มอย่าอ่อนโยน
หลัานั้นระหว่าหิสาวนนั้นับไอรีน็สนิทสนมันมาึ้น เพราะระหว่าที่เธออยู่อิาลี เธอ็ไม่่อยไ้ออไปไหนเลย ส่วนราล์ฟู่หมั้นอเธอหลัาวันนั้นเธอ็ไม่ไ้พบเาเ่นัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น